Blake Hunt, “Hepimiz kendi bedeninizde bir mahkum olma deneyimine sahibiz,” diyor. Dünyanın ilk tamamen quadriplejiklerden oluşan e-spor takımı Quad Gods’ın sekiz üyesinden biri. “Oyun oynamak, kaçmanıza izin verilen bir yerdir ve daha sonra fiziksel olarak ne yapabildiğinizle ilgili olmaktan çıkıp, neleri başarabildiğinizle ilgili daha fazla hale gelir.”
Hunt ve takım arkadaşları, omurilik yaralanması tedavisi görürken Quad Gods’ı ilk hayal eden oyuncu ve eski paraşüt eğitmeni Chris Scott için düzenlenen Central Park anma töreninde. Her zaman istediğiniz gibi çalışmayan bir vücutta yaşamanın ne anlama geldiğine dair şiirsel düşüncelerle dolu bir filmde, Hunt’ın oyunun demokratikleştirici bir güç, başlı başına bir fiziksellik biçimi olarak gücü üzerine meditasyonu, bana göre filmin merkezi tezi olarak öne çıkıyor. Dörtlü Tanrılar10 Temmuz’da Max’te yayınlanacak olan. Teknoloji, özellikle yapay zeka gibi yeni ortaya çıkan teknolojiler söz konusu olduğunda korkulacak çok şey olduğu bir zamanda, Dörtlü Tanrılar toplumun sürekli olarak bir kenara ittiği insanlar için bu araçların nasıl eşit şartlar sağlayabileceğine dair ferahlatıcı derecede iyimser bir karşı anlatı sunuyor.
Dörtlü Tanrılar aynı anda birçok filmdir. Spor, yarışma ve animasyon gibi bir dizi klasik belgesel formatını zarif bir şekilde bir araya getirir, ancak nihayetinde onu işe yarayan şey, ana karakterlerinin canlı ve insanileştirici portrelerini çizmesidir. Bir izleyici olarak, bir e-spor yarışmasının sınırlarıyla sınırlı değilsiniz. Hunt ve takım arkadaşları Richard Jacobs, Prentice Hall ve Sergio Acevedo, New York şehrini tekerlekli sandalye, araba ve otobüsle geçerken, çocuklarını okula götürürken, randevulara giderken ve Hunt’ın sözleriyle “aslında bizim için tasarlanmamış” bir dünyada gezinmek için ellerinden gelenin en iyisini yaparken sizi cömertçe hayatlarına davet ediyorlar.
Ben büyülendim Dörtlü TanrılarYönetmen Jess Jacklin’in yıllarca üzerinde çalıştığı tutkulu bir projeydi. Filmin bugün HBO’da yayınlanmasından önce Jacklin ile bu hikayeyi nasıl ortaya çıkardığı ve geliştirdiği, ekranlar hakkında bir film yapmanın zorlukları ve izleyicilerin bundan ne çıkarmasını umduğu hakkında konuştum.
Fotoğraf Alex Joyce’un izniyle
The Verge: Bu hikayeyi nasıl keşfettiniz?
Jess Jacklin: Filmde nörobilimci olan Dr. Petrino ile tanıştım. O zamanlar kendisine güveniyordum çünkü sahip olduğum bir rahatsızlıktan dolayı çok fazla kronik ağrıyla uğraşıyorum. O zamanlar, beyindeki ağrı reseptörlerini yeniden yapılandırmaya yardımcı olmak için VR denemelerine giriyordu ve ben büyülenmiştim. Ne yaptığını görmek için aşağı indim ve filmdeki deneklerden biri olan Blake Hunt, aslında o sırada Petrino’nun VR testinde yer alıyordu. Chris Scott, gördüğünüz [in the film]espor takımı fikrini gerçekten savunuyordu. Bu bir nevi onun fikriydi ve hepsi orada rahatça takılıp bunun hakkında konuşuyorlardı. Ben de, “Ne? Bu harika. Katılmalıyım.” dedim.
