Sessiz Bir Yer: Birinci Gün takdire şayan bir şekilde anlatıyor yepyeni bir hikaye inanılmaz derecede hassas duyma yetisine sahip uzaylıların, ses çıkaran her şeyi istila edip öldürdüğü bir dünyada. İki yeni karakteri takip ediyor basit ve bağ kurulabilir bir amaç uğruna, her biri insanlığın küçük bir kısmını anlaşılmaz, kaçınılmaz bir durumda buluyor. Yol boyunca, aynı zamanda birkaç güzel heyecan ve duygusal an da sağlıyor.
Ancak filmin yapmadığı şey, önceki iki filmde öğrendiklerimizi ileterek varlığını haklı çıkarmak ya da karakterlerin kabuklarından asla tam olarak çıkamaması nedeniyle güçlü bir terör ya da dehşet duygusuna sahip olmaması. . Sonuç olarak, Sessiz Bir Yer: Birinci Gün iyi niyetli ama büyük ölçüde hayal kırıklığı yaratan bir film.
Ama bunu gerçekten derinlemesine incelemek için, öncelikle bu filmin neden var olduğuna bir kez daha değinmem gerektiğini hissediyorum. 2018 yılında Ve sonra 2020’de tekraryönetmen John Krasinski, bu zorunlu sessizlik dünyasında hayatta kalmaya çalışan bir aileyi konu alan gişe rekorları kıran korku filmleri yaptı. Korkular, bu aileye derinden değer vermemizden ve birbirlerine duydukları ilişki kurulabilen, inkar edilemez sevgiden kaynaklanıyordu. Yol boyunca, aile katil uzaylılarla savaşmanın bir yolunu keşfederek biraz umut bile buluyor ve bizi insanların bir gün nasıl karşılık verebileceklerine dair bir uçurumda bırakıyor.
Ama açıkçası, Birinci gün tüm bunlardan önce gerçekleşir. Uzaylı istilasının ilk birkaç gününü konu alan film, kanser hastası olan ve öleceğini bilen şair Sam’i (Lupita Nyong’o) konu alıyor. Bu nedenle, banliyödeki bir bakımevinde yaşıyor ve kendisi ve bazı hasta arkadaşları bir gösteri izlemek için New York City’ye gittiğinde, uzaylılar uzaydan ateş açıyor ve ortalık karışıyor.
Bu istilanın ilk anlarını görme fikri anında ilgi çekici. Yani, tam olarak bunu daha önce gördüğümüzü hatırlayana kadar Sessiz Bir Yer Bölüm II. Bu farklı bir bakış açısı ve mekandandı elbette, ancak karakterlerle anında duygusal bir bağ kurmak bahsi yükseltti. Burada, gerçekleştiğinde, Sam’le yeni tanışmışızdır ve onun hakkında yalnız olduğu dışında pek bir şey bilmiyoruz. Yine de Frodo adında bir kedisi olduğunu biliyoruz, onu yanında taşıyor ve tasmalı. Frodo filmi çalıyor ve ekranda olmadığı her an “Frodo ne zaman geri dönecek?” diye düşünüyordum. (Ayrıca, bir dipnot, Sam adında birinin Frodo adında bir kedisi olması mükemmel.)
Yönetmen Michael Sarnoski (aynı zamanda filmin yazarı) istilayı filmin birçok bölümünde sahneliyor. İlk temas, sonraki dalgalar ve uzaylıların farklı seslerle başa çıkmasıyla birlikte her türlü tepki var. Özellikle, devasa bir ordunun özellikle yüksek bir sese doğru sokaklarda nasıl koştuğunu gösteren bir sahne, birkaç kez yaşansa da çok havalı. Ancak çoğunlukla, son filmin başında insanların tek tek avlandığını gördüğümüz için, bu sahne büyük ölçüde aynı şeyin bir tekrarı gibi hissettiriyor, sadece birkaç süsleme ve yeni konumlarla.
Sam deliliğin başlangıcına doğru baygın kalır ve uyandığında etrafındaki herkes hayatta kalmanın anahtarını çözmüştür: sessiz ol. Bu, ne yazık ki bunu nasıl veya kimin çözdüğünü göremediğimiz anlamına geliyor. Bu birdenbire olur ve mitolojiyi ilerletmek için altın bir fırsat gözden kaçırılır. Bunun imkânsız bir durum olduğunun farkına varan Sam, özellikle de kendi durumuyla tek bir şey istediğine karar verir: Harlem’in belirli bir yerinden bir dilim pizza. Böylece kendi başına yola çıkar ve herkes şehirden kaçmaya çalışırken o diğer tarafa gider. Kaderine razı olmuştur ve bedeli ne olursa olsun kendisi için son bir karar verecektir.
Yolda, rastgele insanların ses çıkardığı ve uzaylıların onları öldürdüğü birkaç örnekle dolu olan Eric (Joseph Quinn) ile tanışır. Sam gibi Eric de dünyada kaybolmuş, kendisine verecek hiçbir şeyi olmayan yalnız bir yabancıdır. Ebeveynlerinin dünyanın başka bir yerinde yaşadığını ve hukuk fakültesinde okuduğunu öğreniriz, ancak bu kadar. Yine de Frodo’dan hoşlanır, bu yüzden Sam’in ona yapmaması için yalvarmasına rağmen onu takip etmeye karar verir. Sonunda, son pizza dilimini alma fikrini beğendiğine karar verir ve bunu da hedefi haline getirir.
