Ne zaman bir önizleme etkinliğinde bir oyunla uygulamalı olarak karşılaşsam, biraz poker suratımı korumaya çalışırım. Nihayetinde bir iş yapmak için oradayım, bu yüzden oynadığım şeye odaklanma eğilimindeyim ve ilk izlenimlerimi gerçek zamanlı olarak sessizce çalışıyorum. Bu rutin, elime geçtiği an tamamen pencereden dışarı çıktı. Bulucuyu görüntülekelimenin tam anlamıyla çenemi 20 dakika boyunca açık bırakan bir oyun.
Başlık bir zil çalmıyorsa, görmüş olma ihtimaliniz vardır. Bulucuyu görüntüle Twitter’da bir noktada. 2020’de geliştirici Matt Stark etkileyici bir devam eden çalışma videosu paylaştı bu, bir 2D polaroid fotoğrafı çeken ve ardından düz bir görüntüyü sorunsuz bir şekilde tam bir 3D alana dönüştüren bir karakterin içine girdiğini gösteriyordu. Üç yıl sonra, bu zarif numara tam bir oyun haline geldi – beni tamamen inandıran bir oyun. Son yapı, bu yılki Oyun Geliştiricileri Konferansı’nda oynadığım kadar büyülüyse, tüm zamanların harika bir bulmaca oyununa bakıyor olabiliriz.
Yeni perspektifler
saniyeler içinde benim Bulucuyu görüntüle demo, kendimi “Olmaz!” yüksek sesle Temel fikir, oyuncuların hareketsiz fotoğraflar çekerek ve bunları ortama yerleştirerek hedefleri çözmesi gereken seviye tabanlı bir bulmaca oyunu olmasıdır. DualSense denetleyicide, sol tetik bir fotoğrafı yukarı tutarken sağ tetik onu yerleştirir. Bir fotoğraf nereye yerleştirilirse yerleştirilsin, anında dünya içinde tamamen keşfedilebilir bir 3B alana dönüşecektir. Bu noktada hileyi çeşitli videolarda gördüm, ancak oynamak Viewfinder’a gerçekten inanmaktır. Bu şaşırtıcı bir başarı.
Bulmacalar yeterince basit başlar. İlk başta, belirli fotoğrafları alıyorum ve bunları ortamı değiştirmek için kullanıyorum. Bir bulmacada, bir ışınlayıcıyı açmak için üç pil almam ve bunları bir güç pedine yerleştirmem gerekiyor. Bir odanın resmini buluyorum ve zemini üzerinde bulunduğum odaya yapışacak şekilde dikkatlice sıralıyorum. Gerçekten de, gizli bir pili almak için fotoğrafın içine girip bir köşeyi dönebiliyorum. Başka bir bulmacada, kapılı büyük bir duvarı geçmem gerekiyor. Tam üstüne açık bir kapının fotoğrafını yerleştiriyorum ve hemen arkasındaki boşluğa giriyorum.
Demonun bana fırlattığı her bulmaca tamamen farklı ve çeşitli şekillerde çözülebilirmiş gibi geldi. Yayıncı Thunderful için bir halkla ilişkiler görevlisi, oyunun neredeyse şuna benzediğini belirtti: Portal oyuncuların “fotoğraflarla düşünmeyi” öğrenmesi gereken bir şekilde. Bunun tam olarak ne anlama geldiğini, bir bulmaca beni atlayamayacağım kadar yüksek bir çatıya ulaşmaya çalıştığımda öğreniyorum. Yakınlarda bir binanın fotoğrafını buldum ve ilk başta ne yapacağımı anlamadım. İşte o zaman aklıma geldi: Fotoğrafı döndürüp binayı hizalayabilirim, böylece çatıya çıkan yürünebilir bir rampa görevi görür. Ne zaman bir fotoğraf yerleştirsem, efektin ne kadar mükemmel olduğunu görünce şok oluyorum. Gerçekten imkansız hissettiriyor.
“Nesilde bir kez çıkacak, türü belirleyen bir bulmaca oyunu için burada potansiyel var.”
Daha sonra, kendi fotoğraflarımı çekmeme izin veren bir kamera alıyorum ve bulmacanın potansiyelini daha da ortaya koyuyorum. Bir bulmacada, uzakta ters çevrilmiş bir bina görüyorum. Bir fotoğrafını çekiyorum, fotoğrafı sağ tarafı yukarı gelecek şekilde döndürüyorum ve yapıyı çevreleyen platforma doğru yürüyorum. Köşeyi döndüğümde, duvarda yanlamasına duran, ulaşılamaz bir ışınlayıcı buluyorum. İlk başta her şeyi batırdığımı düşündüm ama sonra kameramı hatırladım. Işınlayıcıyı bir çırpıda çekmek, onu sağ tarafı yukarı gelecek şekilde önüme koymamı ve seviyeyi bitirmemi sağlıyor. Daha sonraki bir seviyede, bir fotoğrafını çekip baş aşağı çevirerek ve pilin fotoğraftan yere düşmesi için üzerime gökyüzüne yerleştirerek uzun bir kaideden bir pil alıyorum.
Bunun gibi çözümlerin mutlak dehası beni çoktan sattı ve sadece küçük bir yüzde gördüğüm hissine kapılıyorum. Vizörler derinlik. Bir seviyede, izlenimci bir tablodan çocukların kaba ev çizimine kadar tamamen farklı sanat tarzlarındaki fotoğrafları alıp aralarından geçiyorum. Başka bir alanda, Mega Man tarzı bir oyunun ekran görüntüsünü alabilir ve atlama yüksekliğimi artıran, beni uzun bir çitin üzerinden geçirmeye yetecek kadar, bir piksel sanatı gücü almak için oraya girebilirim.
Bana oyunu gösteren demonist, bu güçlendirmenin birden fazla fotoğrafını çekerek ve ardından birden çok kez zıplamayı artırarak, zıplamasını o kadar yükseğe çıkararak, haritadan kalıcı olarak uçarak bu seviyeyi aşmayı başardı. Bunun gibi anlar, tam oyun başladığında ne olacağı konusunda beni hayrete düşürdü ve heyecanlandırdı. Oyuncuların, geliştiricilerin muhtemelen asla amaçlamadığı şekillerde seviyeleri hızla geçmek için akıllı yollarla fotoğraf çekip yerleştirdiği potansiyel bir hızlanma sahnesinin hayalini kurdum.
Burada, o zamandan beri gerçekten görmediğimiz, nesilde bir kez ortaya çıkan, türü tanımlayan bir bulmaca oyunu potansiyeli var. Şahit ya da Portal. Demomdan sonra tek bildiğim, elimden geldiğince daha fazla oynamam gerektiği. Çocukluğumdan beri bir video oyununda hissetmediğim olağanüstü bir merak duygusuyla şimdiden içimi doldurdu.