Assassin’s Creed Nexus beni gerçekten şaşırttı. Kabul ediyorum, geliştirici Red Storm’un sanal gerçeklik oyununu oynamadan önce gerçekten ne olduğunu bilmiyordum. Bu, abartılı bir teknoloji demosu muydu? Etkileşimli unsurlarla sinematik film benzeri bir deneyim mi? Nexus’un neredeyse her zaman umduğum şeye dönüştüğü ortaya çıktı: birinci şahıs bir Assassin’s Creed oyunu. Bir Meta Quest 3 kulaklığıyla bir ön izleme etkinliğinde yaklaşık bir saat Nexus oynama şansım oldu, Ezio’nun iki bölümünü deneyimledim ve bunun Assassin’s Creed Brotherhood’u oynamanın ne kadar hoş bir his olduğunu görünce hayrete düştüm. Connor ve Kassandra’nın oyunlarının Ezio’nunkinden ne kadar farklı olduğu göz önüne alındığında, Nexus’taki ilgili bölümlerinin nasıl oynanacağını merak ediyorum ama Ezio ile geçirdiğim zamanın tadını çıkardıktan sonra onları denemek ilgimi çekiyor.
Nexus’ta, Abstergo Industries’e sızmak için günümüzün Assassin’leri Shaun ve Rebecca ile birlikte çalışan bir casus olarak oynuyorsunuz. Özgür iradeyi kontrol etmeye kararlı bir organizasyon olan Tapınakçı Tarikatı’nın paravanı olan Abstergo, Ezio, Connor ve Kassandra’nın tarih boyunca ortak bir noktayla karşılaştıklarını ortaya çıkardı ve bunu tanımlamaya çalışıyorlar. Tapınakçıların bir adım önde olmasını istemeyen Suikastçılar, tarihi herkesten daha hızlı bir şekilde araştırıp bilgiyi önce Suikastçı Kardeşliği’ne ulaştırabileceğinizi umarak sizi aramaya katılmanız için gizli göreve gönderiyorlar. Geçmişe yaptığınız yolculuklarda Brotherhood olaylarından yaklaşık iki yıl sonra Ezio, Assassin’s Creed III sırasında Connor ve Odyssey’in sonundan neredeyse 20 yıl sonra Kassandra olarak oynayacaksınız.
Bu hikayenin çoğunun oynandığını göremedim. Kesinlikle sesler çok ilginç – Bence Assassin’s Creed’in günümüz unsurları, bir casus gerilim filmine dönüştürüldüğünde en iyi hallerini alıyor. Tarih boyunca cevap aramak eğlenceli bir hiledir, ancak tek başına o kadar da heyecan verici değildir çünkü aciliyet katan bir dış güç olmadığında, işleri hızlı bir şekilde çözme ihtiyacı varmış gibi hissetmez. Bir doz hile ve gergin casusluk eklemek, geçmişte modern hikayenin kalitesinin artmasına yardımcı oldu – Black Flag bunun en iyi örneğidir – bu yüzden aynı şeyin burada da geçerli olduğunu umuyorum.
Oynadığım Ezio bölümleri, karizmatik Suikastçıdan beklediğim esprili ileri geri hareketlerden yoksundu, ancak bunu Ezio’nun öncelikle Antonio ile etkileşime girmesine, Venedik’teki hırsız temasının çok daha az ilgi çekici olmasına bağlıyorum. Olayların zaman çizelgesine göre Nexus’un, Ezio’nun kız kardeşi Claudia’nın, Fiore’deki Roma’nın Madame Rosa’sı görevinden ayrılması ve dolayısıyla Rosa’nın Claudia’nın yerini almak için Venedik’ten ayrılmasından sonra ortaya çıktığını biliyorum, ama gerçekten özledim Ezio olarak Rosa’nın varlığı Venedik’e doğru ilerledi. Bu, Rosa’nın seslendirme sanatçısı Lita Tresierra’nın 2010 yılında ölmesi ve Ubisoft’un Rosa’yı Assassin’s Creed’in devam filmlerinden çıkarmak için elinden geleni yapması nedeniyle özel bir istisna olabilir, ancak Connor ve Kassandra’nın yer aldığı diğer bölümler konusunda beni biraz endişelendiriyor. . Nexus’un tanıdık yüzleri sırf onlara sahip olmak için kullanmasını istemiyorum; eğer belirli karakterleri geri getirecekseniz, onların hayranların sevdiği karakterler olduğundan emin olun. Değilse, yenilerini yapmak için bir fırsattır.
