Hepimiz bir noktada, eşlerini utanmadan döven, mümkün olan her kadına seslenen, egemenlik kuran ama yine de kendilerini “kadınlara saygı duyan” feministler olarak adlandıran ikiyüzlü erkeklerle karşılaşmışızdır. Akıl almaz eylemlerini bile inkar etmiyorlar ve ya onları tetiklediği için kurbanı suçluyorlar ya da umutsuzluklarıyla dalga geçiyorlar. Eylemleri çoğu zaman kendi yetersizliklerini ve işlevsizliklerini fazlasıyla telafi eden bu erkeklere ne yazık ki toplumun her katmanında rastlamak mümkün.
Netflix’in son orijinal filmi Do Patti, küçük bir tepe kasabasında yaşayan, travma geçiren karısı Saumya’yı (Kriti Sanon) düzenli olarak döven Dhruv Sood’u (Shaheer Sheikh) bize böyle bir adamı getiriyor. Film, çiftin planörden canlarını kurtarmak için havada asılı kaldığı bir yamaç paraşütünün ters gitmesiyle başlıyor. Kocasının koşum takımını sabote ettiğini düşünen Saumya, hayatı için yalvarır. Kurtarıldıktan sonra Saumya, müfettiş Vidya Jyothi’ye (Kajol) kocasının onu öldürmeye çalıştığını söyler ve biz, üç ay önce ikisinin ilk buluştuğu zamana geri dönüş sahnesine götürülürüz.
Saumya, ebeveynleri öldüğünden beri şiddetli depresyonda olan, endişeli, içe dönük bir kişi olarak tanıtılıyor. Şimdi alkolik bir bakıcıyla birlikte yaşıyor ve çeşitli fobilerden ve travmalardan sessizce acı çekiyor. Ayrıca Saumya’ya yönelik tacizci davranışları nedeniyle pansiyona gönderilen, ancak aşk hayatına müdahale etmek için zamanında geri dönen ikiz kardeşi Shailee ile de çalkantılı bir ilişkisi vardır.
Do Patti’yi geride tutan en büyük kusur, tutarsız olay örgüsü ve dalgalı tonudur. Bazı sahneler yoğun ve kalıcı bir etki bırakıyor; diğerleri yalnızca hikayeye anlamlı bir şey katmayan dolgu maddeleridir. Bir gerilim filminin izleyicileri sürekli tetikte tutması ve halıyı çekmeden önce parçaları dikkatlice hazırlaması gerekiyor. Ancak Do Patti olay örgüsü üzerindeki sağlam hakimiyetini sürdüremiyor.
Örneğin film, Kajol’un karakterini oluşturmak için çok zaman harcıyor. Bollywood’un iç bölge aksanının ne olması gerektiğine dair basmakalıp fikrinden bahseden idealist bir polisi canlandırıyor – bu ne Hintçe, ne Haryanvi ne de Bhojpuri. Tembel alt alternatif karikatürünü artık bırakabilir miyiz lütfen?
Bir noktada, yazarların Kajol’dan o kadar etkilendiklerini, rolüne herhangi bir et eklemeyi unuttuklarını ve karakteri doğal karizmasıyla taşıyacağını umduklarını hissetmeye başlıyorlar. Kajol’dan “VJ” olarak anılan Vidya Jyothi, ciddi bir polis olmak yerine romantik komedilerdeki popüler rollerine yakın, aptal bir adam. Kajol kendisine verilen azıcık şeyi yerine getirmek için elinden gelenin en iyisini yapmaya çalışsa da, onun gibi rafine bir oyuncuyu yeterince kullanmamanın suçu yazarlara ait. Eğer onun hayranı değilseniz, hikaye akışı birkaç kez gergin hissedecektir.
