The Verge’in iş için favori müziği

Bazı insanlar evde en sevdikleri fon müziğini çalan bir hoparlör sistemiyle çalışıyor. Bazıları açık bir ofiste, dikkatle derlenmiş bir çalma listesiyle kulaklıklarından fışkırarak oturuyor. Bazıları da kulaklıklarında titreşen en son pop şarkılarını söylerken tuvaleti fırçalıyor.

Sessizce çalışmayı tercih eden insanlar varken, diğerleri en sevdikleri melodilerin ritmine göre çalışmaktan daha rahat hissediyorlar. personeline sorduk Sınır Çalışırken – varsa – ne tür müzik çalmayı sevdikleri. İşte aldığımız çok çeşitli cevaplardan bir örnek.

Son beş ya da altı yıldır en çok tercih ettiğim müzik, 45. Sıcak Odak Patrick Ewing’in aynı adlı internet radyo programından (RIP) çalma listeleri. İşte iyi bir tane. Teneke ne diyorsa onu yapar. Son zamanlarda Bobby Lyte’ın Spotify programını da dinliyorum. Akış Durumu. Bobby, yaratıcılık, odaklanma, oyun veya akış gibi bir konu hakkında konuşarak birkaç dakika harcıyor, ardından yarım saatlik bir odak müziği çalıyor, ardından beş dakikalık konuşma, ardından 30 dakikalık bir blok daha – temel olarak yerleşik bir Pomodoro zamanlayıcı. Seviyorum çünkü Bobby bir homurdanmak kültür kardeşim, sadece harika bir şey üzerinde iyi işler yapmak ve sonra başka bir şey yapmak isteyen bir adam. Bu iyi.

Diğer zamanlarda beynin bir pay gürültü. adlı bir oynatma listesi buldum. Enstrümantal Saykodelik Stoner Rock bu genellikle yapar. Ya da şöyle bir şeye döneceğim HÜ“Bu death metal değil” gibi bir tweet atarak bulduğum yeterli. Böyle bir şey var mı ama Tuvan gırtlak şarkı falan da var mı?” Ya da sadece bir şarkı koyacağım CHVRCH’LER veya Bıçak tekrarda.

Yani tek başımaysam. Çocuklar etraftaysa, genellikle Graceland. Ya da kaçınılmaz olarak Enkanto film müziği. Bruno hakkında konuşmadığını iddia eden bir aile için, kesinlikle Bruno hakkında konuşuyorlar. — Nathan Edwards, kıdemli incelemeler editörü

Nathan gibi ben de biraz her yerdeyim. Spotify’ı yükleyeceğim, duymak istediğim belirli bir sanatçıyı düşüneceğim ve bir seferde bir albüme, çalma listesine ve hatta tüm diskografilere dalacağım. Klasik ya da çağdaş, hardcore ve punk müzikten oluşan tekerlek evime sık sık bağlı kalabilirim, ancak aynı zamanda bitişik türlere de atlarım. Yaptığım işe uyum sağlamaya çalışıyorum, bir sarsıntıya ihtiyacım olduğunu hissettiğimde yüksek enerjili şeylere dokunuyorum veya bir cebe ve ritme yerleşmek istediğimde daha yavaş şeylere dokunuyorum. Ben de bazen müziğimin temasını oluşturacağım, mesela pek çok şarkı dinlemek gibi. Kahrolmuş Ve Uyumsuzlar Ekim ayında.

Ama bazen karıştırıyorum ve şarkı sözleri küçük bezelye beynimin dikkatini dağıtıyormuş gibi hissettiğimde çok sayıda video oyunu müzikleri veya lofi ritimleri çalıyorum. Bu durumda, döneceğim Lofi Girl’ün hiç bitmeyen soğuk yayınları saatlerce, hatta günlerce YouTube’da. Ama beni sakinleştirmek için o daha yumuşak elektronik vuruşlara mı ihtiyacım var, yoksa gitardan cırtlak seslere mi? Kıyamet (2016) film müziği, sessizliği bastırmak için neredeyse her zaman ofisimde çalan melodilere ihtiyaç duyarım.

