Belki sadece bana öyle geliyor ama atalarımızın gelecek vizyonlarına dönüp bakmanın çok büyüleyici bir yanı var. Uçan arabalar, robotlar; modern, neonlarla dolu sibernetik rüyalarımızla karşılaştırıldığında artık neredeyse tuhaf görünen şeyler. Kapitalist distopyalar veya yaklaşmakta olan kıyametle ilişkilendirilen, her zaman popüler olan siberpunk dünyalarının aksine, Yeni Ark HattıSteampunk ortamı bir umut duygusuyla aşılanmıştır. Adı geçen şehir, refahı, Amerikan rüyasını temsil ediyor; sanki savaşla harap olmuş, dışarıdan biraz daha parlak görünen bir çağa geri dönmek gibi.
New Arc Line yolculuğum, ilkel olsa da benzersiz bir kişilik yarattığınızı hissettirecek kadar özelleştirme sunan karakter yaratıcısıyla başlıyor. Sunulan iki sınıftan, zamanla zehir ve lanete dayalı hasar konusunda uzmanlaşmış bir büyücü olan Voodoo Shaman’ı seçiyorum. Karakterim hemen değişiyor; New Orleans’ın en iyi butiklerinden birinden alınmış koyu yeşil bir elbise ve altın takılarla dolu bir elbise giyiyor.
Baldur’s Gate 3 ve diğer DnD’den ilham alan RPG’lere benzer şekilde, daha sonra beceri puanlarını çeşitli niteliklere ayırmam ve bazı arka plan belirleyici özellikler almam isteniyor. Eski ustalarımdan kaçan haydut bir tarikatçı olmayı seçiyorum. Bana Voodoo Magic’im için büyük bir ikramiye verildi ve gün batımına doğru yola çıktım, ancak topyekün bir savaşa sürüklendim.
New Arc Line’ın özü, sihir ve teknoloji arasındaki çatışma etrafında dönüyor. Bir zamanlar büyücülerin hükmettiği, etraflarındaki dünyayı kendi istekleri doğrultusunda yönlendirdiği yerlerde, onlar atıldı ve ilerleme adına yerlerine ağır makineler konuldu. Kaosun ortasına indiğimde devasa dişliler havada girdap gibi dönüyor ve etrafımdaki artık yok edilmiş mekanizmalara sonuçsuz bir şekilde güç veriyor. Gidip ekipmanımı bulmam isteniyor, ancak yol boyunca hayatta kalan birkaç kişiyle karşılaşıyorum ve bu da bana oyunun beceri kontrollerini ilk kez tatmamı sağlıyor.
Baldur’s Gate 3’e benzer şekilde ikna edici, göz korkutucu, şakacı ve daha fazlası olabilirsiniz, ancak başarınız beceri tahsisinize bağlıdır. Karakterim eski bir tarikatçıydı, bu yüzden yüksek büyü becerisine ve sıfır sosyal beceriye sahip olma fantezisine yöneldim. Bu nedenle, ilk birkaç etkileşimim tam olarak istediğim gibi gitmiyor; başarısız olduğumda ekran öfkeyle yanıp sönüyor, geçişleri ve başarısızlığı gösteren dairesel gösterge üzerindeki ibre sürekli olarak kırmızıya iniyor.
Beni bu ateşli, mekanik mezarlıktan uzaklaştıracak gibi görünen geçide doğru molozların arasından yükselirken, kendilerini tehlikeli bir şekilde bir uçurumun kenarına tünemiş genç bir çiftle karşılaşıyorum. “Üç, iki…” geri sayıyor ve ben hemen müdahale ediyorum. Çiftin korkmasından kaynaklanan bonusa rağmen ihtimaller bana karşı çok fazla ama onları başarılı bir şekilde atlamaktan vazgeçiriyorum. Bir adrenalin dalgası var; Seçimlerimin gerçekten bir fark yarattığını hissediyorum.
Sonuçta seçimler bunun gibi video oyunlarının merkezinde yer alır, ancak New Arc Line’ın Baldur’s Gate 3 veya Dragon Age: The Veilguard kadar kapsam veya ölçeğe sahip olmadığı göz önüne alındığında, seçimlerimin gerçekten önemli olmayacağından endişelendim. . Neyse ki, New Arc’ın panayır alanından ilham alan göz kamaştırıcı limanına vardığımda yanıldığımı kanıtladım.
Başlangıçta beni şehirden atmakla tehdit eden gümrük müfettişine sert bir şekilde saldırdıktan sonra bagajımı bulmakla görevlendirildim. Biraz tatlı tatlı konuştuktan sonra onun yanından geçip pervasızca terk edilmiş valizlerle çevrili bir atlıkarıncaya doğru ilerliyorum, sonunda eşyalarımı elime geçireceğim için heyecanlıyım. Ne yazık ki arızalı ve onu tamir etmekten sorumlu cüce yakındaki bir sandalyede gözyaşları içinde oturuyor. Her zaman oyuncu olmak istediğini ve bagajını toplarken ünlü yönetmen Richard Maxwell Gracefield-Parisse III (e’li) tarafından görmezden gelindiğini söyledi. Sarhoş tamircimize atlıkarıncayı tamir ettirmek için müdürü bulacağımı söylerken, bu konuda hiçbir fikrim yok.
