Bu, zamanın unutulmuş mezarlarının eterik bir manzarası değil. Bu isli parmaklar da uzanmıyor. Gaz ve tozla dolu bu sütunlar, binlerce yıldır yavaş yavaş oluşan yıldızları “örtüyor”. NASA/ESA/CSA James Webb Uzay Teleskobu, Yaratılış Sütunlarının bu ürkütücü, aşırı tozlu görüntüsünü orta kızıl ötesi ışıkta yakaladı ve bize tanıdık bir manzaranın yeni bir görüntüsünü gösterdi. Kredi bilgileri: NASA
Orta kızılötesi ışık, Webb’in Orta Kızılötesi Enstrüman (MIRI) görüntüsünde neden bu kadar kasvetli, ürpertici bir ruh hali uyandırıyor? Yıldızlararası toz sahneyi perdeliyor. Ve orta kızılötesi ışık, tozun nerede olduğunu detaylandırmada uzmanlaşmış olsa da, yıldızlar bu dalga boylarında görünecek kadar parlak değildir. Bunun yerine, bu belirgin, kurşun renkli gaz ve toz sütunları kenarlarında parıldayarak içerideki aktiviteyi ima ediyor.
Bu bölgede binlerce ve binlerce yıldız oluştu. Bu, Webb’in bu nesnenin en son Yakın Kızılötesi Kamera (NIRCam) görüntüsünü incelerken açıkça ortaya çıkıyor. MIRI’nin görüşüne göre, yıldızların çoğu kayıp. Neden? Niye? Yeni oluşan birçok yıldız artık orta kızıl ötesi ışıkta algılanacak kadar tozla çevrili değil.
Bu yüzden MIRI, yalnızca tozlu ‘pelerinlerini’ henüz çıkarmamış olan genç yıldızları görebilir. Bunlar, sütunların kenarlarına doğru olan kızıl kürelerdir. Buna karşılık, sahneyi noktalayan mavi yıldızlar yaşlanıyor, bu da gaz ve toz katmanlarının çoğunu döktükleri anlamına geliyor.
Orta-kızılötesi ışık, gaz ve tozu son derece ayrıntılı bir şekilde ortaya çıkarmada mükemmeldir. Bu aynı zamanda arka plan boyunca da açıktır. En yoğun toz alanları, grinin en koyu tonlarıdır. Yukarıya doğru uzanan ve kanatlarını açmış bir baykuş gibi esrarengiz bir V oluşturan kırmızı bölge, tozun dağıldığı ve daha soğuk olduğu yerdir. Arka planda hiçbir gökadanın görünmediğine dikkat edin – Samanyolu’nun diskinin en yoğun kısmındaki yıldızlararası ortam, uzak ışıklarının nüfuz etmesine izin vermeyecek kadar gaz ve tozla şişmiştir.
Bu manzara ne kadar geniş? En üstteki sütunu takip edin, alt kenarından bir süpürge gibi çıkan parlak kırmızı yıldızın üzerine inin. Bu yıldız ve tozlu örtüsü, tüm Güneş Sistemimizin boyutundan daha büyüktür.
Bu sahne ilk olarak 1995’te NASA/ESA Hubble Uzay Teleskobu tarafından ve yine 2014’te görüntülendi, ancak ESA’nın Herschel Teleskobu gibi dünya çapındaki diğer birçok gözlemevi de bu bölgeye derinlemesine baktı. Her gelişmiş enstrüman, araştırmacılara, neredeyse yıldızlarla dolup taşan bu bölge hakkında yeni ayrıntılar sunuyor.
Gökbilimciler her gözlemde yeni bilgiler elde eder ve devam eden araştırmaları sayesinde bu yıldız oluşum bölgesi hakkında daha derin bir anlayış geliştirirler. Her yeni görüntülenen ışık dalga boyu ve her yeni alet, gaz, toz ve yıldızlar hakkında her zamankinden daha kesin bilgiler sunar ve bu da araştırmacıların yıldızların nasıl oluştuğuna dair modellerini bilgilendirir.
Yeni MIRI görüntüsünün bir sonucu olarak, gökbilimciler artık orta kızılötesi ışıkta her zamankinden daha yüksek çözünürlükte verilere sahipler ve bu uzak bölgenin daha eksiksiz bir üç boyutlu manzarasını oluşturmak için çok daha hassas toz ölçümlerini analiz edecekler.
Yaratılışın sütunları, 6500 ışıkyılı uzaklıkta bulunan uçsuz bucaksız Kartal Bulutsusu’nun içinde yer alır.
NASA’nın Webb’i, yaratılışın sütunlarının yıldızlarla dolu portresini çekiyor
Alıntı: Perili portre: Webb, yaratılışın sütunlarında tozu ve yapıyı ortaya koyuyor (2022, 28 Ekim) 29 Ekim 2022’de https://phys.org/news/2022-10-portrait-webb-reveals-pillars-creation.html adresinden alındı.
Bu belge telif haklarına tabidir. Özel çalışma veya araştırma amaçlı herhangi bir adil işlem dışında, yazılı izin alınmadan hiçbir bölüm çoğaltılamaz. İçerik yalnızca bilgi amaçlı sağlanmıştır.