Kesintisiz bir haber kanalında sadece birkaç dakika takılı kalsanız bile şu sorudan kaçamazsınız: gençler neden bu kadar şiddet yanlısı? Bunun sorumlusu kim? Herkes bunu yaşıyor: ebeveynler, okul, polis, şehir siyaseti, tüketim toplumu, video oyunları, sosyal ağlar vb. Merakla, iki “ceset” eleştiriden kurtuldu.
Pinder Sirki
14. yasama döneminde (2012-2017), tüm tartışmaların iyi hal olduğunu söyleyecek kadar ileri gitmeden, milletvekilleri az çok doğru davrandılar. Açıkçası, hiç kimse evliliği veya güvenlik metinlerini unutmadı. Seanslar uzun, bol ve bazen sindirilemezdi. Bazı kuş isimleri uçabilseydi, içlerinden kafamızda guguklu saatler varmış izlenimi ile çıkmazdık.
2017’den bu yana (15. ve 16. yasama meclisleri), neredeyse tüm halka açık oturumlar boks maçlarına dönüştü. Yavaş yavaş alışıyoruz: televizyonun sesini kısıyoruz, sayısız kural hatırlatması sırasında ellerimizi meşgul ediyoruz. Başka bir deyişle, maruz kalarak, sonunda her şeye karşı duyarsızlaşırsınız. Bir ayrıntıyı unutuyoruz: Milletvekilleri kendilerini sosyal ağlarda sahneye koymayı severler ve tıklamanın çarpışmaktan daha iyi bir yolu var mı?
Hakaretleri, rantları kısacası milletvekillerinin Wish fenomenleriyle karıştırılmasına neden olan her şeyi aktarıyoruz. Marlène Schiappa’nın okul yaptığına inanmak. Tabii ki, en “ciddi” vakalar basın tarafından geniş çapta bildirilmektedir. Bu tür sözlü taciz, Parlamento dışındaki insanlar üzerinde kaybolmaz. Onlar görüyorlar, algılıyorlar ve biz normalleştirdik. Bir Fok Muhafızı yarı tekerlekli bisiklette şeref parmağı gösterebiliyorken, bir çocuğa kibar olmayı öğretmek zor.
Bir anlamda siyasette saldırgan, şiddet yanlısı ve kaba olmak bir norm olarak gösterilmiştir. Bu, Ulusal Meclis ile sınırlı veya sınırlı bile değil – Senato çok daha medeni. Dışarı taşar.
Prime Time Çöp Kutusu
Haber bağımlısı olduğunuzda, mutlaka haber kanallarını sürekli izlersiniz. Popüler tasavvurda, politikacı ve gazeteci, tıpkı doktorluk, avukatlık vb. Gibi entelektüel açıdan üstün mesleklerdir. Onlar ileri gelenlerdir. Ancak, tartışma setlerinin çoğunu görmek insan merak ediyor. Birbirimizin önünü kesiyoruz, birbirimize hakaret ediyoruz, birbirimize sövüyoruz vs. Toplumdaki temel yaşam kuralları uygulanmaz. Bunun çocuklar veya ergenler üzerinde bir etkisi olmadığını söyleyebiliriz. Yine de, sadece izleyiciler açısından da olsa buna katkıda bulunur. Açıkçası, toplumda en sağlıksız olan her şeyi ileten TPMP örneğine de bakabiliriz.
Ancak, tartışmaların dışında bile, kök salmış gibi görünen bir eğilim var: “haberlerin çeşitlendirilmesi”. Artık bir haber vermekle yetinmiyoruz, onu senaryolaştırıyoruz, özel baskılar yapıyoruz, durmadan en acıklı detayları veriyoruz. Bazı medya yayınlarının, Rob Zombie’nin türünün en az kanlı olmayan filmlerine imrenecek hiçbir şeyi yoktur. Bunun dışında Rob Zombie filmleri hakkında uyarılar var ve onları görmek istemeniz gerekiyor. Bir TNT kanalındaki televizyonunuzu Rob Zombie’nin bir filminde açarak asla şans eseri düşmeyeceksiniz. Diğer yapımlarına göre güzel olan Halloween serisinin versiyonu bile bildiğimiz kadarıyla TNT’de hiç yayınlanmadı. Bilgi almak için televizyonunuzu açtığınızda hiçbir şekilde senaryosu olmayan bu şiddetle ön planda karşılaşıyorsunuz. Bilgi ve pislik arasındaki denge artık kurulmamıştır.
Bu iki unsur tek başına olayları açıklamak ve rasyonelleştirmek için yeterli değildir ve bu onları çok kolay ve rahat birer günah keçisi haline getirir. Ama herkes kendi eleştirisini yapsa da görmezden gelemeyiz. Video oyunlarını tüm kötülüklerle suçluyoruz ve gençler arasında insanlıktan çıkmayı damıttıklarını söylüyoruz. Ama neden geri kalanı değil de video oyunları?
Belki de bu özeleştiri daha uzun sürecektir, çünkü burada sözü edilen iki mesleğin, egolarının diğerlerine üstün geldiğini kabul etseler bile belli bir cezasızlık duygusundan kurtulduklarını varsaymaktadır. Örnek teşkil etmek ve toplumu sakinleştirmek yetişkinlere bağlıdır ve her zaman aynı değildir.