Üç deyince tipik, sıradan bir dost filminiz değil. Baş kahramanlar Val ve Kevin, 24 saat içinde kendilerini öldürmeye kararlıdır ve onları ölümcül kararlarına götüren eski çatışmaları çözmek isterler. Yine de kulağa ciddi bir drama gibi gelen film aynı zamanda yılın en iyi komedilerinden biri ve bu büyük ölçüde Ari Katcher ve Ryan Welch’in harika senaryosundan kaynaklanıyor.
Digital Trends ile yaptığı bir söyleşide, her iki yazar da yıldız Jerrod Carmichael ile işbirliği yapmaktan, komedi ile dramayı harmanlamaya nasıl yaklaştıklarından ve izleyicilerin filmden ne anlamalarını istediklerinden bahsediyor.
Dijital Trendler: nasıl oldu Üç deyince hakkında gel?
Ari Katcher üzerinde çalışıyordum Carmichael Şovu Jerrod ile. Ryan ve ben kenarda bir şeyler yazıyorduk ve Jerrod’u düşünerek bir film fikrimiz vardı. Ona göre koştuk, beğendi ve biz de yazdık. İnsanlara göstermeye ve kimin beğendiğini görmeye başladık.
Senaryoyu yazmak ne kadar sürdü?
Ryan Welch: Onu yazmak, bırakmak, yeniden yazmak, tekrar bırakmak oldukça uzun bir süreçti. Filmi çekerken senaryo üzerinde çalışıyorduk. Elinizde var mıydı bilmiyorum, aslında üzerinde ne kadar çalışıyorduk ama.
yakalayıcı: İlk taslağın ne kadar sürede yazıldığını düşünmeye çalışıyorum. Aslında ne kadar sürdüğünü hatırlamıyorum. O dönem biraz bulanıktı.
Jerrod ile işbirliği sürecinizi anlatabilir misiniz? Onunla çalışma şeklinizden nasıl farklıydı? Carmichael Şovu†
yakalayıcı: Film için süreç, gösteri üzerinde çalışmaktan oldukça farklıydı. Carmichael Şovu ailesiyle yapacağı gerçek konuşmalara dayanıyordu. Çoğu zaman senaryo yazarken, aslında gecenin çok geç saatlerinde ailesini arar ve “Hey anne, lisede silahım vardı. Bunun hakkında ne düşünüyorsun?” Ve sonra onun tepkisini alırdık ki onu gösteriye koyabilelim. Çoğu zaman, ona çılgınca şeyler söylemesine cevaben söyleyeceği şeyler, şovdaki diyalogun tam olarak ne olması gerektiği olurdu.
Jerrod, yazının her aşamasında yer aldı. Carmichael Şovuama için Üç deyinceFikri konuşurduk ve sonra Ryan ve ben gidip bir şeyler yazardık ve sonra ona sunardık. O zaman yazacaklarımız hakkında harika düşünceleri olurdu. Evet, sanırım bu oldukça farklı bir süreç.
Bu film için çok fazla doğaçlama var mıydı?
yakalayıcı: Tam olarak değil. Aslında çok abartılı bir film türü değil. Bence komedinin çoğu içinde bulundukları durumlardan geliyor. Burada ve orada doğaçlama olan birkaç satır var.
welch: Muhtemelen işin çoğu, biz çekimden önce ve aktörlerin onunla rahat olduğundan emin olmadan önce yapıldığını söyleyebilirim. Ancak kameraların çekim zamanı açısından, senaryoya oldukça sadıktı.
yakalayıcı: Senaryodan tamamen doğaçlama yapmak için çok fazla zaman kısıtlaması içindeydik.
