yaptı çığlık Pop kültürü kan dolaşımından hiç ayrıldınız mı? Yirmi yıl önce, etkisi garip bir şekilde geçici görünüyordu; tür doğaüstü korkulara geri dönmeden önce sadece birkaç yıllık dirilişçi genç slashers’ımız var. Ancak o zamandan beri, Wes Craven ve Kevin Williamson’ın 1996 meta saygısı, ölmeyecek maskeli katil gibi, zamanın ruhuna geri dönmeye devam etti. Periyodik devamların (ve MTV uyarlamasının) ötesinde, Ghostface’in hayaleti, bir korku filmi biraz kendi kendine referans aldığında veya bir dizi potansiyel hack-and-slasher düzenlediğinde başını kaldırır. Geçen yıl ya da öylesine bize resmi bir miras devam filmi artı modern yavrular verdi. Bedenler Bedenler, Kurt adamlarve Netflix’in Gen Z flörtü Korku Sokağı üçleme.
hastaTIFF’in Midnight Madness listesinin bir parçası olarak bu hafta prömiyeri yapılan tuhaf, hareketli yeni bir slasher, özellikle bu post-modern korku-komedi-gizem klasiğinin planına borçlu görünüyor. Bunun çok iyi bir nedeni var: Williamson, senaryoyu Katelyn Crabb ile birlikte yazdı. Bir üniversite öğrencisinin bir süpermarketten yurduna kadar takip edilmesi ve ardından gizemli siyah giyimli saldırgana karşı hayatı için kaybedeceği bir savaşa girmesiyle, malzemenin üzerindeki parmak izlerini atlamadan hemen sonra görebilirsiniz – soğuğu hatırlatan bir sekans -çoğunun kullanıldığı açık kan banyoları çığlık filmler başlar, film saçma sapan bir şekilde eksi çok.
Kesinlikle arayabilirsin de hasta Williamson’ın geçmişteki franchise-lansman sansasyonunun manevi bir halefi olarak, video mağazası neslinin filme eklenen beyinleriyle ya da aynısının modern eşdeğeriyle pek ilgilenmiyor. Bu seferki hicivli hedef, 2020 baharında birlikte tecrit etmek için gösterişli, tenha bir aile pansiyonuna giden bir çift kolejlinin (Gideon Adlon ve Beth Million) deneyimlediği gibi COVID yaşıdır. sert bir müdahalecinin gelişiyle sertleşen yumuşak. Williamson, sivri uçlu, düşmanca genç şakaları yazma yeteneğini kaybetmedi, ancak pandemik yaşam – ve özellikle yeni normalimizin ahlaki zorunlulukları – hakkındaki yorumu can sıkıcı bir şekilde karışık. sonunda, hasta flört ediyor, belki şaka yollu, belki de kazara, maskeli azarlamaların çağımızın gerçek canavarları olduğu sonucuna varıyor.
Neyse ki, böylesine ağır bir güncellik, bu kadar yalın ve ortalama bir filmde kolayca gözden kaçıyor. ters çevirme çığlıkkomik gevezeliğin gerilime oranı, hasta her şeyden önce ustalıkla düzenlenmiş ev istilası heyecanlarında bir egzersizdir. Buradaki gömülü lede, filmin birkaç aşırı şiddet içeren doğrudan videoya aksiyon profesyoneli John Hyams tarafından yönetilmiş olmasıdır. evrensel Asker devam filmleri ve ayrıca şık adam kaçırma/hayatta kalma gerilim filmi yalnız. Hyams, arka plan alanıyla şeytani bir şekilde oynuyor ve yakın mesafe kaçışlarını, ticari markası haline gelen tam temas, akrobasi ağırlıklı fiziksellik ile sahneliyor. Tüm orta şeridi çeviriyor hasta vahşice sürdürülen bir kedi-fare oyununa – Ocak ayında bu tür eğlencelerin genel eksikliği için bir teselli ödülü çığlık.
Serinin ilk çıkışını yapan orijinali türün bu kadar önemli bir dönüm noktası yapan şey, Williamson’ın esprili pastişi ile Craven’ın korku uyandıran püf noktalarının işbirlikçi çarpışmasıydı. hasta Craven’in büyük siyah çizmeleri, biraz farklı becerilere sahip başka bir sömürü filmi yeteneğiyle dolu. Eğer çığlık seri devam etmeli (ve yeşil akmaya devam ettiği sürece kesinlikle devam edecek), dizginler Hyams’ın sağ kırmızı eline geçebilir mi? Bu marka dışı manevi halef, iş için öldürücü içgüdüye (ve göze) sahip olduğunu doğruluyor.
