Yarasa çantadan çıktı: Tim Burton’ın 80’lerin sonu klasiğini hiç izlemedim. İlginç dümencinin sınırları aşan süper kahraman hareketi olmasaydı, MCU’nun şu anki haliyle var olamama ihtimali çok yüksek. DCEU da bunu düşünemezdi. Ama hey, Beetlejuice’i seviyorum, bu yüzden Timmy’yi bu konuda paçavradan kurtaracağım.
Yani evet Batman (1989). Oldukça iyi, değil mi? Tamamen dürüst olmam gerekirse, sahip olmak Burton’s Bat’ın tuhaf klibini gördüm ama bir hafta kadar öncesine kadar filmin tamamını hiç izlememiştim.
Batman (1989)
Çıkış tarihi: 1989
Çalışma süresi: 2 saat 6 dakika
Gişe: 411,6 milyon dolar (düzeltilmemiş)
Çürük Domates Puanı: %76
MPAA Değerlendirmesi: PG-13
Nerede izlenir: VOD
Sonunda Batman’i izlemeye başlamamın bu kadar uzun sürmesine şaşırdım. 90’ların başında büyüyen bir çocuk olarak Batman: The Animated Series’e takıntılıydım – RIP Kevin Conroy, kösele gırtlağınız olmadan dünya daha karanlık bir yer. Aynı zamanda 1995 yapımı Batman: Forever’ın da yarı yarıya içindeydim, bunun başlıca sebebi sinemada izlediğim ilk Dark Knight filmi olmasıydı… ve kısmen de bu yüzden bitiş jeneriği SEAL şarkısı tam bir vurucu olmak.
Lanet olsun, 1997 yapımı Batman & Robin’de George Clooney’nin Yarasa Nipellerini ve ‘GothCard’ını izlemek için gerçek insan parası bile ödedim. Ancak hiçbir saygın Gotham perakendecisinin ikincisini bir ödeme şekli olarak kabul etmeyeceğinden oldukça eminim.
Yani Burton’ın Batsy’sinin merhum Joel Schumacher’in iki Gotham Capers’ından çok daha iyi olması ‘Bruce Wayne Batman’dir’ boyutunda bir şok edici değil.
Hatta Joel’in kaportadaki ikinci çatlağının Batman ’89’u Yurttaş Kane’e benzettiğini söyleyecek kadar ileri gidebilirim. Orson Welles’in dönüm noktası niteliğindeki dramasını gerçekten izlemediğim için bu açıklamayı tam bir inançla yapabileceğim söylenemez. Ancak Simpsonlar’ın bir bölümüne bakılırsa bunun kızakla ilgili bir şey olduğundan eminim.
Schumacher’in kaputa yaptığı ikinci çatlağın Batman ’89’u Yurttaş Kane’e benzettiğini söyleyecek kadar ileri gidebilirim.”
Neyse Batman’e dönelim. Oldukça iyi. Christopher Nolan’ın yeniden çekilen üçlemesi her zaman için Caped Crusader çözümüm olacak olsa da, Burton’ın mirası bugün hâlâ güçlü bir şekilde hissedilen bir çizgi roman filminde ortaya koyduğu temeli artık daha iyi takdir ediyorum.
Bütün bu Gotham Guardian’ın başıboş dolaşmasına rağmen, 1989’daki Batman’in çoğunlukla kahramanca bir çaba olduğunu düşünmemin üç nedeni var.
Spoiler uyarısı: Batman (1989) için hafif spoiler
Jack Nicholson’ın bu kadar iyi olması histerik
İşte Dünyanın En İyi Dedektifinin tesadüfen bulamayacağı bir gerçek: Jack Nicholson tüm bu oyunculuk işinde oldukça iyi. Üç kez Akademi Ödülü sahibi olan oyuncu, Suçun Palyaço Prensi’ni oynamak için doğmuştu. onlar kaşlarını çatıyor ve Joker’inin Batman’de süslediği her sahneyi yutması şaşırtıcı değil.
Şakacı bir şekilde dengesiz olan ve diyaloğun her son satırını büyük bir zevkle silip süpüren bu ufuk açıcı süper kahraman filmi boyunca doğanın gücü. Kuşkusuz, yapımcıların onun geçmişini ya da gerçek adını vermeyi seçmeleri hoşuma gitmiyor ama Jack bu kadar eğlenirken, kanon merkezli züppeliğimin üstesinden gelebiliyorum.
Performansı Heath Ledger’in 2008 yapımı The Dark Knight’taki heyecan verici dönüşüne uyuyor mu? Asla. Merhum Avustralyalı aktör, kaos, yaratıcılık ve sağlıklı tehditlerle dolu, gösterişli bir performans sergiliyor.
