David Fincher’ın uyarlamasında yaptığı ilk ustaca seçim Kayıp Kız Ben Affleck’i, karısı Amy’nin evlilik yıldönümlerinde ortadan kaybolduğunu keşfeden oyalanmış yazar ve işe yaramaz koca Nick Dunne rolünde oynayacaktı. Yoksa söylediğinden fazlasını mı biliyor? O zamanlar 40’lı yaşlarının başında olan Affleck, aynı yıl pelerin ve kukuletada talihsiz bir değişime neden olan kare çeneli güzel görünüme hâlâ sahipti. Ancak şov dünyası, oyuncu için bir iniş ve çıkışlar dizisi, Oscar zaferi ve halka açık romantik çılgınlıklar, büyük maaş çekleri ve talk-show’un can alıcı noktaları dizisiydi. Plaj havlusunda çekilmiş samimi fotoğrafları memleri ateşlemeden önce bile “Ben Affleck’in büyük üzüntüsü” bu yıldız rolüne çok uygun görünüyordu. Onu hem çekici bir çapkın hem de paparazzilerin yanıp sönen ışıkları yüzünden kör olmuş, tükenmiş bir pabuç olarak kolayca satın alabilirdik.
Bulutlu açılış sahnelerinden itibaren, Kayıp Kız sempatilerimiz ve varsayımlarımızla birlikte bu tür çağrışımlarla oynamaya başladı. 10 yıl önce sinemalarda büyük ilgi gören bu son derece eğlenceli kayıp şahıs gizemi, Fincher’ın en Hitchcock tarzı filmi olabilir ve bu, başyapıtı “The Guardian” olan adam hakkında gerçekten bir şeyler söylüyor. Körfez Bölgesi’nde takıntı araştırmasıA Baş dönmesi yeni bir bilgi çağı için tavşan delikleri. Kayıp Kız bize buzlu bir sarışın, aslında doğru adam olabilecek yanlış bir adam ve neredeyse Marion Crane’in duşta başına gelenler kadar anıtsal bir değişim veriyor. (Tesadüfen, yaklaşık %40’ı ulaşır; çalışma zamanında yaklaşık olarak aynı noktada. Psikobüyük pivottur.)
Fincher’ın statüsünde, popülist bir film yapma konusunda daha rahat görünen çağdaş bir film yapımcısı var mı? Onun en tonlu projeleri, Gevşek veya Benjamin Button’ın Tuhaf Hikayesionun en az tatmin edici olanlarıdır. Kayıp Kızaksine, Ucuz koltuklarda ve sahilde okuyan kalabalığa oynamak rahat. Bu, Fincher’ın havaalanı en çok satan kitabı diyebileceğiniz bir eserden uyarlanan art arda ikinci hitiydi. Ve eğer önceki ise, Ejderha Dövmeli Kızsayfa çeviren akıl almaz olay örgüsüne rağmen neredeyse heyecan vericiydi, Kayıp Kız şık stil ve köhne maddenin daha mükemmel bir birleşimidir. Kaynak materyalin daha iyi olması ve senarist Gillian Flynn’in 2012 romanının düello perspektiflerini korumanın bir yolunu bulması ve anlatımın yarısını bir kenara atması da yardımcı oluyor.
Filmin belirsiz dengesi açısından oyuncu seçimi çok önemli. Fincher, Affleck’in taşıdığı bagajdan yararlandıysa, aynı zamanda izleyicilerin o zamanlar çok daha az ünlü olan rol arkadaşı Rosamund Pike ile sahip olabileceği ilişki eksikliğinden de yararlandı. Alt profili insan soru işareti rolü için mükemmeldi. (Başrolde yer almayı planlayarak Flynn’in romanının haklarını güvence altına alan Reese Witherspoon’un Amy Dunne için tamamen yanlış olmasının bir nedeni de budur.) Pike’ın ürkütücü performansı, Kayıp Kız tek Oscar adaylığı, Amy’nin kim olabileceğine dair fikirlerimizi karmaşıklaştırmaya devam ediyor. Onunla ne kadar çok zaman geçirirsek, sorunlu evliliğine kısa bir bakış atarak (ve olay örgüsünün ikinci yarısında karanlık yerler geçtikçe), onu o kadar az tanıyoruz.
