Fue rápido. Muy rápido. Antes de darse cuenta, su pie quedó atrapado entre el suelo móvil de la piscina Brilmansdennen en Losser. Otros niños pensaron que estaba bromeando. Pero Tufan (7) gritó de dolor. «Realmente disfruto nadar, pero ya no me atrevo a hacerlo».
Dit artikel is afkomstig uit Tubantia. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.
Terug naar zaterdag 23 september. Tufan heeft samen met de andere kinderen zwemles gehad en staat nog bij het bad. Samen met een ander jongentje, is hij nog wat aan het spelen. Zoals hij eigenlijk na iedere zwemles doet. Hij komt in het water terecht. Precies op dat moment is een medewerker van het zwembad bezig met het verstellen van de beweegbare bodem. En dan gaat het mis. Tufan schreeuwt het uit.
Ruim anderhalve maand later doet Tufan zelf de voordeur open van het huis in Glanerbrug. Hij loopt weer, al heeft hij nog steeds veel last van het ongeval. Fysiek, maar ook mentaal. Samen met zijn ouders Bahar Gun (37) en Hüseyin Aygün (44) denkt hij terug aan het moment dat hij klem kwam te zitten in het zwembad. «Ik zat opeens vast met mijn voet», zegt Tufan. «Toen voelde ik eigenlijk nog niets, maar ik begon wel meteen te schreeuwen.»
Het duurde even voordat iemand in de gaten had dat het goed mis was. De pijn kwam meteen toen Tufan bevrijd werd. «Het is dat onze jongen niet op zijn mondje gevallen is», vertelt Bahar. «Er zijn ook kinderen die op zo’n moment dichtklappen. Door heel hard te schreeuwen kreeg de medewerker van het zwembad in de gaten dat Tufan zijn voet tussen de bodem zat.»
In shock
Vader Hüseyin was op het moment van het ongeval bij het zwembad. Hij wachtte tot Tufan bij de kleedkamers kwam. Een voor een kwamen de kinderen die kant op, maar Tufan ontbrak. En toen hoorde zijn kind schreeuwen. «Ik had pas laat door wat er aan de hand was.»
Hij weegt zijn woorden zorgvuldig. Toen zijn zoon eenmaal uit het bad was, ging het snel. De ambulance stond klaar, maar Tufan werd door zijn vader naar het ziekenhuis in Enschede gebracht. «Op advies van het ambulancepersoneel, want hij was compleet in shock.» Bahar, die niet bij het zwembad was, kreeg een telefoontje. «Maar duidelijkheid over wat er nou precies gebeurd was, kreeg ik niet. Ik dacht: Tufan zal vast met een teen zijn blijven haken in een van de roosters. Pas later werd duidelijk dat er iets veel ergers gebeurd was.»
Kan écht niet
De woede bij de ouders is inmiddels wat bekoeld. Ze doen hun verhaal om ongevallen als deze in de toekomst te voorkomen. Bahar: «Nee… Dit kan echt niet. Als er kinderen in de buurt van het bad zijn, ga je niet bezig met een beweegbare bodem. Wat mij betreft trek je er een lint omheen of sluit je de ruimte op een andere manier af, kom op, zeg!»
Het gevoel dat het heel anders af had kunnen lopen, overheerst. Bij de ouders, maar ook bij Tufan. Bahar: «Stel je voor dat hij er met zijn hand tussen had gezeten. Dan had hij het niet na kunnen vertellen. We willen er eigenlijk niet eens over nadenken, maar het is belangrijk om dit onder de aandacht te brengen. Dit mag nooit meer gebeuren.»
Wat steekt bij Hüseyin en Bahar, is de handelswijze van het zwembad na het ongeval. Een excuses? Die hebben ze naar eigen zeggen nooit gehad. En daar gaat het ze nu ook niet meer om. «We kregen een kaartje. Een gevoelloos kaartje kunnen we wel zeggen. En ze vroegen of ze een cadeautje voor Tufan konden kopen. Denken ze nou echt dat dit helpt? Het is allemaal zo laconiek… Onze jongen is normaal voor de duivel niet bang, maar hij durft het zwembad niet meer in.»
Oproep
Bahar en Hüseyin doen een oproep aan ouders die op dat moment bij het zwembad waren. Omdat het pas de derde zwemles van Tufan op zaterdag was – daarvoor zwom hij op donderdag – kennen ze de andere ouders nog niet. «Na het ongeval hoorden we van iemand dat de bodem vaker versteld wordt terwijl er nog kinderen in de buurt van het bad zijn. We zouden graag in gesprek gaan met anderen die hier ervaring mee hebben.»
Voor Tufan zal het nog even duren voordat hij weer naar het zwembad gaat. Vooral mentaal is het zwaar. «Hij praat in zijn slaap over wat er gebeurd is. Onze jongen gaat in ieder geval nooit meer naar Losser voor zijn zwemlessen. Het zwemlesgeld, daar gaat het ons niet om. En ook al zouden ze ons 100.000 euro willen geven… Stel je voor dat Tufan later nooit meer had kunnen lopen. Die gedachte lijkt nog niet helemaal aan te komen bij het zwembad. Dit had heel anders af kunnen lopen.»
Onderzoek loopt
De gemeente Losser, eigenaar van Zwembad Brilmansdennen, kan vooralsnog niet inhoudelijk reageren op de kwestie. ‘Op dit moment wordt deze zaak onderzocht door een expert in opdracht van de betrokken verzekeringsmaatschappij. Zo lang dit onderzoek loopt, doen we hier naar buiten toe geen uitspraken over’, laat de gemeente in een korte verklaring weten.