Frostpunk 2 hatalarınızdan hikayeler yaratma konusunda bir yeteneği var ve Komiser olarak geçirdiğiniz süre boyunca bunlardan birçoğunu yapacaksınız. Ne kadar saf kalpli olduğunuz ya da güdülerinizin ne kadar iyi niyetli olduğu önemli değil; herkes donmuş çorak araziden canlı çıkamayacak. Geçtiğimiz günlerde Frostpunk 2’nin hikaye modunu denemek için Polonya’daki 11-Bit Stüdyolarını ziyaret etme ve yardımcı oyun yönetmeni Łukasz Juszczyk’e ekibin devasa ‘gerçekten korkunç’ kutularını nasıl organize ettiği hakkında birkaç soru sorma şansım oldu. bir oyuncunun gününü mahvedecek olaylar.’
Frostpunk 2’nin Utopia Builder’ı, hem sefil hem de ıssız bir dünyada açık uçlu hedefleri olan (temel olarak hayatta kalmak ve gelişmek) sandbox (kar havuzu?) tarzı modun oyunun eşdeğeridir. Daha fazlasını okumak isterseniz, Frostpunk 2 önizlememde bu mod hakkındaki düşüncelerimi yazdım. Strateji oyununun hikaye modu (11-Bit Studios’u ziyaret etmenin ana nedeni) biraz farklı bir şey sunuyor. Yön verir ve biraz daha özel bir tür sefalet verir ki bu da güzel.
Hikayenize nispeten bilinmeyen bir kişi olarak başlıyorsunuz; önceki Komiser öldü ve siz onların yokluğunda görevlendirildiniz. Neyse ki, tüm nüfusunuz donarak ölümün eşiğinde, dolayısıyla bu iş için ne kadar nitelikli olduğunuzu düşünmek için fazla zamanınız olmadı. Kamera, çökmüş bir Dretnot’tan uzaklaşıyor ve bana bir nevi dar bir su kanalı gösteriyor; felaket çığlıklarıyla karşılaşıyorum ve kaynakların akmasını hızla durdurmam, ihtiyaçları nasıl toplayacağımı bulmam ve tabii ki jeneratörü almam gerekiyor tekrar çalışmak.
Bu başlangıç senaryosu bir tür öğretici işlevi görüyor ancak bundan çok daha fazlası gibi geliyor. Beni bir sonraki adım için cesaretlendiriyor ve başka hiçbir şehir kurma oyununun başaramayacağı bir aciliyet duygusu aşılıyor. Bu açılış alanı aynı zamanda bana oldukça korkunç bir ikilem sunuyor. Çöpçülerim bildiğimiz kadarıyla Dünya’daki son foklar olan küçük bir fok popülasyonu buluyor. Onları unutulacak şekilde yetiştirme ya da kendi haline bırakma seçeneğimiz var. Nesli tükenme düzeyinde bir karar vermem gerekiyor ve bu benim işteki henüz ilk günüm.
Bu felaketi atlattıktan sonra beni başka bir potansiyel karşılıyor. Bu özel canavara New London adı veriliyor; bir kraterin derinliklerine kurulmuş ve onu en kötü hava koşullarından koruyan bir yerleşim yeri. Kulağa hoş gelebilir ama insanlar New London’ı çevreleyen doğal kaynakların tükenmenin eşiğinde olduğundan endişeleniyorlar ve bunda da haklılar.
Düşüncelerimi toparlamak için bir nefes alıyorum ama bu kısa duraklama New London halkının kendi filizlenen şüphelerini toparlamasına olanak tanıyor. Kimlik bilgilerim sorgulanmaya başlıyor ve bu iş için uygun kişi olup olmadığım konusunda oylamayı çok istiyorlar. Görünüşe göre buna demokrasi deniyor. Bu, kariyerimin sonu olabilir, ancak Brockway, Ogdenville ve North Haverbrook’a monoray satan bir dolandırıcı gibi, bunu bir gülümsemeyle ve birkaç tehlikeli vaatle atlatıyorum.
Frostpunk 2’de herhangi bir yerleşim yerinin Komiseri olarak kabul edilmek hem bir nimet hem de bir lanettir. Zor, çoğu zaman imkansız kararlar vermek zorundasınız ve olası herhangi bir geri tepmenin sorumluluğu tamamen sizin ayağınıza düşüyor. Şehirde artan hastalık nedeniyle yapılandırılmış çocuk bakımı uygulama planım suya düşecek; Hastanelere ihtiyacımız var ve hızlı. Ancak bu nedenle, New London’da her biri sıkılmış ve düzenli gürültüler arayan birkaç bıçaklı çocuk çetesi ortaya çıkmaya başladı. İnsanlar sakatlanıyor.
New London, kömürünün çoğunu kraterden fışkıran zengin damarlardan alıyor; Şehri uzun süre ayakta tuttular ama geriye pek bir şey kalmadı ve elimizdekileri nasıl kalıcı hale getireceğimizi bulmam gerekiyor. Bu, gelişen siyasi sahneyle birleştiğinde, bana pek çok baş ağrısı veriyor – iyi anlamda, sanırım. Durumumuzun gerçekliğiyle dengede durmaya ve kendilerinin daha iyi bir iş çıkarabileceklerini düşünerek beni soğukta bırakmasınlar diye yerleşimdeki gruplara iyi davranmaya zorlanıyorum.
New London’daki zamanım pek çok kişinin yaptığı gibi belirsiz bir şekilde sona eriyor. Her biri şehri farklı yönlere çeken birden fazla grubun taleplerini karşılayamıyorum. Bir dahaki sefere neyi farklı yapacağımdan emin değilim; belki de çekirdek bir grubun yanında yer almak, onların değerleri benimkinden ne kadar farklı olursa olsun, zamanımı uzatabilirdi. İktidar koltuğunda olduğum sürece, onu korumak için ruhumu satmam gerekse bile değişimi etkileyebilirim.
Frostpunk 2’nin hikaye modunda geçirdiğim zamandan keyif aldım. Durumuma verdiği odaklanma, sahip olduğumu bilmediğim bir zihinsel cesaretin kilidini açtı. Laissez-faire tutumu herkesi mahkum eder, bu nedenle fedakarlık yapılması gerekir. Konseyin elinizden gelenin en iyisini yaptığınızı bilmesi için onları güzel bir kurdeleyle sardığınızdan emin olun. İster hikaye için Frostpunk 2 oynuyor olun, ister buzda kendi yolunuzu çizmek isteyin, 11-Bit Studios yanınızda.