Tuzak‘nin öncülü, M. Night Shyamalan’ın karmaşık güçlü yönlerine oynamak ve hatta süperstarların konserlerini sinematik etkinliklere dönüştürdüğü modern çağ hakkında bir şeyler söylemek için özel olarak hazırlanmış gibi geliyordu. Ancak tüm vaatlerine rağmen, gerilim filmi neredeyse hemen buharını kaybediyor. Shyamalan’ın son filmi, bir avuç ilginç fikrin yönetmenin sinematografisinde kayda değer bir düşük nokta gibi hissettirmesini engellemeye yetmediği karmaşık bir başarısızlık.
İlk perdesinde, Tuzak yumuşak huylu baba Cooper Adams’ı (Josh Hartnett) ve kızı Riley’i (Ariel Donoghue) tanıtıyor, ikili süperstar Lady Raven’ı (Saleka Shyamalan) konserde izlemek için şehir merkezine doğru gidiyor. Cooper şarkıcının cazibesini tam olarak anlamasa da, o kızı için her şey demek. Ve Riley okulda bazı arkadaş dramlarıyla uğraşırken, Cooper birkaç saat canlı müzik dinleyerek onun aklını dağıtmaktan fazlasıyla mutlu.
Adams’larla tanışan hemen hemen herkes onları diziyi izlemek için heyecanlanan bir baba-kız ikilisi olarak görüyor. Ancak Cooper’ın bir sırrı var: Bir sonraki kurbanını bir zindana hapseden bir seri katil. Seri katil dramalarının etkisini şu şekilde hissedebilirsiniz: Sen Ve Dexter yolda Tuzak Cooper’ın bir sonraki öldürmeyi planladığı adamın canlı yayınını izlemek için telefonuna gizlice, tedirgin bakışlar attığı sahnelerle ailevi sıradanlık anlarını bir araya getiriyor. Ancak Shyamalan’ın tüm bunların dönüşü erken bir aşamada geliyor Tuzak Lady Raven konserinin aslında Cooper’ı ortaya çıkarmak için hazırlanmış ayrıntılı bir oyun olduğunu ortaya koyuyor.
Tuzak ilham alır Amiral Gemisi HarekatıABD polis memurlarının ve DC polisinin aranan suçluları ücretsiz futbol bileti vaadiyle Washington Kongre Merkezi’ne çektiği 1985’teki gizli operasyon. Shyamalan, binlerce çığlık atan gençle dolu Taylor Swift benzeri bir konserin bir canavara karşı nasıl silah olarak kullanılabileceğini hayal etmek için bu gerçek tarihten yararlanıyor. Ancak Tuzak Bu düşünce egzersizi üzerinden ilerleyen film, kısa sürede temel fikri tarafından sınırlandırılıyor.
Sorunun bir kısmı nasıl Tuzak Cooper’ın polisin onu nasıl yakalamayı planladığı hakkında daha fazla bilgi edinmek için sürekli “ürün masasına yaptığı geziler” nedeniyle bir Shyamalan filmi için bile inandırıcılığı zorluyor. Polisler seyircilerin arasından adamlar çıkarıyor ve insanların sorgulanmadan ayrılmalarına izin vermiyorlar. Ancak bu tehlikelerin hiçbiri, Shyamalan’ın zorunluluktan dolayı üzerine yığdığı olay örgüsü zırhı sayesinde bunların etrafından kolayca geçebildiği için Cooper için özellikle acil hissettirmiyor.
Cooper’ın sosyopatlığının bir parçası olarak davranışlarının tuhaflığını okumanız gerekiyor, konser pistinde kızından sürekli olarak uzaklaşıyor. Cooper sahip olmak filmin gerçekten hareket etmesi için kaymak. Aksi takdirde, her şey oldukça ani bir şekilde sona ererdi. Ama Tuzak Cooper’ın durumu onu yakalanmaktan kaçınmak için giderek daha da saçma – ama pek de heyecan verici olmayan – bir dizi oyun oynamaya ittikçe, bu durumu ciddiye almak giderek zorlaşıyor.
Cooper’ın gezinme biçiminde bir saçmalık var Tuzak‘nin neredeyse Shyamalan’ın toplum için tehdit olarak görülen insanların ne tür insanlar olduğu hakkında bir şeyler söylemeye çalıştığı hissi veren kedi fare oyunu. Cooper olarak Hartnett tamamen karizmadan yoksun ve Riley ile etkileşimlerinde tamamen kasıtlı hissettirmeyen bir gariplik var. Ama yakışıklı bir beyaz adam ve bu, insanların onun apaçık tuhaflığını fark etmesini engellemeye yetiyor gibi görünüyor.
Cooper’ın kaçış numaralarının daha azı (ki bunlar filmin sahnelerini oluşturur) tesadüf eseri ortaya çıkmış olsa da, Tuzak avcının av olmasıyla ilgili düz bir gerilim filmi olarak daha iyi işleyebilir. Ancak film, hikayesini devam ettirmek için o kadar saçma yollara gidiyor ki, Shyamalan’ın başlangıçta sağlam fikirleri tükenmiş gibi hissettiriyor.
Her şey hakkında Tuzak, Hikayesinden kızının müzisyenlik kariyerine aracı olma biçimine kadar, Shyamalan’dan bekleyebileceğiniz türden bir proje gibi hissettiriyor. 2015’ten beri filmlerini çoğunlukla kendi finanse ediyorYönetmenin kendisi Lady Raven’ın amcası olarak cameo yapıyor ve Cooper’ın bir çıkış arayışına kendisini bağlayan bir şekilde hikayenin bir parçası oluyor. Ancak Shyamalan’ın filmdeki varlığı biraz dikkat dağıtıcı ve dikkati ne kadar çok TuzakKarakterler, yönetmenin çok sevdiği bir yapmacıklıkla kameraya konuşuyorlar.
Kavramsal olarak, bu Shyamalan’ın en ilgi çekici filmlerinden biri, ancak temeli o kadar sınırlayıcı ki yönetmenin kendisi için bir tuzak kurduğu hissi uyandırıyor. Bu, onun yeni fikirler üretme yeteneğinin bir kanıtı – ancak bu tek başına her zaman sinemada iyi vakit geçirmek için yeterli olmuyor.