Karakterler arasındaki dostluk, çoğunlukla sözlü olmayan eylemler yoluyla yavaş yavaş gelişir ve bir keresinde, sesi maskelemek için yağmur yağdığı için şiir okunması mümkün olmuştur. Ve yine de, Nyong’o ve Quinn performanslarında ne kadar ciddi olsalar da, hâlâ seyirciye ve kendilerine büyük ölçüde yabancılar. Dolayısıyla, pizzacıya yaklaştıkça daha fazla engelle ve aksiyon parçalarıyla karşılaşıyorlar, orada biraz heyecan var ama aynı zamanda duygusal bir kopukluk da var. Her biri yalnızca birbirine sahiptir ve yine de hala yenidir. Arkadaşlık, önceki filmlerde çocukları koruyan ebeveynleri veya kardeşlerini koruyan çocukları konu alan dinamik setle hiç eşleşmiyor.
En kötüsü, karakterler dünyada gezinirken çok az şey oluyor. Pizza yemek istediklerini biliyoruz ve her sahne bize her biri hakkında biraz daha fazla şey öğretiyor, ancak tehdit her zaman önceki iki filmdekiyle aynı, sadece daha az heyecan verici ve daha tekrarlayıcı. Yürüyorlar, ses çıkarıyorlar, siper almak için koşuyorlar, sonra tekrar tekrar gidiyorlar. Şehir merkezinde yaptıkları ilerlemeye dair hiçbir zaman gerçek bir his elde edemiyoruz. Sadece bir yeri takip eden bir yer, ardından bir başkası, sonra bir başkası, ta ki sihirli bir şekilde oraya varana kadar.
En etkileyici kısmı Sessiz Bir Yer: Birinci Günve bu hem olumlu hem de olumsuz, ses tasarımıdır. Sarnoski ve ekibi, sandalyemi sallayan bas hatları ve sessizliğin ortasında dehşeti artıran sessiz fısıltılarla, filmde mükemmel bir ses deneyimi yarattı. Her ne kadar sesin muhteşemliği harika olsa da, teknik açıdan en dikkate değer bulduğum sesin bu olması muhtemelen ideal değil. Filmdeki her şey işe yarıyor ancak ses dışında hiçbir şey deneyimi artıracak kadar yüksek değil.
Ayrıca şunu da hatırlamak önemlidir: Sessiz Bir Yer: Birinci Gün bir ön filmdir, aynı zamanda bir serinin üçüncü filmidir. Bu noktada, izleyicinin dünya hakkındaki bilgisinde bir tür tırmanış veya ilerleme beklenir. Karakterler hakkında bazı yeni kırışıklıklar. Gelecekte heyecanlanılacak yeni ifşalar. Ne yazık ki, bunların neredeyse hiçbiri yok. Bir sahne bunu ima ediyor gibi görünüyor – Eric’in bir uzaylı yuvasını keşfettiği sahne – ama bu hemen unutuluyor. İkinci filmde görünen Djimon Hounsou da görünüyor, ancak sadece kısa bir süre için.
Sonuna kadar Sessiz Bir Yer: Birinci Gün birincil duygum hayal kırıklığıydı, hemen ardından da can sıkıntısı. Ne karakterler ne de ilişkileri beni bağladı. Özellikle üçüncü perdede, tam tersine oldukça güçlü girişimler var, ancak bunları dokunaklı olmaktan çok eğlenceli buldum. Final de, öncesinde gelen her şeyi ödemesine rağmen yetersiz. Filmden ayrılırken, bu filmin neden var olduğunu merak ettim. Bittikten sonra, bu dünya hakkında daha önce bilmediğimiz ne biliyoruz? İki yabancının bu inanılmaz travma üzerinde bağ kurabileceği? Tamam, ama ne olmuş yani? Korkunç durumlarda bulunabilecek bir umut olduğu? Tamam, ama bunu da biliyorduk. Bunların hiçbiri bir şeyi nasıl ilerletiyor? Cevap, ilerletmediği.
Sonunda bu incelemeyi yazarken filmin ilk Rotten Tomatoes puanının oldukça yüksek olduğunu fark ettim. Burada kesinlikle azınlıktayım ve bundan mutluyum. Filmler konusunda her zaman iyimserim ve ben olmasam bile diğer insanların bir şeylerle bağlantı kurması veya bir şeylerden keyif alması beni çok mutlu ediyor. Keşke onlara katılabilseydim. Gerçek şu ki, sanırım hem birinci hem de ikinci Sessiz Bir Yer filmler mükemmel filmler. Korkutucu, heyecanlı, yürek parçalayıcı ve daha fazlası. Sessiz Bir Yer: Birinci Günancak, bunların hiçbiri değildir. Tekrar tekrar olmaya çalışır, ancak sonunda, sadece sağır kulaklara gider. Yine de kedi hükmeder.
Sessiz Bir Yer: Birinci Gün şu anda sinemalarda.
Daha fazla io9 haberi mi istiyorsunuz? En son haberleri ne zaman bekleyeceğinizi kontrol edin hayret, Yıldız SavaşlarıVe Yıldız Savaşları yayınlanıyor, sırada ne var DC Universe film ve TV’deve geleceği hakkında bilmeniz gereken her şey Doktor Kim.