Batman Caped Crusader 1. Sezon İncelemesi – A Pulpy Knight

Süper kahraman animasyonunun altın çağında büyüdüm, özellikle de Batman’li hikayeler söz konusu olduğunda. Batman: TAS, Justice League, Batman Beyond, The Batman ve hatta daha sonra Batman: The Brave and the Bold. Her şey kaliteli ve eğlenceliydi ve bayıldım. Ayrıca, her birinin, sadece ufak şeyler olsa bile, onu öncekilerden ayıran kendine özgü bir tarzı ve yeteneği vardı. Bu yüzden, Bruce Timm’in yeni bir dizi yapmak için JJ Abrams ile iş birliği yaptığını duyduğumda heyecanlandım ve Batman Caped Crusader 1. Sezon İncelemem, heyecanın buna değdiğini gösterecek… bir noktaya kadar.

Yani, incelememe BAZI ÇOK net ifadelerle başlamam gerekiyor. Öncelikle, HAYIR, bu Batman: TAS “The Sequel” değil. Bruce Timm’in kendisi daha önce olanı yapmak istemediğini söyledi ve bu burada da görülüyor. İkincisi, Gotham’a belirli bir “noir ile modernin bir araya geldiği” bakış açısı getiren Batman TAS’ın aksine, Caped Crusader, belirli şeylerin nasıl göründüğüne, hareket ettiğine, ses çıkardığına vb. ödünç veren 1940’ların estetiği içinde açıkça yer alıyor. Burada taze bir şey denediler ve çoğunlukla işe yarıyor. Bununla birlikte, gerçek döküme devam edelim.

Bu dizinin başından itibaren, Batman’in kariyerinin “gerçek başlangıcında” olan şeyleri gördüğümüz açık. O hala sadece bir söylenti, onu gören şanssız azınlık arasında fısıldanıyor. Ayrıca, Alfred dışında müttefik edinmedi ve bundan memnun. Bu, “Year One”ın çok ucuz bir versiyonu ve bölümlerin çoğunu bunun üzerine kuruyorlar, Catwoman gibi bazı karakterlerin ondan nasıl ilham aldıkları ve sadece onun etkisi yüzünden olmaları gereken “rol” haline geldikleri de dahil.

Ayrıca, Rupert Thorne’u içeren sezonun “genel konusu” da dahil olmak üzere belirli olay örgülerinin doğasını da etkiler. Batman henüz karşılaşacağını bildiğimiz tüm süper güçlere sahip tehditlerle başa çıkmıyor. Başlıca Gotham’ı istila eden gangsterlere, yozlaşmış polislere ve daha fazlasına odaklanıyor. Bu iyi ve gittikleri 1940’ların estetiğiyle de uyumlu… az çok. Bunlara daha sonra değineceğiz.

Peki, bu Batman genel olarak kalite açısından nasıl? Kabul ediyorum, bazen ondan biraz daha fazlasını alabilmeyi isterdim, ancak elde ettiğimiz şeye hayranım. Hamish Linklater, Batman ve Bruce Wayne arasında güzel bir “değişim” yapıyor ve birçok sahne bunu vurguluyor. Ayrıca yetenekli olduğunu ancak henüz “zirve formunda” olmadığını görüyoruz, bu da “Birinci Yıl” statüsü göz önüne alındığında iyi. En önemli şey, bu özel Gotham’a uyması. İnsanların onu Kevin Conroy ile karşılaştırmaya çalışmasını sevmiyorum, işler böyle yürümüyor. Hamish, bu evrenin Batman’i ve genel olarak iyi iş çıkardığını düşünüyorum.

(Belirli bir bölüm dışında) tartışmasız daha da heyecanlandığım şey, karakterlerin destekleyici kadrosu. Jim Gordon gibi bazı karakterler, yapmaları gerektiğini bildiğiniz gibi davranırken, Barbara gibi karakterlerle statükoda bazı güzel değişiklikler elde ediyoruz. Sadece “Komiserin Kızı” olmak yerine, o bir savunma avukatı ve hem de iyi bir avukat. Bu değişikliği beğendim, çünkü onu hikayelere daha fazla dahil etti ve sezonun son bölümü de dahil olmak üzere çok sayıda önemli an yaşamasını sağladı. MVP karakteri olarak bir isim vermem gerekirse, Barbara olurdu, bunu söylemeyi beklemiyordum.

