A Plague Tale: Requiem’in gizliliği konusunda biraz endişeliyim, ancak anlatımı ve karakterizasyonu hala çok fazla potansiyele sahip.
A Plague Tale: Innocence’ı çok sevmiştim. Anlık basit oynanışına rağmen, fantastik sanat yönetimi, harika performanslar ve sürükleyici hikayesi sayesinde 2019’un en sevdiğim oyunlarından biri oldu. Hikayenin Requiem’de nereye gittiğini çok merak etsem de, oyun – hatalar ve hepsi – biraz hissettiriyor fazla tanıdık. Asobo Studio’nun ağırlığının çok üzerinde yumruk atıyor gibi göründüğü 2019’da bu sorunların çoğunu gözden kaçırmak kolaydı. Ancak şimdi, aynı sorunları affetmek daha zordur.
Requiem, ilk oyundan kısa bir süre sonra gerçekleşir ve Yüz Yıl Savaşı’nın başlangıcında, Hıyarcıklı Veba sırasında 14. yüzyıl Fransa’sında geçer. Her iki oyun da Fransa’nın gerçekçi bir tasvirinde geçse de, hikaye genellikle gotik doğaüstü unsurlarla flört ediyor. Bu, Masumiyet ve Requiem ile ilgili en havalı şeylerden biri ve onu çoğu üçüncü şahıs macera oyunundan ayıran şey. Dünya çok harika bir şekilde ayrıntılı ve her şeyin ürkütücü bir parlaklığı var.
Orijinalinde olduğu gibi, küçük kardeşi Hugo’ya farelerle dolu ve düşman askerler tarafından işgal edilen vebalı bir dünyada eşlik etmekle görevli genç bir kız olan Amicia olarak oynuyorsunuz. Amicia’nın güvenilir sapanıyla birlikte, Requiem bir tatar yayı sunar. Beklediğiniz gibi, tatar yayı Amicia’nın sapanından çok daha ölümcül, ancak cıvataları bulmak zor. Bu, Masumiyet gibi çoğu karşılaşmanın daha gizli bir yaklaşım gerektirdiği anlamına gelir. Ratsense adlı bir görüş modu ile düşmanın dikkatini çekmek için nesneleri fırlatabilir, görüşten saklanmak için dar alanların altına sıkıştırabilir ve düşmanın hareketlerini takip edebilirsiniz. Evet, Ratsense.
Oynadığım önizlemedeki ilk birkaç düşman karşılaşması pek iyi değildi. Amicia sevimli, küçük bir hacı kampından kovulduktan sonra, bazı harabelere rastlar ve askerler hızla ona yaklaşır. Bu ilk birkaç alan sıkışık ve çıkmaz sokaklarla dolu, bu da Amicia’nın tuzağa düşmesini çok kolaylaştırıyor. Amicia bir asker tarafından yakalanırsa onu yere serer, Hugo onun geri gelmesine yardım eder ve asker size tepki verme şansı vermek için bir saniye bekler. Buradan Amicia, askeri bir sayaçla sersemletebilir, askeri tek kullanımlık bir bıçakla öldürebilir veya kaçabilir. Amicia tepki vermezse, gardiyan onu öldürür.
Savaşta önceki oyuna göre daha fazla seçeneğe sahip olmak güzel, ancak ilk birkaç alan onları gerçekten desteklemiyor. Pek fazla yaklaşma yolu yoktu ve fark edilip kaçmaya çalıştığımda korumalar tarafından köşeye sıkıştırılırdım. Bir gardiyana karşı koymuş veya öldürmüş olsam bile, genellikle askerlerin geri kalanını geçmek için yeterli yer yoktu. Bu, saf gizliliğin gerçekten tek seçeneğim olduğu anlamına geliyordu. Yakalanırsam, karşılaşmayı yeniden başlatmanın en iyisi olduğunu hemen anladım.
Gizli oyunlar umurumda değil – aslında Metal Gear Solid’i seviyorum ve sıkı bir Splinter Cell hayranıyım – ama bu oyunları eğlenceli yapan şey sinsi olmak değil. Simülasyonu bu şekilde dürtebilir ve dürtebilirsiniz, bu da düşmanları yaratıcı yollarla geçmenize izin verir. Bu erken karşılaşmalarda, düşmanın dikkatini çekmek için en iyi şansımın uygun şekilde yerleştirilmiş zırh kutularına tencere atmak olduğunu hissettim. Gizliliğe yönelik bu dikkat dağıtma temelli yaklaşım ilk oyunda pek iyi değildi ve burada o kadar da gelişmemiş gibi görünüyor.
