tarif etmeye çalışıyorum Kilitli Mezar dizi, kendinize nereden başlayacağınızı sorma alıştırmasıdır. Tamsyn Muir’in çıkışı kitabın vahşice saçma ve lirik, bu tür açıklamalardan garip bir şekilde kaçınıyor, ama bir deneyeceğim.
İlk kitap-Dokuzuncu Gideon– Tanrı’nın uber-Saint’i yaratma umuduyla vücut simyacılarının ve kılıç ustalarının yeteneklerini test ettiği perili bir ev cinayeti oyunudur: mucizeler yapabilir ve yine de bir kılıcı gerçekten iyi savurabilir. İkinci kitap—Dokuzuncu Harrow– Tanrı’yla (adı John olan) tanışmak, büyük, gezegen yiyen canavarları yok etmek için Azizleri eğitmek için metafizik bir ölü nehri bulmak için uzayda seyahat etmekle ilgilidir. Kısmen oda oyunu, kısmen pembe dizi amnezi hikayesi ve kitabın çoğu ilk kitabı yeniden anlatmak için harcanıyor, ancak şimdi hafıza lanetiyle.
Üçüncü kitap, başka bir şeyin olmasını beklemekle ilgili. Dokuzuncu Nona bir aradır. Durgunlaşan ve belli belirsiz küf kokan ölü bir hava soluğu. Bazı insanlar onu sevecek. Benim gibi bazı insanlar, 300 sayfalık işarette bir tür ödeme olduğunu umarak (örneğin, Dokuzuncu Harrowromanın ilk dörtte üçünün acılı temposunu hafifletmeye yardımcı olan büyük ortaya çıkışı) işlerin bir araya geldiği yer. En azından benim için bu ödeme hiç olmadı.
Dokuzuncu Nona Harrowhark Nonagesimus’un vücudunda uyanan ve hiçbir şey bilmeyen ve hiçbir şey hatırlamayan Nona adlı bir karakterin hikayesini anlatıyor. Bir çocuk gibi davranır ve düşünür ve Harrow’un büyülü nekromantik güçlerinden çok azını sergiler. Kitabın çoğu, bir grup gerçek çocukla okula giderken Nona ile ya da çeşitli odalarda oturup diğer insanların konuşmalarını dinlerken Nona ile geçiyor. O, çocuksu naifliğinin ötesinde, failliği olmayan ve fazla karakterizasyonu olmayan bir karakterdir. En büyük kurtarıcı özelliği, insanlara onları sevdiğini söylemesi, ama o zaman bile içi boş geliyor. Bir çocuğun oyuncağını sevmesi, köpeğin sahibini sevmesi gibi sevgidir. Nona’nın ifade ettiği aşk, rahatlık ve olgunlaşmamışlıktır ve ona bir gram nezaket gösteren herkese verilir. Hissediyor, çoğu gibi Dokuzuncu Nonabir sonraki kitapta gerçekleşecek olan gelişim için bir yer tutucu gibi.
Etrafındaki dünya hakkında hiçbir bilgisi olmayan Nona’nın otur ve bak tarzını kitap ilerledikçe okumak giderek daha fazla sinir bozucu hale geliyor, özellikle de dünya inşasını her iki bölümde yeniden yazan Kilitli Mezar gibi bir dizi için. (Tabii ki bu, tasarım gereğidir. Bütün gün boyunca bu kitapta doğrusal olmayan iyileşme anlatılarını okuyabilirim, ancak herhangi bir ilerleme ve hatta temel faillik duygusu olmadan, Nona’yı önemseyemezdim.) Bazı noktalar vardı. Sayfadaki konuşmalardan o kadar sıkıldım ki geri döndüm ve Nona konuşmayalı ne kadar oldu diye baktım. Nona’nın hiçbir şey yapmadan, hatta söylemeden 10, 15, 20 sayfa süren karakterler arasında çoklu etkileşimler olduğunu söylemek abartı olmaz.
G/O Media komisyon alabilir
Kitap boyunca, ilk büyücü olan Yuhanna’nın (Tanrı) büyücülüğü nasıl icat ettiğini ve Dünya’ya ne olduğunu açıkladığı gibi kısa yanlar da vardır. Kitabın bu bölümleri bir itiraf olarak sunulmuştur. doğrusuya da, gerçeğin öznel bir hatırası kadar doğru olabilir. Benim için sorun şu ki, tüm seri için temalardan biri, tüm gerçeklerin sadece birinin inandığı bir yalan olmasıdır. Bu bölümler, gerçek olarak sunulan uygun yalanlar gibi geliyor. Büyük dünya inşa planında bir tür gereksiz hissetmenin ötesinde, bu bölümler bir sonraki kitaba doğru belirsiz bir el hareketinin ötesinde gerçek bir duygusal getiri veya olay örgüsü geliştirmez. Üzücü, klinik ve mesafeli hissettiren ansiklopedik bir büyücülük tarihi alıyoruz. Karakterlerin hiçbiriyle bağlantı kuramadım çünkü buradaki tarz çok mesafeli ve itirafçı ve John oldukça kutsal bir eşek.
