Uzun metrajlı film uyarlamasından önce, Sınır Bölgeleri kesinlikle bir video oyunu serisiydi. Rol yapma oyunu aksiyondan ödün vermiyor; oyuncular yüksek hızlı görevlere girişebiliyor, Pandora’daki zengin Vault’lardan yağmalayabiliyor ve çeşitli karmaşık silahları kullanabiliyor. Bir video oyununu filme uyarlamanın zorluğu akrobasi gösterileri etrafında dönüyor. Video oyunlarındaki aksiyon işlevsel bir ortama nasıl aktarılabilir?
Dublör koordinatörlerinin devreye girdiği yer burasıdır. Sınır Bölgesi’ uzun metrajlı film uyarlamasında iki mükemmel dublör koordinatörü vardı: Jimmy O’Dee ve Noon Orsatti. İkili, Marvel ve Marvel’dan her türlü filmde deneyime sahip, dublör camiasının tecrübeli ustalarından oluşuyor. John Wick ile Ekstraksiyon Ve Kara Şövalye. O’Dee ve Orsatti, pratik efektleri mümkün olduğunca kullanmanın daha iyi bir nihai ürüne yol açabileceğine inanıyor.
Digital Trends ile yapılan bir röportajda O’Dee ve Orsatti, oyunu filmde hayata geçirmenin zorluklarından, pratik efektlere yapılan vurgudan ve video oyunu topluluğuna sadık bir uyarlama sunma baskısından bahsetti.
Not: Bu röportaj uzunluk ve netlik açısından düzenlendi.
Sınır Bölgeleri Bir video oyunundaki gösterileri alıp bunları bir filme uyguluyor. Temelli bir yaklaşımı nasıl benimser ve bunu bir filme nasıl uygularsınız? Sınır Bölgelerihangisi bir video oyununa dayanmaktadır?
Jimmy O’Dee: Evet, bu ilginç. Projeye ilk geldiğimde, sürecim gereği yaptığım şeylerden biri de karakterlerin her biri için CV yazmaktı. Özgeçmişleri gibi. Geçmişte ne yaptılar? Filmde onları bulduğumuz bu konuma nasıl geliyorlar? Lilith, onun doğduğu yere bakardım. [and] eğitimi neydi? Daha sonra oyuna, yeteneklerinin neler olduğuna ve bunun ekranda göreceğiniz kadar inandırıcı görünmesini nasıl sağlayabileceğimize bakıyoruz.
Benim için temel olarak bu, kiminle savaştıklarını ve hangi becerilere sahip olduklarını öğrenmekle başlıyor. Yapmaya çalıştığım şey hepsini vermekti [the characters] Oyunlar aracılığıyla onlar hakkında öğrendiğim geçmişe dayalı farklı dövüş stilleri. Bunu yapmaya geldiğimizde Eli Roth’un ilk kuralı, deneyelim ve bunu gerçeğe dönüştürelim. Daha sonra oyuncuların beklediği tüm büyüyü ekleyeceğiz.
Öğlen Orsatti: Benim için en büyük avantaj Eli’nin yönetmen olmasıydı. Tüm yeni teknolojiler konusunda çok bilgiliydi. Bir restoranda yapılan ilk toplantımızda bana bir VR gözlüğü taktı. Bana gerçekten arazi, coğrafya ve filmin görünümüyle ilgili her şey hakkında fikir verdi ve bu da bana “Ah oğlum. Bu konuyu biraz araştırsam iyi olur.” Ödevimi yaptım ve birkaç video izledim. YouTube’a girdim Sınır Bölgeleri ve karakterleri tanıdım.
Onu gerçek hayata taşıma konusunda ben de oradan geliyorum. Gerçeklerin ülkesinden geliyorum. Sahada yaptığımız her şey pratikti. Gerçek arabalarımız vardı. Gerçek insanlarımız vardı. Bunun etrafında yaratılacak dünyanın bilgisi ve perspektifi dahilinde, gerçek sıçramalar ve üstesinden gelmemiz gereken gerçek engellerimiz vardı.
