Gizem ve entrika çoğu zaman en iyi anlatı oyunlarını harekete geçirir, bu nedenle 1000xRESIST anne cinayetiyle, daha doğrusu ölümle başlıyor. Öfkeli genç bir kadın, stilettolu ana tanrısının sırtına bir bıçak saplıyor, mat gri zemini canlı bir kan spreyi boyuyor ve başlık kartında 1000xRESIST düz çizgiler var. Ne olduğu hakkında hiçbir fikrim yok ama geliştirici Sunset Visitor dikkatimi çekti.
Yayıncı Fellow Traveller, oynanış geleneğinin sınırlarını zorlayan akıllı hikaye oyunları cenneti olarak adından söz ettirdi ve beş saatlik incelememden 1000xRESIST’in bu niş portföye mükemmel bir katkı olduğu zaten açık. Kendimi içine soktuğum şeyden tamamen habersiz girdim – ve size bunun muhtemelen bunu deneyimlemenin en iyi yolu olduğunu söylemek istesem de, bu acı verici derecede kısa bir ön izleme anlamına gelir. Bu yüzden spoiler’ı değiştirip geniş vuruşlara devam edeceğim.
İnsanlık, kelimenin tam anlamıyla bir gözyaşı salgını içinde yok oldu ve yerini, kültürel kimliği atalarına, ALLMOTHER’a adanmış bir hizmette olan ezoterik bir klon kardeşliği aldı. Ana kahramanımız Watcher, daha önceki öfkeli genç tanrı katilidir; ancak 1000xRESIST birinci bölüme geçerken bundan çok farklıdır. Bu Gözcü, yuvarlak gözlüklerinin arkasında iri gözlü ve ciddidir; ALLMOTHER ile ilk Komünyonuna başlarken hem sözünde hem de eyleminde metanetlidir. Ancak bu kutsal ritüel, ALLMOTHER’ın mutlak iyiliği hakkında bildiği her şeye meydan okuyan bilgiler veren en yakın kız kardeşi Fixer tarafından kesintiye uğrar.
Bütün bunlar, Fixer’ın itaatsizliğini açığa çıkarmak için doğrudan Müdür’e (en büyük kız kardeş ve fiili lider) koşan sadık Gözcü için çok fazla kanıtlıyor. Bu olaylardan endişe duyan ancak Watcher’ın sadakatinden memnun olan Müdür, devam eden muhaliflerin kökünü kazımak ve onları adalete teslim etmek için Watcher ve kız kardeşleri arasında Komünyonlar yapılmasını zorunlu kıldı. Bu yürüyüş emirleri aynı zamanda anlatı oyun türünün de temel direklerini oluşturur: çevremi keşfedin ve sohbet edin.
1000xRESIST’in bölümleri, Orchard klon tesisinin serbest biçimli keşfi ile Komünyonların doğrusallığı arasında geçiş yaparak, ona her bölümün anlatım yoğunluğunu tamamlayan epizodik bir yapı kazandırıyor. Simüle edilmiş Komünyonların ana mekaniği, Watcher’ın yalnızca parmaklarının bir tıklamasıyla (ve benim için bir düğmeye basarak) başlattığı bir zaman atlamadır. Geçmişin gelişen tabloları arasında dolaşırken en iyi görsel romanların yankısı var. Gün Batımı Ziyaretçisi’nin multimedya yeteneği her Komünyona film havası katıyor ve hatta diyalog kutuları bile amaca uygun yerleştirilmiş.
ALLMOTHER’ın kızları, renklerin ve işlevlerin bir kardeşliğidir; hepsi aynı yüze sahip tulumlardan oluşan bir kaleydoskoptur. Bu klon toplum deyimsel anlatıma o kadar batmış durumda ki, itaat, sadakat ve sevgi “saçtan saça”, “kırmızıdan maviye” ve “altıya bir” gibi soyut ifadelerle aktarıldığından dilin kendisi bile uzak geliyor. Bununla birlikte, Watcher aracılığıyla onların toplumuna asimile olduğum için anlamları birleşiyor ve tonlarından ve tempolarından her çağrı ve yanıtın imalarını seçmeye başlıyorum. Asyalı-Kanadalı oyunculardan oluşan kadro, anneler, kızları ve kız kardeşler arasındaki gergin ilişkilerin nüansını dile getiriyor.
