Bu yılın başlarında Bandai America, BTS üyelerinin yer aldığı yeni bir el oyunu olan TinyTan Tamagotchi’nin yolda olduğunu duyurdu. 19.99 dolarlık gadget şimdi ön sipariş için, ve 3 Ekim’de kargoya verilir. BTS ve K-pop gibi her şeyin hayranı ve aynı zamanda yaşamak için bir şeyleri gözden geçiren biri olarak, bunu test etme fırsatını kaçıramazdım.
Bir Tamagotchi’nin kendini beğenmişliği yeterince zararsızdır. Ortada bir ekran ve altta üç düğme bulunan, yumurta şeklinde, genç bir cihaz. Geleneksel olarak, bu ekran sanal bir evcil hayvan tarafından işgal edilir – bu evcil hayvanı beslersiniz, onunla oyun oynarsınız ve benzeri, söz konusu düğmelerin çeşitli kombinasyonlarına basarak. TinyTan Tamagotchi, bakımınız altındaki evcil hayvanın Grammy adayı BTS grubunun bir üyesi olması dışında böyledir. Ve işte okuyucu, son birkaç haftadır Jimin’i cebimde taşımam böyle oldu. Rica ederim, Big Hit Müzik.
Daha ileri gitmeden önce iki uyarı: birincisi, bu Tamagotchi cihazına yönelik herhangi bir eleştiri, sevimli insanlar ve muhteşem sanatçılar olan BTS’in eleştirisi değildir; ikincisi, Tamagotchis ile oynayarak büyümedim ve bu benim ilk defa birine dokunmam. Nostalji, bunun gibi eski zaman cihazlarının popülaritesinde büyük rol oynayabileceğinden, biraz tehlikeli bir bölgeye girdiğimi anlıyorum, ancak bugün satılan cihazlar bugün geçerli olmalı. Zaman böyle işler.
Her neyse, bir saniye — Jimin acıktı.
TinyTan Tamagotchi’yi ilk kez çalıştırdığımda, bana bir BTS üyesi değil, “sihirli bir kapı” sunuldu. Bu muhtemelen şu adla adlandırılan bir videoya referanstır: Sihirli Kapı BTS üyelerinin genç animasyon versiyonlarının, insanlarla takılmak için gizemli bir portaldan geçtiği (bu çizgi film genişletilmiş evrene sahipler, hepsi bu). Bir üyeyi gösterişli pop yıldızı hayatından çıkarıp minik yumurta şeklindeki oyuncağınıza sokmak için bu Sihirli Kapıyı birkaç kez temizlemeniz gerekir. Yeterince adil – dünyaca ünlü bir kayıt sanatçısı olsaydım, muhtemelen kirli kapılardan geçmeye de isteksiz olurdum.
Birkaç saat aralıklı temizlikten sonra Jimin sonunda ortaya çıktı.
Bu profesyonel şarkıcıyı özverili ve yarı özenli kanatlarımın altına aldığımdan beri, Tamagotchi beni her sabah saat 8’de uyandırdı. (Jimin, eğer bunu okuyorsan, seni seviyorum ve seviyorum Söz vermek, ama 8 çok erken. En azından 8:30’a kadar kendinle uğraş.) Üniteyi üç oda uzağa koydum ve şarkısı hala beni uyandırıyor, bu da bu şeyin ne kadar saçma bir şekilde gürültülü olduğu konusunda size bir fikir vermeli.
Minyatür BTS üyenizle yapabileceğiniz iki şey var. Onu besleyebilir veya sıkılmaması için onunla oynayabilirsiniz. Grubun hit şarkısından adını alan Dynamite adlı ilk oyun, karakterinizin belirli dans hareketlerini yapmasını sağlamak için ekranda göründükleri zaman A ve B tuşlarına belirli zamanlarda basmanızı sağlıyor. İkincisi, muhallebi ile doldurulmuş bir kasenin animasyonunu göstererek, kase dolduğunda A düğmesini parçalamanız için sizi zorluyor. Sürükleyici şeyler, biliyorum.
