Bu yazın film tutkunlarının biraz iştahını kabartan gişe rekorları kıran filmlerinden çok azı (aslında sadece bir tanesi) Universal’ınki kadar içgüdüsel ve sürekli bir heyecan uyandırdı. oppenheimer yönetmen Christopher Nolan imzalı biyografik film. 20. yüzyılın ortalarına ait aksan işi yapan A-listerlerden oluşan büyük filosu, merkezinde karmaşık bir tarihsel figür ve gemiyi yöneten saygın bir auteur ile, oppenheimer önümüzdeki aylarda bu yılın film söylemine hakim olmaya devam edecek bir yaz gişe rekorları kıran filmin tüm yapısına sahip.
Ancak tüm patlayıcı ihtişam anları ve şaşırtıcı derecede güçlü bireysel performansları için, oppenheimer bir bütün olarak, gerçek şeyi araştırmaktan çok bilge derinliğin performansına fazlasıyla odaklanmış bir hikaye anlatıcısından gelen kaotik bir çılgın vinyet yelpazesi gibi oynuyor.
Kai Bird ve Martin J. Sherwin’in ufuk açıcı 2005 Oppenheimer biyografisinden ilham alan, Amerikan Prometheus: J. Robert Oppenheimer’ın Zaferi ve Trajedisi, oppenheimer atom bombasının geliştirilmesindeki rolü nedeniyle, adını taşıyan teorik fizikçinin insanlık tarihindeki en çok övülen, nefret edilen ve kötü şöhretli adamlardan biri olmasına yol açan olayların bir anlatımıdır. oppenheimer enerjisinin çoğunu ABD’nin 2. Dünya Savaşı sırasında nükleer silah geliştirme yarışını ve ardından Oppenheimer’ın nükleer silahların yayılmasının önlenmesini savunmaya başladığında yıprattığı müteakip siyasi serpintiyi kaydetmeye adamıştır.
Beğenmek Amerikan Prometheus’uBununla birlikte, Nolan’ın yeni filmi, Oppenheimer’ın şöhret öncesi günlerinde ne tür kendine has, cinsel açıdan hüsrana uğramış ve politik olarak meşgul biri olduğunu göstermenin önemini de anlıyor – o, kendisinin ve zekasının ne kadar etkili olduğunu hâlâ öğrendiği bir zamandı. diğerlerine sahip olabilirdi. Gray Board tarafından sorguya çekilmeden çok önce, dergilerin kapaklarını süslüyordu. Zaman Oppenheimer (Cillian Murphy), sanat ve bilimlerde anlam arayan son derece zeki ama son derece beceriksiz bir genç adamdı.
Eşit parçalar topluluğu drama ve gizli gerilim, oppenheimer ünlü konusunu – hem eksantrik zihnine rağmen hem de eksantrik zihninden dolayı – doğuştan etrafındaki herkesi çeşitli eylem türlerine zorlayan bir tür canlandırıcı enerji yayan bir tür insan katalizörü olarak çerçeveliyor. Oppenheimer’ın müstakbel eşi ve depresif psikiyatr Jean Tatlock’u (Florence Pugh) yörüngesine ilk kez çeken bu enerjidir. Bu enerji aynı zamanda akademiden mezun olduğu yıllar boyunca akranlarının birçoğunun ona doğru yönelmesine neden olan şeydir ve onu, iktidara giden beyin güvenini inşa etmeye başlarken Tümgeneral Leslie Groves’un (Matt Damon) radarına sokan şeyin önemli bir parçasıdır. Manhattan Projesi.
Ancak genel anlatı yapısında, filmin, yalnızca ara sıra somut bir şeye dönüşen, ancak filmin odağını değiştirmeden ve süreci değişen başarı derecelerinde tekrarlamaya çalışmadan önce, aşırı tasarlanmış bireysel sahneler gibi oynamasına neden olan bir kaos var.
Film aynı zamanda Oppenheimer’ın solcu siyasi hassasiyetlerinin ve işçi örgütlenmesiyle ilgili genç deneyimlerinin yetişkin dünya görüşünü nasıl etkilediğini göstermeye çalışıyor, aynı zamanda Oppenheimer’ın hem bir tehdit hem de biri haline getiren akranlarının aşk hayatını ve meslektaşlarının profesyonel kıskançlıklarını derinlemesine inceliyor. kadar bak. Tüm bunlar, filmin Amerika Birleşik Devletleri Atom Enerjisi Komisyonu yetkilisi Lewis Strauss’un (Robert Downey Jr.) Oppenheimer’ın güvenlik iznini elinden almak ve itibarını derinden sarsmak için tasarlanan duruşmalara başkanlık ettiği 50’lerin ortalarında geçen hızlı ateş sahneleri için son derece önemli bir bağlam. onu halkın gözünde.
