Su adaptación del libro Lampje no recibió más que elogios. La nueva película de Margien Rogaar es una película familiar y placentera sobre el amor. ¡Yippie, no más! es tan alegre y testarudo como el festival que abre con la película: Cinekid.
Dit artikel is afkomstig uit Trouw. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.
Zijn oudste zus gaat trouwen. Het gezin van tiener Jaap Peter verhuist voor een paar dagen naar het landhuis van opa, waar het feest plaatsvindt. Het wordt een enerverende tijd. Terwijl hun ouders kibbelen over slingers en meubilair, en opa even wegzinkt in weemoed, wordt ‘JP’ oftewel Jippie, hevig verliefd. Zijn zusje Joe ook. Een warm, lichtvoetig drama waarin drie generaties hannesen met liefde, teleurstelling en elkaar. Met genoeg thema’s voor een nagesprek.
Margien Rogaar (1977) maakte na de Filmacademie veelgeprezen werk. Haar korte film Zucht en het televisiedrama Bon Voyage kregen een Gouden Kalf-nominatie. Zo ook de serie Lampje, de visueel virtuoze bewerking van het boek van Annet Schaap. De camera van Rogaar staat consequent gericht op minderjarigen.
Verhalen rond kinderen zijn voor sommigen een opstapje, u heeft zich er inmiddels in gespecialiseerd. Wat is er zo leuk aan?
«Al op de Filmacademie was ik bezig met verhalen over familie: hoe voel je je als gezinslid ten opzichte van anderen? Zo kwamen verhalen met kinderen op mijn pad. Ik vind het een fijn werkveld. Toen ik begon, waren daar de mensen actief die de goede jeugdproducties hadden gemaakt die ik als kind had gezien. Baanbrekende televisie zoals Theo en Thea en Rembo & Rembo. Die continuïteit is waardevol. Er is inmiddels zoveel ervaring en professionaliteit. Bij castingbureaus voor kinderen snappen ze precies waar je naar op zoek bent. Ik werk veel met onervaren jonge acteurs. Maar áls die dan blijken te hebben wat je voor ogen had, dan komt je film op een hoger niveau. Dat is kicken.’
Jippie No More! heeft als hoofdpersonage een jongen met het syndroom van Down. Maakte dat het werken met acteur Wesley van Klink bijzonder?
«Wesley leerde ik kennen via iemand die hem iedere week naar toneelles brengt. Hij wil graag acteren. Al snel merkte ik dat hij kan kiezen wat hij speelt. Tijdens het draaien zoek ik per take een andere ondertoon, en Wesley wil graag steeds iets nieuws verzinnen, om creatief te zijn.
«Dat leverde vaak onverwachte dingen op. Soms helemaal niet bruikbaar. En soms pikte hij dingen intuïtief op waar we in het script nog mee worstelden. Bijvoorbeeld JP’s koppige verliefdheid op Lily. Iedereen zegt: ‘joh, dat gaat niet werken’, en je verwacht dat hij afhaakt.
«We zochten naar een manier om zijn vasthoudendheid te laten zien. Tijdens de opnamen improviseerde Aus Greidanus als opa de tekst ‘Goh, wat zie je er mooi uit, het lijkt wel alsof jíj gaat trouwen.’ Zegt Wesley: ‘Ja, met Lily.’ Pas in de montage zag ik: hij zegt hardop hoe hij het voor zich ziet. Zo zouden we het niet hebben geschreven, maar het werkt. Grease was op dat moment Wesley’s lievelingsfilm: hij speelde dingen zoals in die film. Dat is de ‘verfdoos’ waar hij zijn kleuren uit kiest. Dat maakt hem tot een acteur: hij heeft een instrumentarium om mee te werken.»
Met recente sterke titels als Knor, Dikkertje Dap, Kapsalon Romy en klassiekers als Het paard van Sinterklaas heeft de Nederlandse jeugdfilm veel aanzien, zeker over de grenzen. Wat is de kracht?
