Doctor Who 60. Yıldönümü Özel İncelemesi – The Giggle – Son Bir Oyun mu?

Ve böylece, David Tennant’ın Doctor Who’daki yarışı sona yaklaşıyor… yine… bir nevi… karmaşık. Aslında, bu son Doctor Who 60. Yıldönümü Özel İncelemesinin büyük bir kısmını bu büyük dönüm noktasına ve bunun ne anlama geldiğine ayıracağım. Ancak buna giden yolu göz ardı edemeyiz çünkü çok dramatik bir bölümdü ve kesinlikle setin en iyisiydi. Peki oyun oynayalım mı?

“Vahşi Mavi Yonder” olaylarının ardından Doktor ve Donna kendilerini parçalanmakta olan bir Dünya’da bulurlar. Ama neden? Ne oluyordu? Öğreneceğimiz gibi, sadece Oyuncakçı (Doktor Who’nun ilk enkarnasyonundaki kötü adam) geri dönmekle kalmadı, aynı zamanda dünyadaki her ekrana bir “kıkırdama” girdi. Ona bakan herkes (Doktor’un eski arkadaşları olmayanlar) “haklı olduklarını ve bundan delilik doğduğunu” düşünmeye zorlandı. Sonuçta herkes haklıyken kimse haklı değil ve buna nasıl dayanılabilir?

Belirtildiği gibi Oyuncakçı çok eski bir kötü adam, ancak özel bölüm onu ​​sadece renkli geri dönüşler yoluyla orijinal haliyle sergilemekle kalmadı, aynı zamanda Neil Patrick Harris karaktere görmezden gelinmesi ve inkar edilmesi zor bir hayranlık, merak ve kötü niyetlilik kattı. . UNIT’te “Spice Girls” rutini yapmasının “biraz fazla” olacağını düşünebilirsiniz ama tam tersi. Öncelikle Harris müzikal bir adamdır ve bunu Batman: The Brave ve The Bold’da The Music Meister rolüyle ve Broadway’de çeşitli gösteriler yaparak birçok kez kanıtlamıştır. Böyle şeyler yapmayı SEVİYOR. Ancak The Toymaker için bu bir oyundur. Bunlardan biri, söz konusu oyunun kurallarını anlamadıkları için UNIT’in bazılarının mahvolmasına yol açtı.

Bu özel etkinlikte en çok takdir ettiğim şey, Oyuncak Yapımcıları’nın güçlerinin ve motivasyonlarının bölüm boyunca açıkça anlaşılmasını sağlamalarıydı. Oyunu seviyor ve kazanmayı seviyor; her ne kadar adil oynasa da bu, kazanmak için elinden geleni yapmayacağı anlamına gelmiyor. Dünya’yı ve insanlığın yaptığı tüm “oyunları” neden sevdiğine dair konuşması kesinlikle karaktere sadıktı. “Akıl oyunları” kavramı bile yaygındı çünkü açılış sahnesinde Oyuncakçı’nın oldukça ırkçı bir replik yaptığını duyuyoruz, bu ilk bakışta biraz “fazla” gibi görünüyor. Ama bunu yaptı çünkü bunun müşteriyi rahatsız edeceğini biliyordu, bu da o “akıl oyununu” kazandığı anlamına geliyordu.

Harris’in bölüm boyunca aksanları kullanması da akıllıcaydı. Bunları insanları kandırmak için kullandı ve sonra Doktor ve Donna için kukla gösterisi yaparken, Doktor arkadaşlarının teknik olarak onun yüzünden ölmediğini söylediğinde kuklayı bıraktı, sadece Oyuncakçı açıkça şöyle dedi: ” Peki sorun değil o zaman!” şimdiye kadarki en alaycı ses tonuyla. Karakterle ilgili yaşadığım tek sorun, gelecekte onunla daha fazlasını yapabileceklerini hissettiğimde sonsuza kadar sürgün edilmesiydi. Ama hey, her zaman yeni bir oyun oynamanın bir yolu vardır!

Ama hata yapmayın! Bu bölümün büyük bir kısmı hala David Tennant ve Catherine Tate’e aitti. Donna ve Doktor arasındaki dostluk çok üstün ve değer verilmesi gereken bir şey. Donna’nın ondan geçmişi hakkında konuşmasını istemesinden, Oyuncakçı hakkında endişelendiğinde onu teselli etmeye yardım etmesine kadar, bu onun en iyi Doctor Who arkadaşlarından biri olarak hatırlanmasının nedenidir. Ve Tennant, Doktor rolünde harikalar yarattı. Oyuncakçı yüzünden ölenler için pişmanlık göstermekten, herkesi kurtarmak için düşmanına bir sonraki şefkati göstermeye çalışmasına (ki itiraf ediyorum, ilginç olurdu!) ve onunla “mutlu bir hayat” yaşadığını kabul etmesine kadar. onun “yeni ailesi” tam yerindeydi.

Ayrıca bölümü muhteşem hissettiren bazı “küçük dokunuşlar” da hoşuma gitti. Örneğin, UNIT’te Melanie’nin dönüşünü gördük ve hatta Kate’in Donna’ya bir iş teklif ettiğini gördük (Donna bunu epik bir şekilde pazarlık etti. GO DONNA!!) Bunu neden beğendim? Bu, Kate’in eski arkadaşlarını deneyimleri nedeniyle UNIT’e getirmeye çalıştığı Flux etkinliğiyle bağlantılıydı ki bu da tamamen mantıklı!

