Frostpunk 2 İncelemesi – acımasız, geliştirilmiş bir hayatta kalma oyunu devamı

Strateji oyunları seçim yapmakla ilgilidir. Bu seçimlerden bazıları karmaşıktır – ne zaman savaşa gidileceği veya hangi tür medeniyet hedeflerinin benimseneceği – ve bazıları daha basittir, örneğin hangi tür askeri birliğin eğitileceği veya belirli bir binanın inşa edileceği gibi. Donmuşpunk 2kıyamet sonrası sonsuz bir kıştan sağ kurtulmayı konu alan bir oyundur ve bu seçimlerin her birine, zor ya da kolay, duygusal ağırlık ve dramatik bahisler vermesi bakımından akıllıcadır.

Frostpunk 2’nin yaratıcısı olan 11 Bit Studios, orijinal hayatta kalma strateji oyunu ve 2014’ün This War of Mine’ı da dahil olmak üzere önceki çalışmalarında aynısını yaptı. Her iki oyunda da, kaynakları tahsis etme veya yapı inşa etme konusunda yaşanan olağan karar alma süreci, ya aktif bir savaş bölgesinde günlük hayata katlanmaya çalışan insanlar ya da Frostpunk’ın durumunda olduğu gibi, hiç bitmeyen bir kışın aniden başlamasıyla yaşayan insanlar gibi anlatı bağlamıyla birleştirilir.

Frostpunk 2, orijinal oyun gibi, şiddetli bir küresel soğuma olayının gerçekleştiği, dünyanın büyük bir kısmını karla kapladığı ve gezegenin nüfusunun çoğunu öldürdüğü geçmişin bir versiyonuna odaklanıyor. Orijinalin 1880’lerinin aksine kurgusal bir 20. yüzyılın başlarında geçiyor. Buzla kaplı New London şehri liderliğini kaybetmiş ve artık topluluğa rehberlik etmesi ve hayatta kalmasına veya hatta refaha kavuşmasına yardımcı olması için Steward olarak adlandırılan oyuncuya güvenmek zorunda.

İlk Frostpunk, sağlam strateji temellerini ilgi çekici bir öncül ve güçlü bir anlatı çerçevesiyle birleştirmede mükemmeldi. Özellikle strateji türünde bir oyunun devam oyununun, daha fazlasını sunmak için bir devam oyununa duyulan ihtiyacın bir tavizi olarak daha önce işe yarayanı aşırı karmaşıklaştıracağı endişesi her zaman vardır.

Frostpunk 2, eklemelerini geri dönen sistemlerin basitleştirilmesiyle dengeleyerek bu sorundan kaçınıyor. Hala, kaybolmuş geçmişin donmuş kalıntılarından doğan yeni bir medeniyetin inşasına doğru ilerlerken bir nüfusu sıcak, beslenmiş ve barınaklı tutmaya çalışmakla ilgili bir oyun. Devam oyunu, devasa bir ısı jeneratörünü kömür, petrol veya buhar gücüyle dolu tutma ihtiyacını ve sıcaklıktaki düzenli dalgalanmaları ve felç edici fırtınaların gelişini müjdeleyen bir zaman çizelgesini sürdürüyor.

Ancak şimdi inşaat daha basit hale getirildi, konut, yiyecek, yakıt, lojistik vb. inşa edilebilir bölgelere ayrıldı ve bunlar ilişkili yapıları barındıracak şekilde genişletilebiliyor, bireysel evlerin, depoların veya fabrikaların konumlandırılması yerine daha genelleştirilmiş seçenekler sunuluyor.

Oyunun en dikkat çekici eklemesi, bir tür geçici parlamentoda toplanan bir konsey, Yeni Londra’nın Steward tarafından nasıl daha da geliştirilmesi gerektiği konusunda farklı görüşlere sahip parti benzeri fraksiyonlara ait bireysel delegeler. Yeni bir yasa, yürürlüğe girmeden önce delegelerin çoğunluğu tarafından önerilmeli ve olumlu bir şekilde oylanmalıdır. Her fraksiyon konseye kendi ideolojik çerçevesiyle gelir ve örneğin vatandaşlardan günlük ihtiyaçları için ücret almak veya işyerleri üzerinde yöneticilerine daha fazla veya daha az kontrol vermek gibi konularda nasıl hissettiklerini etkiler.

Konsey ve hizip sistemlerinin sonucu, fiziksel hayatta kalmanın aciliyetinin ötesine geçen yeni bir gerilim kaynağıdır. Ekranın üstünde şehrin yiyecek, barınma, hammadde ve lüks mallarla ne kadar iyi tedarik edildiğini gösteren simgeler bulunur, ancak bunların altında her hizbin görüntüleri, öfkeleri veya mutlulukları yansıtılır ve oyuncuyu şehrin ilerlemesine ilişkin kendi kişisel vizyonunun ötesinde seçimler yapmaya zorlar.