Neyse ki Sunset Visitor, diyalog seçeneklerini her türlü ahlaki zorunlulukla enjekte etme dürtüsünden vazgeçiyor ve seçimlerimin herhangi bir noktada anlatının gidişatını önemli ölçüde değiştireceğine dair bir öneri yok. Bunun yerine, bana bir karakterin içselliği veya dünyanın kültürel entrikaları hakkında fikir veriliyor. Sunulan diyalog seçimi diğer anlatı oyunlarına göre daha kısıtlayıcı olsa da, bu yaklaşımı herhangi bir ahlaki ikilemden çok daha ilgi çekici buluyorum. ‘Doğru’ seçimi yapıp yapmadığım ya da bir karakterin bunu ‘hatırlayıp hatırlamayacağı’ konusunda endişelenmeme asla gerek yok; bunun yerine bana onların söyleyeceklerini dinleme özgürlüğü tanınıyor.
Orchard klon tesisindeki isteğe bağlı ara bölümler, tesisteki diğer klonlarla etkileşime girmemi sağlıyor. Bu etkileşimler, Watcher ve akrabalarını sorumlu tutan doktrinin yanı sıra yüzeyin altında köpüren siyaseti çözmek için çok değerlidir. ‘Kabuklara’ bağlanıyorum; birbirlerinden belirsiz ve neredeyse çocuksu olan, kız kardeşlerinin boş yerlerine girme şansı için yarışan genç yedek klonlar. Orchard’daki her ara bölüm hikayeyi ilerletiyor ve olay örgüsüne büyük ölçüde önemsiz olsalar da, onlara ve onların küçük özelliklerine karşı tuhaf bir şekilde koruyucu oluyorum.
1000xRESIST’in sakin karakterleri ve steril ortamlarının bolluğu, ara sıra ortaya çıkan ani şiddet patlamalarını daha da patlayıcı ve şok edici kılıyor. 1000xRESIST’i tam bir dehşete sürükleyecek ‘atlamalar’ olmasa da, çoğu zaman rahatsız edici olabilir. Komünyonların kendisi, parçalanmış anıların gerçeküstü dizileridir ve zifiri karanlık gölgeler ile canlı kırmızı ışıkların keskin kontrastı, aklıma diğer bağımsız oyun Signalis’i hatırlatıyor. Ancak en dikkat çekici an, oyun süresinin ilk saatinde yaşanır. Watcher’ın Fixer’la yüzleşmesini tasvir ettiği söylenen bir dizi çocuk çizimi, dönek kız kardeşinin idamının, yarı kurban edilmiş iskelet kalıntılarına indirgenmiş unutulmaz bir taslağıyla sonuçlanıyor.
Bu anın şoku kalıcı bir izlenim bırakıyor ve Watcher’ın gizli soruşturması ihanetle iç içe geçerken, bundan sonraki her konuşmanın gidişatını belirliyor. Saf kabuklar hiç de akıllıca değil; Watcher’ın amatör bir propaganda oyununda Fixer’ı reddettiği anı anıyorlar. Bu arada, kız kardeşlerin kendileri de sırayla kurnaz ve kaçamak davranıyorlar ve hatta bazı durumlarda Watcher’ın, orada olmayan ana reislerine aşırı bağlılığından tiksiniyorlar. Diyalogları yüklü, imalarla ağırlaştırılmış, gerçek anlam ulaşılamayacak bir yerde tutuluyor.