Ve bunların hepsi odaklanmama yardımcı olmazsa, bir tür inek radyo programı kafamdaki doğru motive edici akoru çalıyormuş gibi yarı yarıya dinlerken bir Twitch yayınına döneceğim. — Antonio G. Di Benedetto, ticaret yazarı

İş günü boyunca dinlediklerim büyük ölçüde değişebilir. Broadway müzikalleri, 1920’ler caz, Celtic folk, klezmer veya diğer çeşitli türler arasında karar verebilirim. Ama gerçekten bunalmış hissediyorsam ve beni rahatlatacak bir müziğe çok ihtiyacım varsa, gideceğim yer her zaman Gilbert ve Sullivan’dır – özellikle, 1959’un tamamlanmış (diyaloglu) versiyonu. HMS Önlük D’Oyly Carte Opera Company’den. Bu, skorun tamamını bilmeme rağmen Ve libretto ezbere – Bu albümü altı yaşımdan beri dinliyorum ve hala ailemin orijinal (ve kötü bir şekilde çizilmiş) plak seti bodrumumuzda bir yerde duruyor. Belki de bu yüzden onu bu kadar sakinleştirici buluyorum.

Akşamları en az bir saat (veya mümkünse daha fazla) kurgu yazma projelerim üzerinde çalışmaya ayırmaya çalışıyorum. Bunun için akortlu, beni uyanık ve tetikte tutan ama çok da dikkat dağıtmayan fon müziğine ihtiyacım var – yani sözlerle hiçbir şey. Son zamanlarda, çeşitli YouTube kanallarından aldığım gerçekten eski moda klasik müziğe – Vivaldi, Mozart, Bach vb. – geçiş yaptım. Bunların güzel yanı, yeni bir çalma listesi bulmamı talep etmeden birkaç saat devam edebilmeleri, böylece bundan sonra ne dinleyeceğimi düşünmek yerine yazıma konsantre olabiliyorum. — Barbara Krasnoff, değerlendirme editörü

Alternatif ve yasadışı ülke müziğinin büyük bir hayranıyım ve Charley Crockett’e rastladığımdan ve onu canlı gördüğümden beri, başka pek çok şey dinlemekte zorlandım. Şarkıları, blues-y western nostaljisinin mükemmel dengesini yakaladı. onun son Minik Masa konseri NPR ile çalışırken ikinci monitörümde oynamak bir zevk.

Daha da iyisi, ben at üstünde dolaşırken arka planda onun müziğini çalıyor. Kırmızı Ölü Kefaret 2 gerçekten tüm oyunun havasını belirliyor. Ayrıca bir yolculukta “Odessa” veya “Borrowed Time” dinlemenizi de tavsiye ederim. Gerçekten, istediğin zaman Charley Crockett’i dinle. — Kaitlin Hatton, izleyici yöneticisi

Ortam müziğinin arka plan gürültüsü olarak sınıflandırılmasına karşıyım çünkü bu tür yakın ve dikkatli dinlemeyi ödüllendiriyor. Melodi ve tanıdık yapıdan yoksun olan en iyi ambiyans sanatçıları, ton ve doku konturlarından beklenmedik ve yüce bir şey bulurlar. Ve benzeri!

Ama… Dizüstü bilgisayarımda açık olan bir Google Dokümanına odaklanmışken sık kullanmadım desem yalan olur. Geçen yıl, elektronik ve akustik alemler arasındaki garip kıvrımda faaliyet gösteren bir boru orgcusu olan Kali Malone’nin çalışmalarına takıntılıydım. 2022 rekoru Yaşayan Meşale iki hareket üzerinde gergin, etkileyici, uyumlu bir drone. Bu yılın başlarında serbest bıraktı Bahar Sevincini Gizliyor Mu?gitar ve çello eşliğinde benzer şekilde düşünceli ama daha kapsamlı bir çalışma.

Bütün bunlar son derece iddialı şeyler (Malone kendini “post-minimalist” olarak tanımlıyor). Ama bilgisayar ekranınıza durmaksızın bakarken, kendi transınıza girerken, geçmişe bakmak kolaydır. — Kevin Nguyen, özellik editörü

Pek çok meslektaşım gibi ben de içinde sözler olan bir müzik dinlerken yazmakta son derece zorlanıyorum; Beynimin dille ilgilenen kısmını aşırı yükleyebileceğini düşünüyorum. Ancak, bir istisna vardır: Kız Sohbetleri Tüm gün, en akılda kalan kısımlarını bir araya getiren 71 dakikalık uzun boşluksuz bir albüm neredeyse 400 başka şarkıJay-Z’den “Dirt Off Your Shoulder”dan Nirvana’dan “In Bloom”a, MGMT’den “Kids”e ve John Lennon’dan “Imagine”a. Sebep ne olursa olsun, genellikle onu dinlerken hala yazabiliyorum – ve aynı zamanda şimdiye kadar deneyimlediğim en harika sanat eserlerinden biri olabilir.

