Korku oyunları sizi dehşete düşürmeyi bir sanat biçimi haline getirdi; ister bir ton atlama korkusuyla olsun, Dead Space’in yeniden yapımıya da ezici bir korku hissi Ölümcül Deney 4.
Ancak açıkça korkutmak için tasarlanmış oyunlardan bahsetmiyoruz. Bunları yalnızca oyunun kasasına ve tanıtım malzemesine bakarak ayırt edebilirsiniz. Gördüğünüz her şeyden son derece normal görünen ama size korkunç bir viraj veren oyunları kastediyorum. Yıllar boyunca üzerimizde çok daha büyük bir etki bırakan bunlardı çünkü beklemediğiniz bir korkuydu bu.
Güncel korku sürprizlerinden çocukluğumuzda bizi konsolu tekrar açamayacak kadar dehşete düşüren oyunlara kadar uzanan yedi tanesini inceleyelim.
1. Bilinmeyen
“Bunker kısmı” dediğimde pek çok tecrübeli oyuncu zaten neden bahsettiğimi anlayacaktır. Sanki Naughty Dog, Nathan Drake’in Indiana Jones benzeri macerasına bakıp “Bu oyuncularla nasıl uğraşabiliriz?” diye sormuş gibi.
Basit bir görevle ormanın ortasındaki kullanılmayan bir Alman tesisine giriyorsunuz: kapıyı açmak ve kaçmak için sığınağın gücünü açın. Her şey standart bulmaca bölümünüz gibi görünüyor; jeneratör odasına ulaşmak için bir dizi atlama ve boru tırmanışından geçiyorsunuz.
Sonra işler kararmaya başlar ve Drake el fenerini açar. Bir kapıya gidersiniz, yavaşça açarsınız ve hazırlıklı değilseniz aniden atlama korkusu yaşarsınız. Bir mutant sana doğru koşuyor ve seni tek vuruşta öldürüyor!
Hiç kimse eğlenceli, neşeli bir maceradan gerçek bir hayatta kalma-korku ustalığıyla oluşturulmuş dehşet verici bir ana, kaybolan orkestra notasından telsiz iletişiminizin gerilimi artıran çıtırtılarına kadar bu ani değişimi beklemiyordu. Bu, Naughty Dog’un sizi korkutabildiğinin ilk gerçek işaretiydi ve bunu The Last of Us’ta tüm gücüyle gördük.
– Jason İngiltere
2. Karanlığın Kalbi
Bu konuyu yazarken bir şeyin altını çizmek istiyorum: Bu oyun ‘Herkes için E’ olarak derecelendirildi. Anladım? İyi. Şimdi çocuk kahramanın Karanlık Diyar’da ölebileceği birçok korkunç yoldan bahsedelim.
Hikaye yeterince masum: Andy adında bir çocuk, güneş tutulması sırasında gizemli bir karanlık güç tarafından kaçırılan köpeği Whisky’yi kurtarmak için uzay gemisiyle gizemli bir gezegene uçuyor. Standart Tüylerim diken diken oldu hikayeniz gibi düşünün, ama buna ek olarak aile dostu olma özelliği de var… En azından ben öyle düşündüm.
Çünkü görüyorsunuz, asıl korku, çocuklukta duyduğunuz karanlık korkusunun üstesinden gelme hikayesinde değil; ölmenin birçok yaratıcı yolundaydı. Omurganızı kıran gölge canavarlardan, sizi çaresizce yuvalarına çeken dev kırkayaklara ve bacaklarınızın korkunç bir kırılmanın ardından cansız bir şekilde topallayarak düşmesini izlemeye kadar Infogrames hiçbir yumruk atmadı.
Bu, korkuda sevdiğim şeyin somut bir örneğidir; size oyun içi bir ölümün her korkunç ayrıntısını göstermek yerine, bazen bir cinayetin en kanlı kısımlarını oyuncunun hayal gücüne bırakmak, ekran dışında olup bitenlerin düşüncelerinin anlaşılmasına izin verir. derin derin düşünür ve çok daha kötü hale gelirsiniz. Bu Heart of Darkness’ın korkunç bir mükemmellikle yaptığı bir şeydi.
Callisto Protokolü’ndeki her türlü şiddet içeren yoldan öldürülmenin kutlaması gibi düşünün, ancak bunu zihninize güvenerek yapın ve bu oyunun beni neden yaraladığını anlamaya yakın olacaksınız.
