Los inmigrantes ciegos y con problemas de visión no tenían adónde ir para recibir lecciones de holandés durante años. Por ejemplo, Ramadan (45), Nafi (88) y Abeba (49) nunca tuvieron integración y fueron rechazados en las escuelas de idiomas porque tienen poca experiencia con personas con discapacidad visual. En el corazón de Róterdam hay un cálido nido para inmigrantes con discapacidad visual.
Dit artikel is afkomstig uit het Rotterdams Dagblad. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.
De Syrische Ramadan Kossa (45) is sinds zijn 4de slechtziend. Met zijn rechteroog ziet hij 10 procent, met zijn linkeroog 5. Hij heeft een moeizame jeugd gehad in Syrië, vertelt hij, waar hij zijn beperking geheim moest houden. «Mensen geloofden me toch niet. In Syrië word je als gehandicapte niet serieus genomen.» Hoewel hij slechtziend is, studeerde hij psychologie aan de universiteit van Aleppo. «Ik kon nooit lezen wat de docent op het bord schreef. Maar ik schaamde me om telkens hulp te vragen.» Hij deed, anders dan zijn vrienden, negen jaar over het behalen van zijn diploma.
Burgeroorloog
In 2015 verlaat hij huis en haard, vanwege de burgeroorlog in zijn thuisland, en vlucht naar Nederland. Als hij aanklopt bij taalscholen wordt hij afgewezen, want ervaring met blinden heeft bijna geen enkele school.
In Rotterdam wonen naar schatting zo’n 1500 slechtziende migranten die nooit de kans hebben gekregen om in te burgeren. Reden voor Tonny van Breukelen en Jerrel Volkerts om in 2017 een taalschool op te richten voor die groep. «Deze mensen krijgen vrijstelling. Het effect is tien keer zo erg», zegt ze. Dat de overheid met de hand over het hart strijkt zorgt er namelijk voor dat blinden en slechtzienden in een isolement terecht komen. Studeren, en het vinden van een baan gaat moeizaam. «Terwijl iedereen met een beperking mee moet kunnen doen in deze wereld.»
Slechtzienden
Het is vrijdagmiddag als bij Stichting Beter Zien Anders Kijken, aan de Kipstraat in Rotterdam, zo’n twintig blinde en slechtziende Rotterdammers aan tafel met elkaar babbelen. De een maakt zich klaar om taalles te geven, de ander om taalles te krijgen. Sommige slechtzienden zijn er voor de gezelligheid en het contact met hun lotgenoten.
Bij Van Breukelens stichting beschikken ervaren taalcoaches over hulpmiddelen voor mensen met een visuele beperking. Zoals een digitale handloep waarmee Ramadan teksten kan lezen. «Sommige slechtzienden kunnen zwarte letters op een witte achtergrond beter zien, of gele letters op een blauwe achtergrond. Dit apparaatje geeft teksten weer in verschillende kleurencombinaties», vertelt begeleider Anda die zelf ook slechtziend is.
Cuando el iraquí Nafi Tossa huyó a los Países Bajos después de la Guerra del Golfo en 1993 (entonces tenía 60 años), también se inscribió en un curso de holandés. También tiene una discapacidad visual. «El consejo dijo que era demasiado mayor y que no necesitaba aprender el idioma».
Tossa es exdiplomática, habla con fluidez francés, árabe, inglés y arameo y le encantan los idiomas. La cancelación del curso golpeó duro. «No estaba satisfecho con mi nivel de holandés». Hace tan solo seis meses, con 88 años, Tossa tomó por primera vez clases de holandés, donde se siente renacer. «Es fantástico aprender un nuevo idioma a esta edad».
Cegado por explosivos de minas
Esto también se aplica a Abeba Brhane (49) de Eritrea, que quedó ciega a la edad de 11 años debido a una meningitis. Abeba no solo toma clases de idiomas él mismo, sino que también enseña Braille voluntariamente en la fundación. «En Eritrea enseñé a niños que quedaron cegados por los explosivos de las minas. Perdieron los ojos, las manos y los pies. Muy triste», dice.
«El idioma holandés es difícil pero divertido de aprender», dice Abeba, quien estudió historia en su país de origen. «Todos los viernes corro con un compañero de Running Blind y también salgo mucho a la calle con mi supervisor para hablar sobre la historia de Róterdam».