Resim: Melinda Sue Gordon / Universal Pictures
Ancak oppenheimer kısa, yoğun, fazlasıyla pıtırtı dolu bir sahneden diğerine zıplamaya o kadar eğilimlidir ki, çoğu zaman Nolan’ın çok, çok fazla çekim yapmış ve sonunda onu etkileyen anları değil, onu etkileyen anları titizlikle seçmiş gibi hissettirir. tutarlı bir filmle sonuçlanan bir anlatı zincirleme reaksiyonunu başlatmak için gerekli olanlar.
Bu özellikle talihsiz bir durum çünkü genel olarak çoğu oppenheimer‘ın oyuncuları – özellikle Blunt, Damon ve Murphy – karakterlerinin insancıllığını ve karmaşıklığını anlatan gerçekten fantastik, üzerinde çalışılmış performanslar sergiliyorlar. Hem Rami Malek hem de Alden Ehrenreich, sırasıyla Los Alamos fizikçisi David Hill ve isimsiz bir Senato yardımcısı olarak muazzam ve Dane DeHaan, Ordu subayı Kenneth Nichols olarak düpedüz tüyler ürpertici. ama yüzünden oppenheimerYapısında, bu performansların neredeyse hiçbirinin hak ettikleri yeri kaplamak için gerçekten yeterli zamanı yok ve tam onlarla rahat olma ve onlarla tamamen ilgilenme şansı yakaladığınızda, film çoktan ilerliyor.
Besteci Ludwig Göransson’ın müziği genellikle güzel olsa da, filmin tamamında duygusal ritimleriyle tutarlı bir şekilde zaman içinde akmak yerine, filmin kısa hikayelerinin sık sık siyaha dönüşmesi gibi bir girip bir çıkıyor ve ne kadar kopuk hissettiklerini vurgulama eğiliminde. Ancak oppenheimer‘in sesi – yani ses tasarımı – muhtemelen filmin en ilginç (her zaman iyi uygulanmış olmasa da) yönüdür ve çoğu sinemaseverin sonunda kelimenin birçok anlamıyla şaşkına döneceği şeydir.
Bariz sebeplerden dolayı, noktalanan birkaç patlamadan fazlası var. oppenheimerüç saatlik çalışma süresi. Ancak Nolan, yalnızca parçalamak ve katletmek için tasarlanmış yükselen cehennemlerin görsel gösterisine odaklanmak yerine, Oppenheimer’ın ünlü olduğu yıkımın bir kısmını hissetmenizi sağlamak için sesi kullanmaya çalışıyor. Bu yaklaşım, film patlamaları betimlediğinde işe yarasa da, Hiroşima ve Nagazaki’ye atom bombaları atıldıktan ve Oppenheimer – Amerikan istisnacılığı fikrinden sarhoş Amerikalılarla çevriliyken – filmde daha sonra gerçekten parlamaya başlıyor. Hayatı boyunca yaptığı çalışmanın neyle sonuçlandığı fikrine dehşet içinde hayret etmekten kendini alamıyor.
Bunlar gibi anlarda – ne zaman oppenheimerABD’nin 2. Dünya Savaşı sırasında aldığı kararların gerçekliğini doğrudan ele alıyor, bu kararların arkasındaki adamları mitolojikleştirmek yerine sona yaklaşıyordu – filmin mutlak en iyi hali. Ama nihayetinde, o anlar o kadar az ve o kadar uzak ki oppenheimer her zaman, gelişigüzel uygulamaları nedeniyle engellenen bir dizi harika film yapımı fikri gibi geliyor.
oppenheimer Josh Hartnett, Casey Affleck, Kenneth Branagh, Benny Safdie, Dylan Arnold, Gustaf Skarsgård, Matthew Modine, David Dastmalchian, Tom Conti, Michael Angarano, Jack Quaid, Olivia Thirlby, Tony Goldwyn, Emma Dumont ve Gary Oldman da rol alıyor. Film 21 Temmuz’da sinemalarda.