Kaydedilmiş bir oyuna yükleme, oyuncuyu nüfusun ‘Kâhya’ diye bağırdığı bir koroyla karşılar, her bakış açısı duyulmak için çırpınır. İsteklerini ve ihtiyaçlarını görmezden gelmemek, vahim durumlara yol açar. Örneğin, politika değişikliği taleplerini görmezden gelerek veya delegeleriyle yasa teklifleri sunmak için pazarlık yaparak, ancak bu yasa tekliflerini asla oylamaya sunmayarak bir kesimi çok sık kızdırırsanız, hayal kırıklıklarını grevlerle açıkça gösterebilirler – en kötü durumda, şehrin bölgelerine zarar veren ve ölümlere yol açan şiddetli isyanları tetikleyebilirler.

Grupların mutsuzluğu -ve belirli hükümet politikaları veya tekrar tekrar bozulan siyasi vaatler- aynı zamanda şehrin Vekilharca olan güvenini kaybetmesine neden olur ve bu da en alt seviyeye indiğinde oyunun oyuncunun iktidardan uzaklaştırılmasıyla sonuçlanmasıyla sonuçlanır.

Bu çeşitli grupların isteklerini yerine getirirken aynı zamanda oyuncunun şehrin ilerlemesi için olan umutlarını da korumak zordur. Frostpunk 2’nin tezi, en uzman veya en becerikli liderler dışında herkes için hayatta kalmanın hayal kırıklığı yaratan veya ahlaki açıdan iğrenç bir fikir birliğine doğru kaymayı içerdiğidir – hiç kimsenin çok mutlu ayrılmadığı ve toplumun doğal olarak demokrasiyi manipüle etmede yalnızca en yetenekli olanların hayal ettiği bir versiyona doğru sürüklendiği bir uzlaşma. Oyun, iyi niyetlerin genellikle kötü sonuçlar doğurduğunu bilir.

İlk Frostpunk bazen bir hayatta kalma durumunun ne kadar sefil olabileceğini göstermek için aşırı istekli görünse de, devam oyunu aynı alaycılığı daha genel olarak politikaya uyguluyor. Oyun, oyuncu bir tür zafer elde ettiğinde bile bıçağı saplamaktan kendini alamıyor. Bir kampanyanın sonunu ve hizipleri yönetmek için yaptığınız seçimlerin bir özetini takiben, bunlardan herhangi birini gerçekten başarmaya mı çalıştığınızı yoksa sadece tehlikeye atılmış bir durum mu yarattığınızı retorik olarak soruyor. Gerçekten istediğiniz bu mu, yoksa sadece daha iyi hissetmek için kendinize bunu mu söylüyorsunuz?

Bu kasvetli ton, neredeyse alaycı bir şekilde adlandırılan ‘Ütopya’ sandbox modunda da devam ediyor. Bu modda, oyunculara Frostpunk 2’nin sistemlerini kampanyasından daha iyi bir şekilde denemeleri için bir yol sunuluyor. Daha fazla grup, takip edilecek farklı hedefler (üç koloni kurmak, kaynak stoklamak veya yüksek bir nüfusa ulaşmak gibi) ve her biri kendi coğrafi tuhaflıklarına sahip çeşitli haritalar var. Burada ve kampanyada, hem tematik sefalet hem de oyunun genel tasarımı tanıdık – ve bu aşinalık, ilk Frostpunk’ınki kadar yeni bir konseptin heyecanını azaltıyor.

İzleyiciler, fabrikalarda çalışan kirli yüzlü çocuklardan, her beyaz örtüde yüzlercesinin donarak ölmesinden ve ahlaki açıdan sorgulanabilir politikalardan oluşan kasvetli dünyasından ne bekleyeceklerini bilecekler. Devam filminin daha önce gelenlere göre daha emin ve tam olarak öngörülmüş bir bakış açısı olduğu tartışılmaz. Ancak Frostpunk 2, nihayetinde, daha önce gelenlerin daha iyi bir versiyonu ve gerçekten yeni bir şey değil.

Yine de, her bir seçimine çok fazla doku kazandıran anlatı düşüncesiyle strateji türünde öne çıkan bir oyun. Öncülünden kökten bir sapma olmasa da, Frostpunk 2’nin başardıkları, kendi değerleri göz önüne alındığında, onu değerli kılacak kadar önemli.