– Jason İngiltere
3. Kırmızı Ölü Kefaret 2
Rockstar’ın açık dünya prequel şaheseri şimdiye kadar oynadığım en iyi oyunlardan biri. Ve bunu hafifçe söylemiyorum. Bu, kapitalizmin doğuşu, Eski Batı’nın yavaş yavaş çöküşü ve bu özel makale için, birdenbire ortaya çıkan yamyamlardan oluşan bir mağara ağını içeren gerçekten korkutucu bir görev hakkında bir oyun.
Beni yanlış anlamayın. Red Dead Redemption 2 Ağır konularla dolu bir oyundur. Çok sayıda suç, ölümcül bir solunum yolu hastalığını çevreleyen merkezi bir hikayeyle tamamlanıyor. Yani evet, bu tam olarak bir kıkırdama oyunu değil.
Ancak en karanlık anlarında, görünüşte biraz alaycı ama melankolik bir Western filmi, suçlu kovboy Arthur Morgan’ın gerçekten yürek ısıtan işler yapması kadar eski zaman viskisi yüzünden katledildiği bir göreve hizmet etmesi de gerçekten korkutucu. , babaya korkunç şeyler yaptığı bir anne ve oğlunu mali olarak kurtarmak gibi.
Her neyse, insanları kemirme görevinin acımasız ve ciddi anlamda korkutucu olduğunu söyledi. Rockstar’ın Manhunt’unun rahatsız edici derecede klostrofobik, ultra şiddetli tonunu çağrıştırıyor. Tonsal olarak oyundaki hiçbir şeye benzemiyor. Gerçekten korkutucu, kapalı alan nedeniyle oyunun en zorlu çatışmalarından bazılarını içeriyor ve yakın zamanda tekrar ziyaret etmek istediğim bir deneyim değil.
—Dave Meikleham
4. Portal
Portal oynadığım ilk birinci şahıs oyunlardan biriydi. Ve çoğu oyuncu Valve’ın “Pasta bir yalan” meme’leri için ikonik bulmaca platform oyununu veya sadist AI GLaDOS’u ve onun bitmek bilmeyen alıntılanabilir alay hareketlerinden oluşan repertuarını hatırlasa da, bu benim için kesinlikle daha dehşet verici bir deneyimdi.
Portal’ı düşündüğümde en çok hatırladığım şey, başka bir deneğin duvardan söktüğü bir panelin arkasındaki küçük bir deliğe sinmek, Doug Rattmann’ın çılgın yazılarını okumak ve bir kulenin tüyler ürpertici yankısını görmezden gelmeye çalışmak. “Hala orada mısın?” diye soran bir ses.
Oyun devam ettikçe ve basit testleri tamamlamaktan gerçek ölüm tuzaklarında gezinmeye doğru ilerledikçe, GLaDOS’un kötü niyetlerinin çarpıtması büyük ölçüde gülmek için oynanıyor. Ancak zaten gergin olduğunuzda ve yeni bir bakış açısına alışmaya çalışırken kendinizi biraz klostrofobik hissettiğinizde, bu daha çılgın bir kahkaha türüdür.
Aperture Bilimi Zenginleştirme Merkezi’nde beni öldürebilecek şeylerle kapana kısıldığımı fark ettiğimde, steril test odaları bir korku oyunundaki seviyeler kadar uğursuz geldi. Taretler kabuslarıma giriyordu (gerçi artık omurgam büyüdüğü için onların sevimli küçük adamlar olduğunu düşünüyorum). GLaDOS’un donuk ses hatlarına kahkahalar atarken bile, bana attığı her şey karşısında nefes nefese kalıyordum ve Companion Cube’umu umutsuzca özlüyordum.
— Alyse Stanley
5. Süper Mario 64
O halde kendinizi bir anlığına benim yerime koyun. Çocukken Heart of Darkness tarafından altımdaki halı zaten sökülmüştü, bu yüzden kesinlikle korkutucu olmayacak bir şeyi oynamaya karar verdim: Super Mario 64. Bu kırmızı tesisatçı! Bu beni korkutmayacak değil mi? …Sağ!?