Chris ile ilk tanıştığımda, bir süredir onunla film çekiyordum. Bu, covid öncesi günlerdi — bu 2018 yılıydı. Sanırım bir takım ismi seçmişlerdi ve şurada burada bir sponsor bulmaya yeni başlıyorlardı ve o vefat etti. Hepimizi harekete geçiren şey buydu — onlar gerçekten devam etmeye ve ben de bunu uzun metrajlı bir proje olarak takip etmeye başladım.
Bir süredir teknolojinin terapötik potansiyeline ilgi duyuyor gibi görünüyorsunuz. Bu hikaye, bu hikayeye girerken sahip olduğunuz önceden var olan fikirleri nasıl sorguladı veya doğruladı?
Bu filmi yapma sürecinde öğrendiğim en önemli şeylerden biri, engelli bir kişi olarak kimliği engelliliğin sosyal modeli açısından nasıl düşüneceğim oldu. Bu, akademik dünyada “tıbbi model” olarak kabul edilen geleneksel bir hastane ortamında görebileceğiniz şeye aykırıdır. Çok fazla: Nasıl rehabilite edersiniz? Nasıl düzeltirsiniz? Ancak, tam insan fikrini kaçırıyor, bu da bunun birinin yaşam deneyiminin bir parçası olduğunu ve ille de kim olduklarını değiştirmek istemediklerini, ancak belki de sahip oldukları acı miktarını azaltmak istediklerini veya rehabilitasyonu farklı şekillerde düşündüklerini göz ardı ediyor.
Laboratuvarın etrafında olmak, araştırmamı yapmak ve bu dünyaya dalmak, engelli deneyiminin tüm nüanslarına beni açtı ve sonunda filmde bulduğumu düşünüyorum. Örneğin, duyma yeteneği olmadan doğan birinin, kendisi ve kimliği hakkında, duyma yeteneği olmayan birinden çok farklı bir deneyimi vardır. [who] Travmatik bir olay geçirdim ve duyma yeteneğimi kaybettim. Bu deneyim yelpazesi çok ilgimi çeken bir şey haline geldi. Üç ana denek arasında bile – hepsinin çok benzer deneyimler yaşadığını düşünebilirsiniz – hepsi istedikleri ve kendilerini nasıl gördükleri konusunda çok farklıydı. Bunu yaparken anlatıda keşfetmenin gerçekten önemli olduğunu hissettiğim bir şey haline geldi.
Dörtlü Tanrılar bir spor filmi, bir yarışma filmi, bir animasyon filmi ve bir karakter çalışması hepsi bir arada. Tüm bu farklı formatları bir araya getirip yarışmayı filmin anlatısına dahil etmeyi nasıl düşündüğünüzü merak ediyorum.
Başından beri geleneksel bir spor belgeseli yapmak istemediğimi biliyordum. Olay örgüsü ve “Kazanacaklar mı? Kazanmayacaklar mı?” arasında bir ilişki olmasını istemiyordum. Bana göre hiçbir zaman amaç bu gibi gelmedi. Ayrıca oyun oynamanın onlar için bundan daha büyük bir şey olduğunu hissettim. Diğer oyuncular kadar iyi olduklarını kanıtlamakla ilgili değildi veya buna benzer bir şey. Gerçek deneyimin ne olduğu için çok yüzeysel geldi.
Düşündüm, Evet, spor öğesi yapı açısından hoş olabilir. Bize bir şeylerin ilerlediği hissini veriyor, ama ben de buna bağlı kalmak istemedim. Bunu hem hoş bir araç hem de etrafındaki fikir ayrılığını göstermenin hoş bir yolu olarak düşündüm. Gerçekten gerginlik yaratan bir noktaydı. Richard’ın “Hepimiz bundan ne istiyoruz? Hepimiz aynı şeyi mi istiyoruz?” sorusunu sorduğu sahnede ortaya çıkıyor. Çünkü her biri için farklı bir şey ifade ettiğini fark ediyordum.