Filmin bocaladığı bir diğer alan da kadın karakterlerin basmakalıp ve gerici temsilidir. Sanon’un ikiz kız kardeşi, içki içen, kısa saçlı, baştan çıkarıcı kıyafetler giyen, gece kulüplerine giden ve erkeklerle flört eden gevşek bir kadın olarak gösteriliyor. Neden 2024’te hala bu aptalca kinayelere takılıp kalıyoruz ve ataerkil canavarı besliyoruz? Shailee benzersiz bir fırçayla boyanmış ve karakterinin başka tonu yok. Onun kötü niyetli ve entrikacı olduğu varsayılıyor, dolayısıyla elbette “kültürümüzün” doğru kabul ettiği şeyle aynı çizgide değil. Yoksa sırf içki içtiği ya da giyinmeyi sevdiği için otomatik olarak kötü olarak mı etiketleniyor? Saumya’nın son derece içe dönük davranışı travmasına atfedilebilirken, film Shailee’nin büyücülük dönemindeki versiyonundan kaçınabilirdi ve aslında bunu yapmalıydı.
Film, kusurlarına rağmen ataerkilliği, kadına yönelik şiddeti, çocukluk travmasını ve bunun derin etkilerini temsil etme konusunda iyi bir iş çıkarıyor. Filmin rahatsız edici bir sahnesinde Dhruv’un Saumya’yı acımasızca dövdüğünü görüyoruz. Saçını çekiyor, karnına acımasızca tekme atıyor, futbol topu gibi yuvarlıyor, merdivenlerden aşağı atıyor ve kanlar içinde yerde bırakıyor. Sonunda tipik “neden öfkemi tetikledin” ifadesini samimiyetle çöpe atıyor.
Tüm sekans çok iyi işlenmiş ve ekrana girip Şeyh’in karakterine yumruk atacak kadar kanınızı kaynatıyor. Rahatsız edici ve taciz mağdurları için tetikleyici olabilse de, aynı zamanda filmin en güçlü sahnelerinden biridir. Bu sadece kadınlara yönelik aile içi şiddetin vahşetini değil, aynı zamanda tacizde bulunan canavarların hasta ve çarpık ruhlarını da gösteriyor.
Filmde ayrıca özellikle Sanon ve Sheikh’in muhteşem performansları da yer alıyor. Sanon ikili rolleri oynama konusunda harika bir iş çıkardı ve her ikisinde de eşit derecede ikna edici. Karakterleri, insan davranışının en küçük yönleri dikkate alınarak özenle yazılmıştır. Saumya’nın şiddetli akrofobisine rağmen ilk kez yamaç paraşütüne itildiği ve aktivitenin ortasında ölen annesini düşünerek gözlerinin dolduğu bir sahne var. İnsanın taşıyabileceği acının en ufak bir itişte bile bilinçaltında patlayabileceğinin o kadar dokunaklı bir temsili ki, bunca zamandır yüzeyin altında beklediğini hatırlatıyor bize. Ulusal ödüllü aktör, daha önce de özellikle Mimi’de birkaç etkileyici performans sergilese de, bu Netflix orijinalinde kendini aştı.
Do Patti’nin çocukluk travması, kardeş rekabeti, aile içi şiddet, istismar ve kadınların nesneleştirilmesi temalarını ele alma ve tasvir etme biçimi oldukça etkileyici. Harika performanslarla tamamlanan bu zor temaların en küçük ayrıntılarını bile derinlemesine araştırıyor. Ancak parlaklık parça parça gelir. Keşke film, gösterim süresi boyunca daha iyi bir ilerleme hızına veya sabit bir ivmeye sahip olsaydı ve zararlı stereotiplerden kaçınsaydı, keşfetmeye çalıştığı önemli konulara hakkını verebilirdi. Bu kadar hassas temaları işleyen filmlerin daha geniş bir izleyici kitlesine hitap edebilmesi için daha sürükleyici olması gerekiyor. Do Patti konusunu etkileyici bir şekilde ele alıyor; niyeti doğru yerde. Ancak kendisini iyi bir gerilim filmi olarak kabul ettirmekte zorlanıyor.
Değerlendirme: 6,5/10