Burada nereye gideceğimi zaten biliyorsun. Big Boo’s Haunt’a girin; ürkütücü olsa da korkutucu değil. Ta ki şüpheli derecede sessiz, boş bir odaya girene kadar, içinde tek bir şey var: kuyruklu piyano. Bunun sadece küçük bir sahne süslemesi olduğunu varsayarsınız ve enstrüman keskin dişlerle canlanıncaya kadar ona doğru ilerlersiniz – içindeki tellerin kakafonik sesiyle size doğru atlar.
Çılgın Piyano (ya da Japonya’da Katil Piyano) olarak adlandırılan bu oyun, görünüşte masum bir oyunun, eski yemi alıp değiştirmenin bir başka örneğidir. O zamanlar 6 yaşında bir korkak olmam birdenbire ortaya çıktı ve bu yüzden artık yatmadan önce oyun oynadığım gerçeğini ailemden gizleyemiyordum. Bunun için teşekkürler Mario.
– Jason İngiltere
6. Batman: Arkham Akıl Hastanesi
Rocksteady’nin inanılmaz Dark Knight macerasındaki en iyi ikinci an, hakkında yeterince konuşulmayan bir an. Neden? Çünkü tam da bu: bu mükemmel odaklı süper kahraman unvanındaki muhteşem anlar açısından ‘sadece’ ikinci.
Her ne kadar karakter büyük, daha korkutucu bir yeniden tasarıma sahip olsa da Batman: Arkham Şövalyesi, Dr. Jonathan Crane’e dair en sevdiğim yorum her zaman Asylum’un versiyonu olacak. Ve bunun nedeni tamamen gizlilik odaklı patron karşılaşmalarından önceki öngörülerin çok ustaca ele alınmasıdır.
Hemen akla gelen an, Crane’le ikinci karşılaşmadır; burada Yarasalar, uçan bir kemirgen gibi giyinmiş, büyük ölçüde parçalanmış bir adamın kısa bir süre için çömelip ağlayan bir çocuğa dönüştüğünü gösteren halüsinojenik bir sahne yoluyla aniden ebeveynlerinin ölümünü yeniden yaşamaya zorlanır. ölen arkadaşları. Bu şaşırtıcı bir oyun içi eser, teatral olarak akıllara durgunluk veriyor, ancak korkutucu değil.
Ne dır-dir Batman’in üçüncü Korkuluk patronu savaşının gelişimi gerçekten korkutucu. Rocksteady’nin bir başka dahiyane hamlesiyle, TV’nizdeki görüntü aniden bozulmaya başlıyor, distorsiyon yapıyor ve sonunda tamamen kararıyor; bu da bana Arkham Asylum’un sevgili Panasonic plazma panelimi 2009’da gerçekten kırdığını düşündürttü.
Oyun içi ekran sıfırlandığında, oyunun açılışı muhteşem bir şekilde tersine döner. Suçun Palyaço Prensi ve Korkuluk onu kötü şöhretli akıl hastanesinin koridorlarında neşeyle taşırken artık Batman Joker yerine sedyeye bağlı. Bu A/V takıntılısının, oyunun TV deneyimimi bozduğuna inanmasına neden olan, senaryoyu değiştiren dehanın kafa karıştırıcı bir anı. Benim gibi bir televizyon meraklısı için bu, korkunun nihai tanımıdır.
—Dave Meikleham
7. Pokémon Kırmızı ve Mavi
Lavanta kasabasına hoş geldiniz. Hayvanları yakalayıp onları birbirleriyle dövüşmeye zorlama oyununun masum olduğunu düşündünüz… yani, ben böyle söylediğime göre kulağa pek de öyle gelmiyor ama inanın bana öyle!
Ama Hayalet Tipi Pokémon için bu perili yere giderken tekrar düşünün. Korku duygusu yaratan oldukça tüyler ürpertici müzikten, yerel sakinlerle olan tüm etkileşimlerinizde ortaya çıkan korkunç ölüm hikayelerine kadar, bu, atlama korkusundan çok gerilim yaratmakla ilgilidir.
Ve bu gerilim, Game Boy oyununda her şeyle çok güzel bir şekilde inşa edilmişti; bu 8 bitlik tüyler ürperticilik, tüm estetiğe katkıda bulunuyor.
— Jason İngiltere
Tom’s Guide’dan daha fazlası
Dizüstü Oyun Bilgisayarlarına Geri Dön