Bu perspektif oyunu 1000xRESIST’in görsel sunumuna da yansıyor. Meyve Bahçesi’ni keşfetmem kesinlikle üçüncü şahıs bakış açısıyla gerçekleştirilirken, Komünyonlar daha serbest biçimli ve deneyseldir. Bir Komünyon’da terk edilmiş bir okulu, Resident Evil gibi hayatta kalma-korku oyunlarını hatırlatan sabit kamera açılarından keşfediyorum. Bir başkasında, 2 boyutlu yan kaydırma formatında bir yerleşim caddesi boyunca dolanıyorum. Hatta ALLMOTHER olarak birinci şahıs bakış açısını ve unutulmaz bir olayda, kaçan bir kız öğrenciyi kovalayan uhrevi bir varlık olarak varsayıyorum.
ALLMOTHER’ın kendisi klon toplumunun genetik kaynağı ve fiili tanrısı olabilir ama aynı zamanda Iris’tir: Çin diasporasında ikinci nesil bir çocuk olarak otoriter annesi ile sakinleştirici babası arasında kalan genç bir kız. Cemaatler onun tanrılığa yükselişinden önceki hayatına açılan bir penceredir: Okula uyum sağlama konusunda çaresizdir, iki kültür arasında kalmıştır ve annesinin sürekli onaylamamasına maruzdur. Aynı zamanda Çin ana karasından yakın zamanda göç etmesi onu kültürel kimliği açısından güvende kılan ve Iris’in annesiyle bağlantı kurabilen sınıf arkadaşı Jiao’ya da zaman zaman utanıyor ve ona kızıyor.
Bu tanrı kıskançtır, kırgındır, kızgındır ve son derece insanidir. Bu ilk sahnelerin çoğu onu yatak odasında yalnız başına, içeriden dışarı bakarken ya da annesinin gazabından kaçmak için içeride barikat kurmuş halde tasvir ediyor: ergenlik kiniyle sarılmış, acı veren bir yalnızlığın portresi. Tanrılık mertebesine ulaştıkça artan şiddeti şok edicidir, ancak o kadar trajik bir figür çiziyor ki, onu kötülüğün bir gücü olarak kınamak imkansız.
İyi ve kötünün insani ve tanrısal olana karşı olan bu etkileşiminin yanı sıra, 1000xRESIST Hıristiyan ikonografisiyle doludur. Watcher, Iris’in okulunun içi boş kabuğundan geçerken bir haçla karşılaşır. Sekreter, “Bu dönemde birden fazla tanrı vardı” diye açıklıyor; bu, yalnızca atasının anaerkil tanrılaştırılmasını bilen klon bir kız çocuğuna çok yabancı bir kavramdır. Iris’in kendisi her zaman bir haleyle tasvir edilir, ta ki Gözcü’nün öldürücü darbesi onu ölümlü hale getirene kadar. Görünüşte, 1000xRESIST’in Hıristiyanlıkla benzeşmesi, bu acımasız bilimkurgu distopyasında yersiz görünebilir, ancak bu, Hong Kong’un sömürge tarihi ve Çin diasporasının dini asimilasyonuyla derinden yankı bulmaktadır.
1000xRESIST’in anlatısı, kimlik, nesiller arası travma, annelik, kız kardeşlik, din ve hatta dil gibi bir dizi son derece karmaşık ve hassas temayı omuzlarında taşıyor ve sonuç, her kelimenin anlamla dolu olduğu olağanüstü derecede yoğun bir senaryo olsa da, o iğneyi geçmeyi başarıyor minimum çabayla. En yüksek noktasında, Hideo Kojima veya Yoko Taro gibilerden beklediğim beyinsel karmaşıklığa ulaşıyor; ancak aynı zamanda dokuduğu duvar halısındaki her ipliği takip edemeyen herkesi kaybetme riskiyle de karşı karşıya.
1000xRESIST şimdiden üç adaylık elde etti Bağımsız Oyunlar Festivali Ödülleri Venba, Cocoon ve A Highland Song ile birlikte bu yıl piyasaya sürülmeden önce onu olağanüstü bir şirket haline getiriyor. Şu anda üzerinde mevcut bir demo var Buhar eğer bir tanrı öldürme havasındaysanız.