SAG-AFTRA başkanı ve ikonik Fran Fine’ın yaratıcısı Fran Drescher, öfkeyle titreyerek mikrofona yaklaştı. 1980’den beri ilk grevlerini duyurmak için küçük bir SAG-AFTRA üyesi grubuyla birlikte oradaydı. Drescher, “Dünyanın ve özellikle emeğin gözleri üzerimizde” dedi. “Bu hareketin ciddiyeti ben, müzakere komitemiz veya oybirliğiyle grev kararı alan yönetim kurulu üyelerimiz için kayıp değil.”
Bu grev farklı. Oyuncuların ve yazarların yaratılmasına yardım ettiği hit filmlerin ve TV şovlarının daha büyük bir kesimini istemekten çok daha karmaşık. Yapay zekanın yarattığı varoluşsal tehditle birleştiğinde akışa yönelik hızlı bir geçiş, Hollywood yazarlarının ve aktörlerinin istedikleri ile ülkenin en büyük medya şirketlerinin vermeye istekli oldukları arasında bir kanyon yarattı. Drescher’in çok açık bir şekilde ifade ettiği gibi: “İş modelini bu kadar değiştirip sözleşmenin de değişmesini bekleyemezsiniz.”
63 yıl sonra ilk kezFilm ve TV endüstrisindeki aktörleri ve aktrisleri temsil eden birlik olan SAG-AFTRA, grev sıralarında Amerika Yazarlar Birliği’ne (WGA) katıldı.
WGA, Amazon, Netflix, Warner Bros. ve Paramount gibi şirketleri temsil eden bir grup olan Sinema ve Televizyon Yapımcıları Birliği (AMPTP) ile yeni bir sözleşme müzakeresinde başarısız olduktan sonra 2 Mayıs’ta bir greve izin vermek için oy kullandı. Daha iyi ücret ve çalışma koşullarına yönelik tekliflere ek olarak, hem WGA hem de SAG-AFTRA, akış hizmetleri için içerik oluşturan yazarlar ve aktörler için daha fazla koruma istiyor.
WGA, üzerinde anlaşmaya vardığı minimum garantili artıkların AMPTP ile en son sözleşme hala televizyon yayını için bir şov yaparak kazanacağınız kadar değil. Benzer şekilde SAG-AFTRA, enflasyonu dengelemek için artan asgari ücret oranları talep ediyor ve aktörlerin akış hizmetleri için içerik yapmak için elde ettikleri artıklardan da memnun değil.
Yazarlar ve oyuncular, yapılmasına yardımcı oldukları program bir film olsa bile herhangi bir ekstra tazminat alma hakkına sahip değildir. yabancı şeylerboyutlu isabet.
Artık, yazarların ve aktörlerin çalışmaları akış platformları veya TV gibi hizmetlerde yeniden kullanıldığında kazandıkları bir telif hakkı türüdür. Bir programın bir televizyon ağında yayınlanmasından farklı olarak, akış hizmetleri için programlarda çalışan yazarlar ve oyuncular, içeriklerini kaç kişinin izlediğine ve yanında yayınlanan reklamlara göre ödeme almazlar. Bunun yerine yazarlara iki sabit artık ödenir: biri yerel yayın için ve diğeri uluslararası yayın için. Bu, yapılmasına yardımcı oldukları şov bir şov olsa bile herhangi bir ekstra tazminat alma hakları olmadığı anlamına gelir. yabancı şeylerboyutlu isabet.
Bu sorunun en önemli noktasında akış hizmetlerinin kendisi var. Flamalar, akış verilerini uzun süredir gizli tutuyorlar, bu da aslında yayın yapan insanların hoşnutsuzluğuna neden oluyor. yapmak izleyicileri hizmetlerine çeken şovlar. Görüntüleme verileri, perde arkasındaki yazarlara rehberlik etmede çok önemli olsa da, şu anda bu bilgiyi almalarının bir yolu yok. Disney Plus’ın dizi sorumlusu Tony Gilroy Andor, son zamanlarda söylendi Sargı Disney’den herhangi bir akış verisine erişemediği için şovun izleyicisinin ne olduğu hakkında “hiçbir fikri” olmadığını.
