Teknolojinin genel olarak ‘fotogerçekçilik’ dediğimiz şeyin yaratılmasına olanak sağladığı video oyunlarının bu noktaya ulaşması kaçınılmazdı. Donanım iyileşiyor. Araçlar daha iyi hale geliyor. Doğal olarak her oyun yapımcısı sadakatin dış sınırlarını denemek ister. Sorun hayal gücünde veya özgünlükte bir azalma ya da sanatçılar, tasarımcılar ve video oyunu yönetmenleri arasında yetenek eksikliği değil. 2023 yılında en büyük ana akım oyunlar arasında – Yıldız AlanıBaldur’s Gate 3, Dead Space, Diablo 4, Modern Warfare 3 ve diğerleri – motorlardaki ve ham bilgi işlem gücündeki gelişmelerin sonucu olması kaçınılmaz olan, estetiğin kaçınılmaz bir şekilde homojenleştirilmesini yaşıyoruz.
Bir zamanlar teknolojik sınırlamalar farklı bir video oyunu stilini zorladı ama aynı zamanda daha örtülü bir şekilde teşvik etti; bugün Doom, Half-Life, Deus Ex’den ve hatta XCOM ve SimCity gibi daha önceki popüler oyunlardan görüntülere bakabilir ve bunları belirgin bir şekilde video oyunu olarak tanımlayabilirsiniz. Üst düzey oyun yapım araçlarının çoğalması (gerçekçi bir modern şehir haritasının Unreal Engine 5 varlık kataloğundan fiyatı 175 dolar) ve doğruluk bağıntısı nedeniyle video oyunları görsel benzersizliğini yitirdi. Bunun yerine – Starfield gibi görünüşte en kapsamlı ve yaratıcı RPG’lerde bile – pek çok yumuşak, benzer ‘gerçekçilik’ var.
Bu, oyun kültürünün sonsuz çeşitlilikteki görüşlerinin birleşik bir ‘biz’ olarak teminat altına alınabilmesine rağmen, neyi ‘daha iyi’ olarak değerlendirdiğimiz sorusudur. Oyunların giderek daha fazla gerçek hayata benzemesi ‘daha iyi’ mi? Yoksa gerçeğe benzerliği azaltan veya hiç dikkate almayan, kendine özgü, orta düzeyde bir estetik geliştirmek ‘daha iyi’ mi? Elbette hiçbir zaman tamamen biri ya da diğeri olmayacak. Bazı oyun kurucular gerçekçiliğin peşinde olacak, bazıları ise soyutlamanın peşinde olacak ve bu son derece geniş kiliselerin her ikisinin de başarı örnekleri, daha geniş sahneyi etkileyebilecek.
Belirli oyunların belirli bir başarı ve inanılırlığa ulaştıktan sonra bütün bir estetik çağın habercisi ve diktesi olabileceği de yadsınamaz. Gears of War’dan sonra hakim olan gri-kahverengi atıcıları düşünün. Fallout 3 sonrası ‘sidik filtresi’ rönesansını hatırlayın.
The Last of Us, God of War ve Grand Theft Auto arasında, video oyunu görsel tasarımının gerçekliğinin ve ‘gerçekliğinin’, hatta bilim kurgu ve fantastik oyunların ve bunların içindeki en fantastik unsurların bile ortadan kalktığı bir çağ yaşıyoruz. son derece hayal ürünü olan şeyleri bile olağanüstü hale getiren bir teknik mükemmellik düzeyi aracılığıyla işlenir. Bakmak gerçek. Yani soru yine, daha fazla gerçeğin daha iyiye eşit olup olmadığıdır.
Ve açıkçası burada kendimi çıkmazda buluyorum çünkü istemek Bana, yani gerçek bir insana daha tanıdık ve alakalı gelen şekillerde, daha gerçek dünya meseleleriyle ilgilenen daha gerçekçi oyunlar gibi ve bu metrik veya öznel kompakta göre, video oyunu estetiğinde daha fazla gerçekçilik tercih edilebilir geliyor. Tam tersine, 2023 yılı boyunca ana akım video oyunlarının durumu karşısında kendimi giderek daha umutsuz buldum.
Ana akım video oyunları giderek daha yumuşak ve tarafsız hale geldi, hem birbirlerinden hem de filmlerden ve televizyondan o kadar ayırt edilemez hale geldi ki ritmik olarak taklit ettiler, ben de kendine özgülüğü veya bireyselliği temsil eden bir şey, herhangi bir şey için çaresiz kalıyorum. Diğer oyunlardan farklı görünen daha fazla oyun istiyorum. Popüler kültürün sürekli yükselen okyanusundan kusursuz bir şekilde tasarlanmış, farklı hissettiren daha fazla oyun istiyorum. Ayrıca bu arzuların birbirini dışlamadığının da farkındayım – Hotline Miami gibi, gerçekliğin katı ve tavizsiz bir yorumunu veya en azından belirli bir seviyedeki gerçekliği, aynı zamanda oldukça video oyununa benzeyen bir görsel tasarımı simgeleyen bir oyun düşünüyorum.
Aynı tür ve kinayelerden beslenen ana akım oyunların 2023’te daha da belirgin hale gelen sorunu da varlığını sürdürüyor. Fotogerçekçilik bir şeydir, ancak üçlü A sürümlerin ezici çoğunluğu a) fantezi b) bilim kurgu c) savaş olarak kaldığında, daha çeşitli ve canlı estetiğe sahip bir kültür tasavvur etmek zorlaşır. Bütün makale boyunca bundan kaçındım çünkü klişe, indirgemeci ve acı ama kahretsin, her büyük oyun aynı oyunmuş gibi geliyor – uzun, açık dünya, oyuncu odaklı ve en azından konu ve tema her zaman bir tür basit kurguya dayanır. 2030’a gelindiğinde her şey Fortnite’a benzeyecek.
Ve bu kök, bu da tutamaç. İnsanların, yüzlerin ve doğanın daha ikna edici simülakrlarını elde ediyoruz, ancak bu sadece fanteziyi ve gerçeklikten ayrılmayı daha ikna edici ve kapsayıcı hale getirmek için. ‘Gerçekçilik’tir ama gerçekçilik kaçışa hizmet eder. Fiziksel dünyanın, insanların ve duyguların inceliklerinin inandırıcı yeniden yaratımlarına yönelik yükselişin, oyun yapımcılarının gerçek hayatla ve çeşitli duygusal ve ruhsal rahatsızlıklarımızla anlatısal ve dramatik olarak daha fazla ilgilenmesine yol açacağını umuyordum, ancak tam tersi oluyor. Boş kaçışın gerçek anlamda, görsel anlamda gerçeklikten ayırt edilmesi zorlaşıyor. Ana akım oyunların inançsızlık, temel anlam ve gerçek hayatlarımızla alakası olmayan kara deliği artık 4K’da.