Bir şeyi çekmek istediğinizde ve arabanın kameraya yaklaşmasını gerçekten istediğinizde bu biraz zordu, ancak çerçevenin sağ tarafında bir canavarın olduğunu vurgulamak istediğimizin farkındayız. Bilirsin, bu tür bir şey. Biraz ustalık ve sahnelerin genel coğrafyasını anlamak gerekiyor. VR gözlüklerimi taktığımda ve bu hareket eden birkaç araba arasında çok fazla boşluk olması gerektiğini fark etmeye başladığımda bu bana gerçekten çok yardımcı oldu. Benim için biraz zorlayıcı ama eğlenceliydi.
Pek çok dublör koordinatörünün ve dublörlerin iyi yönetmenler haline geldiğini görüyoruz – Chad Stahelski, David Leitch, vb. Sizin perspektifinizden bakıldığında, dublörlükten yönetmenliğe geçişin neden bu kadar sorunsuz gerçekleştiğini düşünüyorsunuz?
– O’Dee: Dave ve Chad’i iyi tanırım. Dave’le çok çalıştım. İkisi adına da çok memnunum çünkü onlar bu geçişin büyük elçileri. Charlton Heston bir keresinde, eğer her departman dublör departmanı kadar verimli olsaydı, bir filmin yapımının üçte biri kadar zaman alacağını söylemişti. Bunun doğru olduğunu düşünüyorum çünkü dublör koordinatörleri ve ikinci birim yönetmenleri ayrıntılara bakıyor. Bir fikri satmaya çalıştığınızda ve bir aksiyon sekansı yaptığınızda, sayfada yazılanları yazıyorsunuz, dolayısıyla o duyguyu o anda fiziksel aksiyon yoluyla satmanız gerekiyor. Başı belada olan aktörün duygularını hissetmelisiniz.
Yönetmenliğe güzel bir şekilde dönüşen, baktığınız tüm bu küçük ayrıntılardır. Dave’in ve Chad’in filmlerine baktığınızda, sahip oldukları detaylar olağanüstü. Artık bunu JJ Perry de yapıyor. Sam Hargrave. Geçiş yapan birkaç adam var. Geçen yıl bir kısa film yönettim ve umarım bir ana üniteyi yönetebilirim [feature film] yakında. Parmaklar geçti. Tabii ki baktığınızda çok büyük bir geçiş yapmışlar. Her şeye ve her yönüne bakmalarının nedeninin detaylara gösterdikleri dikkat olduğunu düşünüyorum.
Orsatti: Dublör topluluğunun uzun zamandır bu muhteşem film yapımı evreninin habersiz bir parçası olduğunu düşünüyorum. ben bu işin içindeydim [stunt community] hayatım boyunca bu geçişi görebildim. Chad Stahelski benim için çalışıyordu, Dave Leitch benim için çalışıyordu ve Sam Hargrave benim için çalışıyordu. [laughs] Başından beri bu adamların dehasını görebilirsiniz. Yorulmadan düzenleme yapıyorlar. Hikayeyi anlatan filme yakışan aksiyonu filmin alanı içerisinde yaratıyorlar.
Artık “Punch” değil. Yumruk. Zıplamak. Zıplamak. Ateş yanığı.” Hepimiz filmin gerçekten parçası olan ve hikayeyi anlatan aksiyonu bütünleştirmeye çalışıyoruz. Korkunç büyük şakalar yerine, artık filmle kusursuz bir şekilde örtüşen büyük şakalar var.
Gerçekten meşaleyi, tabiri caizse alıp önden koşan adamların, “Biliyorsunuz, yönetebiliriz. Ve sadece doğrudan anlatmakla kalmıyoruz, hikayeyi eylem halinde de anlatabiliyoruz. Onlar [Asian stunt community] Hong Kong filmlerinde bunu uzun zamandır yapıyorlar ve aksiyonun filmin genel akışının bir parçası olmasına izin veriyorlar. Cevabın bu olduğuna inanıyorum.
Gerçekten aksiyonun hikaye anlatımı kısımlarına odaklanmaya başladık. Bu yüzden oluyor. Bilgelik bir prodüksiyona bunun iyi bir yol olduğunu söylerdi. Hey, her şeyi yapabilirler, neden olmasın? Dublör endüstrisinde bazı parlak beyinler var. Bu çılgınlık.