Akademi’nin bu beğenilen, popüler edebi uyarlamaya, hiç düşünmeden En İyi Film olması gereken türden akıllı ticari gerilime daha fazla kanmaması garip. Belki de film, kutlamayı kutlayan bir oylama grubu için bile, itiraz eden incelemelerin çoğunu başka kelimelerle ifade edemeyecek kadar gurur verici bir şekilde sansasyoneldi – ya da fazla değersizdi. Ölümcül Cazibe otuz yıl önce. Fincher hikayenin skandal melodramını ve düğmeye basan provokasyonlarını susamış bir şekilde içerken tabloid akbabaların kültürünü hicvediyor. Aynı zamanda Flynn’in romanının soldurucu alaycılığını da benimsiyor: Böylesine ilgi çekici bir ana akım eğlence için, film gerçekten kötümser bir notla bitiyor; Atticus Ross ve Trent Reznor’un yanıltıcı derecede rahatlatıcı müziklerinden oluşan uğursuz, neredeyse Twin Peaksvari romantik ambiyansın içinde, anti-mutlu sonla bitiyor. .
Sayfada, Kayıp Kız düşünce parçası sanayi kompleksine bir hediyeydi, tartışma ve söylem payına ilham kaynağı oldu. Yazar kadın düşmanı klişelere sinsice göz kırpıyor muydu yoksa sadece onları güçlendiriyor muydu? Onun dönüşleri ve dönüşleri, tecavüzle ilgili tehlikeli anlatıların zararlı bir şekilde sürdürülmesine mi neden oldu? Kayıp Kız toplumsal cinsiyet kavramlarına uymaya (ve bunları istismar etmeye) fazlasıyla istekli karakterleri takip etme konusunda öfke riski taşır. Acımasız bir ironi, kadınlara yönelik beklentileri kınayan ünlü “havalı kız” monologunun bile bir tür aldatmaca olmasıdır. Flynn, eroinin alkışlarla coşturan öfkesinin altındaki ahlaksızlığın daha derinlerini ortaya çıkarmadan hemen önce, sadakatimizi haklı olarak yeniden ayarlıyor.
Fincher’ın şık prosedür stili (ayrıntılara olan bakış açısı, kurgusunun netliği ve ileri ivmesi) şunu veriyor: Kayıp Kız gerçek suçun organize, mantıksal akışı. Ama buna da güvenilemez. Geçmişe dönüşleri önemli bir bağlam veya kırıntılarla karıştıran herhangi bir izleyici, filmin ve karakterlerin kurduğu tuzağa düşüyor demektir. Nick ve Amy, sonunda anladığımız kadarıyla iddia ettikleri kişiler değiller; başından beri performans sergiliyorlar; dış dünya için, birbirleri için, belki de kendileri için. Bu bağlamda, filmin izleyici vekili (ve Flynn ahlaki mantığın sesine en yakın kişi) sadece ayak uydurmaya çalışan tarafsız bir taraf: Kim Dickens’ın canlandırdığı ve değişen şüpheleri öne geçmeye çalışan herhangi bir izleyicinin şüphelerini yansıtan dedektif. soğukta giderken gizemin.
Düzinelerce çekim gerektiren, çekimleri post prodüksiyonda yeniden çerçevelenebilecek kadar dikkatli bir şekilde oluşturan ünlü mükemmeliyetçiliği nedeniyle David Fincher, bazen Stanley Kubrick’in 21. yüzyıldaki varisi olarak anılıyor. Kayıp Kız Benzer şekilde gerçek dışı, karla kaplı New York City’yi akla getiren, stilize edilmiş bir Manhattan’da geçen sahneler aracılığıyla belirgin bir Kubrick dokunuşu var. Gözler Tamamen Kapalı, evliliğin gizemini anlatan bir gerilim filmi daha. Ancak filmin üzerine düşen yine Hitchcock’un yuvarlak silueti; Hitch gibi Fincher da nevrotik gerilim filmlerinde, seyirciye şeytani şakalar yapmada, psikolojik açıdan çılgın olduğu kadar eğlenceli de olan ana akım filmlerde uzmanlaşmış bir teknik dehadır. Hitchcock hayattan dilimler değil, pasta dilimleri yaptığını söylerdi. Kayıp Kız bu tür bir şekerleme, o kadar leziz ki, içinde pişirilen arseniğe aldırış etmiyorsunuz.
Kayıp Kız büyük dijital hizmetlerden kiralanabilir veya satın alınabilir. AA Dowd’un diğer yazıları için Yazar sayfası.