Baldur’un Kapısı 3 sürprizlerle dolu. İster potansiyel bir müttefikin, ister başka bir arkadaşın hassas bir alışverişte kendisinin farklı bir yönünü gösterdiğine dair bir yanlış anlama olsun, her anın kazanılmış olduğu hissedilir. Larian hikaye anlatmada ustadır ve bu nedenle BG3’ün Dungeons and Dragons’ın beşinci baskı mekaniklerine ilişkin karmaşık yorumunda masaüstü GM’ler için gömülü pek çok ders vardır.
Masaüstü DnD oynatıcısı olarak iyi bir deneyimim var. Hayatımın bir yılını, her yetim çocuğu mutlaka evlat edinecek yarı ork bir şövalye olarak oynayarak geçirdim. Final Fantasy’den ilham alan bir evrende “kaşıklı ozan” arayan bir fil büyücüsüydüm. Hatta masanın diğer tarafında oturdum ve partinin sadık müşterilerle dolu bir barı havaya uçurmasını dehşet içinde izledim. Benim için RPG oturumları, bazı benzersiz ve özel anılar yaratma potansiyelini barındıran işbirlikçi hikaye anlatma egzersizleridir ve Baldur’s Gate 3 de farklı değil.
Ancak bir karakterin ölümü her zaman zorlandığım bir şeydir. Bir GM olarak oyuncuların birdenbire ortaya çıkan bir şey değil, kendi zamanlarının geldiğini hissetmelerini istiyorum. Bir oyuncu olarak bu, kaçınmak istediğim bir şey. Geçmişte ölüm her zaman çok ikili bir şeydi. Ya yaşıyorsun ya da ölüsün. Bazı deneyimli GM’ler, fil karakterimin taşa dönüşmesi ve bir peri yaratığın koleksiyon biblolarıyla dolu rafına geri konulması gibi, bunu altüst etmenin bir yolunu buldu. O zaman bile, bunun kaçınılmaz olduğu hissedilen şey, bunun kesinliğiydi. Bazen, Paranoia gibi daha komik RPG’lerde olduğu gibi, ölüm gülmek için oynanır ve bir klon olarak geri dönebilseniz de, bu tam olarak aynı değildir.
Bütün bunlarla birlikte, Baldur’s Gate 3’teki ilk seferimi oynadığımda, ilk parti üyemin ölümünü deneyimleme konusunda en kötü şansı yaşadım. Bu, ben yağmacı orduları liderlerinden kurtarmak için goblin üssüne saldırırken, kitaplarıyla ilgilenen özellikle öfkeli bir büyücünün eline geçti. Sıkı bir kütüphaneci gibi, büyücünün (Minthara’dan başkası olmadığı ortaya çıktı) parti üyelerimden birini şanslı bir kritik atışla yok etti.
Bu karakter, Nautiloid’den düştükten kısa bir süre sonra onu kendi yaptığı garip bir portaldan sürükleyerek ilk kez tanıştığım büyücü Gale’di. Takımda saldırgan bir büyü kullanıcısına ihtiyaç duymam dışında onun partiye dahil olmasını pek düşünmedim. Grubumun geri kalanına karışan büyücüyü durdurarak onun intikamını aldıktan sonra, önümde bir hayalet belirdiğinde şaşırdığımı hayal edin.
Biraz tuhaf bir değiş tokuşla, Gale’in, ölmesi durumunda hayatını geri getirmeniz için sizin için bir ritüel hazırladığı ortaya çıktı. Ayrıca iki gün içinde diriltilmediği takdirde büyük bir felaket yaşanacağının da altını çiziyor. Görünüşe göre doğruyu söylüyor.
Elbette ritüeli görmezden gelmeyi ve diğer diriltme büyülerini yapmayı seçebilirsiniz, ancak Monopoly’de Hapishaneden Bedava Çık kartı gibi davranan bir sürece sahip olmak oldukça ilham vericidir ve yalnızca Gale’in bir karakter olarak gizemine katkıda bulunur. Nasıl bu hale geldi? Bir GM olarak tüm bu sekansı büyüleyici buldum. Aniden, ölümün yaşamın sonu olması gerekmez, bir bulmacanın başlangıcı ve hikaye anlatımının başka bir katmanı olur.
Bu alışılmışın dışında olaylar dizisi bana Larian CEO’su Swen Vincke ile stüdyonun önceki oyunu Divinity: Original Sin 2 için bir basın gezisi sırasında tanışmamı hatırlattı. Orada, GM’lerin Divinity motorunu çalıştırmak için Divinity motorunu kullanabilecekleri masaüstü RPG moduyla tanıştık. kendi oyunları. Bunu uygulamalı olarak göstermek için oturumu GM olarak yürüten Swen, DnD macerası Lost Mine of Phandelver’ın değiştirilmiş bir versiyonunu kullandı. Grubumuz başlangıçta bir goblin ablukasından geçerek daha fazla görev alabileceğimiz bir sonraki kasabaya bir karavanla gitmekle görevlendirilmişti.
Şimdi, goblinlerle savaşmayı seçebilirdik ve bunun, savaşı erkenden görmemize izin verecek yolun bu olduğundan oldukça eminim. Ancak dört seçeneğin ortaya çıktığı bir anket vardı ve bunlardan biri doğaçlamaya bırakıldı. Kaotik İyi Bir Rahip olarak, goblinleri, karavanımızdaki kargonun aslında yakılmak üzere bir sonraki kasabaya teslim ettiğimiz vebalı cesetler olduğuna ikna etme fikrini ortaya attım. Her taraftan kaşlar havaya kalktı, özellikle de bununla nereye varacağımı merak eden Swen. Ama tabii ki, kritik bir başarı atışı ve goblinler “kirli et” olasılığı nedeniyle isyan ederken Swen’in biraz sert hareketinden sonra goblinlerin bizim geçmemize izin vermek için ablukayı kaldırmasına yardım etmeyi kabul ettik ve sonra onu geri koyduk. daha sonra yukarı.
Bu, bir RPG’deki o kadar şaşırtıcı ve tuhaf bir şeye dair temel anılarımdan biri; Gale, “Bu tezahürü görürsen, bu benim zamanından önce yok olduğum anlamına gelir” sözlerini söylediğinde, şaşkına döndüğüm güne dair güzel anılarımı hatırlattı. Swen Vincke goblin diplomasisiyle. Eğer Swen bunu okuyorsa bunda senin parmağın var mı bilmiyorum ama senin olduğundan kesinlikle şüpheleniyorum. Eğer öyleyse, tebrikler, beni yakaladınız.