Sins of a Solar Empire 2 incelemesi – genel 4X zevkleri olan bir uzay operası

Bunu daha önce duyduysanız beni durdurun. Galaksiler arası bir uzay imparatorluğunun liderisiniz. Ancak biraz başınız belaya girdi. Çok fazla rekabet olduğu ortaya çıktı. Kendinizi tek, gerçek, haklı uzay imparatorluğu olarak kanıtlamak istiyorsanız, tüm diğer adayları alt etmek ve kendinizi en iyi olarak kanıtlamak için madencilik yapmalı, savaşmalı ve strateji geliştirmelisiniz. Güneş İmparatorluğunun Günahları 2 bu formülü bozmak için burada değil.

Bununla birlikte, büyük bir adım var. Selefinde olduğu gibi, her şey aynı anda, gerçek zamanlı olarak, her zaman gerçekleşir. Bu, Sins 2’ye bir Starcraft maçının çılgın hissini verir, ancak çok daha büyük bir ölçekte: unutulmuş bir dünyadaki kir zerreleri yerine tüm güneş sistemleri, oyunu eşit sırayla itici ve bunaltıcı hale getirir. Beyninizin hızına uyması için gerildiğini hissedebilirsiniz. Bu, elektronik tablo hastaları için, zihni teknoloji ağacı yapılarını izlerken alev alan veya ekonomik verimlilik zincirlerine neşeyle kahkaha atan biri için. Anlamak zaman ve çaba gerektirir. Ne yazık ki, çoğu zaman, bu anlayışın ulaşmaya değer olmadığı hissedilir. Sins of a Solar Empire 2’nin erdemleri var, ancak bunlar ölmekte olan bir yıldız kadar uzak ve solgun hissedilebilir.

Yani, her maçta keşfedecek, genişleyecek, sömürecek ve yok edeceksiniz. Devam oyununun büyük yeni özelliği yörünge simülasyonu. Her harita bir güneş sistemini (veya birkaçını) ve gezegenlerini, asteroitlerini ve diğer ‘yerçekimi kuyularını’ modelliyor. Güneşlerinin etrafında dönerek, genellikle yeni, beklenmedik pozisyonlarda son buluyorlar. Bu sistem size harika şeyler yapmanıza izin veriyor – bir asteroit üzerinde bir filo kurun, düşman hattının arkasına geçmesini bekleyin ve sonra saldırın – ancak sizi aynı derecede savunmasız da bırakabilir. Oyunun geri kalanı bu tür simülasyon mantığını sürdürüyor. Taretler, füzeler ve savaş gemileri ayrı ayrı işleniyor ve her uzay savaşını patlamalar ve fizik hesaplamaları karmaşasına dönüştürüyor.

Simülasyona ve oyunun yaygın gerçek zamanlı yapısına verilen bu vurgu, Sins 2’nin ayrıntılı taktiklerden çok büyük stratejiyle ilgilendiği anlamına geliyor. Teknoloji ağacı rotaları ve ekonomik motorlar günün düzeni. Kaybettiğimde, ekonomik motorum yüzünden başarısız oldum. Düşmanımın devasa filosu, belki de daha dikkatli yükseltme seçimi veya doğru zamanda filo altyapısına yatırım yaparak, yetersiz kuvvetlerimi alt edebilirdi, çünkü onların motoru benimkini yenerdi. Düşmanın ekonomik gücü ve üstün filo oluşumları karşısında üstün mikro yönetime yer yoktu. Kabul ediyorum, daha düşük zorluk seviyelerinde oynuyordum, bu yüzden anlık taktikler daha yüksek ayarlarda daha fazla rol oynayabilir. Ancak, zamanımın çoğunu ekonomik gücümü ince ayarlamaya çalışarak geçirdim.

Bütün bunlar, Sins 2’nin gezegenleri bombalamak kadar kristal madenciliği oranlarıyla da ilgilenen baş döndürücü bir oyun olduğunu söylemek için. Hızlı temposuna rağmen, yeni oyuncular için oyuna girmenin pek çok yolu yok ve hemen eğlenceli hissettiren pek bir şey de yok. Aslında, daha önce bahsettiğim harika şeyler, oyunun en azından bir saatinde, hatta daha uzun bir sürede ortaya çıkabilir. Tabii, bunu başarabilecek kadar farkındaysanız ve bir teknoloji ağacının üzerinde toplanıp en iyi yolu düşünmüyorsanız. Bunların hiçbiri bir eleştiri değil, daha çok şunu söylemek için: 4X’e ‘giriş’ arıyorsanız ve bunun harika göründüğünü düşünüyorsanız, belki önce başka bir yere bakın ve sonra geri dönün.

Bununla birlikte, herhangi birinin Sins’in *havalı göründüğünü*, en azından sadece estetiği nedeniyle düşündüğünü hayal etmek zor. En iyi haliyle, kullanışlı. Parlak uzay gemileri var ve her grup birbirinden farklı görünüyor. Yakınlaştırıp füze silolarını veya lazer toplarını ateşlerken görmek hoş. Sins 2’nin parçacık efektleri tam çiçek açtığında kesinlikle güçlü veya çaresiz hissediyorsunuz. Ancak hayal gücü açısından, Sins of a Solar Empire 2 yoksun. Oyunun uzay neoliberal tüccarları (TEC), uzay rahibeleri (Advent) ve faşist robotlardan (Vasari) oluşan grup üçlüsü, klişelerini söyletecek canlılıktan yoksun, aşırı derecede genel. Bu bizi odadaki belirsiz gölgeye getiriyor: Sins of a Solar Empire 2, yapay zeka sanatı kullanıyor.

