altıncı bölümü izliyorum Bizden geriye kalanlar İçim korkuyla doldu. Oyunu yıllar önce oynamıştım (zombilerle ilgili her şeye karşı çok mantıklı ve sağlıklı bir korkuya rağmen) ve bu bölümün nereye gittiğini ve Joel ile Ellie’nin ne tür kavgalara zorlanacağını biliyordum. Ancak Joel ve Ellie, öldürülmekten kaçınmaya çalışırken ve kendi başlarına biraz cinayet işlerken, gösteri tek bir yerde saatler geçirmedi. Bunun yerine, bölüm hızlı bir şekilde ilerledi ve doğruca iyi şeylere ulaştı – bu, video oyunlarında genellikle ara sahneler anlamına gelir.
Bu makale, dizinin ilk altı bölümü için spoiler içermektedir. Bizden geriye kalanlar.
Yol Bizden geriye kalanlar Doğrudan konuya girmek için saatlerce süren mücadele, gösterinin en sevdiğim bölümlerinden biri oldu. Bu bir aksiyon şovu değil, aksiyon anlarıyla noktalanan bir korku şovu. Zamanımızı, havalı kahramanlık becerileri sergileyen karakterlere ya da düzgün “gun fu” a la yapan karakterlere hayret ederek geçirmiyoruz. Yarın daha iyi Ve John Wick. Daha çok gerçek hayat gibi, eylem sona ulaşmak için bir araçtır ve hayranlık uyandırmak yerine korkunç ve belki biraz üzücü olması amaçlanmıştır.
Bu kasıtlıydı. Oyun yaratıcısı ve şov yapımcısı Neil Druckmann, şiddet olaylarından emin olma arzusundan kapsamlı bir şekilde bahsetti. Bizden geriye kalanlar etkisi vardır. “[O]Aldığımız en kolay kararlardan biri, ‘Hadi bunların hepsini çıkaralım’ demekti. Bu hikayede sadece gerektiği kadar şiddet kullanalım, daha fazla değil.” Druckmann, Variety’ye bu yılın başlarında söyledi. “Bu, şiddeti ekranda gördüğünüzde oyundakinden çok daha fazla etkiye sahip olmanızı sağlıyor.”
Aynı sekansı birden çok kez çalmanız gerektiğinde, can sıkıcı olmayı bırakır ve sadece rahatsız edici hale gelebilir.
Craig Mazin, dizi sorumlusu Bizden geriye kalanlar, şovun oyuna karşı sahip olduğu şiddete çok farklı yaklaşımdan da bahsetti. “Bir insanın ölmesini izlemek, piksellerin ölmesini izlemekten çok daha farklı olmalı bence.” Ocak ayında New Yorker’a söyledi.
İnsanlar, Mazin’in bir sanat formunu (video oyunları) diğerini (canlı aksiyon TV) desteklemek için aşağılamasının bir örneği olarak hemen alıntıya atladı. Ancak Mazin, video oyunlarındaki katliamın bazen duygusal tepkiyi artırmak yerine azaltabileceğinden bahsediyordu. Bir oyunun zor bir bölümündeyseniz -diyelim ki cani akıncılarla dolu bir üniversite hastanesiyle uğraşıyorsunuz- ve sürekli öldürüldüğünüz için diziyi tekrar tekrar oynamanız gerekiyorsa, o zaman dizinin duygusal etkisi değişecek
Oynamaktan bıkmış biri olarak Bizden geriye kalanlar Mazin’e katılıyorum. Hiçbir şey, hiçbir şeyi kastetmiyorum, çok fazla duygusal ağırlığa sahip olmayı amaçlayan büyük bir kavgada öldürülmek ve onu tekrarlamak zorunda kalmaktan daha sefil olamaz. Dövüştüğüm karakterler karakter olmayı bırakıp engel oldular, acı dolu çığlıkları sadece bir can sıkıntısı film müziği haline geldi. Aynı sekansı birden çok kez çalmanız gerektiğinde, can sıkıcı olmayı bırakır ve sadece rahatsız edici hale gelebilir.
Ve her seferinde dizi Bizden geriye kalanlar o büyük kavgalardan birini atladı, beynime dopaminle vurdu, son patronun sadece hızlı bir olay olduğunu öğrendiğimde olduğu gibi. Vasat bir oyuncu olarak, her seferinde bir şeyden paçayı sıyırıyormuşum gibi geliyor. Üçüncü bölümün, bir kıyametteki aşkın dokunaklı bir keşfi olacağını ve karakterlerin enfekte insanlarla dolu bir okula sızmasını ve şişkin biriyle savaşmasını izlemek zorunda kalmayacağımı anladığımda, koltuğumdan usulca tezahürat yaptığımdan oldukça eminim. kanepe. Bu sevgi dolu çift hayatlarını birlikte sonlandırmayı seçtiği için ağlıyor olabilirdim, ama berbat bulduğum bir dövüş sahnesinin uyarlamasını izlemek zorunda kalmadığım için çok mutluydum.
Aynı şey altıncı bölümün sonunda, Ellie ve Joel gittikleri üniversite hastanesinin terk edildiğini ve gitmeleri gerektiğini hemen anladıklarında da oldu. Sanki görünmez bir güç (Craig Mazin ve şirket) aksiyonu atlamak için X düğmesine basıyordu. Asla hayranı olmadığım bir seviyeden kaçınmak için kodlar kullandığımı hissettim.
Hikaye açısından zengin bir video oyununda ara sahnelere atlamayı seven tek kişi ben değilim. Youtuber’lar yıllardır oyunları temel hikayelerine göre ayırıyorlar. Bizden geriye kalanlar. İşte remastered’ın 5 saatten fazla bir kesiti Bizden geriye kalanlar yaklaşık bir milyon görüntüleme ile.
Ve işte aynısını yapan yaklaşık 11 saatlik bir video Sonuncumuz II. Kimin uzunluğu… bir sonraki oyunun neden ikiye bölünebileceğini anlamamı sağlıyor. ikinci Ve üçüncü sezon tek bir sezona yoğunlaştırmak yerine. Bu video üç milyondan fazla görüntülendi.
İnsanların ara sahneleri izlemeyi sevmesinin birçok nedeni var. Belki de hayatlarının saatlerini baştan sona oynamaya ayırmadan önce tüm hikayeyi bilmek istiyorlar. Belki de oyunun bir bölümünü oynama zahmetine girmeden tekrar ziyaret etmek istiyorlardır. Belki onlar da benim gibi zombilerden neredeyse felç edici bir korkuya sahipler ve hakkında çok şey duydukları bir oyunun en ürkütücü kısımlarından kaçınmayı tercih ediyorlar.
Ara sahnelerin ilk günlerinde, sadece hikayeyi ilerletmek için orada değillerdi, aynı zamanda bir ödül gibi muamele görüyorlardı. Patronu dövmek Final Fantasy VIII tamamen işlenmiş bir Quistis’in dev silahlı bir robotu indirmesini izlemeniz veya Rinoa ve Squall’ın balo salonunda müzik yükselirken birbirlerine aşık olmalarını izlemeniz gerektiği anlamına geliyordu. Bu küçük süper pikselli karakterler, kesilmiş bir sahnede işlendiğinde kelimenin tam anlamıyla ete kemiğe büründü. Bu yüzden oyun bitlerini atlamak Bizden geriye kalanlar çok iyi geliyor. Sanki aldatıyormuşum gibi. Umarım gelecekteki, aşırı sadık video oyunu uyarlamaları not alır. Hikaye yeterince güçlü olduğunda, iyi kısımlar mutlaka kavgalar değil, aradaki anlar.