Her üç karakterin de kabaca aynı şekilde oynadığı varsayılıyor, böylece oyuncuların her kahraman için farklı bir mekanik seti öğrenmesine gerek kalmıyor. Bir seviyede ışınlanarak hareket etme seçeneği mevcut olsa da, gerçek hayatta köşelere bakmak için eğilmeniz gereken bir düzen olsa da, birinci şahıs nişancı veya Dishonored’a benzer şekilde işleyen daha geleneksel kontrol şemasını tercih ettim. Binalara tırmanmak için el ele hareket edin ve aslında bileğinizi hafifçe vurarak ileri atılarak gizli bıçağınızı birinin boynuna saplayın ve gizli bir öldürme gerçekleştirin. Savaş da benzer şekilde daha karmaşıktır; gelen saldırıları dikkatlice engellemek ve savuşturmak için kılıcınızı kınından çıkarabilir veya bir elinizle arbaletinizi (veya Connor ve Kassandra’nın durumunda, bir yayı) sırtınızdan, diğer elinizle de bir oku kavrayabilirsiniz, geri çekilin, nişan alın ve ateş edin.
İlk başta, özellikle hararetli bir kavganın ortasında, her şeyin üzerinizde nerede tutulduğunu hatırlamak biraz bunaltıcı olabilir, ancak bir saat içinde her şey yerine oturmaya başladı ve demo sonunda kalabalığa karışıyordum. Bir hedefi takip etmek, çatılara tırmanmak ve muhafızlara sessizce suikast düzenlemek (neredeyse) diğer Assassin’s Creed oyunlarında olduğu kadar kolay. Etrafınızdakilere dair tek görüşünüz, bakmayı seçtiğiniz şey olduğu için, birinci şahıs bakış açısından tüm bu eylemler biraz daha zor hale geliyor. Özellikle savaşmak daha zordur çünkü bir hedefi engellemek veya savuşturmak için aslında onunla yüzleşmeniz gerekir. Eğer etrafınız sarılmışsa – kahretsin, eğer her iki tarafınızda da birlikte çalışan sadece iki kişiyle karşı karşıyaysanız – neredeyse ölüsünüz demektir.
Diğer Assassin’s Creed oyunlarında, kahramanların genellikle tehditlerle başa çıkma kolaylığı göz önüne alındığında bu bir sorun olmayacaktır (Ezio ve Connor özellikle kalabalıkları biçme konusunda ustadır). Nexus, gizliliği büyük ölçüde teşvik ediyor; Ezio, bir düzine muhafızdan oluşan kalabalığın arasından sanki hiçbir şeymiş gibi yolunu kesebilen, dokunulmaz bir savuşturma tanrısı olduğu için, Ezio’nun orijinal maceralarından daha fazla teşvik ediyor. Büyük bir düşman grubu tarafından birkaç kez fark edildiğimde, yalnızca kılıcımı körü körüne sallayarak ve şansım yaver giderek ya da bir sis bombasıyla kaçarak ve bir sonraki yaklaşımımı planlamak için kalabalığın arasında kaybolarak yaşadım.
Sanırım Nexus oynarken yaşadığım en büyük sürpriz (İnanç Sıçraması yaptıktan sonra kusmamamın yanı sıra, ne yazık ki baş dönmesi de vardı) oyunun açık dünya ortamına sahip olmasıydı. Bu seviyeler, temel aldıkları oyunların boyutlarına yakın değil ancak en azından Venedik söz konusu olduğunda harita, Assassin’s Creed II’deki Venedik haritasının belirli bir bölümüne tamamen benziyor. Unutulmaz bir Assassin’s Creed II görevinden tanıdıktan sonra, demonun ortasında şehirdeki bir caddeye ve köprüye bakmak için tamamen durdum. Tamamen aynı görünüyordu ama sanki oradaymışım gibi cadde boyunca ve köprünün üzerinden yürüyordum. Sonra yanlışlıkla rastgele bir kadına yüz üstü yürüdüm ve o bana alay etti. Harikaydı!
