Kısa bir an için internetin en iyi hali buydu. Tüccar Joe’nun masamın üzerinde guruldayan kurumuş çiçekleriyle dolu vazoya belki 30 saniye boyunca baktım ama olanları anlayamayacak kadar şok olmuştum. Sonra tweetleri gördüm (şu şok anında bunlara X gönderisi demeyi reddediyorum).
“Az önce NEW YORK’TA DEPREM MI YAŞADIK?”
“Deprem miydi??????”
“Herkes bunu hissetti mi?”
“KALİFORNİYA’DAN UZAKLANMA SEBEPLERİMDEN BİRİ BU”
“Biz doğu kıyısı sakinleri nihayet deprem Twitter’ını alabileceğimiz için çok heyecanlıyım”
Mikroblog sitelerindeki insanlar (değildi) Sadece X – seni görüyorum Bluesky) depremin kapsamını zaten belirlemiş, doğrulamıştı öyleydiaslında bir deprem ve daha az kronik çevrimiçi insanlar ne olduğunu anlamadan önce durumla ilgili şakalar yayınlamaya başladı.
Bir şeyin birdenbire bütün bir coğrafi bölgeyi birleştirmesi nadir görülen bir durumdur; New Jersey, Philadelphia, New York City ve Massachusetts’ten insanlar zaman çizelgeme katıldılar ve her biri utanmadan deneyimlerimizi paylaştı. Bu, “jambonlu ve peynirli sandviç yerken” yazabileceğiniz eski tarz Twitter’a benziyordu ve bu hiç de ironik değildi. Tam olarak nasıl hissettiğinizi söylemeniz istendi ve herkes de bunu yapıyordu. Bu, “uykulu hissediyor” yazabileceğiniz ve kimsenin gerçekten umursamadığını asla düşünmediğiniz eski LiveJournal veya Facebook durumları gibidir.
Planlanmamış bir yangın alarmının çalmasından saatler sonra bir ortaokul kafeteryasına benziyor. Hepimiz hâlâ saf bir heyecan ve hayranlıkla uğultu halindeyiz, birbirimizin şaşkınlığından sekip, sanki efsanevi bir olaymış gibi olan bitene dair anılarımızı abartıyoruz. Herkes iş yerinde odağını kaybetmiş durumda. Ron, Slack’te bunun bir tren olduğunu düşündüğünü ve sandalyesinin biraz sallandığını söylüyor. Matt, Kaliforniya’da genellikle bir araba kazası gibi hissedildiğini söylüyor. Dom, Los Angeles’ta yaşadığını ve bunun kesinlikle bir deprem olduğunu söylüyor. Brian, Doğu Yakası’ndaki bir Kaliforniyalı olarak bunu hissetmediğini bile söyledi. Sonra hepimizin yaşadığı bu kısa anın sürükleyici hikayesini paylaşıyorum: Komşumun çamaşır makinesi olduğunu sanıyordum.
Elon Musk, Twitter’ı satın aldığında ve eleştirmenler Bluesky, Mastodon, Tumblr gibi platformlara ve hatta Pebble gibi artık var olmayan platformlara kitlesel bir göçe giriştiğinde, bir dönemin sonunun yasını tuttuk. Mikroblog için eskiden tek bir seçenek vardı ve eğer 2022’den önce gerçekten açık kaynak birleşik yazılımla ilgilenmiyorsanız, o da Twitter’dı. Bu gibi anlar, “halka açık kent meydanında” gerçekten bir değer olduğunu gösteriyor; bu bizim için bir yol. Kimse ne olup bittiğini anlamadan önce deli olmadığımızı veya kazanımızın patlamadığını bilin.
Ancak en kalabalık şehir meydanı, kripto para kardeşleri veya Tesla hissedarları olmayan insanlara karşı aktif olarak daha düşman olmaya başladığında, neyi kaçırdığımızı anlıyoruz. Threads’de insanlar kiraz çiçeklerinden bahsediyor. Facebook’ta mahalleme yeni bir bakkalın açıldığını öğrendiğimde çok sevindim ama kimse depremden bahsetmiyor.
Ömür boyu bir East Coaster olarak, altımdaki yer sallanırken daha önce hiç hissetmediğim bir şey yaşadım. Ve hemen Twitter akışımda gezinirken, internetin bize en iyi şekilde sunduğu şey için nostaljik hissettim: sakinlik, rahatlık, dostluk ve yalnız olmadığıma dair güvence duygusu.