Onu sadece kısa bir süre görebilsek de, Ncuti Gatwa’nın On Beşinci Doktoru’na ve onun nasıl olacağına dair harika bir fikir edindik. İtiraf edeceğim. Ben zaten hayranıyım. Bana Matt Smith’i hatırlatan ama tamamen farklı bir enerjiye sahip. Konuşma şekli, “eski haline” nasıl sarıldığı ve bazı şeyleri akıllıca anlaması harikaydı! Maceralarının nasıl olacağını çok merak ediyorum ve ilkini görmek için sadece Noel’e kadar beklememiz gerekiyor! Ama cidden, adama bir pantolon getir!!!

Bir şey daha. Son zamanlarda dizilerin “fazla politik” olduğu konusunda bir sürü konuşma yapıldı ve eminim ki bazı insanlar “The Giggle”ı izleyecek ve The Doctor ve The Toymaker’ın dünyamıza ve onun şu anki durumuna dair çok sayıda referansı görecek. Ama sorun da bu, değil mi? Acıtıyor çünkü bu doğru. Bunu umursamadım; Aslında bu, eğer dikkatli olmazsak ne hale gelebileceğimize dair bir fikir. İzlediklerimizden ders alamıyorsak bir şeyleri yanlış yapıyoruz demektir.

Ne yazık ki, Doctor Who 60. Yıldönümü Özel İncelememin, neyin yanlış olduğundan, ilk olarak daha küçük unsurdan bahsettiğim kısmına geliyoruz. The Doctors’ın (çoğul) The Toymaker’ı yenmek için “en eski oyunu” kullanmasını sevsem de… biraz fazla basit geldi, özellikle de hepsi ekstrem yakalamalar yaptığında ve The Toymaker’ı durduran daha basit bir oyundu. Evet, bazı sonlar basit olabilir ama bu, böylesine “temel bir güç” için fazlasıyla basitti.

Ama yaşadığım en büyük sorun… Bijenerasyondu. Jodie Whittaker’ın başrol oynadığı son serideki “Zamansız Çocuk”un retcon’u pek çok kişi tarafından beğenilmedi ama benim için bu da retcon anlamında bir o kadar da kötü. Neden? Çünkü bu mantıklı değil ve nihai kaçış gibi geliyor.

İşte bu yüzden böyle düşünüyorum. Doctor Who’nun genel olarak öne çıkan noktalarından biri de, formu veya cinsiyeti ne olursa olsun her Doktorun ölmesi ve bir sonraki hayata “geçmesi” gerektiğidir. Bu gösterinin içine işlemiş bir şey ve temel olarak hayatın işleyişinin bir parçası. Ancak burada sadece David Tennant’ın Doktor versiyonunun yaşamasına izin vermekle kalmadılar, aynı zamanda onun tamamen kendine ait bir Tardis’i var. Artı, dizi sorumlusuna göre Russell T. DaviesGeçmişteki Doktorlar da Bi-üretim yaptılar ve artık Tales of the Tardis gibi şeyler aracılığıyla “mutlu sonlarına” ulaşıyorlar. Bunun dışında hiçbir anlam ifade etmiyor!

Capaldi’nin “Twice Upon A Time”da Bill’in yaşadığını, Clara’nın hâlâ ortalıkta olduğunu ve başka bir kötü adamı yenmesi gerekmediğini fark etmesi gibi bazı Doktorlar’ın zaten “anlamlı mutlu sonları” vardı. Hatta Matt Smith, bir kez daha “Amelia’yı gördüğünde” mutlu sonla karşılaştı ve Doktor’un kendisi olduğu zamanları her zaman hatırlayacağını söyledi. Üstelik hepsinin bir Tardis’i varsa maceraları asla bitmek zorunda değil ve bu nedenle de “mutlu son”a ihtiyaçları yok. Bu, Tennant’ın Doktorunun Rose’u Mars’a, Melanie’yi de Yaldızlı Çağ’a götürdüğünü söylerken itiraf ettiği bir şeydi! Yani, eğer öyle olsaydı, “bu hayatının” geri kalanını Donna’nın ailesiyle geçirebilir, onların yaşlanmasını izleyip sonra yeniden canlanabilirdi.

Burada ne söylediğimi anlıyor musun? Mutlu sonlara aldırış etmiyorum ama bu GERÇEKTEN zorlama hissettirdi ve Doctor Who zaman çizelgesini daha da fazla sorgulamaya yol açtı! Bahsetmiyorum bile, bu “diğer Doktorlar” hala yenilenme yeteneğine sahip mi? Gerçekten bilmiyorum ve bu durumu daha da kafa karıştırıcı hale getiriyor.

Bununla birlikte, geriye dönüp Doctor Who 60. Yıldönümü Özel İncelemesinin olumlu bir şekilde sona erdiğini belirtmek isterim! Bölümü beğendim! Davies ve ekibinin “herkesi mutlu etme” konusunda biraz fazla ileri gittiklerini hissediyorum, bu durum zaman zaman Doktor’un ve onun maceralarının amacını küçümsüyor. Yine de 15. Doktor ve yoldaşlarının maceralarını sabırsızlıkla bekliyorum!