Yıllar süren geliştirmeler sonucunda, zanaatkarlık ve hayatta kalma oyunları oldukça etkili bir formül geliştirdi: Çubukları topladığınız bir yere bırakılıyorsunuz, çubukları kullanarak bir balta yapıyorsunuz, baltayla ağaçları kesiyorsunuz ve çok geçmeden bir barınak inşa ediyor, bir teknoloji ağacında yükseliyor ve giderek daha karmaşık ekipmanlar üretiyor, etrafınızdaki vahşi doğada ustalaşıyordunuz.
Winter Burrow bu formülden sapmıyor – en azından ilk 20 dakikasında. Ancak diğer hayatta kalma oyunlarına, özellikle de Don’t Starve’a çok benzese de, tonu ve yaklaşımıyla kendini farklı kılıyor. Winter Burrow, hayatta kalma oyununa rahatlatıcı bir estetik katıyor ve tehlike hissini, inşa ettiğiniz şeyin sizi hayatta tutacak bir barınak değil, bir yuva olduğu hissiyle birleştiriyor.
Los Angeles’taki Xbox Gamescom etkinliğinde Winter Burrow’un kısa bir demosunu oynadım ve bu bana oyuna başından itibaren hızlı bir bakış sağladı. Demoyu başlatan kısa bir ara sahne, yeni bir hayata doğru yola çıkan antropomorfik bir fareyi takip eden hikayeyi kuruyordu. Fare eski evi olan ini sevgiyle hatırlıyor, ancak çocukken ailesiyle birlikte şehirde iş bulmak için taşınmış ve evi teyzesinin bakımına bırakmıştı. Ebeveynleri, ikisi de ölmeden önce yıllarca şehrin madenlerinde çalışmıştı ve bu hayattan bıkmış olan fare eski evine geri döndüğünde, evi bakımsız ve teyzesinin kayıp olduğunu görüyor.
Bu kurulumdan sonra, yuvayı onarmaya koyuluyorsunuz. Winter Burrow’un erken oynanışı tür için oldukça standarttır; ateş yakabilmek, bir zanaat tezgahını tamir edebilmek ve rahat bir sandalyeyi düzeltebilmek için çubuklar ve çimenler toplamanız gerekir. Başlangıçta, oyun, ekipman ve yükseltmeler yapmak için geri getirmeden önce yuvanın etrafındaki alana malzeme toplamak için bir dizi hızlı akındır. Ve her zamanki gibi, açlık, bitkinlik ve sıcaklık gibi göstergeleri de yönetiyorsunuz.
Yıkık dökük halinde bile, yuvanın biraz elden geçirildiğinde yaşanacak hoş bir yer olduğu hissi var ve bu, Winter Burrow’un masalsı sanat tarzı ve sevimli fare kahramanıyla daha da güçleniyor. Oyun genellikle rahat bir atmosfer veriyor, özellikle yuvada olduğunuzda, sandalyenizde oturmak gibi şeyler yaptığınızda. Kolay koltuk aslında sizi daha sıcak tutacak ve daha fazla koruma sağlayacak yeni kıyafetler yaratmak için el işi tesisiniz, ancak bunları yapmak için animasyonda fareniz ateşin yanında oturuyor ve örgü örüyor, Winter Burrow’un rahat yaklaşımının mükemmel bir örneği.
“Rahat”, oyunun bir hayatta kalma oyununun olağan stresini ortadan kaldırdığı anlamına gelmiyor. Sadece 20 dakika oynamama rağmen, bir ip yapmak için sekiz demet ot veya birkaç tahta yapmak için yeterli tahta parçası bulmaya çalışırken etrafta dolaşırken bazı çarpıcı gerçeklerle karşılaştım. Winter Burrow ismindeki etkili kelime “kış”tır ve ailenizin evine döndüğünüzde, dışarısı karlı ve dondurucudur. Başlangıçta giydiğiniz kıyafetler sizi uzun süre soğuktan korumaya yetmiyor ve hatta erken dönemde kendim için ördüğüm kazak, pantolon ve şapkaya rağmen, sinsi soğuk hızla ölümcül hale gelebiliyor.
