Miles Morales İncelemesi (PC) – Evin İçin Savaş

Hiç şüphesiz Miles Morales, yüzyılın başından bu yana en önemli çizgi roman karakterlerinden biridir. Marvel Ultimate serisinde o zamanlar ölmüş olan Peter Parker’ı değiştirdiği için insanlar ilk başta ondan emin olmayabilirken, kısa süre sonra en sevilen Marvel Comics karakterlerinden biri ve tüm medyalarında bir odak noktası haline geldi. Animasyon dizisi Into The Spider-Verse filmi ve şimdi Insomniac’ın video oyunları arasında, bir şekilde Miles’a maruz kaldınız. PC için bu Marvel’s Spider-Man: Miles Morales İncelemesinin size göstereceği gibi, PS5 çıkış oyununun bağlantı noktası iyi durumda ve Miles ve müttefiklerini iyi bir ışık altında gösteriyor… bazı küçük kusurlar onu selefinden geri tutuyor .

İlk oyundaki olaylardan sonra Peter Parker, Daily Bugle için bir hikayeye yardım etmek üzere Mary Jane’i denizaşırı ülkelerde takip eder. Bu, Miles’ı tek Örümcek Adam ve koruyucusu olarak New York’a göz kulak olmaya bırakıyor. Miles ve annesi Rio kısa süre önce Harlem’e taşındı, bu yüzden artık orada kök saldı ve oyundaki olayların çoğu bu mahallede geçiyor. Bu, başlık için iyi çalışıyor ve Netflix’teki Luke Cage dizisini hatırlarsanız, yalnızca mahallenin görsellerini değil, insanları ve hatta ilçenin “film müziğini” gösterme konusunda pek çok aynı şekilde akıyor. Harika ve çeşitli ve bir kez daha “New York’un Örümcek Adamı” olmaya kıyasla buna odaklanmak eğlenceliydi. Örümcek Adamlar arasındaki farkları göstermek önemliydi ve bunu da yaptılar.

İlk başta takdir ettiğim bir şey, Miles’ın hâlâ her şeye alışmaya çalışıyor olmasıydı. Yetkileri, sorumlulukları ve Peter’la ya da tek başına durumlarla nasıl başa çıkacağı. Bu, plakaya adım atan bir dahi değil. Bu, hâlâ ne yapabileceğini bilmeyen ve güçlerine en çok ihtiyaç duyduğu anda sahip olan bir çocuk. Biraz Deus Ex Machina, ama çoğu kez işe yarıyor. Bazen Peter’dan ne kadar farklı olduğunu göstermekten korkmuyor. JJJ’nin podcast’ini dinlemeyi reddetmesi (endişelenmeyin, yine de dinleyebilirsiniz) ve bunun yerine Danikacast aracılığıyla gerçekten aklı başında ve insanlarla ilgilenen birini dinlemesi gibi. Danika, dinleyicilerini önemseyen ve sadece algılananlar yerine GERÇEK gerçeklere inanan komik ama düşünceli bir insan olduğu için, eklemesini kişisel olarak sevdim.

Diğer bir fark ise Miles’ın müttefikleridir. Yeni Örümcek Adamımızın Genke’de oyun boyunca Miles için harika bir engel olan en iyi arkadaşı ve birçok yönden Miles’ın rock’ı ve ilham kaynağı olan annesi Rio vardı. Ama merak etmeyin, May Teyze gibi pek oynamıyor, yine de bu ikisinin oğullarına duydukları sevgi yadsınamaz. Ayrıca Miles’ın “Dostça Mahalle” uygulaması aracılığıyla mahalleyle yavaş yavaş kurduğu bağlantıları da takdir ettim. Miles’ı dışarı çıkarmanın akıllıca bir yoluydu ve tek şikayetim, keşke onunla daha fazlasını yapsalardı.

“Hataları giderdikten” sonra Miles, kendisini Roxxon (Marvel Comics hayranlarının çok iyi bilmesi gereken bir şirket) olarak bilinen şirket ile şirketi devirmeye kararlı The Underground adlı gizemli bir teknoloji grubu arasındaki bir savaşın içinde bulur. . Onların başında, gizli kimliğini çok çabuk anlayacağınız Tinkerer var.

