Bir gözetleme kulesine çıkıp bir keskin nişancı tüfeği bulduğunuz GoldenEye 007’nin açılış “Baraj” görevine bir dakikadan kısa bir sürede endüstriyi şekillendiren güzel bir an var. Ne yapmak istediğiniz hemen anlaşılıyor: keskin nişancıyı alın, bazı kötü adamları yakınlaştırın ve suratlarından vurun.
Lütfen anlayın, 1997’de ‘FPS’ terimi… labirent seviyeleri, renkli tuşlar ve akılsız canavarlar gibi belirli beklentileri taşıyordu. Ardından, patlayan fıçılar hariç, nişancı tasarımının her sütununu pencereden dışarı atan lisanslı bir Nintendo 64 FPS ile Nadir geliyor. Seviyeleri, gizli diziler ve cinayet maratonlarının sağlıklı bir dengesine sahiptir ve ortamlar bir dizi zorlu yan hedefi içerir. Daha da önemlisi, karşılaştığınız her düşmanın bir beyni vardır: Bölgeleri korur ve devriye gezerler, onları vurduğunuz yere göre kaçarlar – kimse Donkey Kong Country stüdyosunun kasık vuruşunu icat etmesini beklemiyordu – ve savaştayken siper alırlar. Ve ses çıkarmazsanız veya fark edilmezseniz, işlerine devam edecekler.
Tüm bu teknolojik ve seviyeli tasarım gelişmeleri, ancak Bond atlayamaz. Bu garip değil mi? Elbette, orijinal Doom Guy da zıplayamaz, ancak ondan sonra gelen çoğu FPS oyun kahramanı somon gibi sıçrayabilir. Adil olmak gerekirse, N64’lerin üzerine özel bir atlama düğmesi sıkmak benzersiz kontrolör hiç de fena olmazdı. Peki ya tarih farklı bir yol izleseydi ve Rare bunun yerine PC için GoldenEye’ı geliştirseydi? Mütevazı boşluk çubuğu, tavşan atlamalı bir Bond ile sonuçlanmış olabilir mi? Ve eğer öyleyse, 240p’nin iğrenç tüylerinin ötesinde başka ne değişmiş olabilir?
Bariz olanı yoldan çekelim. Nintendo’nun ikonik trident şeklindeki denetleyicisine tüm saygımla, bir geçişten fare ve klavyeye kadar birçok dezavantajı düşünmek zor. 1997’de bile, WASD gibi birleşik bir kontrol düzeni henüz netleşmemişken, PC atıcılar konsoldaki muadillerine göre daha fazla hareketliliğin ve daha az otomatik nişan almanın keyfini çıkardılar. Sadece bir farenin sağladığı hız ve hassasiyet, bu rezil Natalya eskort bölümlerini çok daha az sinir bozucu hale getirebilir – ancak, şeylere ikinci bir ısırık verilirse, onları tamamen çöpe atabilir.
Bu değişikliğin ideal bir sonucu, düşman tepki hızında bir artış olacaktır. GoldenEye’in yapay zekası, piyasaya sürüldüğünde haklı olarak övüldü, iddiaya göre Valve’ın Half-Life üzerindeki çalışmalarını etkileyeceği iddia ediliyor, ancak 1997’de bir Rus paralı askerin kaçarak pozisyon alması kadar etkileyici, tekinsiz, ceset benzeri bir hareketle hareket ediyorlar. sertlik. Daha hızlı ve daha agresif bir düşman kuvveti – bir iğne düşürme sesiyle dolup taşan – sadece Tren’in zırhlı bölmelerinden geçmek veya Cradle’da Alec Trevelyan’ın peşinden koşmak gibi aksiyon dolu karşılaşmaları yoğunlaştırır.
N64’ten GoldenEye gibi bir dönüm noktası oyunu alırsanız, gelecekteki konsol nişancılarına ne olur?