Sizce bugün dublörlerin durumu nerede? Hangi filmlerin pratik efektler kullandığı ve hangilerinin bilgisayarda oluşturulan görseller kullandığı konusunda her zaman bir tartışma vardır. Sizce sektör nereye gidiyor?
– O’Dee: İlginç. Çok fazla seyirci var ve ben film izlemeyi seven bir film hayranıyım. Mümkün olduğu kadar çok film izlemek istiyorum. Nasıl olduklarını tam olarak anlayamadığım filmleri seviyorum [stunt coordinators] hemen yaptı. Ben şöyle derim: “Ah, tamam. İlginç.” CGI’nın çok iyi olduğu bir durumdayız. Bu, bir dublörle dövüş sahnesi çekebileceğiniz ve yüzünüze takabileceğiniz anlamına gelir. [of the actor] farkında bile olmadan, ki bu harika. Ayrıca artık aktörleri daha önce olduğundan daha fazla tehlikeye atabileceğiniz durumlarla karşı karşıyasınız. Ekipmanlarımızdan bazıları eskisinden daha güvenli, bu da onları gerçekten çok yükseğe yerleştirebileceğiniz anlamına geliyor.
Röportajlarda defalarca söyledim. İnsanlar dublörleri görmek için para ödemiyor. Hikayede önemsedikleri aktörleri görmek için para ödüyorlar [and] tehlikede. Yazılı sözcüklerle anlatmaya çalıştığınız şey budur. Şu anda akrobasi hareketleri söz konusu olduğunda, kesinlikle benim yapma şeklim göz önüne alındığında, her zaman önce pratik yapmaya çalışacağım. Yapım toplantılarına gidiyorsunuz ve yapımcı şöyle diyor: “Eh, buna gücümüz yetmiyor. Başka ne yapabilirsin?” CG bazen bize mutlu bir ortam sağlar. Örneğin yüksekte çalışmak. 400 metrelik bir binada çekim yapmanın pratikliği yanıltıcıdır, bu nedenle dublörle geniş açılı çekimler yapabilecek ikinci bir ünite yapabilirsiniz. Daha sonra karıştırabilirsiniz.
Şimdi, güvenlik ekipmanı iyi, belirli önemli çekimler için oyuncuları oraya koyabilirsiniz, bu da filmin satışını artıracaktır. Sanırım artık bazı izleyiciler bunun bir çizgi film olduğuna inanmıyor. Sonuçta bir şeyin CG olup olmadığını bilirsiniz. Geçen gün bahsetmeyeceğim bir film izliyordum. [laughs] çünkü güzel bir filmdi. İlgimi kaybettim çünkü “Ah, bu kısmın tamamı CG” dedim. İlgimi kaybetmek istemedim. Hemen telefonumu aldım ve bunu yapmaya başladım [mimic cell phone scroll]. Konuştuğum tüm meslektaşlarım, hepimiz bunu elimizden geldiğince gerçek anlamda yapmaya çalışıyoruz. Sanırım bu hep böyle gidecek. İnsanların sadece CG ile mutlu olacağını düşünmüyorum.
Orsatti: Yakın zamanda CG’den neredeyse tamamen uzaklaştığımız bir Marvel filminin parçasıydım. Hemen pratik şakalara döndük ve çok dublör ağırlıklı bir filmdi. Trendin bu olduğunu düşünüyorum. Para tasarrufu. Zaman tasarrufu sağlıyor. Bu ciro tasarrufudur. Bir filmi çok daha hızlı çıkarabiliyorlar. Bir tekne dolusu CG yok. Son zamanlarda gördüklerime dayanarak sektörün değiştiğine ve çok daha gelişmiş bir film yapımcılığı anlayışıyla eski güzel günlere dönebileceğine inanıyorum.
Açıkçası bunu görmeyi çok isterim. Yani neden olmasın? CG dünyası nedeniyle tüm becerilerini kullanmayan birçok yetenekli insan var. CG’yi seviyorum. Bu, sinemanın evriminin bir parçası. Aksiyon adamı olma açısından bunu görüyorum [reliance on practical over CG] artık çok daha sık yaşanıyor.
Sınır Bölgeleri şimdi sinemalarda.