Geride kalmamak için, Batman TAS’tan doğan ve burada daha da canlanan klasik bir karakter olan Renee Montoya’yı nasıl ele aldıklarını beğendim. Birçok yönden Gordon’ın sağ kolu ve güvenebileceğimiz polis teşkilatındaki birkaç polisten biri. Barbara ve Jim’e olan güveni, dürüstlüğü ve her seferinde doğru şeyi yapma arzusu, hatta kendi hatası olmayan şeyler için suçlandığında bile iyi ele alınmış.

Ah, ve eğer Batman bilgisini biliyorsanız, diğer Batman dizileri ve filmlerinden karakterlere yapılan tüm isim ve göndermeleri duymayı ve bunların burada nasıl temsil edildiğini görmeyi seveceksiniz, Harvey Bullock gibi sadece polisler olsalar bile. Onun ve Flask gibi kirli polislerimiz var, sonra Jim Corrigan gibi potansiyel olarak benzersiz gelecekleri olanlar var ve Eel O’Brien’ın (Plastik Adam olur) olduğu birden fazla bölüm vardı ve hatta Lois Lane’in 1940’lardaki haliyle olduğu birkaç bölüm bile var! Bazıları bunların gereksiz cameolar olduğunu söyleyecek, ama ben katılmıyorum. Bu, dünyayı detaylandırıyor ve özellikle çizgi roman veya sinematik doğalarına sadık şeyler yaptıklarında, uzun süredir bilginin bir parçası olan karakterlere saygı gösteriyor.

Kötü adamlara gelince, on bölümlük sezonda onlardan güzel bir hayvanat bahçesi elde ediyoruz, öne çıkanlar Harley Quinn, Clayface ve Gentlemen Ghost aracılığıyla sürpriz bir geliş. Karakterlerin bu versiyonları, her zamanki gibi, dizinin estetiğiyle uyuşurken, aynı zamanda diğer enkarnasyonlarına kıyasla bireysel olmalarına da yardımcı oluyor. Eminim bazı insanlar Harley Quinn ortaya çıktığında görsel görünümünü başta beğenmemiştir, ancak kesinlikle göze çarpan bir kötü adamdı. Birkaç bölüm boyunca inşa edildi, sonra insanlara çekici indirdi (bir durumda kelimenin tam anlamıyla), ancak sadece “takım elbise giymiş çılgın bir adam” değildi. Karakterinde katmanlar vardı ve bundan hoşlandım.

Görsel olarak Batman Caped Crusader çok iyi. Elbette bazı sahneler daha iyi yapılabilirdi, ancak bunu günümüzdeki hemen hemen her animasyon dizisinde söyleyebilirsiniz. Bu dünyanın nasıl görünmesini istediklerine dair bir vizyonları vardı ve Gotham’ın o özel versiyonunu popüler hale getirmek için her fırsatı değerlendirdiler ve bu takdire şayan. Bu amaçla, seslendirme kadrosu genel olarak birinci sınıftı. Kadronun çoğu “karaktere uyuyormuş” gibi hissetti ve hiçbir ses o kadar kötü değildi. Hatta Christina Ricci ve Deidrich Baker gibi bazı efsaneleri belirli karakterlere ekstra “güç” katmak için dahil ettiler.

Devam etmeden önce belirtmek istediğim son bir şey, bu dizideki önemli bir sürprizin “yerleşik” Batman hikayeleri ile doğaüstü olanlar arasındaki geçiş olması. “Night Ride”, kelimenin tam anlamıyla hayalet kötü adamı ve Batman ile Alfred’in onunla başa çıkmak için kullandıkları doğaüstü yol nedeniyle dizinin öne çıkanlarından biriydi. Bu yola girmek zorunda değillerdi ama gittiler ve şimdi bir sonraki sezonu bekleyen gelecek sezonlar için birçok olasılık var.

Bununla birlikte, Batman Caped Crusader 1. Sezon İncelemem artık sezonun “daha az önemli” unsurlarına yönelmeli ve işaret edilecek birkaç önemli şey var. Bunlardan ilki… bölüm uzunluğu.

Evet, “streaming çağımızda” bu tür dizilerin sadece 10 bölüm sürmesi olağan hale geldi… ama böyle olmak zorunda değil. The Batman veya BATB’ye baksanız bile, bir sezonda en az 13 bölüm vardı ve bu, olayların daha fazla detaylandırılmasını ve sıkıştırılmamasını sağladı. Bazı bölümler 22-25 dakikadan uzun hissettirse de, daha fazlasını istediğim zamanlar da oldu. Ve sadece tipik “Lütfen bir sonraki sezon hemen gelsin mi?” tarzında değil. İlk sezon 10 yerine 15 bölüm olsaydı bile, kendini kanıtlamak için çok şey yapabilir ve yol boyunca daha az kayıp verebilirdi.