Ancak daha sonra limanın derinliklerine doğru ilerlemek için, yaratıcıların daha özgürce hareket etmesine izin verildiği için yönetmen asistanı rolünü üstleneceğim konusunda bilgilendirildim. Tahmin edebileceğiniz gibi, oyunu için yeni oyunculara ihtiyaç duyan gösterişli, iyi giyimli bir elf olan Richard Maxwell Gracefield-Parisse III’e yardım ediyorum. Cüceyi öneriyorum ve başlangıçta atışta başarısız olsam da, sayıyı olması gereken yere getirmeye yardımcı olmak için bir dizi büyü kartından yararlanabiliyorum. Maceram sırasında bunlardan birkaçını topladım, ancak rastgele sunuluyorlar ve eşyalara hafif bir roguelike hissi katıyorlar.
Cüceye oyunda bir yer sağlamak için muhteşem bir satranç oyunu resmiyle süslenmiş bir kart olan Savunma’yı kullanıyorum, ancak başka bir sorun daha var. Teknoloji odaklı yönetim organı Sendika, Parisse’nin çalışmalarını sansürledi, işin büyüsünü ortadan kaldırdı ve yerine ince örtülü, önce teknoloji propagandasını koydu. Oyuncu kadrosunun satırlarını okuma görevi bana verildi ve Parisse’nin Romeo ve Juliet’ten ilham alan hikayesine bağlı kalmayı seçtim. O bir büyücüydü, o bir kızdı, bu artık daha açık hale gelebilir mi?
Sendikanın değişikliklerini reddederek bölgedeki büyü dengesini artırıyorum ve bu da savaşta Voodoo Şaman avantajlarımı sağlıyor. Limanın düşmanlarını zaten alt etmiş olsam da, bu yine seçimlerin yüzeysel olmaktan çok daha fazlasını hissettiren küçük ve güzel bir etkileşim.
Ne yazık ki aynı derinlik New Arc Line’ın savaşına taşınmıyor. Sadece birinci seviyede olduğumu, büyü yapma yeteneklerimi geliştirecek hiçbir yardımcı donanıma veya büyüye sahip olmadığımı belirtmekte fayda var, ancak oyunun erken dövüşleri bir angarya gibi geliyor.
Şehrin gecekondu bölgesine doğru ilerledikten sonra, cüce efendilerine aşırı yük uygulayarak elektrik sınırlamalarından kurtulmayı başaran bir grup aç zombiyle karşılaştım. Bir çift polise doğru yöneldiler ve ben ve yeni bulduğum boksör arkadaşım Mitch’i müdahale etmeye teşvik ettik. Bununla birlikte, karakterimin Zehirli Kafatası ile yalnızca tek bir hasar puanı vermesi ve AoE yavaşlamamın tur başına dört hasar vermesiyle, dövüş bir asır boyunca sürüyormuş gibi geliyor. Bu, düşmanın sağlık çubuklarını yerken, sizin de her fırsatta sıfırlanıyor gibi görünen bir koruma katmanından geçmeniz gerekir. Bu sinir bozucu beyaz çubuk genellikle sert adam Mitch’in birkaç vuruşundan sonra çatlıyor, ancak o zaman bile sıfırlanmadan önce yalnızca birkaç puanlık hasarı yönetebiliyor. Bunu her iki polisin de kavga edemeyecek kadar korkmasıyla eşleştirin ve işler hızla zahmetli hale gelir.
Baldur’s Gate 3’ün ilk seviyeleri de zorlu olsa da, sunulan yeteneklerin çeşitliliği ve ortamın şekillendirilebilirliği her dövüşün benzersiz olmasını sağlıyor. Ne yazık ki Voodoo Şamanım bir etki alanı, bir DoT ve nafile bir yumrukla sınırlı. Siz ilerledikçe yetenek listesinin açılmasını bekliyorum, ancak şu anda New Arc Line’ın ilk aşamaları acımasız. Dreamate, dürüst olmak gerekirse kulaklarıma hoş gelen zorluk seviyelerinde çalıştığını doğruladı.
Oyunun ortamlarını tartışmamayı ihmal etmiş olurum. Sadece şehrin liman bölgesini görmüş olsam da, detay seviyesi kolaylıkla Baldur’s Gate 3’e rakip olabilir. Tüccarlar tuhaf ve harika mallarını satarken havada bir heyecan ve elle tutulur bir merak duygusu var. Liman kıyısındaki bir bölgenin koşuşturmacası, büyülenmiş turistler ve yeni hayatlarına başlamak için can atan mültecilerle dengeleniyor. Panayır alanı kırmızıları ve beyazları ile makinelerin bakır ve bronzlarının karışımı, cennette yapılmış bir eşleşmedir.
Diyalogların bir kısmı biraz bayat ve elbette bazı İngilizce yerelleştirme sorunları var, ama hepsi işe yarıyor gibi görünüyor. Fable’ın komedi ile aksiyon arasında denge kurduğu yerde, New Arc Line da aynısını çağdaş harikalardan bir dokunuşla yapıyor. Demir Veba’nın şehrin diğer bölgelerini nasıl yok ettiğini görmek ilgimi çekiyor ama şu anda o çocuksu göz kamaştırmasından etkilenmiş durumdayım.
New Arc Line, Baldur’s Gate 3’e benzer şekilde tuhaflık ve aksiyonla birleşiyor, ancak kesinlikle bazı cilaları kaçırıyor. Zorluk biraz ayarlanırsa ve karışıma erkenden birkaç büyü daha eklenirse, bunun özel bir şey olabileceğine gerçekten inanıyorum, ancak şu anda temel olamayacak kadar biraz fazla sıkıcı.