Avec son deuxième album, Elias Mazian, surtout connu comme DJ, s’impose définitivement comme un chanteur sérieux. Rêveur et romantique, honnête et vulnérable : sa synthpop néerlandophone est un aperçu de son âme. « J’ai l’impression d’avoir mon propre son maintenant. »
Dit artikel is afkomstig uit Het Parool. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.
Lege straten, alleen maar lege straten. Een kwartier lang fietste Elias Mazian (33) door Amsterdam, zonder iemand tegen te komen. Hij weet niet meer welke middag het was. Alle dagen leken op elkaar, die coronalente van 2020. De dj en artiest ging nog vol door het verdriet van een verbroken relatie, maar tijdens die fietstocht op weg naar zijn studio voelde hij voor het eerst: oké, ik ben onderweg. Ik ben nog lang niet daar, maar mijn pijn krijgt een plekje.
Dat gevoel verwerkte hij vervolgens in Te laat, dat in maart als single verscheen en het eerste levensteken was van zijn nieuwe Nederlandstalige muziek. Het is voor Mazian een dierbare track: Te laat staat niet alleen symbool voor het terugvinden van de weg omhoog, maar ook voor het begin van zijn tweede album en nieuwe sound.
Dromerig en melancholisch
Die sound, te horen op zijn vrijdag verschenen album Alleen bij mij, is nog altijd onmiskenbaar Elias Mazian: dromerige, Nederlandstalige synthpop, met een lichtelijk melancholische ondertoon, romantisch en vol verlangen. Maar dit keer is het album iets meer poppy en bovenal op alle vlakken, technisch en muzikaal, stukken professioneler.
« Het klinkt inderdaad iets minder zolderkamerachtig, » zegt Mazian glimlachend. « Dat mag ook wel, want het duurde drie jaar om dit album te maken. »
Alle muziek is dit keer opgenomen in een professionele studio en de zanger werkte samen met gastmuzikanten, zoals Raven Artson (voorheen Mozes and the Firstborn), en producers Anton Pieete en Eelco Bakker. « Ik weet wat ik kan, maar ik heb ook andere mensen nodig om de ideeën in mijn hoofd te laten werken en tot iets moois te laten komen. Dit album voelt als de volgende stap: ik ben verder als liedjesschrijver. »
Met Alleen bij mij zet Mazian zich op de kaart als serieuze zanger – al blijft hij zelf liever ‘weg van labels’. Dit is gewoon iets wat hij doet, een van de jasjes die hij aantrekt.
Club Trouw
Mazian begon precies tien jaar geleden als dj en groeide al snel uit tot een gezicht van de jonge garde in de legendarische club Trouw en later in De School, voordat de club tijdelijk sloot. Inmiddels is hij niet meer weg te denken uit het Amsterdamse en internationale nachtleven, produceerde hij zelf house en maakte hij muziek voor een kinderserie.
Zanger is hij sinds drie jaar. Zijn twee popalbums zijn geschreven in het Nederlands. « Dat is de taal die ik dagelijks bezig, die ik gebruik om mijn emoties te uiten. Als ik dan toch kies om liefdesliedjes te schrijven, dan voelt het alsof het dichter bij mij is. Daarmee lukt het me om mijn muziek persoonlijk te houden. »
Zijn eerste album uit 2020 was een ode aan zijn ex en ging deels over het verdriet en de depressiviteit die volgden op een breuk met een eerdere liefde. Ook op Alleen bij mij is liefde weer het hoofdthema. Het is volgens Mazian dan ook ‘het allermooiste wat er is’. Hij houdt van het gevoel dat je met z’n tweeën bent. « Echt met z’n tweeën bent, en dat samenzijn heel erg probeert te doorgronden. Maar het is ook heel pijnlijk dat het, op allerlei manieren, weer over kan gaan. »
Zijn nieuwe album gaat over die twee facetten: het afsluiten van liefde én het herontdekken ervan. « Ik ben sowieso een ontzettend melancholisch persoon en vind het leuk om op een licht poëtische manier de momenten van liefde te omschrijven. Ik zing over die acceptatie en hoop, maar ook over de kwetsbaarheid van een nieuwe relatie. Je begint opnieuw, weet niet meer hoe je contact maakt omdat je zo gewend bent aan iets. Liefde heeft zoveel verschillende gezichten. »
Een dagboek
Mazian houdt niet van ‘ironische muziek’. Zijn muziek is eerlijk, kwetsbaar, een kijkje in zijn ziel, als een soort dagboek. Over twintig jaar kan hij zijn muziek terugluisteren en weet hij precies hoe hij zich voelde.
Het nummer Het komt wel goed, waarin iemand tegen zichzelf en tegen vrienden zegt dat het beter zal gaan, klinkt als een vrolijk liedje, maar is dat allerminst. « Diegene is aan het doordraaien. » Typerend voor zijn generatie, beaamt Mazian: « Alles staat eigenlijk al in de fik, de hele wereld. Maar iedereen probeert elkaar ervan te overtuigen dat het allemaal wel meevalt. »
Pa, een cover van Doe Maar (‘een inspiratie’), is als een brief aan zijn vader en moeder, waarin hij probeert hun zorgen weg te nemen en wil laten zien dat hij ze begrijpt. Toen hij als dj de muziekwereld in ging, was het zoeken naar de juiste manier om met elkaar om te gaan. « Ik had veel vertrouwen in wat ik ging doen, maar ik ging er wel head first in. Zij dachten: waarom ga je niet gewoon studeren? »
Zijn ouders hadden dus hun twijfels, maar hebben Mazian altijd gesteund. Inmiddels zijn ze groot fan van zijn Nederlandstalige muziek. « Mijn moeder luistert er heel veel naar. Ze zijn supertrots. » Dit album en de releaseparty, een week geleden in Bitterzoet, voelen voor hem als een volledige cirkel: « Ik ben nu tien jaar dj, dit moment voelt als terugkijken en ik ben blij dat mijn ouders dat meemaken. »
Niet dat hij klaar is, zeker niet: met zijn Nederlandstalige muziek begint hij juist pas. Deze zomer staat hij met band op het prestigieuze Lowlands en hij hoopt op een tour door het land. « Ik heb het gevoel dat ik een eigen sound heb nu, er is nog zoveel mee te doen. Wat ik altijd waardeer aan artiesten die ik tof vind, is dat ze een eigen wereld creëren. Ik hoop dat we dat met dit album hebben gedaan. »
Deze inhoud kan helaas niet worden getoondWij hebben geen toestemming voor de benodigde cookies. Aanvaard de cookies om deze inhoud te bekijken.