Bu beni kötü adamlara getiriyor. Dizide birden fazla karakterin öldürülmesini takdir etsem de, yaşadıkları daha olgun ve “yüksek riskli” şehri gösterse de, bir sebepten ötürü “atılan” çok fazla kötü adam vardı. Örneğin, tüm kötü adamların en kötülerinden biri, öldürülmeden önce bölümde zar zor görünen Firebug’dı. Benim için en büyük sürpriz, kötü anlamda, Harvey Dent’i öldürmeleriydi. O, gelenek için çok önemli bir karakter ve yine de onu bir kenara attılar ve bu beni rahatsız ediyor. Bu, Deadshot, The Penguin, Onomonpeia, Clayface ve evet, Catwoman gibi çok hızlı bir şekilde öldürülen veya hapse atılan diğer karakterlere bile değinmiyor. Şakanın “yeterince çabuk geri dönecekleri” olduğunu biliyorum, ancak bunun Gotham’ın bu versiyonunda işe yarayacağını hissediyorum.

Ayrıca bazı kötü adamların gerçekten derinlemesine incelenmemiş veya “zamana uymaya” fazlaca çalışılmamış bir şekilde ele alınması da yardımcı olmuyor. Örneğin, Two-Face’in görünümünü beğenmedim, tüm yüzünün asitle kaplı olduğu ima edilmesine rağmen “estetiğe uymak” için bir kaçamak gibi geldi. Ayrıca, “Harvey” çoğu zaman kontrolde olduğu için Two-Face’in tam dinamiğini bile zar zor alabildik. Dahası, Onomonpeia’nın yer aldığı bölümde adını bile vermediler, bu da karaktere çok aşina olmayan hayranları çok şaşırtacaktır.

Fark ettiğim tek tutarsızlık bu değildi. Yazım bazen inanılmaz sıkı olsa da, diğer zamanlarda beceriksizdi ve diğer bölümlerle çelişiyordu. 7. bölüm, “Hareketli Hedef”, benim için dizinin en düşük noktasıydı, sadece Deadshot’ı anlamlı bir şey yapmadan önce öldürmeleri nedeniyle değil, aynı zamanda Jim ve Barbara arasındaki bir zamanlar sıkı olan bağı, aniden “işini onaylamadığı” için zayıf hale getirdi. Ayrıca, kendi karakolunda kirli polisleri bile deviremediğinde, çoğunun kirli olduğunu kendisi de kabul ettiğinde, “suçluları serbest bırakmasının” yanlış olduğunu belirtti!

Ayrıca sezonun büyük bir bölümünde Batman ve Alfred arasındaki dinamiği beğenmedim. Çok soğuktu ve sonra, tıpkı Jim ve Barbara’da olduğu gibi, bir anda şefkat ve düşmanlık arasında gidip geldi. “Night Ride”da Batman, Alfred’i kaybedebileceğinden yakınarak, “Sensiz bunu yapamam” dedi. Ancak daha sonra, iki bölümlük sezon finalinde, Alfred’e “zamanını boşa harcadığı” için bağırıyor ve sonunda ona “Alfred” demeye başlıyor. Bazıları buna “karakter ilerlemesi” diyebilir, ancak bana hak edilmiş gibi gelmedi.

Beni rahatsız eden başka küçük tutarsızlıklar da vardı, örneğin Batman’in Onomonopeia’yı zar zor alt edebilmesi veya Dent’in peşine düşmek için sadece hayatta kalanları kontrol etmeden koca bir binayı yakması, bunu birkaç bölüm önce Firebug’ın peşine düşmek yerine yapmasına rağmen. Bu küçük şeyler, bir dizi bölümden sonra her şeyin nasıl “biriktiğini” gördüğünüzde bir araya geliyor.

Bu kusurlara rağmen, Batman Caped Crusader 1. Sezon İncelememin bu dünyada BAŞKA bir harika Batman dizisinin daha olduğunu vurgulamasını ve 2. Sezonun geleceğini zaten bildiğimizi umuyorum! Umarım burada örülen iyi niyeti daha da iyi bir sezon yapmak için kullanır… özellikle de bir sezon içinde daha fazla bölüm yapmalarına izin verilirse.

Batman: Pelerinli Haçlı Şu anda Amazon Prime Video’da izlenebilir.