Katkıda bulunanlarınız teknolojide, özellikle video oyunları biçiminde çok fazla fırsat görüyorlar, ancak az önce tarif ettiğiniz, dijital avatarlarını oluşturmak için yapay zekayı kullandıkları bir sahne de var. Bu teknolojilere yönelik tutumlarının ve sundukları gerçek faydaların, şu anda bu yeni ortaya çıkan teknolojilerden bazılarına yönelik kamuoyundaki şüphecilik ve korkuya nasıl karşı çıktığını ve nüans kattığını merak ediyorum.
Engelli olmayan insanlara farklı bir şey sunuyor. Bu işte çok fazla potansiyel var. Gerçek şu ki, birçoğu yaralanmadan önce oyuncuydu. Üç ana karakter de zaten video oyunları oynuyordu. Bu sadece, “Ah, harika, artık yeni olmayan bir şeyi yapmama izin veren bir teknoloji var, ama bunu yeni bir şekilde yapıyorum” gibiydi.
Bence genel olarak, engelli topluluğu için, her türlü bedeni düşünerek tasarlanmış şeyler tasarlamak, tasarım hakkında düşünmenin harika bir yoludur çünkü sonuçta herkese fayda sağlar. Çok kullandıkları örnek kaldırım kesimidir. Tekerlekli sandalyeler için yaratılmıştı ancak daha sonra bebek arabası kullanan kadınlar da kullanabilirdi. Açık bir şekilde tasarım yaptığınızda, herkesi dahil edebilirsiniz.
Yapay zeka bu yapım sürecinde ortaya çıktı ve herkes “Vay canına… Aman Tanrım, fotoğrafımı buna yükledim ve şimdi aniden bu karakterim ve bu şeyleri yaratabiliyorum.” gibi bir deneyim yaşadı. Bunu keşfetmelerini görmek gerçekten harikaydı. Bence hepsi bunda, sadece bu avatar keşfinde bile, gerçekten eğlenceli, yaratıcı bir çıkış buldular. Prentice’in sahneler yazdığını, animasyonları keşfettiğini ve sadece içinde bulunduğumuz süreç nedeniyle yapay zeka ile oynadığını gördüm. Teknolojinin neler sunabileceği konusunda iyimser olduğumu düşünüyorum. Bunun kolay olduğunu düşünüyorum Siyah ayna her şey hakkında bir fikrim yok ama sunabilecekleri konusunda ihtiyatlı bir iyimserliğim var.
Teknolojiyle ilgili bir film yapmak görsel açıdan ne tür zorluklar ortaya çıkardı ve ne gibi çözümler buldunuz?
Editörlerle erken dönemde yaptığımız sohbetleri hatırlıyorum ve şöyleydi, “Bu sadece tüm film boyunca bilgisayar başında oturan bir grup insan mı olacak?” Ben de, “Aslında en ilginç şey video oyunları değil. Bu insanlar ve hayatları gerçekten dinamik.” diye düşündüm. Odaklanmaya karar verdiğim yer burasıydı. Gerçekten beklediğiniz gibi değil. Birinin Uber teslimatçısı olmasını beklemiyorsunuz. Çocuk büyütmelerini ve otobüslere binip inmelerini gerçekten düşünmüyorsunuz. Bana göre bu, “Eh, ben irade “Bazen onları bilgisayar başında oturtuyorum ama en azından filmi diğer dinamik sahnelerle dengeleyebiliyorum.”
Quad Gods hakkında son gelişmeler var mı ve takımlarının bu yılki performansı nasıl?
Gerçekten heyecan verici bir güncelleme, Quad Gods’a en yeni katılan ve filmin sonunda tanıştığınız Andy’nin büyük bir turnuvada ikinci olması. Quad Gods’ın yeni nesli gerçekten güçlü bir şekilde geliyor ve bu yüzden hepsi onun canlı yayınında şampiyonluk için mücadelesini izliyorlardı. Yani, sonunda ikinci oldular, bu harika bir şeydi. Oyunun ne olduğunu hatırlamıyorum ama onu filme aldığımızda dörtlü sopayı öğrendiğinden şu an olduğu noktaya kadar gerçekten iyi gidiyor. Bunda çok iyi oldu.
Quad Gods, 10 Temmuz’dan itibaren Max’te yayınlanmaya başlayacak.