Toronto limanının hemen dışındaki Ontario Gölü’nün bulanık sularında, suda yüzen yuvarlak, boru şeklindeki bir cihaza doğru bir çöp akışı. Bir parça beyaz strafor cihazın dudağına çarpıyor. Ardından, tek bir akıcı hareketle kenardan aşağı yuvarlanır. Atıkları çevreleyen deniz bitkilerinin dalları ile, strafor bir denizaltı dünyasına açılan bir portala girmiş gibi görünüyor. Bunun yerine, cihaz daha az mistik – ancak hayati – bir hedefe açılan bir kapıdır: çöplük.
2019’dan beri Ontario Gölü’ndeki çöpleri toplamak için üniversitede bir ekiple birlikte çalışan Toronto Üniversitesi’nde ekoloji ve evrimsel biyoloji profesörü Chelsea Rochman, “Temelde yüzen bir çöp kutusu gibi” diyor. Shore’da Seabin adı verilen cihaz, 160 fitlik bir yarıçaptan yüzen atıkları nazikçe çeken ve ardından çöpü bağlı bir sepette saklayan bir girdap oluşturmak için bir motor kullanıyor.
Duluth, Minnesota’dan kuzey New York’ta Amerika Birleşik Devletleri ve Kanada arasındaki sınıra kadar uzanan Büyük Göller boyunca, düzinelerce Seabin, Great Lakes Plastic Cleanup adlı sınır ötesi bir projede yağmur suyu filtrelerinin yanında çalışıyor. Eylül ayının ortalarında, sudaki atık toplama insansız hava araçları ve plaj temizleme fitil robotları da onlara katıldı – hepsi de bazılarını çıkarmak için. 22 milyon pound plastik her yıl göllere giren ve Rochman gibi araştırmacıların göllerin atık sorununu anlamasına yardımcı olan.
İnsanlar, cihazlar gibi günde 24 saat atıkları kaldıramazlar.
Rochman, “Orada bulunan çöp miktarının, sahip olduğumuz insan gücünden daha fazla güce ihtiyacı olduğunu biliyoruz” diye açıklıyor. Yerel gruplar onlarca yıldır plaj temizliği organize etseler de, insanlar cihazların yapabildiği gibi günde 24 saat atıkları kaldıramazlar ve makinelerin yakalayabileceği küçük parçaları da alamazlar.
Toronto’nun tramvaylarının takırtısıyla Ontario Gölü kıyısında duran Rochman, gölün çöplerinin çeşitli kaynaklarından biri olan kaldırım boyunca taşan belediye çöp kutusuna dikkat çekiyor. Belediye kanalizasyon sistemleri, endüstriyel sızıntılar, yağmur suyu akışı, eğlence amaçlı tekne gezintisi ve plaj atıkları ve tarımsal döküntülerin tümü de göllerde dolaşıyor. Bir kutuda diş fırçaları, tampon aplikatörleri, diş ipleri, ayakkabı ipleri, gözlükler, yiyecek artıkları ve şırıngalar deniz bitkilerinin dallarına dolanmıştır. Yaprakların arasından küçük plastik benekler çıkıyor.
40 milyon insanın birincil içme suyu kaynağı olarak güvendiği göllerde, bu atıklar parçalanarak mikroskobik plastik ve enkaz parçalarına dönüşerek balıklar tarafından yenir, çevredeki su arıtma tesislerine emilir veya kıyıya ya da kıyıya çekilir. okyanusa dışarı. Plastik balıklar tarafından tüketildiğinde, boyalar ve alev geciktiriciler gibi kimyasallar salgılayarak sindirim sistemlerini tahriş edebilir ve potansiyel olarak zarar verebilir. Rochman, göl alabalığı veya somon gibi büyük spor balıklarında yüzlerce plastik parçası bulmayı umuyor. Mikroplastikler aynı zamanda Bölgede içme suyunda bulunan, birçok su arıtma tesisinin küçük parçaları filtrelemek için yetersiz donanıma sahip olduğu yerler. (İnsanlar için mikroplastik tüketme riski belirsizliğini koruyoraraştırmacılar potansiyel sorunu araştırmaya devam etse de.)
