Son birkaç on yılda, Disney filmlerinin çok sayıda canlı aksiyon yeniden yapımına maruz kaldık. Bu projeler başladığında, o kadar da kötü değildi. Aladdin, Robin Williams önyargınızı kaldırdığınızda sandığınızdan daha iyiydi, Güzel ve Çirkin boktan ama doğruydu ve sonra oradan yokuş aşağı gitti. Film piyasasını vuran daha aşağı ve daha canlı aksiyon yeniden yapımları, performansları o kadar kötü oldu… İyi bir sebeple ve Küçük Deniz Kızı bunu kanıtlıyor.
Beklediğin Bu Değil
Şimdi yorumlar bölümüne atlayıp “Disney uyandı” veya “X kişiye karşı ırkçısın” diye delirmeden önce, bu tür şeylerden bahsetmeyeceğim. Bu iddialarda da bazı gerçekler olduğu için o insanları veya fikirleri de hafife almayacağım. Ama daha önce fark etmemiş olabileceğiniz bir şeye dikkat çekmek istiyorum.
Disney canlı aksiyon remake’leriyle ilgili en büyük sorunum, orijinal versiyonların animasyon olması nedeniyle, gerçekçi canlı aksiyondan daha fazla fantezi boyutundan kurtulabilmenizdir. Animasyonla, konuşan hayvanlar gibi şeyler daha mümkün görünüyor çünkü animasyon, bu fantezinin filmin dünyasına uyuyormuş gibi görünmesini sağlıyor.
Canlı aksiyon ile insanlar, duruma bağlı olarak gerçekçi beklentilerle bir filme girerler. Disney filmlerinin çoğunda bir tür konuşan hayvan bulunur ve modern CGI’nın gelişigüzel doğası göz önüne alındığında, bu yaratıklar tamamen doğal görünmüyor ve ağrılı başparmaklar gibi dışarı çıkıyor.
Evet, Disney canlı aksiyon filmlerinin sürükleyiciliğini bozan konuşan hayvanlardan bahsediyorum.
Küçük Deniz Kızı Bunu Nasıl Kanıtlıyor?
Küçük Deniz Kızı, içinde konuşan hayvanları gösteren ilk film olmasa da, bu tür filmlerin ihtiyaç duyduğu inançsızlık yanılsamasını bu hayvanların ne kadar ortadan kaldırdığı konusunda en bariz olanıdır.
En son Küçük Deniz Kızı fragmanını izlerken, gördüğüm şeylerin çoğuyla aynı fikirdeydim. Halle Bailey, Ariel rolünde iyi bir iş çıkarıyor (saç renginde düz kırmızı yerine biraz daha çamurlu bir kırmızı/kahverengi görünmesine rağmen… Bu dönüşümlerdeki gerçek kurbanlar kızıllardır) şarkı söylerken sesi neredeyse aynı seviyeye geliyor. Ariel’in orijinal seslendirme sanatçısı Jodi Benson ile. Kahretsin, Melissa McCarthy hayranı değilim ama Ursula ile iyi görünüyor ve neredeyse mükemmel bir şekilde gülüyor.
Aklıma Flounder, Scuttle ve Sebastian geldi. Ama beni duyup beni bir topla tuğla duvara fırlatılmış gibi yerimden söken sesleri değildi, görünüşleriydi. Flounder bir balıktı ve onun konuştuğunu görmüyoruz ama duyuyoruz, sanki Disney kötü bir CGI işini saklıyormuş gibi. Scuttle hiç de doğru görünmüyor, gerçekçiliğin ürkütücü tarafına bakarken çok aptalca bir bakış… Sonra Sebastian var… Tanrım… Gerçekçi orantılı bir yengecin konuşması ve şarkı söylemesi kabus gibi.
Beni karavandan çıkaran ve filmi “belki”den “hayır”a çeviren Sebastian’dı. Yengeç vücudunun herhangi bir aksanla görüntüsü, bitmiş filmi gördüklerinde çocukları, yetişkinleri bahsetmiyorum bile, gerçekten korkutmak için yeterli olacak ve bu sizin istediğiniz bir şey değil.
Gerçekçilik ve Fantezi Perdesi
Küçük Deniz Kızı en son örnektir. Ancak Disney’in diğer filmlerinde de aynı sorun var. Orman Kitabı, hikayesini anlatmak için büyük ölçüde konuşan bir Panter, Ayı, Kaplan, Yılan, Orangutang’a güvenir. Bu işe yaramadı çünkü hayvanlar için kullanılan CGI yine olayları gerçekçi tutma sorununa ve hikayenin olduğu halk masalı fantezisi aleminde yardımcı olmadı.
Bunun çoğu, insanların gördükleri şeyleri deneyimleme biçimlerinden gelir. Yine, animasyon insanlara konuşan hayvanların gerçek olmadığını unutturur, çünkü animasyonu kendi başına görmek gerçek değildir. Animasyon izlerken, beyninizi kapatıp “Harika, bu animasyon, gerçek değil” deme eğilimindesiniz.