Onunla çalışamadığım zamanlar için film müziklerine dönüyorum. Ara sıra yenilerini deneyeceğim (Ludwig Göransson’un üzerinde çalışmak İlke son zamanlarda), beni güvenilir bir şekilde harekete geçiren bir albüm çalma listem var. Favorilerim şunları içerir: Ahoy’un film müziği onun için mükemmel belgesel İlk Video OyunuTrent Reznor ve Atticus Ross’un besteleri Sosyal ağVe Jim Guthrie’nin çalışması için Bağımsız Oyun: Film. Ruh halime göre bazı video oyunu müzikleri de çıkarabilirim. Furi, Miami telefon hattıveya Thomas Yalnızdı.

Ayrıca, çok garip egzersiz müziğimden bahsetmeliyim: Neden olduğu hakkında hiçbir fikrim yok, ama The Antlers’ın mükemmel hüzünlü albümünü buldum. darülaceze koşmak için harika olmak. Herkes için çalışmayabileceğini kesinlikle kabul ediyorum – düşük enerjili, melodik ve aynı anda hem koşup hem ağlamak zor – ama nedense, birkaç mil girerken onu döndürmekten gerçekten zevk alıyorum. – Mitchell Clark, haber yazarı

Büyüdükçe, enstrümantal müziğe – özellikle Reykjavík, Mosfellsbær ve İzlanda’nın dört bir yanına dağılmış diğer kasabalardan gelen romantik, geniş kapsamlı aranjmanlara – karşı zaafım olduğunu giderek daha fazla fark ettim. Piyanist Eydís Evensen’in BylurSon birkaç yılın en sevdiğim plaklarından biri olan , tıpkı Ólafur Arnalds’ın 2018 banger’ı gibi, hassas piyano çalışması ve azaltılmış kornaları sayesinde iş rotasyonumun dayanak noktası haline geldi. Unutma, esasen biraz fütüristik gösterişle oda müziği işlevi gören piyano ağırlıklı bir albüm. Sonra, müzik besteleyen parlak bir besteci olan merhum Jóhann Jóhannsson’un çalışmaları var. Her Şeyin Teorisi, Varışve 2018’deki erken ölümünden önce bir dizi ödüllü film.

Açıkçası, tüm bu kayıtlarda benim ifade edebileceğimden daha fazla nüans ve tanım var (benden post-minimalizm, post-klasik veya post-herhangi bir şeyin ne olduğunu açıklamamı istemeyin). Bununla birlikte, tüm bu çalışmaların ana hatları, melodiye, tekrara ve yalnızca İzlanda’nın vahşi havasının ve kusursuz manzaralarının çağrıştırabileceğini düşündüğüm zengin, melankolik dokulara dayanan bir sakinlik duygusu sağlamalarıdır. Lav akıntıları olmalı. — Brandon Widder, kıdemli ticaret editörü

İş günü boyunca Spotify dinlememin büyük çoğunluğu belirli bir türe giriyor: epik film müzikleri. Kanınızı pompalayan, bir duvardan geçebileceğinizi veya insanlığı kurtarabileceğinizi veya en azından Vin Diesel’e karşı bir drag yarışını kazanabileceğinizi hissettiren film müziklerinden bahsediyorum. Yükselen teller, tıngırdayan bas, hiç bitmeyen kreşendolar – en sıradan e-postayı bile yazmak için biraz daha muhteşem hissettiriyor.

Neyse ki, bu zengin bir tür. Klaus Badelt’in şarkılarını dinledim. Karayip Korsanları yüzlerce iş günü boyunca yaklaşık 700.000 kez, tekrar tekrar film müziği. Bu eskidiğinde hoş geldin, geçiş yapacağım Kara şövalye ve birkaç saatliğine Hans Zimmer ve James Newton Howard ile müzik yapın. Belki biraz Başlangıç Güne devam etmek için BRAAAGHS. Ve şüpheye düştüğünde devam eder Sosyal ağ. (Trent Reznor ve Atticus Ross’un yazdığı her şey büyük ihtimalle kazanır.) Bourne Kimliği olduğu gibi harika bir puanı var Marslı. Sürmek‘S Skor, filmin kendisi kadar karamsar ve tuhaf.

TV tarafında, yanlış gidemezsiniz Knick veya milyarlarca veya Dur ve Ateş Al. (HACF muhtemelen en çok çaldığım ikinci film müziğimdir, ardından Korsanlar.) Spotify’ın bile bir Nihai Epik Film Müzikleri çalma listesi, başlamak için oldukça iyi bir yerdir – ancak oynatma listesini baştan sona oynatmak yerine, onu, sevdiğiniz bireysel notaları bulmak için daha çok bir atlama noktası olarak ele alırdım.

Ve sonra, başka hiçbir şey işe yaramayınca, Badelt’e geri dönün ve “O bir Korsan”ı başlatın. Asla başarısız olmaz. — David Pierce, genel yayın yönetmeni