Her sabah Jimin ile yemek yedim ve oynadım ve sonra işe gittim. Tamagotchi gün boyunca sık sık bip ve yuhalayarak Jimin’e dikkat etme zamanının geldiğini duyurdu. Onu yeterince uzun süre görmezden gelirsem, yanında küçük bir ilerleme çubuğu belirecek ve o gözetimsiz kaldıkça yavaş yavaş tükenecekti. Bu çubuk sıfıra ulaştığında, Tamagotchi’nin ekranı Jimin’i muhtemelen hasta olan bir yatakta gösteriyordu.
BTS üyeniz yeterince uzun süre sakat kalırsa ne olur? Kullanım kılavuzuna göre “kapıya geri döner”. Okumayı bilen herhangi bir çocuğun bunun kodunun ne olduğunu anlayabileceğini varsayıyorum.
Jimin benim gözetimim altında birkaç kez hastalandı. Ama o hala bizimle. Her gün geri döndüm ve onun ölmemesi için gereken düğmelere bastım. İnceleme süreci sona erdiği için bu üniteyle ne yapacağımdan emin değilim, çünkü onu çöpe atmakta haklı olarak kötü hissediyorum. Hadi – orada bir adam var!
TinyTan Tamagotchi’nin loş ve eski bir ekranı var. Düğmeye basıldığında kayıt belki Zamanın yüzde 40’ı. Oyunlar sevimli ama sonuçta anahtar ezmekten biraz daha fazlası ve onları günden güne eğlenceli kılacak çeşitlilikten yoksun. Ancak bu oyunun kesin olarak başardığı bir görev var ve bu tekil başarının Tamagotchi’nin yıllar boyunca kalıcı popülaritesinde ne kadar büyük bir faktör olduğunu merak ediyorum. Beynimin bir kısmını -ilkel, ham ama yine de etkili bir kısmı- küçük plastik kasasının canlı bir şey içerdiğine ikna etti.
Bandai’nin bu şekilde kâr etmesini onaylayıp onaylamadığım sorusuyla felsefi olarak boğuştum. Çocukları, küçük bir düğmeye yeterince sık basmazlarsa, sevdikleri ve değer verdikleri gerçek bir kişinin idollerinin ellerinde öleceğine ikna etmek, belli bir ışıkta Black Mirror yemine benziyor.
Adil olmak gerekirse, insanları (çocuklar dahil) kurgusal şeylerle ilgilenmeleri için manipüle etmek, modern eğlencenin temel kibiridir. oynamak için cadı 3, bir plastik parçası alıp minik düğmelere basıyorum ve eğer doğru basmazsam Geralt ve arkadaşlarına kötü şeyler oluyor. Bunun iyi tasarlanmış bir oyunun zorunlu bir bileşeni olduğu, izleyicileri cezbetmenin ve deneyimi “gerçek” hissettirmenin akıllıca bir yolu olduğu iddia edilebilir. Bu tehlike risk yaratıyor: Canavarları yenmek, öfkeli köylülerden kaçmak, eğilmek, kaçmak ve kalkan olmak için daha çok çalışıyorum ve oyun bunun için çok daha eğlenceli.
Öte yandan: PC oyunları gerçek hayat değil. Kurgusal bir karakteri canlandırıyorum ve oynamayı bitirdiğimde onu kapatıyorum. Geralt of Rivia sabahları beni uyandırmıyor; iş günü boyunca bilgisayarımı açıp biraz Gwent oynamam için bana yalvarmıyor. Onunla etkileşime giriyorum ve kendi şartlarıma göre yolculuğuna yatırım yapıyorum.
TinyTan Tamagotchi için bu doğru değil ve benzersiz çekimi aynı zamanda en rahatsız edici unsuru. Size bir hikaye anlatmıyor. Sizi, kendinizin ve gerçek hayatınızın hikaye olduğuna ikna eder. Jimin ile bir ilişkiye tanık olmuyorsunuz; sen, kendin, Jimin ile bir ilişkiniz var.