Ancak bir canlı aksiyon filmi veya başka bir medyayı izlediğinizde, beyniniz, bu gerçek göründüğü için onu çevrenizdeki gerçeklikle karşılaştırmanız gerektiği gerçeğiyle kendini pekiştirecektir. Yani bir çocukla veya bir yetişkinle konuşan konuşan hayvanlar gördüğünüzde, beyniniz “hayır, bu yanlış” der. Bazı insanları Pro Wrestling’i bir spor olarak izlemekten alıkoyan, bunun yerine onu sahnelenmiş bir performans olarak gören aynı mantık. John Wick gibi başlı başına bir fantezi olan ama var olabileceğini düşündüğümüz biraz gerçekçi bir dünyada geçen filmleri de bu yüzden izleyebiliyoruz.
Tek İstisna
Her şeyde olduğu gibi bu sorunun da bir istisnası var. Aslan Kral canlı aksiyon, izleyicilerle son derece iyi sonuç veren anıtsal bir projeydi. Sadece hayvanların var olduğu bir dünyada, gerçekçi bir üslupla bile, etrafta hiçbir insan olmadan hayvanların birbirleriyle konuşmasını görüyorsunuz. Hayvanların dünyasına baktığınızı sanıyorsunuz, bu yüzden bunu farklı görüyorsunuz.
Aslan Kral’a bir insan unsuru ekleseydiniz, diyelim ki filmin anlatı yapısını elinde tutan bir Avcı veya bazı yerel Kabileler, o zaman bunu farklı şekilde görürdünüz ve fantezinin perdesi yerini dünyanın gerçekliğine bırakırdı.
Kahretsin, Aladdin bile benzer bir şey yaptı. Evet, Genie ile fanteziniz var, ama bir şey fark ettiniz mi? Abu konuşmuyor. Elbette, Abu çevresinde olup bitenleri anlıyor ve kendisiyle konuşulduğu zaman anlıyormuş gibi “konuşuyor”, ancak İngilizce ya da başka bir dilde karşılık vermiyor, bu nedenle bir bağlantınız kopmuyor. diğer filmler
Bunun nasıl çalışabileceğine dair üçüncü bir örnek, Chip ve Dale rotasıdır. Disney, Chip ve Dale’i çizgi filmlerin gerçek varlıklar tarafından yapıldığı ve CGI modellerine güncellenebildiği bir dünyada emekli TV şovu oyuncuları olarak ayarlayan Disney+’a özel bir film yayınladı. Film harika olmasa da, her iki dünyayı da uyumlu hale getirerek bu karakterlere gerçekçi bir dünyada sahip olmanın farklı bir yolunu verdi.
Peki Disney Bu Sorunu Nasıl Düzeltebilir?
İşte soru geliyor: “Disney bu kopukluktan nasıl yeniden bağlanabilir?” Pekala, durmaları gerekiyor. “Dur” derken, canlı aksiyon yeniden yapımlarından tamamen vazgeçmeyi kastetmiyorum, ancak bir adım geri atın ve bu ortama hangi özellikleri uyarlamaya karar verdiklerini uzun uzun düşünün.
Bence konuşan CGI gerçekçi hayvanlara güvenmeniz gereken uyarlamalar ne kadar az olursa, filmin yapma şansı o kadar iyi olur. Küçük Deniz Kızı, Flounder ve Sebastian’ı Ariel’e konuşmadan yardım eden “arkadaşlar” olarak daha sessiz rollere taşısaydı, o zaman kopukluk o kadar sarsıcı (veya korkutucu) olmazdı … ve dürüst olmak gerekirse Scuttle filmden hemen fırlayabilir.
Elbette, “Ariel bir deniz kızı, balıklarla Aquaman gibi konuşabilirler” cümlesini yapabiliriz ama balıklar Aquaman’e karşılık verir mi? Hayır, onların kalplerini ve duygularını anlıyor, bu yüzden aynısı burada Küçük Deniz Kızı için de uygulanabilir.
Aklımdaki en önemli şey, konu konuşan hayvanlar olduğunda, Disney’in daha nadir filmlerinden bazılarını canlı aksiyona dönüştürmeyi düşünmesi gerektiğidir. Külkedisi işe yarayabilir çünkü periler onun hayvanlarla konuşmasına izin veren bir büyü yapabilir ve onlar da karşılık verir, basit bir senaryo değişikliği ve işe yarar. Bununla birlikte, her ikisi de çok az insan etkileşimi olan ve bu hayvanların dünyasına gizli bir bakış yanılsamasını sürdüren The Aristocats ve The Great Mouse Detective gibi uyarlamalar yapmak isterim.
Bu canlı aksiyon yeniden yapımlarına yönelik daha düşünülmüş bir yaklaşımın, onları, insanların başka bir Disney canlı aksiyon yeniden yapımı olduğunu duyduklarında inlemeyecekleri bir dünyaya sokmaya yardımcı olabileceğini düşünüyorum. Disney’in bir veya iki dolar kazanmak için tüm ağır vurucuları, kesin gişe rekorları kıranları piyasaya geri koymak istediğini biliyorum, ancak bu filmlerin mirası ve içeriği hakkında düşünmeleri ve gerçeğin bunu başarabileceğini anlamaları gerekiyor. Dünyaya gerçekliği fanteziye dönüştürmek için bir neden vermediğiniz sürece, animasyonlu fanteziye parmak tutmayın.