Miles’ın olup bitenleri çözmeye çalışırken verdiği mücadele yeterince zorlayıcı ve yol boyunca bazı eğlenceli kıvrımlar ve dönüşler var. Örneğin, The Prowler olarak da bilinen Aaron Amca’nın gelişi, oyunda Miles ile ilişkisine nasıl başladığı ve nerede sona erdiği göz önüne alındığında, her şeyde eğlenceli bir değişiklik. Merak ediyorsanız, Into The Spider-Verse’deki gibi gitmiyor. Ve bundan memnunum!

Ses oyunculuğunun kalitesinden de memnunum. Bu, ilk başlığın kalitesinin çok önemli bir parçasıydı ve burada da devam ediyor. Miles, Rio, Phin, Aaron, kahretsin, Simon Kreiger bile iyi şekillerde teslim oluyor. Kişisel bir not olarak, oyunda Hailey aracılığıyla sağır bir karakter görmekten çok memnun oldum. ASL’de biraz akıcıydım ve sadece onun sağır olduğunu değil, Miles’ın ASL’yi (Amerikan İşaret Dili) bilmesinin de çok kapsayıcı olduğunu görüyordum ve umarım bunu ileride daha fazla oyuncuda görürüz.

Oynanış açısından, Marvel’s Spider-Man Remastered’ı bu yılın başlarında çıktığında PC’de oynadıysanız, neyle karşı karşıya olduğunuzun farkında olacaksınız. Miles kampanya görevlerine, yan görevlere, kale indirmelere, devam eden suçları durdurmaya çalışma vb. işlemlere erişebilecek.

Dövüş de birkaç yakalama ile çoğunlukla aynı şekilde oynuyor. Bildiğiniz gibi, daha derine indiğinizde Miles ve Peter’ın farklı güçleri var. Miles’ın “Venom” gücü burada tam olarak sergileniyor ve hikayede önemli bir rol oynuyor. Ayrıca kamuflajı da var, yani yetenek ağacı Peter’ınkinden farklı. Ayrıca, ağları dışında kullandığı daha az aygıt vardır ve kullandıkları araçlar bazen Peter’ınkinden farklıdır. Her şeyi taze tutmak ve daha önce tekrarlanmış gibi hissetmemek için burada kesinlikle yeterince çeşitlilik var.

Ancak, bu Marvel’s Spider-Man: Miles Morales İncelemesinin önceki Spider-Man deneyimimden farklı olacağı nokta, oyunun sahip olduğu kusurlardır. Muhtemelen farkında olduğunuz ilk şey uzunluktur. Hatırlarsanız, orijinal oyunu PC’de oynadığımda, ana kampanyayı bitirene kadar oyuna 23+ saat ayırdım. Yan görevleri bitirmek için biraz daha uzun zaman harcadım, ardından üç parçalı DLC’ye yaklaşık 7-8 saat daha koydum. Sonunda işim bittiğini anlayana kadar 31,5 saatin üzerindeydim. Aksine, Miles Morales ile yaklaşık 9 saatte işim bitti ve bu oyunda DLC yok.

Bazılarınızın uzunluk konusunda sorun yaşamayacağını kabul ediyorum, ancak ilk oyunda yaşadığımız deneyimin derinliği göz önüne alındığında bazılarınız olabilir. Orijinal oyunun ne zaman çıktığını hatırlıyorum ve birçok inceleme oyunun ne kadar kısa olduğundan bahsediyordu ve adil olup olmadıklarını merak ettim… ama adildiler. İsterseniz oyunu bir günde patlatabilirsiniz. Bu oldukça kısa. Artı, orijinalin aksine, çeşitli aktiviteleri yapmaya o kadar da mecbur hissetmedim. Yan görevleri yaptım çünkü bunların zorlayıcı olacağını hissettim ve öyleydi. Ancak diğerleri, son oyundan biraz kopyalanıp yapıştırıldığını hissetti. Artı, uygulamanın dışında, Miles ile zaman zaman yaptığı şey arasında bir bağlantı eksikliği vardı. Prowler görevleri bir istisnaydı, ancak bunlar bazen sıkıcı oluyordu.

