Final Fantasy 16’nın Benedikta’sı Daha İyisini Hak Ediyordu

Benedikta Harman son derece kusurlu bir kadın. Bunu, genellikle öfkeyle çarpık olan ifadelerinde ve çarşaflara kıvrılmış manipülasyon taktiklerinde görebilirsiniz. Huysuz, güce aç, acımasız ve çelişkili, kendini koruma mücadelesinde defalarca kötü adam ve kurban olma arasında gidip geliyor. Ayrıca, yaklaşık yirmi yılda bir Final Fantasy oyununda yer alan en iyi kadın karakterlerden biri ve Final Fantasy XVI’da gördüğü muameleden çok daha iyisini hak ediyordu.

Önümüzdeki Final Fantasy XVI için spoiler.

Rüzgarın hakimi Garuda olarak Benedikta, tüm doyumsuz görkemiyle ilham verici bir karakter. Yunan mitolojisinde tasvir edilen harpyalara çok benzeyen Benedikta, güç kırıntılarına aç ve onları alacak kadar keskin olan güzel bir akbabadır. Bunu savaş alanındaki saldırganlığında ve güçlü gördüğü erkeklere teslimiyetinde görüyoruz. Rüzgârın kendisi gibi, sürekli değişiyor ve bir mühlet sunabiliyor ya da akıl almaz bir yıkımı serbest bırakabiliyor. Kısacası, Eikon’u ona mükemmel bir şekilde uyuyor ve Garuda ile ilişkisi, işlemsel veya hiyerarşik bir şeyden çok gerçek bir ruhların birleşmesi gibi geliyor.

Benedikta’nın kediye benzer yüz hatları, yıkıcı davranışları ve temsil ettiği fikirler beni anında cezbetti. Ve oyunun hikayesinin bu kadar başında Garuda’nın gözünden ve gücünden mahrum bırakıldığında, ona aşık oldum. Ben de birkaç kez orada bulunduğum için kimliğini ve kontrolünü kaybetmesinin yasını tutarken onunla birlikte üzüldüm. Ve kendimi Nina Yndis’in (Benedikta’nın arkasındaki ses) performansına ve paniği ve kaybı gerçek hissettiren – elle tutulur hissettiren bir şekilde nasıl aktarabildiğine hayran kaldım. Hikayesinden büyülenmiştim ve geçmişine ve onu istikrara ve diğer her şeyin üzerinde güce değer vermeye iten acı ve sefalet hakkında bir fikir edinmeye başladığımızda, karakter eğrisini takip etmeye ve nerede olduğunu görmeye hevesliydim. öncülük ederdi. Ve tam da o zaman oyun onu öldürmeye karar verdi.

Bu seçimden hayal kırıklığına uğradığımı söylemek yetersiz kalıyor. Final Fantasy serisinin %80’ini sağlam bir şekilde oynamış biri olarak, dizinin kadın karakterleri nasıl ele aldığı konusunda giderek daha fazla hayal kırıklığına uğradım ve bu son darbe özellikle acımasız geldi. Bu, Benedikta’nın daha fazla zamana ihtiyacı olduğu anlamına gelmez, benim tercih ettiğim şey bu olsa bile. Bu, tam anlamıyla gelişmiş bir kefaret yayına ihtiyacı olduğunu söylemek bile değil – yapmadı. O yapmadı ihtiyaç ölümden hemen önce aklını başına toplamak, gözyaşları içinde Cid’in kollarına koşmak veya Clive’ın davasına katılmaya karar vermek. Öfke, acı ve ölümcül yanlış hesaplamalar onun mirası olsaydı, bu miras yine de aynı derecede zorlayıcı olurdu. Sorun şu ki, Benedikta HAYIR miras.

Ve adil olmak gerekirse, mirasının olmaması fikri dır-dir mirası işe yarayabilir. Benedikta gibi güce susamış biri için, yaşadığı onca şeyi yaşama fikri -en tepeye çıkarken tırnaklarını etin ve pisliğin derinliklerine gömmek- sadece güçsüz ölmek fikri hem acı verici hem de anlamlı. Ancak Final Fantasy XVI da bu fikre bağlı kalmıyor. Ölmeden birkaç dakika önce yaşadığı travmayı keşfetmeyi seçmeseydi olabilirdi. Ancak şu anki haliyle oyun, onun mütevazi başlangıcını ve ima edilen cinsel saldırılarını ortaya koyuyor. Sadece onu bir şekilde sapından uçurmadan önce yeniden kazanmak gücü ve belirsiz bir şekilde ölmek. Hikayesi biraz trajedi ve bu dünyanın birçok gri tonunda var olan bir karakter olmasına izin vermesi açısından biraz takdire şayan, ancak bir karakter eğrisinin en önemli parçalarını geçiştirirken, nihayetinde tamamen anlamlı gelmiyor. .