Nona’nın hiçbir şey bilmemesi ve John’un her şeyi bilmesi bu bölümler arasında ilginç bir gerilim yaratır. Ama hiçbir şey olmuyor. Hiçbir şey bağlanmıyor. Harrow, John’un itirafında gelişigüzel sözlerin ötesinde hiçbir zaman görünmez ve Gideon belki yüz sayfa boyunca ortaya çıkar, odak noktası değildir, bazı şirin espriler yapar ve sonra işimiz biter. Yeniden bir araya gelmeyi, saf romantizmi ya da nekromantik uzay lezbiyenlerini umut eden herkes muhtemelen hayal kırıklığına uğrayacaktır. hakkında sevdiğim şeyler Dokuzuncu Gideon—saygısız ses, absürt eylem, muhteşem tuhaf özlem – asla geri dönmedi. Bu sefer Tanrı ve Azizlerinin yemek masasında üçlü seks yaptığını okuyamıyoruz bile. Kendi kendini yenen çorba da yok. Bu kitabın tamamında göze çarpan sahneler veya dikkat çekici derecede iğrenç büyücülük parçaları yok. En komik replik (elbette) Gideon tarafından sonsözde tam anlamıyla verilir.
Sadece çok daha fazlasını istedim ve Muir’in bunu bana verme yeteneğine sahip olduğunu biliyorum. Son iki kitap için – her ikisi de Harrow ve hayır— sanki Muir önceki kitabın karakterlerine, bilgisine ve sesine dönüp baktı ve kendini tekrar etmekle ilgilenmediğine karar verdi. Bu seri tutarlılığı eksikliği, her ikisinin de Harrow ve hayır“Gücü kullanılmayan bir kızın hafıza sorunları var ve eski sevgilisini belli belirsiz hatırlıyor” şeklinde özetliyor, en hafif tabirle sinir bozucu.
Muir’in yazılarıyla ilgili hayran olduğum şeylerden biri, tamamen herhangi bir özbilinç veya kısıtlama izi olmadan ve genellikle geleneksel anlatıların karşısında uçarak çitler için sallanma yeteneğidir. Dokuzuncu Harrow, hatırlarsınız, inanılmaz derecede deneysel bir ikinci şahıs bakış açısına sahip. Yine de, Dokuzuncu Nona tek bir yay olması gereken şeyi yeni bir uzunlukta bir kenara aşırı geliştirme alıştırmasıdır. Bu seriyle ilgili karşılaştığım sorun, her kitabın yalnızca yeni bir karakter perspektifine sahip olmaması, aynı zamanda temelde hiçbir şey bilmeyen karakterlere sahip olması, her kitabın esasen seriyi yeniden başlatması. Gideon bir adam ve bir serideki ilk kitap için işe yaradı. İçinde Dokuzuncu Harrow, Harrow’un anıları kilitlenir ve Gideon’u anlatıdan çıkaran ilk kitabı bir kenara bırakır. Şimdi hayırbaştan başlıyoruz Yeniden hiçbir şey bilmeyen ve esasen son kitap beklentisiyle bir cenazeyi mezara teslim eden bir yolcu olan yeni bir karakterle, Dokuzuncu Alecto.
Bu kitap, bazı harika lirik ifadeler ve şakalar içeriyor. Sefalet ve acıya dalar ve uzağa bakmaz. İnanılmaz ve eşsiz bir genişleme ile keder, ölüm, fedakarlık ve depresyon hakkında konuşuyor. Fakat tüm bu faydalar için, hayır onların lütfu yoktur. Bu kitap, boğazınıza takılıp kalabilen ancak daha sonra onları yakalamadan devam eden bu duygulara karşı fırçalar. Beni okumaya devam etmeye iten, yazının komik, anlayışlı, küstah ve mazeretsiz olduğu bu anlar oldu. Belki 20 sayfada daha fazlasını alırdım ya da harika bir şey olur ya da Nona gelişirdi. Ve benim için hiç olmadı. Anlatı bana açıklanmaya devam ettikçe, basitçe var olan, bağlanmamış bu tekil zeka anlarını okurdum.
Serinin üçüncü kitabı olarak, Dokuzuncu Nona Locked Tomb serisinin sıkı hayranlarından şimdiden çok fazla hype alıyor. Ama bu, hayranlarıma canını sıkmamalarını söylememi sağlayacak bir kitap. Sonunda, bir dörtlünün üçüncü kitabına göre ana karakterleri önemsemem gerektiğini hissediyorum. Hikayelerine, mücadelelerine, karakter gelişimine ve dünyasına yatırım yapmam gerektiğini hissediyorum. Ama Nona’nın tutunması için yeterli değil. Muir kendisi söyledi bunun başlangıçta hareketlerden biri olması gerekiyordu İlk Alectove açıkçası, 400 yerine 100 sayfa olmasını dilerdim. Memlere göz kırpmalar, Avustralya mizahı, ara sıra yapılan kirli şakalar ve dokunaklı metaforların hepsi şu anda iyi, ancak anlatı kenarları olmadan, bu kitabın her bölümü tek bir uzun sayfaya dökülüyor. küçük hareketlerle kesintiye uğrayan konuşma, seğiren bir ceset sert mortis’in son aşamalarına giriyormuş gibi.
Dokuzuncu Nona 13 Eylül’de satın alınabilir; bir kopyasını sipariş edebilirsiniz burada.
Daha fazla io9 haberi ister misiniz? En son ne zaman bekleneceğini kontrol edin hayret ve Yıldız Savaşları sürümler, sırada ne var DC Universe film ve TV’deve hakkında bilmeniz gereken her şey Ejderha Evi ve Yüzüklerin Efendisi: Güç Yüzükleri.