Rochman gibi araştırmacılar tarafından ele geçirildiğinde, her bir çöp parçası başka bir veri noktası haline geliyor. Yaz boyunca her gün öğrenciler, içeriklerini saymak, sınıflandırmak ve atmak için kutuları dışarı çıkarırlar. Rochman, “Kaç izmarit topladığımızı, kaç pipet topladığımızı, kaç tane köpük kabı topladığımızı biliyorlar” diyor. Bazı günlerde, yakalama daha şaşırtıcıdır – öğrenciler bu yaz Seabins’de şarküteri eti, eski ayakkabı ve bir kez hindistancevizi dilimlerini saydı.
Seabins, her gün ortalama 28 gram atık yakalar. Rochman, “Plastik hafif olduğu için kulağa küçük bir sayı gibi gelecek” diyor. Bu ağırlık, çok sayıda daha büyük atıkla birlikte birkaç yüz ila 2.000 parça mikroplastik anlamına gelir. Bu yaz, Rochman ekibinden 7.000 plastik su şişesine eşdeğer plastik miktarını kaldırmasını bekliyor – ve bu yalnızca üniversitenin denetlediği 12 kutuda ve Büyük Göller bölgesindeki 45 marinada kullanılan cihazların yalnızca bir kısmını oluşturuyor.
Ontario, Thunder Bay’deki Superior Gölü’nün kuzey kıyılarından, Niagara Şelaleleri’ne sadece kısa bir sürüş mesafesindeki Buffalo, New York limanına kadar, Toronto limanındakiler gibi Seabin’ler, tipik olarak Mayıs ayından itibaren faaliyette olan 44 başka yerde konuşlandırılmıştır. Kasım’a kadar. Bu çöp kutuları araştırmacılar tarafından değil, marina sahipleri veya yerel kuruluşlar tarafından izlenmektedir. Katılımcı tesislerdeki ortaklar, her yıl beş ila 10 kez tam atık karakterize etme denetimleri gerçekleştirirken kutuların içeriğini tartar ve imha eder. Birçok marinada ayrıca, atıkları göl sistemine girmeden önce yakalamak için yağmur suyu drenajlarının içine oturan, LittaTraps adı verilen toplama havzası sepetleri vardır. 2020 ve 2021 yılları arasında, projenin teknolojisi 74.000’den fazla çöpü ele geçirdi ve ekibin bölgedeki marinalara ve belediyelere ulaşmaya devam ettikçe bu sayının artmasını beklediği görülüyor.
Eylül ayında, bir atık toplama drone ve plaj temizleme robotu da projenin çöp toplama teknolojisi filosuna katıldı. Fransız atık yakalama teknolojisi şirketi The Searial Cleaners tarafından üretilen cihazlar, hem uzaktan kumandayla hem de otonom olarak çalışarak göllerden ve plajlardan atıkları topluyor. Şirketin CEO’su Claire Touvier, gezici robotların aynı zamanda önemli halk katılımı araçları olduğunu söylüyor. “İşte bu yüzden bu robotun seksi, havalı ve eğlenceli olması ve aynı zamanda havalı bir isme sahip olması gerekiyordu – bunlar farkındalık yaratma konusunda son derece verimli araçlar” diyor.
Yine de, teknoloji reaktif bir yaklaşım olmaya devam ediyor. Robotlar gölleri temizlemeye yardımcı olabilir, ancak ne kadar plastik üretileceği, tüketileceği ve atılacağı konusundaki insan seçimleri, Great Lakes’in çöp sorununun merkezinde yer alıyor. Projenin ana fon sağlayıcılarından biri olan Kanadalı kâr amacı gütmeyen Pollution Probe’un politika ve program direktörü Melissa De Young, bunları değiştirmenin herhangi bir uzun vadeli çözümün anahtarı olacağını söylüyor. “Sudan plastiği çıkarmak için elimizden geleni yapıyoruz, ancak teknolojilerin tek başına sorunu çözmeyeceğini biliyoruz” diye açıklıyor. “Topladığımız veriler gerçekten kritik çünkü ilk önce sorunun kapsamının anlaşılmasını sağlıyor.”