Gilroy, “İşletmenin ekonomisini eziyor, bu, insanlara fazla ve eksik ödeme yapıldığı ve hiçbir zaman gerektiği gibi ödenmediği anlamına geliyor” dedi. “Bu, yapımların aşırı yüklendiği ve harcamaların en üst düzeye çıktığı anlamına geliyor çünkü eskiden genellikle artıklar ve telif ücretleri olanların artık önden yüklenmesi gerekiyor.” Bu, artıklar akışlı görüntülemelere dayanmadığı için bazılarına önceden daha fazla veya daha az para ödeneceği anlamına gelir.
Akış sırasında veya “yeni medya” da bir rol oynadı 2007’deki son büyük WGA greviakış endüstrisi henüz emekleme aşamasındaydı ve yazarlara artık izin verilmedi hiç. 100 günlük bir iş bırakma sonrasında (ve şimdiye kadar yapılmış en kötü TV şovu bölümlerinden bazıları), WGA ve AMPTP nihayet, içerikleri akış platformlarında ve diğer çevrimiçi hizmetlerde yayınlandığında yazarlara kalan hakları veren bir anlaşmaya vardı.
Yazarların ve şimdi aktörlerin uğruna mücadele ettiği tek şey daha iyi ücret değil. WGA ve SAG-AFTRA tarafından dile getirilen sorunların çoğu, büyük yayıncıların hizmetleri için program üretme biçimleriyle ilgili. Ne de olsa akış, yalnızca içeriği izleme şeklimizi alt üst etmekle kalmadı, aynı zamanda nasıl yapıldığı üzerinde de büyük bir etkiye sahip oldu. İşlerin daha hızlı ve daha ucuza yapılması gerekiyor. Bu yüzden stüdyolar, arka plandaki bir oyuncunun yüzünün haklarını almak gibi şeyler yapmak istiyor. Bu şekilde, sonsuza kadar ucuz bir arka plan aktörleri kaynağına sahip olmak için bunu AI ile birleştirebilirler. Ayrıca şovların senaryo yazılma şeklini de değiştirmek istiyorlar.
Akış patlamasından önce, yazarlar bir şovun izlediği yolu tartışmak için odalarda toplandılar. Bu oturumlar tipik olarak bir şovun sezon başına çıkardığı 22 bölümü kapsıyordu, bu da yazarların genellikle yılın büyük bir bölümünde istihdam edilmelerinin garanti edildiği anlamına geliyordu. Ancak işler o zamandan beri büyük ölçüde değişti.
Akışla, tek bir sezonun uzunluğu çok daha tutarsız ve çok daha kısa hale geldi, bazen sadece sekiz ila 13 bölüm arasında sürüyor. Bu eğilim, “mini odalar”ın ortaya çıkmasına yol açtı. burada daha küçük bir yazar grubu bir şovun yapımından ayrı olarak tanışın.
Bu oturumlar tipik olarak daha kısa bir süreyi kapsıyor ve sonuç olarak gelecek vadeden yazarlar için daha az ücret, daha kısa işler ve daha az deneyimle sonuçlanıyor.
Bu deneyim eksikliği özellikle dizi sorumlusu olmaya devam eden yazarları incitmekveya bir şovun yaratıcı yönlerini yöneten her şeyi bilen kişi. Bir showrunner’ın rolü, sette anında karar vermeyi de kapsar. Javier Grillo-Marxuach, bir televizyon senaristi ve şu dizilerde çalışan yapımcı: Kayıpdizi sorumlusu rolünü “100 milyon dolarlık bütçesi ve 200 çalışanı olan yeni kurulmuş bir şirketin CEO’su”na benzetiyor.
Akış hizmetleri için şovların yapılma şekliyle, yazarlara bu kadar büyük sorumlulukları üstlenmeleri için ihtiyaç duydukları eğitim verilmiyor. Geçmişte çoğu yazar, işin çok önemli bir unsuru olan tüm prodüksiyonun nasıl geliştiğini görme şansına sahipti. Bununla birlikte, mini odalar söz konusu olduğunda, yazarlar şovlarını sonuna kadar izleme fırsatı bulamıyorlar, bu da şovmen olmanın getirdiği tüm görevleri yerine getirmeyi daha da zorlaştırıyor.
