Bir bina yanıyor; nedenini bilmiyoruz. Bir ilkokul müdürü, bakkalda bir çocuğu geziyor; nedenini bilmiyoruz. Bir öğrencinin sınıf arkadaşıyla kavga etmesi, öğretmeniyle ortalığı karıştıran bir tartışmaya yol açar; nedenini bilmiyoruz.
Canavar aynı zamanda yönetmenlik yapan deneyimli film yapımcısı ve kırık kalplerin kralı Hirokazu Kore-eda için forma dönüş. Kimse bilmiyor, Komisyoncuve 2018 Oscar adayı Hırsızlar. Yönetmen yeni filminde çocukluktaki merak ile yetişkinliğin varsayımlarını karşılaştırıyor. Çünkü içinde CanavarBirisinin ölü bir kediyi neden ateşe verdiğini anlamak karmaşık görünebilir, ancak öldükten sonra ne olacağını bilmek oldukça basit bir sorudur.
Bu hafta başında Hirokazu Kore-eda ile konuşma şansım oldu ve onun filmleri için bir dünya kurmanın önemine, bir hikayenin duygusal doruğunun nasıl bulunacağına ve güçlü erkek kahramanlardan neden bu kadar rahatsız olduğuna değindik.
Bu röportaj düzenlendi ve özetlendi.
Nasıl olduğunu merak eden bir şey var Canavar yapılandırılmıştır; üç perdede neredeyse epizodik bir his veriyor. Senarist Yuji Sakamoto öncelikle televizyon için yazmıştır. Bu, filmi yönetmeye yaklaşımınızı değiştirdi mi?
Bu filmi izleyen pek çok izleyici onu Akira Kurosawa’nınkiyle karşılaştırıyor. Raşomonve bunun biraz hata olabileceğini düşünüyorum. Ama Bay Sakamoto’nun bazı televizyon dizilerini izlediğimde, örneğin birinci bölümden dördüncü bölüme kadar, kadının bakış açısından anlatılıyor ve beşinci bölümden itibaren de erkeğin bakış açısından anlatılıyor. Bakış açısını bu şekilde değiştiriyor. Dolayısıyla bu senaryo incelemesini okuduğumda ‘Bu onun televizyon dizi çalışmalarında yaptığının bir benzeri’ diye düşündüm.
Üçüncü perdede pek çok tematik konuyu tamamlıyorsunuz ve duygusal anları da burada yakalıyorsunuz. Yönetmenlik yaparken izleyiciye o duygusal darbeyi indirmenin doğru zamanı olduğunu nasıl anlarsınız?
Senaryoyu okuduğumda duygusal doruğun müdür ve kahramanın birlikte müzik çaldığı müzik odasında olduğunu düşündüm. Ama sonra filmi çekerken, bu aslında senaryoda yoktu. Anne ve öğretmenin oğlanları aradığı ve terk edilmiş tren vagonunun çamurunu sildiği bir zaman vardır. Ben de bunun yetişkinlerin bakış açısından doruk noktasını göstermenin başka bir sinematik yolu olduğunu düşündüm. Filmi çekerken bazen duygusal bir sahnenin nerede olabileceğini keşfediyorum. Ve bunu, tabiri caizse, o anlamı bulmak için sahada çekerken yapıyorum.
Yori Hoshikawa’nın (Hinata Hiiragi) zorbalığa uğradığı ve Minato Mugino’nun (Soya Kurokawa) yardımına geldiği üçüncü perdenin ilk anı. Bunu ilk orada hissettim. Ve bundan sonraki her şey aynı derecede yıkıcıdır.
Başlangıçta olay örgüsünü okuduğumda elbette çok ilginçti ve Bay Sakamoto’nun ne demek istediğini açıkça ortaya koyduğunu ve asıl önemli olanın yarattıkları çocuk dünyası olduğunu gördüm. Ben de tüm enerjimi çocukların dünyasını yaratmaya harcadım.
İçindeki karakterler Canavar – genç ve yaşlı – hepsi bu çelişkili utanç duygusunu paylaşıyor. Sette bu oyuncularla çalışırken, kendinizi bu duyguyu somutlaştırmak için farklı yönler verirken buldunuz mu?
Öğretmeni ve müdürü oynayan oyuncular, uzun süredir Bay Sakamoto’nun televizyon dizilerinde oynayan oyuncular arasında yer alıyor. Yani onun neyi ifade etmeye çalıştığını ve bunu nasıl ifade edeceğini gerçekten biliyorlar. Bunun nasıl yapılacağı konusunda benden çok daha iyi biliyorlardı, bu yüzden bu konuda endişelenmiyordum. Cevapları zaten içlerinde vardı.
Çocuklara, erkek çocuklara defalarca şunu söyledim: “Duygularınızı belli etmeyin. Ne sakladığını göster. Başkalarının sizin hakkınızda bilmesini istemediğiniz şeyleri ve bu şekilde nasıl davranacağınızı düşünün.” Onlara bunu yapmalarını söyledim. Bunu yaparak çok iyi bir iş çıkardıklarını düşünüyorum.
Çocuklara, erkek çocuklara defalarca şunu söyledim: “Duygularınızı belli etmeyin. Ne sakladığını göster.”
Bana göre pek çok filminiz hikaye açısından olmasa da doğası gereği tuhaf geldi. Canavar bu söylemi yönlendirmeye yönelik daha doğrudan girişimlerinizden biri gibi hissettim. Buna nasıl yaklaştığınızdan bahsedebilir misiniz?
Filmlerimin doğası gereği tuhaf olduğunu düşündüğünüzü söylerken, hangi yönü kastediyorsunuz? Bunu nasıl hissettin?
İzlediğim Amerikan filmlerini düşündüğümde; Toksik hissettiren bir erkeklik performansı var. Ancak işiniz genelinde, örneğin Komisyoncu, Hırsızlar, Kimse bilmiyor — tüm karakterlerde bu yumuşaklık var. İnsan olduklarını hissediyorlar.
Sanırım insan ilişkilerine nasıl baktığımı soruyorsunuz ve Amerikan filmlerindeki güçlü erkek figüründen bahsediyorsunuz ama bu benim deneyimlediğim bir şey değil. Ben bununla büyümedim. Bu yüzden güçlü bir erkek tipi figürle kendimi özdeşleştirmek benim için çok zor ve güçlü bir erkek kahramanla kendimi gerçekten rahat hissetmiyorum. Muhtemelen bu yüzden görünmüyorlar.