Örneğin, büyük makroplastikler belirli bir alandaki yakalama cihazlarında toplanırsa, bu yakındaki toplulukların bertaraf tesislerine kolay erişiminin olmadığını veya uygun atık bertarafının neden önemli olduğu konusunda bilgisiz olabileceğini gösterebilir. Alternatif olarak, üretim öncesi peletler veya tohumlar olarak adlandırılan diğer ürünleri oluşturmak için kullanılan küçük plastik parçalar daha yaygınsa, bu durum yukarı yönde bir yerde bir üreticinin çöpünü uygunsuz şekilde bertaraf ettiğini gösterebilir.
Yakalanan atık daha sonra grubun yerel çözümlere yaklaşımını, bunun yeni bir eğitim kampanyası başlatmak, politika yapıcılarla buluşmak veya yeni endüstri emirlerini savunmak anlamına gelip gelmediğini bildirir. Geçen yıl ekip, kulübeler ve marinalar için yüzer rıhtımlar inşa etmek için kullanılan köpüğün suya ayrılmaması için tamamen kapatılmasını gerektiren yeni bir Ontario yasasına danıştı. Grup ayrıca, Ontario’da mikrofiberlerin kanalizasyon sistemine girmesini önlemek için çamaşır makinelerinde filtreler için yönergeleri ve Illinois’de üretim öncesi plastik bertarafı ile ilgili daha güçlü yasaları dahil etmek için önerilen mevzuata katkıda bulunmuştur.
“Hükümet politika yapıcılarına gittiğimizde, bölgedeki sanayiye gittiğimizde, başkalarına ‘Dinleyin, burada bir sorunumuz var ve bunu düzeltmemiz gerekiyor’ dediğimiz zaman, o yerel verilere sahip olmak, buna sahip olmak. bölgesel veriler, insanların dikkatini çekmek ve onları bir şeyler yapmaya gerçekten motive etmek açısından bu konuşmalarda bize gerçekten yardımcı oluyor” diyor, projeyi finanse eden iki uluslu bir kuruluş olan Great Lakes Konseyi’nin başkanı Mark Fisher.
“Sonsuza kadar suda çöp tuzakları bulundurmak istemiyoruz.”
Bölgedeki diğer araştırmacılar da göllerdeki yeni teknolojiden umutlu. Loyola Üniversitesi’nde biyoloji profesörü olan Timothy Hoellein, Büyük Göller’den her yıl 22 milyon libre plastiği kaldırabilecek hiçbir girişim olmayacağını, ancak kamuoyunu ve siyasi eylemi motive edebilecek bir projenin büyütülecek sonuçları olabileceğini açıklıyor. ayrı göl temizleme projelerinde çalıştı ancak buna dahil değil. Hoellein, Seabin’lere gelince, “Onların bireysel ayak izleri oldukça küçük” diyor. “Ama toplu olarak, gerçekten bir fark yaratabilir.”
Strateji bölgede başarı kazandıkça, dersleri Büyük Göller kıyılarının çok ötesine ulaşmaya başladı. Rochman ve Toronto Üniversitesi’ndeki ekip, daha fazla çöp yakalama stratejisi oluşturmaya yardımcı olmak için Fiji’den Florida’ya kadar gruplarla birlikte çalışan Uluslararası Çöp Tuzağı Ağı’nı kurmak için kar amacı gütmeyen çevre grubu Ocean Conservancy ile ortaklık kurdu. Çöp tuzaklarının atıkları yakaladığı her yerde, veri toplama gelir.
Rochman, tüm bunların Büyük Göller gibi tatlı su kaynaklarının artık atık bölgeleri olmadığı bir geleceğe ulaşma hedefinin bir parçası olduğunu söylüyor. “Suda sonsuza kadar çöp tuzakları bulundurmak istemiyoruz” diye ekliyor.
Ancak şimdilik ve öngörülebilir gelecekte, göllerin atık sorunu devam ediyor ve bu nedenle yüzen çöp kutuları atık toplama girdaplarını döndürmeye devam ediyor. Ontario Gölü’ne dönersek, küçük bir mor plastik parçası – belki eski bir cerrahi eldiven ya da bir gıda ambalajının parçası – Seabin’e doğru uçar ve içine düşer. Bu, göllerden yakalanmış başka bir plastik parçası ve milyonlarcası daha var.