Çok yönlü ve üretken yazar Adrian Çaykovski kazandı Arthur C. Clarke Bilim kurgu hikayesi için 2016’da ödül Zamanın Çocukları, ancak aynı derecede Shadows of the Apt fantezi serisiyle de tanınıyor. Bir sonraki romanıyla fantezi türüne geri döner. Son Şanslar Şehrive io9’un bugün ilk görünümü var!
İşte hikayenin bir açıklaması:
Ilmar için her zaman bir karanlık olmuştur, ama hiçbir zaman şimdiki kadar karanlık olmamıştır. Şehir, Palleseen işgalinin ağır eli, suçlu yeraltı dünyasının boğucu baskısı, fabrika sahiplerinin çizmeleri, sefil yoksullarının ağırlığı ve kadim lanetinin yükü altında eziliyor.
Yangını aydınlatan kıvılcım ne olacak?
Şehrin mültecilerine, gezginlerine, katillerine, delilerine, fanatiklerine ve hırsızlarına rağmen katalizör, her zaman olduğu gibi Anchorwood olacak – o karanlık ağaç korusu, o ilkel kalıntı, dolunay olduğunda, garip ve uzak kıyılara açılan o portal. .
Bazıları, Ilmar’ın dünyadaki en kötü yer olduğunu ve binlerce daha kötü yere açılan kapı olduğunu söylüyor.
Ilmar, Uzun Gölgeler Şehri.
Kötü Kararlar Şehri.
Son Şanslar Şehri.
İşte tam kapak, ardından alıntı.
Yasnic’in Tanrı ile İlişkisi
Rahip Yasnic. Zayıf ve genç değil, ama çok yaşlı değil. Hacimli Ilmari tarzında daha iri bir adam için dikilmiş giysiler içinde yarı kaybolmuş. Yüzü çökük, saçları olması gerekenden önce ağarmış, incelmiş, muhalefetinin zamanı geldiğini anlayan ve artık savaşma isteği kalmayan bir ordu gibi şakaklarından geriye doğru sürünüyor…
O sabah Tanrı yine şikayet ediyordu. Yasniç dizleri neredeyse çenesine kadar gelmiş, ayakları birbirine dolanmış, yatakta kıvranmış yatıyordu. Işığın pis pencereden içeri sızışından buzun dışarıda mı yoksa yine içeride mi olduğunu anlamaya çalışıyordu. Camlara dokunup kontrol etmek için elini uzatabilirdi. Bir ayağını uzatıp Tanrı’ya tekme atabilirdi. Ya da uzak duvar. Bunun bir lütuf olduğuna karar verdi. Küçük bir oda vücut ısısını daha uzun süre tuttu. Daha büyük bir şeye parası yetseydi, o zaman bir ocağa ve yeri ısıtmak için odun ya da kömür, hatta sihirli tabletler satın alması gerekirdi.
“Soğuk,” dedi Tanrı. “Çok soğuk.” İlahi varlık, bir deri bir kemik kalmış bir kedi gibi O’nun rafında kıvrılmıştı ve aşağı yukarı aynı boydaydı. Önceki geceden beri küçülmüştü ve belki bu da bir nimetti. Yasnic bazen hayatında biraz daha az Tanrı ile idare edebiliyordu ve işte bu sabah buradaydı ve Tanrı en az dörtte bir oranında küçülmüştü. Tanrı’nın bir önceki rahibi olan Kosha tarafından uzun yıllar iyi yetiştirilmiş olmanın kökleşmiş tepkisiyle teşekkür etti. Ilmar’ın daha hoşgörülü bir yer olduğu ve yaşlı Kosha, Yasnic ve Tanrı’nın bir debbağın üstündeki üç odada yaşadığı ve en az on iki günde bir et yedikleri zamanlar.
On iki gün değil, diye hatırlattı kendine. Doğru Mübadele Okulu’nun eski takvimi kullanan kişiler için para cezası kesip tutukladığını duymuştu. Yedi günlük bir hafta açısından düşünmeye başlaması gerekiyordu, ancak o zaman işlerin nasıl gittiğine dönüp zamanı düzgün bir şekilde ölçemezdi. Kosha’nın dizinde öğrenen bir çocukken, ne sıklıkla et yemişlerdi? Yediden on ikiye ya da on ikiden yediye neydi ya da nasıl işliyorsa öyleydi? Matematiği bunu çözecek kadar iyi değildi. Ve böylece, belirsiz bir şekilde, anılarının bir bölümü yeni cephanelerle kilitlenmiş gibi geldi. Ayrıca, az önce hayatında daha az Tanrı olduğu için Tanrı’ya şükretmişti ve bu şükranların alıcısı olan Tanrı tam oradaydı ve ona suçlarcasına bakıyordu.