“Stüdyoların bu kadar çok para kazandıkları ürünler için bize eksik ödeme yapmaya devam etmelerine izin veremeyiz”
Grillo-Marxuach, “Yazarların, kendi şovlarımızı yaratabileceğimiz ve üretebileceğimiz yere ulaşmak için çok ayrı bir yolu vardı” diye ekliyor. “Akış çağının yaptığı şey, tüm bunları merkezden uzaklaştırdı.”
WGA’nın yazarlar odasının varlığını korumayı amaçlayan terimler önermesinin bir nedeni de budur. Bu, yeşil ışık öncesi odalarda en az altı personel yazar ve bir şov yapımdayken altı bölüme kadar bölüm başına bir yazar dahil olmak üzere, yapım öncesinde ve sırasında şovlarda çalışabilecek minimum sayıda yazar oluşturmak anlamına gelir. ve ardından altıdan sonra her iki bölüm için fazladan bir yazar.
Bir TV yazarı ve WGA East’te film, TV ve yayından sorumlu başkan yardımcısı Lisa Takeuchi Cullen, “Sözleşmemizde bir yazarlar odasının varlığını yüceltmeye çalışıyoruz” diyor. Sınır. “Gerçek bir oda kiralamak ve birden fazla kişiyle bir televizyon programı yapmak için sözleşmeden doğan bir zorunluluk yoktur.”
WGA ayrıca, bir şov yeşil ışık yakılmadan önce arka arkaya en az 10 haftalık çalışma belirler ve stüdyo prodüksiyona başladıktan sonra bölüm başına en az üç haftalık çalışma ister. Buna ek olarak lonca, akış hizmetlerindeki şovlar için izleyiciye dayalı bir artık oluşturmayı ve ayrıca araçların materyal yazmasını veya yeniden yazmasını önlemek için AI kullanımını düzenlemek istiyor. AMPTP bu önerilerin hepsini reddetmiş ve hiçbirine karşı çıkmayı reddetmiştir.
Bunun yerine, Hollywood stüdyoları elde ettikleri sonuçlara odaklanır. Bir stüdyo yönetici söyledi Son teslim tarihi AMPTP’nin oyunsonunun “sendika üyeleri dairelerini ve evlerini kaybetmeye başlayana kadar işlerin uzamasına izin vermek” olduğunu. Disney’in CEO’su Bob Iger, son zamanlarda söylendi CNBC grevlerin onu “çok rahatsız edici” olduğunu. Sektörün pandemiden kurtulmasına yardımcı olmadığını not ederek devam etti ve bazı yazarların ve oyuncuların beklentilerinin “gerçekçi olmadığını” söyledi.
Referans için, Iger yılda 27 milyon dolara kadar kazanabiliyor. Çeşitlilik tahmin ediyor ortalama bir Hollywood yazarının maaşı yaklaşık 260.000 $, ancak WGA, 2014’ten bu yana haftalık maaşın enflasyona göre ayarlanmış yaklaşık yüzde 23 düştüğünü iddia ediyor (WGA medyan rakamları yayınlamıyor). Bu arada, ortalama oyuncuların maaşı 2021’de 46.000 dolar civarındaydı, buna göre ABD Haberleri.
Takeuchi Cullen, “Bazı kontrollere ve dengelere ihtiyacımız var,” diye ekliyor. “Stüdyoların bu kadar çok para kazandıkları ürünler için bize eksik ödeme yapmaya devam etmelerine izin veremeyiz.”
Şu anda, Hollywood durma noktasında. Yazarlar iki aydır işe gelmiyorlar ve oyuncular setlerini terk etti. Yıldızlarla dolu büyük panellere sahip olması gereken San Diego Comic-Con bile oldukça boş görünmeye başladı. Hem yazarlar hem de aktörler – Hollywood’u yöneten iki büyük çark – kariyerlerinin ve endüstrilerinin geleceği için savaşıyorlar. Hollywood bir bütün olarak bu savaştan yara almadan çıkmayabilir, ancak eskisinden daha iyi ortaya çıkabilir.