ilk okudum Neil Gaiman‘s kum adam lisedeyken, çizgi romanların ilk baskısının sona ermesinden yaklaşık beş yıl sonra. Bu şu anlama geliyordu çok amaçlı sürümler, zaten kitaplığımda bulabildiğim tek şey buydu. Seri, tek yaratıcı koşuları simgeleyen serileştirilmiş kısa öyküler ve toplanan baskılarla gerçekten inceleyebileceğiniz daha büyük anlatı yaylarının karışımıyla beni hemen içine çekti. Yayılmış Kum Adam‘s epizodik hikayeler dünyanın bazen rastgele bok olduğu ve hepimizin hayallerimizi, umutlarımızı ve aşkımızı canlı tutmak için saçma koşullarda son derece sıkı çalışmamız gerektiği teması.
Kum Adam (Netflix versiyonu) o kadar sert vurmuyor. Hayatın korkunç gerçekleri – bazen rastgele ve mantıksız – gösteri için düzeltildi. Gösteriden keyif aldım, iyi yapılmış, iyi oynanmış, iyi yazılmış olduğunu düşündüm. İyi bir gösteri (bazen harika) ve izlemeye değer. Ama birinin gösteriyi izleyip çizgi romanların neden bu kadar fenomen hale geldiğini, bu tasarımların ve karakterlerin neden 40 yıl sürdüğünü, Gaiman’ın neden bilimkurgu ve fantezi çevrelerinde bu kadar sansasyon yarattığını ve neden böyle bir fenomen haline geldiğini anlayacağına inanmakta zorlanıyorum. bu güne insanlar, Gaiman’a, o zamandan beri kısa kurgu dergilerini rahatsız eden kelimenin tam anlamıyla icat eden kinayeler borçludur.
Kum Adam harika bir gösteri, ama aynı anda hem rahatsız edici hem de keyifli bir şey olarak çizgi romanları hafızama kazıyan aynı kenara sahip değil. Çizgi romanlar bu ince çizgide Gaiman’ın çağından gelmiş olabilecek ya da 90’ların başı olduğu ve bu bir DC/Vertigo çizgi romanı olduğu için ortaya çıkmış olabilecek bir zarafet ve nüans eksikliğiyle yürüdü. Bunun bir örneği, Constantine’in Morpheus’un kum kesesini saklayan eski kız arkadaşını bulması gerektiği zamandır. Kum bir uyuşturucuya (bir tür eroin) benzetilir ve eski sevgilisi cildine biraz daha sürmeden önce her seferinde 100’den geriye doğru sayar. Bir deri bir kemik kalmış ve incinmiş, ama kendinden geçmiş halde görünüyor. Bağımlılık için korkunç bir benzetme, ancak bu yazının kötü ikiliğini gösteriyor – uyuşturucu kullanımı fantezisinin gerçekleştiği yerde, ama aynı zamanda herkesin hayal edebileceğinden daha kötü. Gösteride bu olay çok daha az rahatsız edici; Konstantin’in eski sevgilisinde hâlâ kum var, ama onu bir bağımlılığı körüklemek için kullanmak yerine, sadece elinde tutuyor ve hayaller kuruyor, kendini hafızasında kaybediyor. Bu hikayenin daha nazik, daha yumuşak versiyonu.
Gösterilerimin güzel olmasına ihtiyacım yok. ihtiyacım yok kum adam iyi olmak. Gösterinin acımasız gerçekliği umutsuz bir haksız koşullu korku duygusuyla dengeleyebildiğini gerçekten hissettiğim sadece birkaç kez oldu. Ölüm bebeği beşiğinde toplayınca, Jessamy vurulduğunda, Jed Walker üvey anne babası tarafından taciz edildiğinde; bunlar bana çizgi romanları hatırlatan rastgele vahşet anları, ancak tüm bu anlarda ekranda hala bir çekince vardı. Korkuyu başka yöne çevirdiler. Lokanta arası bile, filmdeki versiyondan daha az duygusuzdu. Dünyanın sonu çizgi roman koleksiyonu. Orada hâlâ bir his vardı, bir sahne-y çekincesi. Netflix’in kum adam bize dünyanın acımasız olduğunu söylemek istiyor ama dizi, çizgi romanların yaptığı gibi bundan zevk almıyor.