“Bir battaniyeye ihtiyacım var,” dedi Tanrı. “Daha kışın başı ve hava çok soğuk.”
Tanrı tüm deri ve kemiklere baktı. Paçavralar giydi. Yasnic’in Tanrı’ya iyi bir gömlek feda etmesinden bu yana sadece bir sezon geçmişti, ama inancın azalmış durumu – Yasnic’i kastediyor – Tanrı’nın eline geçirdiği hiçbir şeyin uzun sürmediği anlamına geliyordu. Bir battaniye de aynı şekilde giderdi.
Yasniç Tanrı’ya, “Yalnızca bir battaniyem var,” dedi.
“Bir tane daha al.” Tanrı alçak tavanın yanındaki raftaki yerinden tek rahibine baktı. Örümceksi elleri kenarı kavramıştı, Burnu ve sakal tutamları onların üzerinden çıkıntı yapıyordu. Derisi buruşuk ve grimsiydi, kemiklerinin şekli oldukça net bir şekilde görülebilene kadar içi boştu. “Eski günlerde kürk ve kadifeden cübbelerim vardı ve yardımcılarım sandal ağacı yakıyordu…”
“Evet evet biliyorum.” Yasnic, Tanrı’nın sözünü kesti. “Sadece bu battaniyem var.” Yıpranmış örtüyü kaldırdı ve anında pişman oldu, sabahın soğuğu, yalnızca bir kişilik odası olan bir yatakta ikamet etmeye başladı. “Sanırım şimdi kalkıyorum,” diye ekledi huysuzca.
“Lütfen,” dedi Tanrı. Yasnic, uyuşmuş ayaklarını pantolonunun içine sokmaya zorlayarak yarı yolda durdu. Tanrı kötü baktı, kabul etmek zorundaydı. Tanrı’nın bencil olduğunu düşünmek kolaydı. Ne de olsa Tanrı, zamanında insanların O’nun söylediklerini yapmasına ve O’na tüm iyi şeyleri vermesine çok alışıktı. Tanrı’nın son rahibi Yasnic gelmeden çok önce. Büyük Mahan Tapınağı inşa edildiğinden beri, dinleri bir yüzyıldan fazla bir süredir ölüyordu. Ve evet, Mahanizm aktif olarak diğer dinlere karşı konuşmuştu, ama dahası, onlar sadece… mevcut tüm inancı dolduracak şekilde genişlemişlerdi. İnsanlar sosyal sermayenin olduğu yere gittiler. Ve şimdi, İşgal altında, gerçekten de dinleri tasfiye eden insanlar vardı. Yanlış Konuşma nedeniyle tutuklamalar yapmak. Sadece ben ve Tanrı varız, diye düşündü Yasnic. Fark edilmeden gitmek daha kolay.
“Kadına sorun” dedi Tanrı. “Ondan başka bir battaniye iste. Üşüyorum.”
Yasniç, “Ellaime Ana bize başka bir battaniye vermeyecek” dedi. Aslında, ev sahibeleri muhtemelen son on ikiyi, yani geçen haftanın kirasını sormak isterdi. Ve bu başka bir şeydi elbette. İşgalden bu yana, haftalar yüzünden her şeyin daha erken ödenmesi gerekiyordu. Ve matematiği tam olarak çalıştıramadı, ama görünüşe göre yedi günün her günü on iki günün her gününden daha fazla ödüyordu. Ve Tanrı’nın hayatta kalan tek kutsal adamı olmak aslında çok şey kazandırmış gibi değildi. Birkaç ikramiye vardı ve düzenli bir eve götürme ücreti yoktu. Ve İşgal altında dilencilik, Yanlış Takas için tutuklanma riskini almak anlamına geliyordu.
“Ne yapabileceğimi göreceğim.” Üzerini giyinip odadan çıktı ve çay içmek için aşağı indi. Ellaime Ana’nın pansiyonerlerine sağladığı şeylerden biri, ateşin yanında sürekli çalkalanan bir semaverdi ve hem ateş hem de çay, Yasniç’i bir günlük temizlik için hazırlamaya yetiyordu.
