Diğer yıldızlardan gelen daha büyük “süper patlamalar” da dahil olmak üzere yoğun güneş patlamaları, etkilerini ve kökenlerini anlamak için inceleniyor; son modeller, benzer temel fizik ve çeşitli yıldız katmanlarından gelen katkıları gösteriyor (Sanatçının konsepti). Kredi bilgileri: SciTechDaily.com
Güneş, Dünya’yı etkileyebilecek güneş patlamaları üretir; bunların en yoğunları dünya çapında elektrik kesintilerine ve iletişim kesintilerine neden olabilir. Ancak bu güneş patlamaları, gözlemlenen “süper patlamalara” kıyasla nispeten hafif. NASAKepler ve TESS misyonlar. Bu “süper parlamalar” yıldızlardan geliyor ve Güneş’tekilerden 100 ila 10.000 kat daha parlak.
Güneş patlamaları ve süper patlamalar arasındaki fiziğin aynı olduğu düşünülüyor: manyetik enerjinin ani salınımı. Süper-parlayan yıldızlar daha güçlü manyetik alanlara ve dolayısıyla daha parlak parlamalara sahiptir, ancak bazıları olağandışı bir davranış sergiler; başlangıçta kısa süreli bir parlaklık artışı, ardından daha uzun süreli ancak daha az yoğun bir ikincil parlama gelir. Hawaii Üniversitesi Astronomi Enstitüsü Doktora Sonrası Araştırmacısı Kai Yang ve Doçent Xudong Sun liderliğindeki bir ekip, bu fenomeni açıklamak için bir model geliştirdi. Astrofizik Dergisi.
Yang, “Güneş hakkında öğrendiklerimizi diğer daha soğuk yıldızlara uygulayarak, onları hiçbir zaman doğrudan göremesek bile, bu patlamalara neden olan fiziği tanımlayabildik” dedi. “Bu yıldızların zamanla değişen parlaklığı, doğrudan gözlemlenemeyecek kadar küçük olan bu parlamaları ‘görmemize’ yardımcı oldu.”
Işık eğrileri
Bu parlamalardaki görünür ışığın yalnızca yıldızın atmosferinin alt katmanlarından geldiği düşünülüyordu. Manyetik yeniden bağlanmayla enerjilendirilen parçacıklar, sıcak, ince koronadan (bir yıldızın dış katmanı) yağar ve bu katmanları ısıtır. Son çalışmalar, koronal döngülerden kaynaklanan emisyonun sıcak olduğunu öne sürdü. plazma Güneş’in manyetik alanı tarafından hapsolmuş süper-parlayan yıldızlar için de tespit edilebilir, ancak bu döngülerdeki yoğunluğun son derece yüksek olması gerekir. Ne yazık ki gökbilimcilerin bunu test etme imkanı yoktu, çünkü bu döngüleri kendi Güneşimiz dışındaki yıldızlarda görmenin bir yolu yoktu.
Güneş Dinamikleri Gözlemevi’nden alınan, ‘koronal yağmur’ olayını gösteren, Güneş üzerindeki koronal döngünün görüntüsü. Döngünün ölçeğini sağlamak için Dünya’dan 10 kat daha büyük olan Dünya’nın bir görüntüsü eklenmiştir. Katkıda bulunanlar: NASA’nın Güneş Dinamiği Gözlemevi/Bilimsel Görselleştirme Stüdyosu/Tom Bridgman
Kepler ve TESS teleskoplarından elde edilen verileri kullanan diğer gökbilimciler, tuhaf bir ışık eğrisine sahip yıldızları tespit ettiler; bu, parlaklıkta bir sıçrama olan gökteki “zirve çarpmasına” benzer. Görünen o ki, bu ışık eğrisi, ilk patlamayı takip eden ikinci, daha kademeli bir zirvenin olduğu güneş olgusuna benzerlik taşıyor.
Sun, “Bu ışık eğrileri bize Güneş’te gördüğümüz, güneşin geç evre patlamaları adı verilen bir olguyu hatırlattı” dedi.
Benzer geç faz parlaklığının üretilmesi
Araştırmacılar şu soruyu sordu: “Aynı süreç (enerji verilmiş, büyük yıldız döngüleri) görünür ışıkta benzer geç faz parlaklık artışları üretebilir mi?”
Yang, güneş patlaması döngülerini simüle etmek için sıklıkla kullanılan akışkan simülasyonlarını uyarlayarak ve döngü uzunluğunu ve manyetik enerjiyi büyüterek bu sorunun üstesinden geldi. Büyük parlama enerjisi girişinin döngülere önemli miktarda kütle pompaladığını ve bunun da tam tahmin edildiği gibi yoğun, parlak, görünür ışık emisyonuna yol açtığını buldu.
Bu çalışmalar, yalnızca süper sıcak gaz döngünün en yüksek kısmında soğuduğunda bu tür “çarpma” ışıldayan ışığı gördüğümüzü ortaya çıkardı. Yerçekimi nedeniyle bu parlayan malzeme daha sonra düşer ve Güneş’te sıklıkla gördüğümüz “koronal yağmur” dediğimiz şeyi yaratır. Bu, modelin gerçekçi olması gerektiğine dair ekibe güven verir.
Referans: Kai E. Yang, Xudong Sun, Graham S. Kerr ve Hugh S. Hudson, 6 Aralık 2023, “Yıldız Beyaz Işık Fişeklerinde “Geç Aşama” için Olası Bir Mekanizma”, Astrofizik Dergisi.
DOI: 10.3847/1538-4357/ad077d