Bu yan adım, Morpheus, Gregory’yi geri almak ve kendini biraz daha bütün kılmak için Cain ve Abel’ın evine gittiğinde iyi bir şekilde gösterilmiştir. Cain “Bu adil değil” dediğinde, Morpheus sadece “Hayır, değil” diye cevap verir. Ve sonra esasen evcil hayvanlarını öldürür. (Tuhaf bir şekilde, çizgi romanlarda bu çok daha az rahatsız edicidir; Morpheus sadece kardeşlerin kontratlarını bozar, onların gardiyan gargoylelerini değil.) Ama adaletsizlikle oynarken bile, gösteri yine de kendini duygulandırdı. Bu an çekildi ve özverili bir eylem olarak çerçevelendi. Sevilen bir evcil hayvan hiçliğe dönüşse bile, bu anın çok hoş bir tarafı vardır. İzlemesi kolaydır. Bir maudlin, özlü bir şekilde mantıklı. Dizi, o duyguyu hissetmenizi istiyor ama sizi iğrendirmek istemiyor.
G/O Media komisyon alabilir
Çizgi romanlar hayatın boktan olduğunu, çünkü yanlış zamanda yanlış yerde olduğunuzu ve bazen hayatın böyle işlediğini defalarca gösterdi. Üzgünüm, 26 yaşındaki Neil Gaiman, hayat berbat diyor. Eğer bulabilirsen, umut dışarıda bir yerde. şovun böyle olmasını istedim lejyon, ama çok daha fazlası Lucifer. Çizgi romanların asla olmadığı bir şekilde topraklanmış. Bunun bir kısmı muhtemelen olması gerektiği için, çünkü Netflix; bu kadar pahalı bir şeyi saldırı, bağımlılık, intihar ve seri katillerin sıradan, normal, tipik korkularını araştıran bir şeye dönüştürmeyi göze alamazsınız ve sadece “hayat bu!” diye çığlık atarak bir step dansı yapamazsınız. garip ve değişken bir tanrı olarak hiper-özgül adalet versiyonunu karşılıyor. Netflix’in yapması gerekiyor Kum Adam mantıklı olmak. Ve öyle.
Dizinin başında, kuzgunu Jessamy’nin rüyalar aleminde uçmasını izlerken Dreamlord’dan biraz seslendirme var. Rüya görmek, size “korkularınız ve fantezilerinizle yüzleşebileceğiniz” bir dünya vermek içindir. Sonra Morpheus, hem rüyaları hem de kabusları, rüya görenleri “tüketip yok etmesinler diye” kontrol etmesi gerektiğini söyler.
Bu, Gaiman’ın dizide yaptıklarına fevkalade uygun bir açıklama gibi geliyor. Yaratılışının gerçekten kabus gibi olan kısımlarını kesip çıkardı ve çok daha hayalperest, çağdaş izleyicilerle çok daha uyumlu ve çok daha sindirilebilir bir şey bıraktı. Netflix’in kum adam kenarları körelmiştir. Vuruşlar hala sert vuruyor, ancak orijinaliyle aynı keskin şevkle sizi ısırmıyorlar. Pek çok kişiye bunun nitpicking gibi görünebileceğini tamamen kabul edeceğim; bir çekicin her iki ucuyla da vurulabilir ve yine de etkiyi hissedebilirsiniz. Ama bana göre içimi ısıran o pençeydi, hatırladığım korku çıtırtısı, öfke ve hüsran, okurken o sinirin ağzımın çatısına yapışması. öfkeliydim. asla gerçekten izin vermem Kum Adam Git. İzlerken kendimi diziyi isterken buldum. daha fazla acıtmak. Hiç olmadı.
Beni özleyen şeyin yokluğunun tamamen farkındayım bu kum adam 90’ların tam olarak bu versiyonu hakkında insanların sevdiği şey. Bir kabusun mantıklı olduğunu izlemenin tatmin edici bir yanı var. Netflix serisinde sahip olduğumuz şey, Gaiman’ın çizgi roman başyapıtının sterilize edilmişse harika bir versiyonu. Ve eğer bir rüyayı izleyeceksek, buna aldırmıyorum. Bu şov, bunun ve Dream of the Endless’ın her versiyonunun uzun süre yaşayacağına dair kalıcı bir umudun ürünüdür. Mantıklı. Matthew’un dediği gibi rüyalar ölmez.
Daha fazla io9 haberi ister misiniz? En son ne zaman bekleneceğini kontrol edin hayret ve Yıldız Savaşları sürümler, sırada ne var DC Universe film ve TV’deve hakkında bilmeniz gereken her şey Ejderha Evi ve Yüzüklerin Efendisi: Güç Yüzükleri.