Ti West de açıkça kendini idare edebilirdi. Onun XMart ayında piyasaya sürülen, şık bir şekilde monte edilmiş bir slasher idi, ancak çiftlik evi kargaşasına daha fazla borçlu olduğunu kanıtladı. Teksas Testere Katliamı küçük kasabanın öldürülmesi ve suçlanmasından daha çığlık. Çoğunlukla ’70’lerin küstahlık ve müstehcenlik arasındaki akrabalık üzerine kurduğu meditasyondan keyif aldım, ama bir encore için çok fazla ağladığını düşünmedim. inciBu hafta Midnight Madness’ı da oynayan (ve yarın vizyona girecek), West’in 1910’ların gençliğine geri saran bir hikaye ile A24 potboiler’ını önceden hazırladığını buluyor. X‘nin dengesiz geriatrik katili (bir kez daha, özellikle o filmde Final Girl’ü de oynayan Mia Goth tarafından oynandı – yeni bir bakış açısı arayan üniversite tezi yazarlarına bir hediye. Carol Clover’ın çalışma alanı).
Senaryoyu da yazan Goth, kocası savaştayken kendini umutsuzca yalnız, azgın bir çiftçi kızı rolüne atar. Onun stilize edilmiş performansı, 20. yüzyılın ilk yıllarında geçen bir slasher film setinin genel yeniliğinin ötesinde, filmi destekleyen her şeyle ilgili. West, yazı tipi seçimlerini, kapsamlı müzik ipuçlarını ve Altın Çağ pastoral melodramlarını genel, kesin olmayan bir anlamda çağrıştıran belli belirsiz Technicolor’dan ilham alan bir palet uygulayarak hikayeye ironik geri dönüş tırnak işaretleri atar. Filmin nereye gideceği konusunda gerçekten hiçbir şüphe yok; özleyenler bile X Pearl’ün gidişatını hızla cinayet ve deliliğe çevirecek. West’in Leatherface boonies’e lezzetli bir şekilde türetilmiş gezisinin gerçekten bir franchise olması gerekiyor mu? Ne olursa olsun, 80’lerin set üçleme capper yolda.
Ayar inci 1918’de West, ülkeyi kasıp kavuran tehlikeli bir pandemiye birçok göndermeyle, şimdiki anımızı tekrarlamasına (yine büyük bir iç çekiş) izin veriyor. Bir erkek bugünün yükünden kaçmak için ne yapmalı? Gece yarısı arkadaşı seçimi F/H/S/99 neyse ki güncelliği hiç bıçaklamıyor. Adından da anlaşılacağı gibi ve diyalog bazen beceriksizce altını çiziyor, film nominal olarak yeni milenyumun zirvesinde yer alıyor ve ev korku filmleriyle defalarca bantlanmış bir VHS kaseti biçimini alıyor. Burada konuşma veya karantina yok! Blockbuster’a çok sayıda bariz referans, serserive Y2K.
Bakın, V/H/S serisi her zaman son derece değişken kalitede olmuştur ve onu piyasaya süren on yıllık korku antolojisine geri döner. Mahsulün ne en iyisi ne de en kötüsü, beşinci bölüm, genel olarak kabul edilebilir, düşük kiralı heyecanlar sunuyor. Belirli bir modası geçmiş teknolojiye odaklanılmasına rağmen, bu filmlerin itici gücü, burada ölümsüz punk rock’çılar, ölümsüz kardeşlik vaatleri, intikamcı ebeveynler, bomba bir siren ve cehennemin sakinleri tarafından sunulan EC Comics’in korkunç başarı modeline daha yakındır. Bu özel mahsulden en çok Johannes Roberts’ın rehin-şaka-yanlış-soğutucudan keyif aldım, o da – slashers’dan bahsetmişken – suçlu olarak küçümsenmiş devam filmi yaptı. Yabancılar, ve burada bir tabutun klostrofobisiyle eğleniyor. Bu arada, rapçi Flying Lotus en çılgın kurulumu sunuyor. Çifte cesaret– Çok gevşek güvenlik önlemleri ile çocuklar gibi engelli parkur. Bu tam bir Yetişkin Yüzme kabusu saçmalığı.
İlginç bir şekilde, bölümlerin hiçbiri, aynı yıl piyasaya sürülen nihai buluntu korku filmini uyandırmaya bile çalışmıyor. F/H/S/99 ayarlanır. beğenmek çığlık, Blair Cadısı projesi kendi seviyesinde hiçbir şeye ilham vermeksizin, modern korkunun genetik yapısında derinden kök salmıştır. Midnight Madness’da neredeyse her yıl onun piç yavrularını görebilirsiniz.
Toronto Uluslararası Film Festivali kapsamımız tüm hafta devam ediyor. AA Dowd’un yazılarının devamı için lütfen ziyaret edin. Yazar sayfası.