«In Nederland gaan makers niet op de stoel van de opvoeder zitten. Wij kiezen doorgaans het perspectief van het kind, en houden ook volwassenen een spiegel voor. We mogen gekte opzoeken, kinderen dingen laten doen die niet horen of gevaarlijk zijn. Het mag spannend zijn en schuren, baanbrekend zijn. We hebben een vergelijkbare aanpak als in Scandinavië. De eerste film die ik als kind zag was Ronja de Roversdochter, naar het boek van Astrid Lindgren. Wéken heeft die in mijn hoofd gezeten.
«Die vrijheid betekent dat je een máker kunt zijn, kunt zoeken in plaats van bevestigen. Ik denk dat Lampje goed is geworden, omdat er ruim budget is vrijgemaakt voor een cinematografisch volwaardig verhaal. Het gaat verder dan klaslokaal-thuis-fiets-oma, het hier en nu waar je met minder budget vaak aan gebonden bent. Of Lampje een precedent heeft geschapen? Moeilijk te zeggen, maar ik hoop het natuurlijk wel.»
Lampje werd lovend ontvangen, maar op het Nederlands Film Festival ging het Gouden Kalf naar een misdaadserie. Is dat teleurstellend?
«Tja, als je bij de laatste drie zit, weet je dat het de ene of de andere kant opgaat. Er is ook een andere vorm van waardering, hè. Ik hoor dat families met Lampje samen een geweldige tijd hebben gehad. Van meesters en juffen krijg ik brieven dat ze met leerlingen hebben gekeken en hun klas hechter hebben zien worden. Het mooie van jeugddrama is dat het vaak een lang leven heeft. Ouders laten hun kinderen zien wat ze ooit zelf mooi vonden. Lampje kan een klassieker worden die ieder jaar op televisie te zien is. Dat gaat voor veel volwassen drama niet op.
«Uiteindelijk, is mijn ervaring, heeft hard drama meer status. Drama over geweld en grote problemen. Want dat is heel erg, en echt, en belangrijk. Terwijl de meeste mensen nooit te maken hebben met jeugdmisbruik of de onderwereld. Ik denk wel eens dat het op een bepaalde manier een genderkwestie is: machoverhalen versus het alledaagse van een zachte kant bekijken, het gewone belichten. Dat zie je vaak terug in prijzen.
«Tegelijkertijd is er in de praktijk op de filmset een transformatie gaande. Toen ik op de Filmacademie zat werd de regisseur als macho, de dictator op de set die actrices gek maakt, nog geëerd. Gelukkig wordt in vriendelijke sfeer samenwerken, binnen de jeugdfilm altijd al heel normaal, nu meer gewaardeerd.»
Muziek speelt een grote rol in uw werk. Niet zozeer als emotionele ondersteuning, maar het krijgt een eigen taak: als tegenkracht, zelfs als ironisch terzijde. En personages vinden elkaar in samen muziek maken.
«Ik ben getrouwd met een componist, haha. Ik ben ook opgegroeid met muziek, mijn ouders namen me mee naar ingewikkelde muziek in Vredenburg. Ik denk altijd: kijken gaat naar je hoofd, luisteren naar je hart. Ik hou ervan als filmmuziek mag worden gehóórd, je naar onbekend gebied voert.
«Tegelijkertijd moet muziek je niet het verhaal uitduwen, het is een delicate balans. Aan het begin van Jippie voegt de muziek vrolijkheid en relativering toe aan de familiechaos, wanneer je als kijker nog aan het zoeken bent: wie is wie? Later krijgt de muziek de kleur van de emoties van de personages, zoals verdriet en melancholie. En dan is er nog de billetjesdans die JP voortdurend wil opvoeren. Dat moest een licht hysterisch nummer worden dat totaal ingaat tegen de smaak van de bruid, maar uiteindelijk toch op z’n plaats valt.»
Cinekid is van 15 tot en met 29 oktober in ruim dertig Nederlandse filmtheaters, en op Curaçao. Er zijn feestelijke premières, nagesprekken en workshops.
Bijzonder is de masterclass op 25 oktober van Pixars art director Deanna Marsigliese, brein achter animatiefiguren in films als Inside Out en Soul.
In het jaarlijkse MediaLab, waarin jonge bezoekers mogen experimenteren met beeld, draait alles om de vraag ‘Is dit echt?’. www.cinekid.nl