Neyse ki, ilerledikçe seçenekler biraz daha açıldı. Amicia ve Hugo mağaraları geçtikten sonra açık bir kanyona geldiler. Saklanacak çimenler ve tırmanacak kayalıklar vardı, bu da manevra yapmak için daha fazla alan yaratıyordu. Hugo’nun Ratsense’ini ve dikkatli zamanlamayı kullanarak düşmanların çoğunu atlatmayı başardım. Diyorum çoğu çünkü bir bayırda yolumu buldum ve bir korumanın geçmesini beklemek için bir çalının arkasına saklandım. Ancak, gardiyan beni çalılıkların arasında gördü ve bana koştu. Tepeden aşağı atlamaya çalıştım ama görünmez bir duvar beni durdurdu. Gardiyan Amicia’yı köşeye sıkıştırdı ve onu öldürdü. Yapay zeka ile olan bu tutarsızlık, görünmez duvarın keyfi kısıtlamasıyla birleştiğinde, çatışmayı herhangi bir gerilimden yoksun bıraktı ve ucuz bir ölümle sonuçlandı.
A Plague Tale’de Yeni: Requiem, farelerin yaramazlıklarını doğrudan kontrol etme ve açık alevden uzaklaşmaya cesaret eden herhangi bir düşmanı atıştırmalık haline getirme yeteneğidir. Yakınlarda bir fare güruhu varsa düşmanları çabucak dağıtmanıza olanak tanıyan, savaşmak için güzel bir kırışıklık ekler. Birkaç öğretici karşılaşma dışında, Hugo fareleri yalnızca sınırlı bir süre için kontrol edebilir, bu nedenle rotanızı dikkatli bir şekilde planlamanız gerekir. Bu segmentler çok daha dinamik hissettirdi. Özellikle bir tanesi tarlaya dökülen bir açık hava hamamında gerçekleşti. Manevra yapmak için bolca yer vardı ve Amicia ve Hugo için bir yol açmak için farelerle sistematik olarak düşmanları seçmek, savaşa çok ihtiyaç duyulan bir strateji katmanı ekledi.
Ön izlemenin ikinci yarısında Amicia, Hugo ve Arno adında huysuz bir asker bir tekne ararken izledi. Bu bölümün ilk kısmı, üçlü fare istilasına uğramış bir mağara sisteminde gezinirken esas olarak bulmacalardan oluşuyordu. Bulmacalar karmaşık değildi, ancak savaştan hoş bir hız değişikliği sağladılar. Amicia’nın sapanını ve özel cephanesini kullanarak, grubun güvenli bir şekilde geçebilmesi için mağaradan geçen bir yolu dikkatlice aydınlatmanız gerekiyordu. Amicia’nın cephaneliği genişledikçe bu bulmacaların nasıl geliştiğini merak ediyorum.
Savaş sorunları bir yana, Requiem’de gerçekten sabırsızlıkla beklediğim şey anlatı. Bu önizleme, kabaca oyunun ortasında gerçekleşen iki bölümden oluşuyordu, bu yüzden arsa ile birlikte takip etmek zordu. Bununla birlikte, oyunculuk ilk oyunda olduğu kadar güçlü görünüyordu. Hugo’nun seslendirme sanatçısı özellikle göze çarpıyordu. Gördüğü tüm korkunç şeylere rağmen, onda hala sert dünyadan bir kurtuluş sunan masum bir çekicilik vardı.
Önizlemem sırasında epeyce hatayla karşılaştım, ancak yayın öncesi yapılar söz konusu olduğunda hatalar bekleniyor. Oyun eksik ve tipik olarak geliştiriciler, kalan aksaklıkları gidermek için bu son geliştirme uzantısını kullanıyor. Ancak, A Plague Tale: Requiem bir aydan biraz fazla bir süre içinde çıkıyor ve beni karşılaşmaları yeniden yüklemeye ve tüm bölümleri yeniden başlatmaya zorlayan çok sayıda ilerlemeyi durduran hata yaşadım.
Bir keresinde Arno, farelerin istila ettiği bir bölgeden geçmek için kalkanını ateşe vermemi istedi. Ne yazık ki Arno kalkanını sallamayı reddetti, ben de onu yakamadım. Başka bir durumda, basitçe çömelemezdim. Tuş bağlantılarını kontrol ettim ve fare ve klavyeden bir denetleyiciye boşuna geçtim. Kaydetmeyi yeniden yüklemek sorunu çözmedi, bu yüzden sonunda bölümü yeniden başlattım.
Asobo Studio’nun bu sorunları çözmek için biraz zamanı olsa da, oyunun çıkış tarihine yaklaşırken hata durumuna dikkat etmeye değer. Umarım bu sorunlar bana ve kurulumuma özeldir, ancak deneyimlerime göre, genellikle durum böyle değildir.
Genel olarak, Requiem için ihtiyatlı bir şekilde iyimserim. Asobo’nun hikayeyi ve unutulmaz karakter kadrosunu nereye götürdüğünü görmek beni çok heyecanlandırıyor.
A Plague Tale: Requiem, 13 Ekim’de PC, PlayStation 5 ve Xbox Series S ve X’e geliyor. Önümüzdeki haftalarda incelememize göz kulak olmayı unutmayın.
GameSpot, perakende tekliflerinden komisyon alabilir.
Burada tartışılan ürünler editörlerimiz tarafından bağımsız olarak seçilmiştir. Sitemizde öne çıkan herhangi bir şey satın alırsanız GameSpot gelirden pay alabilir.