Belki daha da korkunç olan, karakter eğrisinin nihayetinde başkalarını desteklemek için varmış gibi hissetmesidir. değilken Harika anlatı amacına uygun olarak, Benedikta’nın ölümü çok temizlemek anlatı amacı: Cid hakkında nasıl hissetmemiz gerektiğini sağlamlaştırmak ve Hugo’nun hikayesini ilerletmek.

Benedikta’nın ölümü sayesinde Cid’in sadece Taşıyıcıların kurtarıcısı değil, aynı zamanda kişisel bir kurtarıcı olduğunu görüyoruz. Cid, Benedikta’yı acı çocukluğundan kurtardı. Ve vücudunun üzerine diz çöktüğünde, geçen onca zamana, dalgalanan ahlakına ve sonraki çatlaklarına rağmen, tek isteğinin onu tekrar kurtarmak olduğunu görüyoruz. Her şeye rağmen, onu sevdi ve ondaki en iyi şeyi gördü – tanıdığım travmalı herkesin bir partnerde özlediği bir şey.

Onun ölümüne ve nasıl dışarı çıktığına üzülüyor – öfke ve incinme ile tüketilmiş. Onu “düzeltememekle” mücadele ettiğini görmek, doğal olarak bize de bu pişmanlık duygusunu hissettiriyor. Kaybı sayesinde Cid’i biraz daha iyi anlıyoruz. Onun empatik doğasını görüyoruz ve travma ya da akıl hastalığı olan birini sevmiş olanlarımız için, onun kaderi hakkında onun yenilgi ve suçluluk duygusuyla ilişki kurabiliriz. Ama bu aynı zamanda Benedikta ile bağlantı kurmamız pahasına da oluyor.

Benzer şekilde, Benedikta’nın hikayesi de Hugo’nun gazabına yol açacak şekilde kısa kesilmiş gibi görünüyor, bu da sonuçta Cid ve The Hideaway üzerinde büyük etkileri var. Kendimi belirli olay örgüsü noktalarını “sürtünme” olarak adlandırmaya yatkın biri olarak görmüyorum – bu terim, bir yazarın yalnızca başka bir karakteri motive etmek için bir karakteri öldürmesini tanımlamak için kullanılır – çünkü bir karakterin ölümünün etkili olabileceğini ve olması gerektiğini düşünüyorum ve biz de bu sonuca varmak için çok hızlı. Ve hem Hugo hem de Cid ile olan ilişkisi düşünüldüğünde, bunun bir tür itici güç gibi davranmaması tuhaf olurdu. Bununla birlikte, ölümünün o bölgedeki çizgiyi aştığını düşünüyorum ve ölümünün ardından, o bir

Benedikta’nın ölümünden sonra görüldüğü tek zaman, kopmuş kafasının onu kışkırtmak için Hugo’ya gönderildiği ve çıplak formunun hem kendisine hem de Barnabas’a kötü niyetli vizyonlarda göründüğü zamandır. Vücudu, şehveti temsil etmenin yanı sıra öfke ve kıskançlık uyandırmak için sakatlanacak ve çıplak bırakılacak bir şey haline gelir. Final Fantasy XVI’nin seçkin subaylarından biri olmak için acımasızca savaşan, bir tanrıçanın gücüne sahip olan ve inandığı şeye muazzam bir kendini koruma ve sadakat gösteren biri olarak, bu şekilde küçültülmek aşağılayıcı geliyor.

Benedikta, ölümünden kısa bir süre önce yaşadığı talihsizliğin bir tür ders olup olmadığını sorgular. Ancak onu bu kadere götüren şeyin kendi seçimleri ve geçmiş yaralarına bakmaması olduğunun farkına varmak yerine, Cid’i dinlemediği için cezalandırıldığı sonucuna varır. Son ve en savunmasız anlarında, duyguları ve duygusu, onu ahlaki açıdan iyi biri olarak desteklemek için bir başkasına bağlanır – muhtemelen onun olduğunu zaten biliyorduk – o ise vahşi, cinsel bir kadın olarak sonsuza kadar istifa eder. dinlemedi Tüm hayatı boyunca acı çekmiş bir kadın için bu sert bir sonuçtur ve kendilerinin çarpık bir versiyonu olmalarına yol açan saldırı, şiddet veya travma yaşayan herkese karşı acımasızdır. Her yeni Final Fantasy girişinde, yardım edemem ama kadınların yazılma şeklinin giderek daha fazla küçümsendiğini hissediyorum. Jill sevimli ve çekici olsa da, ona bir karakter olarak gerçekten parlama fırsatı verilmediğini iddia ediyorum. Ve Noctis’in Lunafreya’ya olan sevgisi sevimli olsa da, o da başka birinin hikayesinde bir bölüm olmaya mahkum edildi. Daha fazlasını hak ediyoruz. Benedikta da öyle.