Kariyeri boyunca, Richard Linklater kendisini “takılma filmi”nin resmi olmayan Amerikan ustası olarak kabul ettirdi. gibi filmlerde Sersemlemiş ve şaşkın ve Herkes Biraz İstiyor!! Linklater, zamanla kaybolan dönemleri sevgiyle yeniden yarattı. Bunu yaparken, gençliğin sınırlılığı ve 70’lerin ve 80’lerin çocuklarının kendilerinin başına geleceklere nasıl hazır oldukları ve olmadıkları hakkında filmler yaptı.
Öncesinde üçlemesinde Linklater, bir mekân filmi yapısını aldı ve şimdiye kadar yapılmış en romantikler arasında yer alan üç ayrı film yapmak için kullandı. 18 yıl boyunca üretilen üç film kendi başlarına, zaman içinde belirli anların vinyetleri olarak aynı şekilde çalışırlar. Sersemlemiş ve şaşkın ve Herkes Biraz İstiyor!! yapmak. Bir araya getirildiğinde, aşkın zaman içinde nasıl gelişebileceği ve dayanabileceği hakkında bir üçleme oluştururlar.
Şimdi, Linklater bugüne kadarki en duygusal zaman kapsülünü yaptı. Apollo 10½: Bir Uzay Çağı Çocukluğu† Linklater’ın yazıp yönettiği Netflix animasyon filmi, yapımcısının çocukluğundan ilham alıyor ve 1960’ların sonlarında geçiyor. Basit bir aksiliğin NASA’nın gizlice genç bir çocuğu aya gitmesi için Neil Armstrong ve Buzz Aldrin’den önce işe almasıyla sonuçlanan alternatif bir gerçeklik hayal ediyor.
Hafıza şeridinde bir yolculuk
farklı Sersemlemiş ve şaşkın† Apollo 10 1/2 belirli bir zamanın portresinden çok, bir dönemin kayıtlı tarihi gibidir. Jack Black tarafından anlatılan film, izleyiciyi çekmek için alternatif gerçeklik öncülünü bir kanca olarak kullanıyor, yalnızca 98 dakikalık çalışma süresinin çoğunu 1960’lardaki Amerikan toplumunun çeşitli iniş, çıkış ve çelişkilerini ele alarak harcamak için kullanıyor. Sonuç olarak, film eğlenceli, tasasız bir bilimkurgu macerasından çok izlenimci bir hatıra parçası gibi hissettiriyor.
Film, başrol oyuncusu Stanley’nin (Milo Coy) bir çift NASA ajanı (Glen Powell ve Zachary Levi tarafından canlandırılıyor) tarafından gizlice işe alınmasıyla başlıyor. Ancak, Stanley’nin astronot eğitimine kafa yormaya karar vermeden önce, film 1960’lardaki yaşamla ilgili birçok anlatı yolundan ilkine dalıp gidiyor. Black, genç benliğinin maceralarından uzun yıllar uzaklaşmış olan daha yaşlı bir Stanley’nin bakış açısını üstlenir.
Black’in anlatıcısının filmin merkezi dönemine duyduğu mesafe, filmin merkezine melankoli bir boyut katıyor. Apollo 10½, bir dizi tarihi anekdottan başka bir şey olarak görülemeyecek şeylere duygu ve yürek katıyor. Stanley’nin gözlemleri her zaman dürüst ve keskindir, ancak Linklater’ın kahramanının anekdot niteliğindeki dolambaçlı yollarını sevgi ve şefkatle köklendirmeyi başarması, filmi olduğu kadar bağdaştırmasını sağlıyor.
Nostalji karşıtı bir aşk mektubu
Linklater’ın kredisine, Apollo 10½ hiçbir zaman hastalıklı tatlı veya sakarin olarak karşımıza çıkmaz. Tüm film boyunca yadsınamaz bir ciddiyet hissi olsa da, Linklater 1960’ları asla aşırı romantikleştirmez. Black’in yaşlı Stanley’si, Vietnam Savaşı’nın karanlığı ve NASA’nın aya ulaşma girişimlerini çevreleyen tartışmalar da dahil olmak üzere, çağın çeşitli sorunlarına dikkat çekiyor. Böylece Linklater, 1960’lara nostaljiden asla kör olmayan bir aşk mektubu yazmayı başarır.
Bununla birlikte, çağın inanılmaz derecede iyi görünmesini sağlıyor. Rotoscoping ve geleneksel animasyonun bir karışımını kullanan Linklater, Apollo 10½ son hafızada yayınlanan en güzel, en parlak animasyon filmlerinden biri haline geldi. Filmin tamamı canlı ana renklerle öne çıkıyor, sıcak görselleri Black’in sevecen anlatımını yalnızca daha da tamamlıyor. Douglas Sirk bir animasyon filmi yapmış olsaydı, Apollo 10½: Bir Uzay Çağı Macerasıbu da filmin tamamının 1960’ların kartpostalının canlanmış gibi göründüğünü söylemenin başka bir yolu.
Bunların hepsi az ya da çok oldu
Bazı izleyiciler için, Apollo 10½‘in olay örgüsüz yapısı dikkatlerini çekemeyecek kadar dolambaçlı olabilir ve bazı anlar, Linklater’ın sırf bunun için anımsatıyormuş gibi hissettirdiği anlar vardır. Ancak film yapımcısıyla yarı yolda buluşmayı başaranlar, sabrının ödüllendirildiğini görecekler. Apollo 10½Linklater, Stanley’nin Uzay Yarışı hakkındaki kişisel vizyonunu Armstrong ve Aldrin’in tarihi inişinin gerçek yayını ile harmanlamaya başladığında üçüncü perdesi.
Linklater, Stanley’nin aya olan kişisel görevi ile Armstrong ve Aldrin’in görevi arasında gidip gelerek, anlık olarak bir kişinin hafızasının öznel gerçekliğinin tarihin nesnel gerçeğinin yanında var olmasına izin verir. Ay’a iniş gibi devasa bir şeyi kişisel ve yaşamı değiştiren bir his veriyor.
Bağlantı daha sonra bitmiyor Apollo 10½ Amerika’nın Uzay Çağı sırasında hissettiği mucizenin ne kadarının gerçek olduğunu ve zaman içinde ne kadarını ona getirdiğini düşünmeden. “Hafızanın nasıl olduğunu bilirsin,” diyor Stanley’nin annesi, filmin sonlarına doğru onu yatağına yatırırken. Ancak Linklater, çocukluğunu gördüğü neşe perdesini yırtmakla ilgilenmiyor. bu değil Apollo 10½ dır-dir. Hatta merakın sonsuza kadar sürebilen birkaç duygudan biri olduğu hakkında bir film – deneyimlediğiniz anlar asla sürmese bile.
Apollo 10 1/2: Bir Uzay Çağı Çocukluğu 1 Nisan Cuma günü Netflix’te yayınlanmaya başlıyor.