Zavallı Jack, beyaz perdedeki en iyi ikinci Joker olma gümüş ödülüyle yetinmek zorunda kalacak. Ledger’in performansını sinema tarihinin belki de en karizmatik performansı olarak değerlendirdiğimi düşünürsek bu pek de hakaret sayılmaz.
Michael Keaton şaşırtıcı derecede güçlü bir Kara Şövalye
Keaton’ı seviyorum. Onu kendi kuşağının en iyi oyuncularından biri olarak görüyorum ve Birdman’den Jackie Brown’a, hassas bir şekilde işlenmiş, Oscar ödüllü Spotlight’a kadar her filmdeki performansından keyif aldım. Yetenekli, çok yönlü bir sanatçı ve biraz manik bir çizgiye sahip olması onu Batman için mükemmel kılıyor.
İzleyicilerin 1989’daki ön gösterim öncesi hisleri aynı değildi. Bağlam açısından, onun oyuncu seçimi evrensel olarak sevilmeyen bir karardı; Daniel Craig’in 2006’da ustalıkla değerlendirilen Casino Royale yeniden başlatmasında 007’yi oynaması için onay alması gibi.
Keaton’ı Batman’de bu kadar iyi yapan şey onun ikiyüzlülüğü. Bruce Wayne kadar utangaç, dizginsiz ve esprili, ancak kukuleta giyme zamanı geldiğinde, Gotham’ın serserilerine gece terörü yaşatacağına kesinlikle inandığınız, tehditkar derecede vahşi bir varlık.
Ton olarak, Batman ’89 tam paranın üzerinde
Hiçbir şey benim için Chris Nolan’ın Kara Şövalye üçlemesine aşıladığı cesaret ve ciddiyeti yenemez, ama şunu söylemeliyim ki, Burton’ın ilk Batman filminde vurduğu üslubu yeni keşfettim.
Adam West’in Caped Crusader’ının gösterişli maceralarıyla karşılaştırıldığında, gotik yapım tasarımı ve karamsar sinematografi, bu Gotham macerasına anında inandırıcı bir tat ve inandırıcılık katıyor.
Bunun unsurları kasıtlı olarak gösterişli mi? Şüphesiz. Şu saçma üçüncü perde geçit töreninde Joker’in dolar yağmuruna tutmasına bir bakın. Yine de bu, Schumacher’in Gotham arama kartını yaptığı soytarılıkla aynı türden değil.
1989 yapımı Batman biraz aptal olma konusunda iyi bir denge kurarken aynı zamanda Keaton’ın tüm film katmanlarına ton dokusu veren iç gözlemsel çalışmasını da sunuyor.
Karar: Batman eğlenceli vakit geçiriyor ve kesinlikle izlenmeye değer
Batman’i (1989) gerçek bir klasik olarak etiketleyebilir miyim? Pek değil. Ancak konu gişe rekorları kıran sinemanın son otuz yılı üzerindeki etkisine gelince, filme memnuniyetle çiçek vereceğim.
Batman, ilk X-Men filminin süper kahraman filmlerini yeniden canlandırmasından 11 yıl önce bu türe güvenilirlik kazandırdı ve bu bize Jack Nicholson’dan tüm zamanların yıldızlarından birine dönüşmesini sağladı.
Ancak bana göre gerçek bir klasik olarak anılmaya değer tek bir Batman filmi var: Kara Şövalye. Nolan’ın Isıyı taklit eden başyapıtı, bir süper kahraman filminin ne olabileceğinin sınırlarını bulanıklaştırıyor. Benim için Burton’ın Pelerinli Haçlı Seferi’nin yedi tonunu ortaya çıkarıyor.
Partiye 34 yıl geç kaldıktan sonra sonunda Tim Burton’ın Batman’ini düzgün bir şekilde izlediğim için mutluyum. Bu, müthiş prodüksiyon tasarımı, tüyler ürpertici Danny Elfman müziği ve iki sağlam merkezi performansıyla eğlenceli bir film. Keaton’ı ne kadar sevsem de onun The Flash’taki küçük rollerini izlemeye hâlâ hiç hevesim yok. Bunun başlıca sebebi Erza Miller’ın birçok açıdan berbat olmasıdır.
Batman’i (1989) izlemek istiyorsanız Apple TV ve Hulu aboneleri izleyebilir. Birleşik Krallık’taysanız ve size klasik bir spandeks dilimi ikram edilmek istiyorsanız Batman’i Sky TV’de izleyebilirsiniz.
Ve bununla birlikte, Bat’ın hepsi bu, millet!