Georgina Beyer, la primera alcaldesa abiertamente transgénero del mundo y la primera miembro transgénero del parlamento, murió el lunes de una enfermedad renal. Cumplió 65 años.
Dit artikel is afkomstig uit Trouw. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.
Om een indruk te krijgen van het veelzijdige leven van Georgina Beyer hoef je alleen maar naar haar cv te kijken. Ze was tijdens haar leven sekswerker, drag-performer, prijswinnend actrice, radio-dj, burgemeester, en lid van het Nieuw-Zeelandse parlement.
Beyer wist als kind al dat ze eigenlijk een meisje was, maar als ze zich thuis te meisjesachtig gedroeg of kleedde werd ze geslagen. Op zestienjarige leeftijd veranderde ze haar naam in ‘Georgina’ en verliet ze haar ouderlijk huis.
Ze werkte in de jaren daarna als drag-performer en sekswerker in Nieuw-Zeeland en Australië. «Het was een brute tijd», zei Beyer daarover in een interview met tijdschrift The Spin Off. «Maar er was ook een vreemde kameraadschap, omdat niemand anders ons steunde. Zelfs de overheid niet.»
Ze had veel te maken met geweld in die tijd. In 1979 werd ze in Sydney slachtoffer van een groepsverkrachting. In The Spin Off zei ze: «Mensen vroegen me waarom ik niet naar de politie ging. Alsof de wet mij, een Maori, transgender prostituee, zou beschermen. Yeah, right.» Het gevoel dat ze nergens terecht kon voor hulp maakte haar woedend. Die boosheid motiveerde haar om uiteindelijk de politiek in te gaan.
Gewetensnood
In 1995 werd Beyer verkozen tot burgemeester van Carterton, Nieuw-Zeeland. Vier jaar later werd ze parlementslid. Ze viel op door haar gevoel voor humor, waarmee ze zowel progressieve als conservatieve parlementsleden charmeerde. Ze zette zich in voor de lhbti+-gemeenschap en voor de Maori, de inheemse bevolking van Nieuw-Zeeland.
Eén van haar grootste successen was haar bijdrage tijdens het debat over de legalisering van prostitutie in 2003. Tijdens het debat stond ze op en zei: «Meneer de voorzitter, ik ga ervan uit dat ik de enige persoon ben in deze ruimte die ooit in de seksindustrie heeft gewerkt.» Met haar speech haalde ze drie conservatieve parlementsleden over om vóór te stemmen, waardoor de wet werd aangenomen.
In grote gewetensnood kwam ze toen in 2004 de ‘zeebodem- en waterkant-wet’ werd aangenomen. Die wet maakte het Britse koningshuis officieel eigenaar van de Nieuw-Zeelandse zeebodem en waterkant, en niet de Maori die er ook een claim op legden. Beyer, die zelf deels Maori is, wilde tegen de wet stemmen. Ze besloot haar eigen bezwaren opzij te zetten, omdat de meeste mensen in haar kiesdistrict er wel voor waren.
Scotty Kennedy, een vriend van Beyer schreef maandag op Facebook dat Beyer de laatste week 24 uur per dag omringd was door vrienden. «Ze accepteerde wat er gebeurde, constant grappen makend en met twinkelende ogen tot het laatste moment.»