Adil olmak gerekirse, çok da fazla sanat eseri değil. Bulabildiğim kadarıyla, gemi, gezegen veya gökyüzü kutusu modellerinin hiçbiri bunu kullanmıyor. Yapay zeka tarafından oluşturulan tek görüntüler kullanıcı arayüzünde, teknoloji ağaçlarında ve karakter portrelerinde bulunuyor. Ayrıca, görünüşe göre geliştirici Ironclad Games’in kendi konsept sanatını bir tohum olarak kullanarak kısmen oluşturulmuşlar. Peki, neden hiç kullanılsın ki? Steam forum gönderisi Bir kullanıcının sorusuna yanıt veren sanat yönetmeni, “Orijinal oyunda, oyun için küçük basit ikonlar ve bir avuç portre içeren bir teknoloji ağacı oluşturan 2 sanatçımız vardı. Şimdi teknoloji ağacı için çok daha zengin, tematik resimler ve düzinelerce benzersiz portre oluşturan 2 sanatçımız var. Bu, alet çantamızdaki bu yeni araç olmadan asla mümkün olmazdı.” Peki tüm bu ekstra sanat eserleri çok işe yarıyor mu? Hayır. Yapay zeka hakkındaki birçok etik endişeyi bir kenara bıraksak bile, sadece kötü görünüyor. Sins 2’nin teknoloji ağacında gezinmek, mikroplastiklerde banyo yapmak gibi.

Yapay zeka sanatının mantığı genellikle beceri eksikliği veya üretim gücü eksikliği olsun, bireysel sınırlamaları ‘aşmaktır’. Ancak, sanatın bulunduğu yer genellikle bu sınırlamadır. Death Crown veya The Banished Vault gibi oyunların, daha seyrek estetik ve çok daha küçük ekiplere rağmen, Sins 2’den daha ilgi çekici olmadığını söyleyemezsiniz. Sanat yönetimi, yapay zekanın kullanımı için daha kapsamlı olabilir, ancak aynı zamanda daha ucuz ve daha az etkilidir.

Şimdi, şunu sorabilirsiniz: Bu gerçekten elektronik tablo hastası sapıklar için bir oyunsa estetiğin ne önemi var? Bir oyuncunun kapıdan girmesine yardımcı oluyor, elbette, ama aynı zamanda hayatımın onlarca, hatta yüzlerce saatini bu dünyayı anlamaya ve incelemeye harcamak istememe de yardımcı oluyor. Sins of a Solar Empire 2 gibi bir oyuna girmek bir bağlılıktır. Temel seviyede oynamak onlarca saat sürebilir. Eğer bu zamanı harcayacaksam, beynimin sayıları kadar ruhuna da bağlanabilmesini isterim. Geçtiğimiz birkaç yıldaki milyonlarca kişi gibi, ben de Dune’a biraz takıldım. Bu kitapların her yerde bulunmasına, popülerliğine ve etkisine rağmen, onlarda hala benzersiz ve garip bir şeyler var. Aslında, yeni uyarlamaların temel eleştirisi, yeterince garip olmamaları. Dune, yıllar boyunca hem bilgisayarda hem de masaüstünde birçok harika strateji oyununun kaynağı oldu ve kesinlikle Sins 2’den çok onu düşünmeyi tercih ederim.

Açık olmak gerekirse, böyle bir oyunun genel uzay operası fikirlerinden faydalanması sorun değil ve kesinlikle Dune kadar hayal gücünü yakalayan ve psikedelik bir şey beklemiyorum. Ama bana bir şey odaklanmak için. Sins 2’nin sanat yönetimi zaten yetersiz ve yapay zeka kullanımı onu daha da umutsuz bir genellemeye sürüklüyor. Oyundaki her insan öğesinin, insan ve uzaylı yüzlerinin çoğunluğu dahil, bir algoritmadan geçirilmiş olması, Sins 2’nin bilgi içeren ancak çağrışım içermeyen bir oyun olduğu anlamına geliyor.

Tüm bunlar söylendiğinde, bu sizin için bir sorun olmayabilir. Sins of a Solar Empire 2 ile sadece bir hafta geçirdim, ancak büyüyü biraz yakaladım. Maçları kaybettim ve bir dahaki sefere daha iyi ne yapabileceğimi düşündüm. En iyi rotayı düşünerek teknoloji ağacını kaydırdım. Ekonomik gücüm ve onunla birlikte filomun boyutu ve gücü arttıkça heyecanlandım. Diğer iki gruptan öğrendiklerimi geri alarak Advent olarak başka bir maç oynamayı dört gözle bekliyordum. Çalışmaya istekliyseniz ve Sins 2’nin estetik tuzaklarını umursamıyorsanız, bu yeni bir saplantı olabilir. Yine de, tek değerli hayatınızdan birkaç düzine saatinizi uzay imparatorlukları inşa etmeye ayırırsanız, kesinlikle daha iyisini yapabilirsiniz.