Yeni yıla birkaç saat kala, Rönesans partisinin sözcüsü Loïc Signor, Marine Le Pen’in Rusça bir montajını paylaşarak 2024’ün yeni yılını kutladı. Bağlam: Washington Post, Ulusal Miting ile Kremlin arasındaki bağlantılar üzerine uzun bir makale yayınladı. Cumhurbaşkanlığı çoğunluğunun seçilmiş temsilcilerini vuran “kreşten memnun olma” yanının ötesinde, sözcünün anlayışsızlığına da şaşırıyoruz.
Başarısızlar ılık suyu keşfeder
Bir bütün oluşturduğunuzda avantaj yabancı müdahaleyle ilgili kitap hangi konuların ele alınmadığını tam olarak bilmemizdir. Pekin ile Fransız seçilmiş yetkililer arasındaki bağlantılar biraz belirsiz kalsa da, hiçbir dürüst kişi Ulusal Mitingin Kremlin ile bağlantıları olduğunu okurken kendini gizleyemez.
Washington Post’a teşekkür ediyoruz ama savaştan sonra geliyorlar. Google’da “Roman Popov bankası” diye arama yaptığımızda, Fransız yazı işleri ofislerinden, Rusya’nın 2014’ten itibaren Ulusal Cephe’ye verdiği krediden bahseden düzinelerce makaleyle karşılaşıyoruz. Tıpkı Fransız basınının da aralarındaki bağlantılar hakkında makale sıkıntısı çekmemesi gibi. Bu partinin bazı liderleri Kremlin’le birlikte. Mediapart da Le Monde gibi konuyu kapsamlı bir şekilde araştırdı.
Ancak meslektaşlarım ve daha mütevazı bir ifadeyle ben, çalışmamız yayınlandığında kesinlikle aynı siyasi destekten faydalanamadık. Bu özellikle sinir bozucu ve açıkçası biraz adaletsiz. Ancak makaleyi daha dikkatli okuyunca nedenini anlıyoruz.
Egonuzu yeniden canlandırın: kullanım talimatları
Milletvekilleri neden France Info’nun yapımlarını değil de Washington Post makalesini bu kadar çok paylaştı? Oldukça basit çünkü makale büyük ölçüde geçen yaz yayınlanan ünlü dış müdahale raporuna dayanıyor. Ancak rapor başkanlık çoğunluğunun bir üyesi tarafından yazılmıştır.
Catherine Belton siyah beyaz olarak raporun muhteşem olduğunu söylemiyor ancak Fransız siyasi gazeteci olmadığı için muhtemelen bu raporu anlamanın bazı anahtarlarını kaçırıyordu. Özellikle içi boş olması dikkat çekiciydi.
Çoğunluk üyeleri kendilerini yüceltmek için Washington Post’taki bu makaleyi öne çıkarmaktan keyif alıyorlar, ancak hafıza sorunları var. Nitekim Marine Le Pen’in dış müdahaleye ilişkin soruşturma komisyonu önündeki duruşmasının ardından, seçilmiş bazı yetkililer Ceza Muhakemesi Kanunu’nun 40. maddesine dayanarak savcılığa sevk etmeyi düşündüklerini belirtti. Henüz bir şeyin geldiğini görmedik, hâlâ düşündüklerine inanmak zorundayız.
Tehlikeli şakalar
İşte bu bağlamda Rönesans partisinin sözcüsü, Marine Le Pen’in mutlu yeni yıl dileklerini taklit etmek için yapay zekayı kullanarak onu Rusça konuşturmayı akıllıca buldu. Bu sıkılmış bir çocuktan beklenebilecek türden bir şey ama bir politikacıdan beklenemez. Ayrıca bu aptal oyunu oynamamanızı da tavsiye ediyoruz çünkü bu durum mahkemede kolayca çözülebilir.
Videoda bunun bir montaj olduğunu görüyoruz ama gerekli mi? Bu faydalı mı? Fransızlar altı ay içinde Avrupa Parlamentosu’na temsilcilerini aday göstermek için sandık başına gidecek. Tüm ulusal seçimler gibi bunun da uydurmalara, dezenformasyona, dezenformasyona yol açacağını biliyoruz. Bize neredeyse gerçeklerden daha büyük sahte videolar yapabileceğimizi gösterecek bir siyasi lidere ihtiyacımız var mıydı? Videoyu mutlulukla retweetleyen tüm milletvekilleri, karşı taraftan geldiğinde aynı tepkiyi verecekler mi?
Başkanlık çoğunluğu, bu videoyu oluşturup paylaşarak, ortalama bir insanın yapay zekayla sahte videolar oluşturmanın ve bunları hiçbir şeyden korkmadan paylaşmanın meşru olduğunu gösterdi. Yanlış bilgilere ve derin sahtekarlıklara karşı mücadele etmeyi amaçlayanın aynı parti olduğunu bildiğimizde bu bizi şüpheye düşürüyor.
Dikkat savaşı ve siyasi boşluk
Washington Post’un bu ünlü makalesi, sonuçta, birkaç aydır gördüğümüz şeyin bir başka göstergesidir. Seçilmiş yetkililerimiz dikkat çekmek için siyasi mücadeleyi terk ettiler. Artık proje yok, fikir yok, sadece egoların savaşı var.
Bunu zaten bazı seçilmiş yetkililerin “pek çoğunuz beni Telegram kanalımdan takip ediyor, teşekkürler” yarışında görebiliyorduk. Birkaç yıl önce bu tür mesajları etkileyicilerden veya pazarlamacılardan görürdük. Bugün bunu yapanlar seçilmiş yöneticilerimizdir. Peki onların siyasi fikirleri hakkında ne biliyoruz? Hiç bir şey.
Altı ay sonra aynı kişileri televizyonda görmek ve sızlanmalarını duymak için sabırsızlanıyoruz çünkü Avrupa’daki oylar %20’ye ulaşmış olacak. Gerçek şu ki, Fransızlar politikacılardan giderek daha fazla yüz çeviriyor çünkü politikacılar yalnızca onlarla ilgileniyor. Loïc Signor’un montajı anekdot gibi görünse de, onları ilgilendiren tek şeyin kendileri olduğunun yeni bir kanıtıdır.
Mutlu Yıllar 2024.