Boş zamanlarınızda alanı keşfedebilir, binalara tırmanabilir, sokakları keşfedebilir ve şehrin tarihine ve döneme daha da derinlemesine dalacak koleksiyon parçaları bulabilirsiniz. Oynadığım bölümde birden fazla hedef vardı ve bunları istediğim sırayla takip edebiliyordum, görevler arasında malzeme toplamak için zaman ayırabiliyordum veya hikayenin bir sonraki bölümüne dalmadan önce bir alanı keşfedebiliyordum, böylece koruma rotasyonlarını önceden öğrenebiliyordum. . Demom tamamlanmadan önce oynadığım iki hedef de farklıydı. İlki, herhangi bir suikastın hemen fark edileceği insanlarla dolu bir pazara sızdığımı gördü ve değerli bir maskeyi çalmak için dikkatli bir şekilde ilerlemek zorunda kaldım; bunu bir anahtar kullanarak ya da bir gardiyanın elinden yankeserek alabileceğim bir sandıktan alabiliyordum. Kaptan ya da sandığın kilidini açıyorum. Ben ikincisini tercih ettim ve bir sonraki nöbetçi rotasyonunun yaklaşan ayak seslerini duyarken, kilidi açmak için çılgınca hareketlerimi sakinleştirmek keyifli bir gerginlikti. İkinci hedef, tepedeki bazı havai fişeklere ulaşmak için bir kuleye tırmanmam gerektiğini, muhafızların meraklı bakışlarından kaçtığımı ve arbaletime güvendiğimi ve onları birer birer dikkatlice koparmak için bıçak fırlattığımı gördü. Gardiyanların bazen seslerin yönünü araştırarak, bir ceset bulunursa gruplandırarak ve herkesi daha yüksek alarma geçirmek için alarm çalarak ne kadar akıllıca tepki verdikleriyle görev daha da zorlaştı.
Yukarıda da söylediğim gibi Assassin’s Creed Nexus, Assassin’s Creed oynuyormuş gibi bir his veriyor. Oynamak zorunda olduğum hedefler, Assassin’s Creed II veya Brotherhood’da Ezio olarak yapmam gereken görevler gibi geliyor ancak birinci şahıs sınırlamaları nedeniyle daha da zorlaştı. Brotherhood, III ve Odyssey’i oynamaktan zaten keyif aldıysanız, Nexus’un sunduğu şeylerden de keyif alacağınızı düşünüyorum. Hikayeyle ilgili bazı endişelerim var çünkü çok fazla bir şey göremiyorum ve gördüğüm kadarıyla 2009’da onlarla ilk tanıştığımızda o kadar da akılda kalıcı olmayan bir yardımcı karakter vardı. Ama Nexus’un oynanış kısmının bence şimdiden Ezio, Connor ve Kassandra’nın maceralarını başarıyla sanal gerçekliğe dönüştürme şansı olan sağlam bir deneyim olmayı hedefliyor.
Assassin’s Creed Nexus, Ekim ayında piyasaya sürülen Assassin’s Creed Mirage’ın ardından Meta Quest 2, Meta Quest Pro ve Meta Quest 3 için 16 Kasım’da piyasaya sürülecek. GameSpot’un Assassin’s Creed Mirage incelemesinde oyuna 6/10 verdim ve şunu yazdım: “Assassin’s Creed Mirage, Valhalla’nın gerçek bir ön bölümü, Basim için ancak hayatının ilerleyen dönemlerinde ne olacağı bilgisiyle ilgi çekici bir anlatı akışı anlatabiliyor. En azından, eğlenceli Kara Kutu’nun kilidini açan birbiriyle bağlantılı soruşturmaları inceleyen Basim’in genç bir sokak hırsızından, görevle yükümlü bir suikastçıya, sonra da gerçeği arayan bir dedektife dönüşmesini takdir etmek için Assassin’s Creed’i ansiklopedik bir anlayışa sahip olmanıza gerek yok. Suikast görevleri. İlginç olmayan karakterler deneyimi bozsa da, sosyal gizliliğe ve tarih açısından zengin bir şehre yapılan vurgu, eğlenceli (ve eğitici!) bir oyun döngüsü oluşturuyor.”
Burada tartışılan ürünler editörlerimiz tarafından bağımsız olarak seçilmiştir. Sitemizde yer alan herhangi bir şeyi satın almanız durumunda GameSpot gelirden pay alabilir.