Utilizando tazas y cuencos de 2500 años de antigüedad, científicos alemanes reconstruyeron en detalle cómo los antiguos egipcios embalsamaban a sus famosas momias. Los ingredientes a veces venían de lejos, muestra una nueva investigación.
Dit artikel is afkomstig uit de Volkskrant. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de kranten en tijdschriften op NU.nl. Daar lees je hier meer over.
Enorme piramides, rijk versierde sarcofagen – de oude Egyptenaren verzorgden welgestelde overledenen tot in de puntjes. Uit een nieuwe studie blijkt bovendien dat ze exotische balsems gebruikten om mummies te maken. Duitse archeologen vonden in een werkplaats tien ingrediënten waarvan een deel afkomstig was van ver buiten Egypte. Het Duitse onderzoek verscheen woensdag in Nature.
De ingrediënten kwamen meestal uit het Middellandse Zeegebied, maar er doken ook exotische materialen op. Zo vonden de onderzoekers damarhars uit Zuidoost-Azië, meer dan 5.000 kilometer verderop.
«De oude Egyptenaren hadden contacten over lange afstanden, dit is daarvan een duidelijk voorbeeld», zegt Daniel Soliman, egyptoloog bij het Rijksmuseum van Oudheden. «Waarschijnlijk reisden zij zelf niet naar Azië, maar gaven handelaren de hars aan elkaar door.»
Om lijken langer te bewaren, gebruikten de oude Egyptenaren diverse balsems. Dat waren veelal mengsels van plantaardige harsen en oliën, soms met dierlijk vet. De precieze samenstelling van deze balsems bleef lange tijd een raadsel.
De Duitse onderzoekers bestudeerden 31 bekers en schalen van ongeveer 2.500 jaar oud. Die werden opgegraven in Saqqara, een grote begraafplaats ten zuiden van de Egyptische hoofdstad Caïro waar vooral de elite zijn laatste rustplaats vond.
Diverse inscripties omschreven wat er in de containers zat en hoe mensen de inhoud moesten gebruiken. Die teksten vergeleken de onderzoekers met de chemische samenstelling van het achtergebleven residu. Daarin vonden ze tien ingrediënten, in verschillende samenstellingen met elkaar gemengd.
«Het onderzoek is een mooie combinatie van archeologisch, taalkundig en chemisch onderzoek», vindt Soliman. Hij is niet betrokken bij de Duitse studie, maar doet met het Rijksmuseum van Oudheden wel archeologische opgravingen in Saqqara.
El embalsamamiento también tenía matices religiosos, dice Soliman. “Los familiares querían transformar el cuerpo del difunto en un ser con poderes divinos en el más allá. Algunos materiales mantuvieron a la momia por más tiempo. Otros, por ejemplo, la cera de abejas, tienen connotaciones religiosas, como sabemos por otros rituales del antiguo Egipto. difícil de hacer. Para los antiguos egipcios, iba de la mano».
No está claro por qué aplicaron tantos tipos de bálsamos. «Tal vez usaron diferentes bálsamos en diferentes momentos del proceso, o algunos materiales eran más baratos».
La investigación alemana cuestiona la definición habitual de dos materiales egipcios antiguos de uso común: antiu y sefet. A menudo aparecían en descripciones de sacrificios religiosos.
Durante mucho tiempo, con base en la investigación lingüística, los egiptólogos pensaron que antiu consistía principalmente en resina de mirra, que proviene de plantas de la región árabe. Frascos etiquetados antiu sin embargo, contienen una mezcla de grasa animal y enebro. Y sefet resultó no ser aceite, como se pensó durante mucho tiempo, sino un ungüento. «Los egiptólogos son conscientes de que las traducciones no siempre son correctas. Esto demuestra que debemos seguir cuestionando esas traducciones», dice Soliman.