Açıkçası, Nadir’in, hiçbir zaman gerçekten gizli bir oyun olmasa bile, nihayetinde sunduğu sinsi casus nişancı oyunundan çok fazla saptığını hayal etmek zor. GoldenEye, Thief’in dövüşmesiyle aynı şekilde gizliliğe sahiptir: teknik olarak oradadır, ancak nadiren uygulanabilir bir seçenek. Silahlı çatışmalar kaçınılmazdır. Bu, sandalyelerin bile patladığı bir oyundur.
Öyleyse neden GoldenEye’in gizli sistemlerini genişletmek için 90’ların sonundaki ev bilgisayarlarının gücünden yararlanmıyorsunuz? Bu anlaşılmaz eğik tamirciyi iyi bir şekilde kullanın, böylece düşman devriye rotalarını tam anlamıyla saldırmadan önce gözetleyebiliriz. Daha da iyisi, sessiz bir vesikalık atış için bazı şık Q Branch gadget’larıyla korumaları cezbedelim.
Peki ya fizik? Bond her zaman çevreyi kendi yararına kullandı ve nesneleri alıp fırlatma yeteneğine sahip olmak, oyuncuların düşmanları etkisiz hale getirmesine veya dikkat dağıtıcı şeyler yaratmasına izin verir. Metal Gear Solid’den tam bir yıl önce bir 3D aksiyon oyunundan bunu beklemek biraz fazla olur mu? Muhtemelen, ama o zamana kadar Ultima Underworld beş yıldır piyasada değildi – her şey mümkün.
sessiz bir vesikalık çekim için bazı şık Q Branch aletleriyle korumaları cezbetmemize izin verin
Bunun gerçekleştiğini varsayarsak, nihai sonucun erken bir sürükleyici sim’e benzediğini hayal etmek aşırı değil. Deus Ex daha birkaç yıl uzaktaydı, ancak birkaç seviyeli tasarım değişikliği ile GoldenEye’in türün belirleyici oyunu olduğunu görmek kolay. Oyuncuyu biraz daha farklı bir mücadelenin beklediği havalandırma deliğinin ilerisinde alternatif bir sızma noktası olabilecekken, Tesis seviyesindeki o belirli tuvalet kabinine neden düşelim? Güvenlik kameralarını ve tavana monte kuleleri kırıp düşmanlarınıza karşı çevirebilecekken neden yok etmekle uğraşasınız ki?
Kuşkusuz, bu alternatif gerçeklikte çok şey kaybedeceğiz. Klasik tek oyunculu deneyimin yanı sıra GoldenEye, seçeneklerinizin çoğunlukla kart yarışları veya sokak dövüşleriyle sınırlı olduğu bir zamanda, bölünmüş ekranlı ölüm maçının keskin mesafeli gülünçlüğünü haritaya koyan kapsamlı çok oyunculu seçenekler paketiyle sevgiyle hatırlanıyor. . Bir PC sürümünün çevrimiçi LAN oturumları efsanevi olabilirdi, ancak FPS tarihinin bu kadar yoğun bir şekilde terli bir dilimini feda etmeye değer miydi?
Ve katliam nerede bitiyor? N64’ten GoldenEye gibi bir dönüm noktası oyunu alırsanız, gelecekteki konsol nişancılarına ne olur? id Software, Quake ve Quake II’nin tüm bağlantı noktalarını iptal eder mi? Turok 2: Seeds of Evil muhteşem parçalanma animasyonları olmadan mı çıkıyor? Halo: Combat Evolved, Bungie üst düzey tasarım belgelerinde RTS olmaktan asla vazgeçmez miydi? TimeSplitters üçlemesinin tamamı reddedildi mi? Sonuçlar gerçekten rahatsız edici.
Belki de en iyi şeyler onların yaptıkları gibi olmuştur. Nadir, atıcıların bir konsolda çalışabileceğini kanıtlamakla kalmadı, aynı zamanda Doom klonları ve Quake katillerinden daha fazlası olabileceğini de kanıtladı. Pek çok kişi bunu yenilenen sağlık ve demir manzaralar çağına doğru ilk adım olarak görecek, ancak bir dünya yapmak için her türlü şey gerekiyor. Ve hey, yakın zamanda sızdırılan başarı listesi herhangi bir şeye işaret ediyorsa, o zaman belki de PC’de biraz GoldenEye oynayabiliriz.