Dahası, Winter Burrow’da, en azından oyunun başlarında, kullanılabilecek bir harita yok. Her yer karla kaplı, manzarayı bir şekilde işaretlerden yoksun bırakıyor ve ben yuvadan çok uzaklaşmamış olsam da, kaybolmanın çok kolay olduğunu gördüm. Evinizin yolunu bulmanın tek güvenilir yolu ayak izlerinizi takip etmek veya sadece manzarayı hatırlamaktır ve sıcaklık göstergeniz tükenmeden önce geri dönemezseniz, donup öleceksiniz ve taşıdığınız her şeyi düştüğünüz yere bırakacaksınız.
Soğuk şaşırtıcı derecede tehlikeli ve kesinlikle stresli. İhtiyacım olan malzemeleri aramaya daldım ve sıcaklık göstergesinin ne kadar düştüğünü ancak ekranın kenarlarında don oluşmaya başladığında fark ettim ve o noktada yuvaya nasıl geri döneceğim hakkında hiçbir fikrim yoktu. İlk alanda dolaşan birkaç büyük, tehlikeli böcekle karşılaşsam da, asıl tehlike hava durumuydu ve buna yenik düştüğümde, eve dönmeden önce ihtiyacım olan şeyleri bulmak için dışarı koşmanın standart oyun döngüsü çok daha baskıcı hale geldi. Winter Burrow sevimli bir oyun, ancak yine de ciddi bir oyun.
Demom, başladığımdan kısa bir süre sonra, bir boşluğu geçmek ve yeni bir alanı keşfetmek için bir köprüyü tamir ederken sona erdi. Winter Burrow’a çok fazla giremedim, ancak ikisi de dost canlısı görünen ve yakın gelecekte yan görevler dağıtma olasılığı yüksek birkaç hayvanla karşılaştım. Etrafta birkaç düşmanca hata olmasına rağmen, Winter Burrow’daki çatışmanın çoğunun, diğer düşmanca karakterlerden çok da fazla etkilenmeden, doğanın zorluklarına göğüs germekten kaynaklanacağı hissine kapıldım.
Winter Burrow’un bir dezavantajı varsa, o da bu erken görünümün çoğu benzer oyunda bulunan aynı tür formüle çok fazla güvenmesiydi. Devam etmek için ihtiyacım olan şeyi üretmeden önce sadece birkaç kaynağa daha ihtiyacım olduğu için bir kütük veya çimen tutamı daha aramakla çok zaman harcadım. Cepleriniz aceleyle doluyor, bu nedenle yemeğinize ve sıcaklığınıza dikkat etmenin yanı sıra, yuvadaki bir kutuya eşyalar atarak envanterinizi de yönetmeniz gerekecek. Bu unsurlar dışarıdan kötü görünmüyor, ancak bu noktada oldukça ezberlenmiş durumda ve Winter Burrow deneyiminin, devam etmek istediğiniz ancak çantanızda yer açmak veya devam etmeden önce yuvaya geri dönüp ısınmak gibi şeyler yapmak için durmanız gereken birçok anı içereceği hissi veriyor.
Ancak çoğu hayatta kalma oyununda, erken oyunu atlattığınızda ve sadece bir sonraki güne kadar hayatta kalma işiyle meşgul olmadığınızda neler sunulduğunu gördüğünüzde deneyim hızlanıyor. Winter Burrow’a erken bakışımda, sırada ne olduğunu göremedim, ancak oyunun sanat tarzı, müziği ve genel olarak yumuşak ve davetkar hissi beni meraklandırdı. Winter Burrow, hayatta kalma türünün temel fikirlerini ve oyuncuları zorladığı bazı yolları korurken, tamamen daha az baskıcı bir yaklaşım benimsiyor ve bu yaklaşımın nereye varacağını görmek istiyorum.
Winter Burrow, 2025’in başlarında PC, Xbox Series X|S ve Xbox One’a ve Game Pass’e gelecek.