Tanrı merdivenlerde onunla birlikte olmamıştı, ortak salonda semaverin yanında oturuyordu. Yasnic, kancasından bir fincan aldı ve koyu yeşil, buharı tüten bir sıvıyla doldurdu. Tek kişilik masada yer kapmak için pansiyoner arkadaşlarıyla dirseklerini itişip kakışırken Ellaime Ana’nın dikkatinden kaçmak istedi. Tanrı oradaydı ama. Tanrı, Yasniç’in komşusunun yulaf lapası yediği teneke tabağın üzerinde bağdaş kurmuş bir şekilde kamburlaşmıştı.
“Ona sor,” diye ısrar etti Tanrı.
Yasnic, “Yapmayacağım,” diye mırıldandı. Hiç bir işi yokmuş gibi görünen ama her zaman parası varmış gibi görünen komşusu, iri yarı Ruslav ona baktı. Yulaf lapasının kalıntılarında oturan Tanrı’yı göremiyordu. Muhtemelen Yasnic’in tabağını yalayarak temizlemek istediğini düşünmüştür. Kıskançlıkla onu kendine yaklaştırdı ve Tanrı’nın dengeyi bulmaya çalışmasını sağladı. Yasnic, herkesin ona baktığının farkında olarak yüzünü buruşturdu, hatta iki hafta önce ortaya çıkan ve konuşmaktan korktuğu öğrenci kız bile. O çok zekiydi ve Cüppehall halkı metafiziği tartışmayı severdi. Onun dolambaçlı mantığını çok fazla dinleyeceğinden ve sonra Tanrı’yı aramak için etrafına bakacağından, sadece Tanrı’nın artık orada olmadığını bulmaktan korkuyordu. Ve eğer durum böyle olursa, hissedebileceği şeylerden korkuyordu.
“Sor,” diye ısrar etti Tanrı huysuzca. “Ben emrediyorum.”
“Anne,” dedi Yasnic. “Senden bir battaniye daha isteyebileceğimi sanmıyorum?” Yaşlı kadına taşıyacak kadar yüksek. Sessiz sözlerinin odayı dolduracak kadar genişlediğini biliyordu. Öğrencinin yargılayan bakışlarını üzerinde hissetmek. Utanmak Ve bu, sana Tanrı’nın gözünde itibar kazandıran ya da bu durumda sana bir battaniye kazandıran türden bir ayıp bile değildi, çünkü Ellaime Ana çoktan başını sallamaya başlamıştı. Ve biraz daha para olsaydı, başka bir battaniye olabilirdi. Ve muhtemelen bu, masadaki biraz daha az parası olan birinin battaniyesini kaçıracağı anlamına gelirdi, çünkü Ellaime Ana’nın pansiyonunda kapalı bir battaniye ekonomisi vardı. Ve sadece Yasnıç olsaydı, battaniyenin yokluğunu kabul eder, başkasının hayatını iyileştirdiğini anlar ve bununla ısınmaya çalışırdı. Ama o Tanrı’ydı ve Tanrı yaşlı, önemsiz ve bencildi ama Tanrı aynı zamanda soğuktu ve Yasnic kendini Tanrı’nın hizmetine vermişti. Ve böylece, bütün masa her kelimeyi can kulağıyla dinlerken Ellaime Ana’ya yalvardı. Muhtemelen iki hatta üç battaniyesi olan Ruslav kulağına kıs kıs gülüyordu. Tanrı soğuktu ve Tanrı’nın başka kimsesi yoktu. Ve tüm bunlar boşunaydı çünkü sahip olmadığı para olmadan sahip olunacak başka bir battaniye yoktu.
Adrian Tchaikovsky’den alıntı Son Şanslar Şehri Zeus Başkanı’nın izniyle yeniden basılmıştır.
Adrian Çaykovski’nin Son Şanslar Şehri 2 Mayıs bültenleri; bir kopya için ön sipariş verebilirsiniz Burada.
Daha fazla io9 haberi ister misiniz? En son ne zaman bekleyeceğinizi kontrol edin hayret, Yıldız SavaşlarıVe Yıldız Savaşları yayınlar, sırada ne var? Film ve TV’de DC Universeve James Cameron hakkında bilmeniz gereken her şey Avatar: Suyun Yolu.