Üç deyince bazı karanlık temaları var ama aynı zamanda oldukça komik. Yazarlar olarak drama ve komedi arasındaki bu çizgiyi nasıl kabul ediyorsunuz? Çünkü komedide aşırıya kaçarsanız, bazı ciddi şeyleri hafife alabilirsiniz.
welch: Bence bunun bir kısmı nasıl hissettiğin konusunda dürüst olmak. Komik olmaya çalıştığınızda ve tek hedef bu olduğunda, ne hissettiğiniz konusunda dürüst olmadığınız için başarılı olmaz. Sadece güldürmeye çalışıyorsun. Kalbinizde hissettiklerinizi gerçekten iletiyor musunuz? Ve bence buna sadık kalırsan, dürüst olursan komik ve dramatik olabilirsin ve umarım bu dengeyi bulabilirsin.
yakalayıcı: Neredeyse fazla düşünmek istemezsiniz. “Oh, bu dizinin gerçekten yürümesini istiyorum, bu yüzden bu sahnede sadece üç şaka yapabilirim” gibi bir konuya girerseniz, kendinize doğru gelip gelmediğini sormalısınız. Bu şaka, o kişinin o anda söyleyeceği şey değil gibi mi geliyor? Ve eğer öyleyse, anladınız. Bu şakayı ne kadar seversen sev, buna değmediğini anlamalısın. Bu karakterin gerçek olduğu inancına basmaya değmez ve bunu söylemez.
Filmde, silah kontrolü hakkında bir tür incelikli yorum var. Oradaki niyet neydi? Durumun saçmalığı ve çok liberal görünen ama aynı zamanda bir silah savuran ve ondan güç hisseden Kevin ile dalga geçmek için miydi?
yakalayıcı: Bence bu tür şeylerin hepsi. Jerrod, Ryan ve ben, hepimizin yakından tanıdığı bir şey. Ryan ve ben ikimiz de Alaska, Anchorage’da büyüdük, bir süre New York’ta yaşadım ve şimdi LA’da yaşıyoruz, bu yüzden hakkında oldukça çeşitli görüşler gördüm. [gun control]† Hepsinin nereden geldiğini anlıyormuşum gibi hissediyorum.
welch: Yazar olarak silahlar hakkında bir açıklama yapmaktan biraz daha az ve daha çok karakterin neye inandığına ve sonra filmde neyle karşı karşıya kaldığına dair eğlenceyi bulmaya çalışmak gibiydi. Filmle asla bir mesaj vermeye çalışmıyorsunuz. Bu her zaman oldukça iğrenç hissettiriyor. Bu yüzden, açık bir açıklama yapmaktan ziyade karakterin içinde kalmakla ilgili.
Filmin bir noktasında Kevin, görmezden gelinmenin acı verdiğini söylüyor. Film, onun gibi marjinalleştirilmiş insanlara karşı çok empatik. İzleyicilerin bu filmi izledikten sonra ne anlamalarını istiyorsunuz?
yakalayıcı: Ondan ne alırlarsa ondan alırlar ve bence sorun değil. Dün izlerken hissettiğim bir şey olsa da, karanlık bir yerde olduğunuzda, bazen sizi bundan kurtaran şey, o özgürlüğü hatırlatan şey, “Oh, evet, gidebilirim” gibi bir his. şu anda herhangi bir şey.” Ve genellikle beni bundan alıkoyan şey de bu.
Bence bu, karakterlerin bu hikayede buldukları bir şey, ikisinin de oldukça umutsuz bir yerde olması, ama sonra onları görmeye gidiyorsunuz ve rastgele toprak bisiklet sürmeye karar veriyorlar. Bunu gördüğünüzde “Dışarı çıkıp bana yaşadığımı hissettirecek bir şey yapabilirim” diye düşünüyorsunuz. Biliyorsun, Los Angeles’a taşınabilir ve bunu yapmaya çalışabilirim. Gidip babamla yüzleşebilirim. Kirli bir bisikletle gidebilirim. Kendinizi canlı hissettirmek için yapabileceğiniz küçük şeyler var.
Üç deyince şu anda sinemalarda ve şu anda mevcut dijital platformlar†