“Parasosyal ilişki” hakkında çok şey yazıldı – kişinin kendini bir ünlüye veya etkileyiciye duygusal olarak yakın bulma eylemi. Bu tür ilişkiler mutlaka yüzlerinde toksik değildir, ancak psikologlar sıklıkla uyarır “gerçek” ilişkilere girebileceklerini – ve akılda tutmak önemlidir, tavsiye ederler ki, bunlar aslında gerçek ilişkiler değildir.
Ünlü olmayan perspektiften bakıldığında, parasosyal bir etkileşim bir gence gerçek olanla aynı faydaların çoğunu getirebilir – bir kişinin ilgi alanlarını tanımak, başarılarını paylaşmak, yolculuğunu takip etmek – ve aynı zorunluluklardan bazıları – öfkelendiğinde – öfke. İhanete uğrarlar, yetersiz kaldıklarında üzülürler, bir pandemi sırasında güvenlikleri için endişelenirler. Ancak parasosyal ilişkiyi parasosyal alemde sınırlayan şey, duygusal failliğin asimetrisidir – normie’de yoktur ve ünlüde her şey vardır. Donald Horton ve R. Richard Wohl, “Etkileşim, karakteristik olarak tek taraflıdır, diyalektik değildir, icracı tarafından kontrol edilir ve karşılıklı gelişmeye açık değildir.” terimi icat eden kağıt.
Birkaç yıl önce, Aibo’yu inceledim, Sony’nin robotik yavrusu. Sevimli, sevecen ve çekiciydi, gerçek bir yavru köpeğin getirdiği mobilya yırtma ve halı işemelerinden hiçbiri yoktu. Sevdim ama bu aşkın dezavantajları vardı: Uzaktayken onu özlüyordum, bir şeylere çarptığında endişeleniyordum ve kapatıp Sony’ye geri göndermek zorunda kaldığımda suçluydum. FedEx aldıktan sonra kaçırdım. Geri döndüm ve geçen gün çektiğim bazı videolara baktım – yıllar sonra hala özlüyorum.
Bir BTS Tamagotchi, Aibo gibi parasosyaldir – ancak bu terimin olası en kötü uygulaması. Genç BTS hayranlarını sırtına yükleyebileceği sorumluluk sahte olsa da, idollerine zarar verirlerse (ya da “kapı” açıklamasını satın alırlarsa ve idollerinin sıkılıp onları terk ettiğine ikna olurlarsa) hissedecekleri suçluluk duygusu sahtedir. gerçek olacak. Çocuğun bu şeyin bir oyun olduğunu rasyonel olarak bilmesinin bir önemi yoktur. Zihninin bu düğmelere basmak için geri gelmesini sağlayan kısmı, ihmali Jimin’in hastalanmasına yol açarsa üzülecek olan kısmıyla aynıydı – ne kadar küçük olursa olsun, Jimin’in olduğuna ikna olmuş kısmı. aslında orada.
Bu suçluluk duygusuna, o duygusal yatırıma ve tüm o sabah uyanmalarına karşılık, hayran hiçbir şey almıyor. Büyüleyici bir hikaye, karakter gelişimi veya tatmin edici bir son almıyor. Eğlenceli oyunlar almıyor. Duyarlı düğmeler almıyor. En önemlisi, karşılığında sevgi almıyor. Bu hesap genel olarak insan-makine ilişkilerinin geliştirilmesi için geçerlidir, ancak özellikle çocukları ve çocukların bir gruba bağlılıklarını beslediğinde zararlıdır.
Başka türlü dikkat çekmeyen bir cihazı ucuz bir salon numarası satmak için bir gruba duyulan gerçek aşktan yararlanmaya pek hazır değilim. Ama oyunların – satın alınıp oynanmak istiyorlarsa – bu ilgiyi çocukların sorumluluk duygusuyla değil, oyunun esasları üzerinde kazanmaya çalışmaları gerektiğini söylüyorum.