Bunun nedeni, Miles’ın kariyerinin başında olması ve Pete’in kariyerinin başında olması olabilir, ancak bu görevlerden bazılarında daha derine inebileceklerini hissettim.

Görsel olarak oyun, önceki PC bağlantı noktasına çok benzeyen büyüleyici. Ancak, bulduğum epeyce hata ve aksaklık vardı. Bazı yürüme animasyonları önemli bir ara sahnede kapalıydı, belirli bölgelerdeki kar kamera açınıza bağlı olarak rastgele durup başlıyordu ve daha fazlası. Kötü Pokemon Scarlet ve Violet seviyeleri değil, ama yine de fark edilir.

Başka bir sorun da, bir kez daha, PC’nizdeki klavyeyi kullanırsanız, kontrol açısından bazı hayal kırıklıklarınız olacak. Bir şeyler ters gittiği için kendimi defalarca savaşta başım belada buldum ve bir keresinde bir kavgayı kaybettim çünkü bir şeyi yakalamak için “Q”ya basmak yerine yanlışlıkla bir menü açan “Tab”a bastım. Dışarı çıktığımda vuruldum ve öldüm. Hiç hoş değil. Son patron dövüşü de beni hayal kırıklığına uğrattı çünkü bana sürekli bir şeyler yapmamı söylüyordu ve ben onları yaptım ve hiçbir şey olmamış gibi görünüyordu, bu yüzden ölmeye devam ettim. Sonra bir keresinde, farklı bir şey yapmama rağmen patron aşağı indi ve ben de “Ne oldu?”

En büyük şikayetim, daha kısa kampanyanın olayların nefes almasına izin vermemesi. The Tinkerer rolünde Phin ve Roxxon’un başının kötü adamlar olması, geçmiş incelemeleri okuyarak duyduğum spoilerlar olmasa bile hiç de şaşırtıcı değildi. Ancak orijinal oyunun Martin Li veya Dr. Octavius ​​gibi karakterlerinden farklı olarak oyun, karakterlerin onları önemsememizi veya umursamamamızı sağlayacak kadar büyümesine izin vermedi, böylece olanlar bizi etkileyecekti. Octavius ​​döndükten sonra Pete’in kalp kırıklığını hissedebiliyordunuz çünkü onun rüyasını gerçekleştirmek için çok uzun zaman harcadık ve her şey ters gitti.

Phin ile ilk oyunda ondan bahsedilmedi bile ve sonra ortaya çıkıp bazı şeyler hakkında beceriksizce davranıyor ve siz de “Evet, o kötü adam” diyorsunuz. Ve Krieger için, konuştuğu şeyler hakkında ne kadar “sakin” ve “PR” olduğu için onun bir canavar olduğunu biliyordunuz. Bu yüzden onun bir pislik olduğunu açıklaması pek de şok edici değildi.

Phin’e geri dönersek, o da ilk oyuna çok benzer bir vuruş olan intikam oyunu açısından bir zeminde geri adım atıyor. Bir şirket başkanı yüzünden ailesini kaybetti ve ne pahasına olursa olsun o şirketi ve liderini alaşağı etmek istedi. Bu, Bay Negatif’ten T’ye, sadece çok küçük farklarla. Miles ve Phin’in en iyi arkadaşlar olduğu gösterilmiş olsa da, keşke onlarla birlikte daha fazla geri dönüş veya görev yapsaydık, böylece sadece Miles’a değil, aynı zamanda klasik “kefaret” e kadar biraz inatla bağlı kaldığı ihanette biraz daha derinlik vardı. oyun” sonunda geldi.

Sonunda, oyuna yönelik bu eleştirilerin onu harika bir başlık olmaktan alıkoyduğunu düşünmeyin. Eğlenceliydi ve ilk deneyimimden bu kadar kısa bir süre sonra bu evrene geri döndüğüm için mutluydum. Her şey Peter Parker’ın macerası kadar muhteşem olmasa da, Miles Morales harika bir gösteri sergiledi ve serideki üçüncü şampiyonluk çok yakında gelemez.

İlgili Mesajlar: