Hayatta kalma işçiliği türünün en ilgi çekici yönlerinden biri bizden yavaşlamamızı, bir yerde biraz zaman geçirmemizi, nasıl çalıştığını öğrenmemizi ve yerleşmemizi istemesidir. Ne yazık ki bu iki ucu keskin bir kılıç: aynı sistemler Bizi bir yere çeken ve onun özel ritimleri birdenbire sıkıcı ve zahmetli gelebilir ve bir oyunun, sonuçta eskimiş bir teklif için bizi geride tuttuğu açıkça ortaya çıkar. Onunla çok fazla zaman geçirdikten sonra Çan yazarıikincisinin öncekinden çok daha fazla olduğunu buldum.
Bellwright, göçebe MMO Last Oasis’in arkasındaki stüdyo olan geliştirici Donkey Crew’un sunduğu bir ortaçağ hayatta kalma zanaat oyunudur. Yıkık bir çan kulesinden başlayarak, işlemediğiniz iğrenç bir suçtan, bir prensin öldürülmesinden, adınızı temizlemek için ülkenin öbür ucuna doğru yola çıkıyorsunuz.
Bellwright’ın temelini oluşturan bazı güzel fikirler var. NPC’leri işe alabilir ve onları yerleşim yerinize getirebilir, köyde işçi olarak çalışabilir veya maceralarda size eşlik etmek veya çevrede devriye gezmek için silaha sarabilirsiniz. Tek bir yoldaşla da sınırlı değilsiniz: amaç savaşta komuta edebileceğiniz iyi donanımlı askerlerden oluşan bir müfreze oluşturmaktır.
Ne yazık ki, yaklaşık sekiz saatlik oyunda bu vaadi pek göremedim. Bu, büyük ölçüde, çok seyrek görünen kritik kaynaklar ve çok küçük hissettiren bir envanterin getirdiği hayal kırıklıklarıyla birlikte, rakamlara göre boyanan bir hayatta kalma oyunu deneyimiydi. Daha fazla keten çiçeği bulmak için kaç kez uzun bir keşif gezisine çıkmak zorunda kaldığımı bilmiyorum, ki bunlar ilk zanaatkarlık ve inşaat tariflerinin çoğunda gerekliydi, ancak günün sonunda bir çiçekle geri döndüm. en iyi ihtimalle birkaç avuç. Bu arada, arkadaşlarımın acıkıp kendi başlarına dolaşmamalarını sağlamak için meyvelere ve mantarlara dikkat etmem gerekiyor. Yeni bir teknolojiyi araştırmak için ihtiyacım olan her şeyi bulmak oyun içinde birkaç gün sürebilir.
Bellwright’ta yapmak istediğim her şey sonsuza dek sürüyor. Bir tarif, nehir sazlıklarını gerektiriyor ve onları NPC kasabasının yakınındaki göletten toplayamadığım için (kasaba, çevredeki kırsal alandaki her şeyin ‘sahibidir’), oyun içi günün yarısını göle gidip geri yürümek zorunda kalıyorum . Bir araştırma tarifi altı kütük gerektiriyor ama ben aynı anda yalnızca bir veya iki tane taşıyabiliyorum. Öğelerin işlenmesi sinir bozucu derecede uzun zaman alıyor ve kurduğum her bina, birkaç düzine bireysel istemi tıklatarak inşaat alanında dolaşmamı gerektiriyor.
Bunun bir nedeni var: Bellwright sizden bu görevleri işe aldığınız NPC’lere devretmenizi istiyor. Bu bir dereceye kadar işe yarıyor: Araştırma istasyonuma gidebilirim, araştırma yapmak için bir teknoloji seçebilirim ve malzeme stoğumda olduğu sürece ‘işçi’ olarak belirlenen köylülerimden herhangi biri malzemeleri taşımaya ve gerekli işlemleri yapmaya başlayabilir. araştırma. Silahlar yapacaklar, odun bölecekler, ormanda yiyecek toplayacaklar, madencilik yapacaklar ve hatta işçiliği üstlenecekler. Teknoloji ağacında yukarıya doğru ilerledikçe, kütükler ve daha nadir malzemeler gibi hantal nesnelere yönelik gereksinimler daha da dikleşiyor ve pratikte bu delegasyon sisteminin kullanımını zorunlu kılıyor.
Bu amaçlandığı gibi çalışsa bile, yine de her iş istasyonuna fiziksel olarak yürümek ve yapılmasını istediğim işleri sıraya koymak için Bellwright’ın beceriksiz menü sistemiyle boğuşmak zorunda kalıyorum. Her ne kadar araştırmayı kişisel olarak yapmak veya her bir öğeyi hazırlamak zorunda olmasam da, hâlâ çoğunlukla yönetici, organizasyon ve yerleşim yerimin sınırları dışında çok uzaklara yayılmış malzemeleri getirmekle meşgul olduğumu görüyorum.
Keşfetmek için ekibi bir araya getirdiğimde işler biraz daha eğlenceli oluyor. Birkaç kurt sürüsünü ve bir grup otoyol haydutunu alt ettik ve bu karşılaşmalar Bellwright’ta geçirdiğim zamana ara sıra heyecan kattı. Burada yine oyunun erken durumu araya giriyor. Hareketler havada uçuşuyor gibi geliyor ve her zıpladığımda karakterim biraz fazla uzun süre havada kalıyor. Tıkladığım anda fareyi sağa doğru çevirerek farklı saldırılar gerçekleştirebiliyorum, ancak bir salınımın hedefine bağlanıp bağlanmayacağına karar vermek zor.
Dövüşler için de oldukça belirlenmiş bir model oluşturduk: Oyunun adı, bireysel düşmanları izole etmek ve onları birer birer ortadan kaldırmaktır. Arkadaşlarıma beni savunuyorum, sonra düşmanları teker teker dışarı çekiyoruz, böylece üçümüz onları kolayca alt edebiliriz. NPC’ler de bu numarayı biliyor gibi görünüyor ve aynı anda çok fazla çekersem sıklıkla beni sarmaya çalışacaklar.
Ayrıca hikayenin, öncelikle dünyada karşılaştığınız NPC’lerle etkileşimde bulunarak anlatılan bir sorunu da var. Şu anda bunların hepsi aşırı derecede genel görünümlü karakterler, oyun içi açıklamalarıyla sıklıkla uyumsuz (tanıştığım ilk ‘köyün yaşlısı’ 30 yaşında pasaklı bir çocuğa benziyordu) ve yapay zeka metin okuma sistemi tarafından seslendiriliyor. Donkey Crew bunun bir yer tutucu olduğunu ve sonunda Bellwright’ın tüm seslendirmelerinin yerini ücretli seslendirme sanatçılarının sağladığı insan seslerinin alacağını söyledi. Ancak şimdilik, Speak & Spell’in sarsıcı derecede duygusuz ritmiyle yetinmek zorundasınız.
Bunların hiçbiri Bellwright’ı kötü bir oyun yapmaz, ancak henüz onu mutlaka oynanması gereken bir seviyeye çıkaracak kadar benzersiz bir kişilik yok, özellikle de hayatta kalma işçiliği oyunları konusunda seçim yapmakta bu kadar zorlandığımızda. Orta çağ fantastik ortamı arıyorsanız Valheim veya Enshrouded var. Palworld, savaş ve görev delegasyonunu daha iyi yönetiyor. Sons of the Forest’ta kendi kulübelerimi ve kalelerimi inşa etmeyi daha tatmin edici buldum ve The Long Dark’ta hikaye ve ortam daha iyiydi. Bir harita etrafında ortaçağ askerlerinden oluşan bir orduya liderlik etmek istediğimde Mount & Blade: Bannerlord’a ulaşıyorum.
Donkey Crew zaten Bellwright için birkaç yama yayınladı ve oyun üzerinde çalışmaya devam etme konusunda heyecanlı görünüyor. Burada güzel bir şeyler için kesinlikle bir potansiyel var, ancak geliştiricinin erken erişimi, Bellwright’ın özellikle iyi yapmasını istediği şey – onu diğerlerinden farklı kılacak şey – hakkında iyice düşünmek için bir şans olarak kullanması gerektiğini düşünüyorum. Bu olmazsa, giderek kalabalıklaşan hayatta kalma işçiliği türünde unutulmuş bir PC oyunu haline gelme riskiyle karşı karşıya kalırsınız.